2013 წელს ჩემი 6 წლის გოგონა პირველ კლასში შევიდა და მიუხედავად იმისა, რომ ზეპირად ახსოვს დინოზავრის მრავალი სახეობის რთულად წარმოსათქმელი სახელები: ბრაქიოზავრი, ტერადაქტილი, დიპლოტოკი და სხვა (თვითონ მკარნახობს), აგრეთვე უამრავი მულტფილმის სიუჟეტი და გმირი, ვერ ამოიკითხა, როცა ამოიკითხა, ვერ მიხვდა და მრავალჯერადი ახსნის შემდეგაც ვერ მიხვდა, რას ნიშნავდა „ეს ძიძიას სათითეა“ ან „შიო შოთას ძიაა“; ლექსის – „მე პატარა ქართველი ვარ~ წაკითხვა როგორც კი დავიწყე, ბავშვის გამომეტყველებამ ცალსახად მიკარნახა, რომ სასწრაფოდ უნდა შემეწყვიტა, თუ არა და, მომიწევდა ამეხსნა 6 წლის ბავშვისთვის, მისთვის გასაგებ ენაზე ფრაზა „მე განცხრომით სხვაგან ყოფნას, მირჩევნია აქ სიკვდილი“ და ნებისმიერ მცდელობაში ტრაფარეტული პატრიოტიზმის ენას ვერ ავცდებოდი. არც წავიკითხეთ და არც დავიზეპირეთ; ამის ნაცვლად წავიკითხეთ ზღაპარი პატარა დინოზავრზე, რომელსაც ძილის წინ კბილების გახეხვა ავიწყდებოდა და ამის გამო კბილი დაკარგა. ეს ისტორია ჩემს შვილს ყოველ საღამოს ახსენდება და კბილების გახეხვაც არ ავიწყდება, პატრიოტიზმის გაუფასურებას კი გადავრჩით, არა იმიტომ, რომ საქმე ცუდ ნაწარმოებთან გვქონდა, არამედ იმიტომ, რომ ჩემი შვილის ასაკისთვის შეუფერებელი იყო.
ვფიქრობ, იაკობ გოგებაშვილი ყველაზე ცუდ სიზმარშიც ვერ წარმოიდგენდა, რომ თითქმის საუკუნე-ნახევრის შემდეგ ციფრული ტექნოლოგიების ეპოქაში ქართული პედაგოგიკა ვერ შეძლებდა XXI საუკუნის ქართველი ბავშვის რეალობიდან გამომდინარე დედა ენის თუნდა უმარტივეს ლექსიკურ ადაპტაციას. გოგებაშვილის დაწყებული დიდი საქმე რომ არ გავაგრძელეთ, ეს ერთია, ათწლეულებით რომ ჩამოვრჩით მეცნიერების, მათ შორის ბავშვის ფსიქოლოგიის, პედაგოგიური მეთოდოლოგიების და სხვათა განვითარებას, ეს მეორეა და დღეს, როდესაც ძალიან ბევრი ველოსიპედი უკვე გამოიგონეს, იმით სარგებლობაც რომ გვიჭირს, ეს მესამეა.
ჩვენი სკოლა ჯერ კიდევ ქართული პედაგოგიკის ჩანასახში შექმნილი პროდუქტით და დატრენინგებული საბჭოთა სკოლის მეთოდოლოგიით ებრძვის XXI საუკუნის გამოწვევებს; მშობლების შეკვეთაც დომინანტურად იგივეა, რაც 20 წლის წინ დიპლომის ჟინით შეპყრობილი საზოგადოების ყველა ფენის მშობელს ჰქონდა – „ჩემი შვილი ძალიან დატვირთეთ და მკაცრად მოსთხოვეთ“. არადა, მსოფლიოში ყველაზე წარმატებულად რეფორმირებულ ფინურ განათლების მოდელში ბავშვებს ყველაზე ცოტა დავალებას აძლევენ, ყველაზე ცოტა დროს ატარებენ სკოლაში, ყველაზე ცოტა გამოცდას აბარებენ და აკადემიური მაჩვენებლებით ნორვეგიელ და დანიელ ბავშვებსაც გაუსწრეს. მაგრამ მშობელს საქართველოში ნაკლებად აინტერესებს რაში და როგორ გამოიყენებს ბავშვი იმ ცოდნას, რომელსაც მიიღებს, მიიღებს თუ არა ბავშვი სიამოვნებას სწავლის პროცესში, შეიყვარებს თუ არა წიგნს, ტექსტს, ლიტერატურას, ციფრებს, გეომეტრიულ სხეულებს, შეეცდება თუ არა უფრო ღრმად შეიმეცნოს ფიზიკური ან ქიმიური პროცესები, ისწავლის თუ არა ფიქრს, აზროვნებას, კითხვების დასმას და პასუხების ძიებას _ მაგრამ საზეპიროდ მიცემული ქართული კლასიკური პოეზიის ნიმუში მეორე დღისთვის აუცილებლად უნდა დაიზეპიროს, თუნდაც სინამდვილეში იმავე ავტორის სულ სხვა ლექსი უფრო მოსწონდეს, მერე სკოლაში აუცილებლად მაღალი შეფასება უნდა მიიღოს, მერე რა, რომ ის ლექსი ან შეფასების მიღებისთანავე დაავიწყდება, ან მთელი ცხოვრება ლექსიც და ავტორიც სიძულვილით გაახსენდება.
აი ასე, დასაწყისშივე ვთესავთ სიძულვილს და მერე სიყვარული გვინდა, რომ მოვიმკათ.
