განათლება,მთავარი,სიახლეები

არ მინდა, ბავშვებს ამ სოფელში ჩემნაირი ბავშვობა ჰქონდეთ – ფოკის სკოლის 27 წლის დირექტორი

06.10.2022 • 2087
არ მინდა, ბავშვებს ამ სოფელში ჩემნაირი ბავშვობა ჰქონდეთ –  ფოკის სკოლის 27 წლის დირექტორი

27 წლის მოვსეს ალვანჯიანი ნინოწმინდის  მუნიციპალიტეტის სოფელ ფოკის საჯარო სკოლის დირექტორია. ქართული უცხო ენასავით ისწავლა მოსწავლეობის დროს და ახლა უშეცდომოდ საუბრობს.

მოვსესი ამბობს, რომ სახელმწიფო ენის ცოდნის გარეშე ინტეგრაცია ძალიან გაუჭირდებოდა.

იგი ახლა ფოკაში იმავე სკოლის დირექტორად მუშაობს, სადაც თავად სწავლობდა. თავის დროზე მოვსესს გაუმართლა და მეთერთმეტე კლასში გაცვლითი პროგრამით – „არგონავტები“ გონიოს სკოლაში სწავლობდა, იქვე, გონიოში, ქართულ ოჯახში ცხოვრობდა მთელი წელი და ქართული ენის პრაქტიკაც ძირითადად ამ დროს მიიღო.

მოვსესი „ბათუმელებთან“ სკოლის პრობლემებზე, ინტეგრაციის თავისებურებებსა და ჯავახეთში სომხური თემის საჭიროებებზე საუბრობს.

მოვსეს ალვანჯიანი, ფოკის სკოლის დირექტორი:

კომპაქტურად დასახლებული სომხურენოვანი სოფლებიდან ახალგაზრდებისთვის არ არის მარტივი 1+4 პროგრამაზე ჩაბარება, მიუხედავად იმისა, რომ სკოლაში სწავლობენ ქართულს. მე გამიმართლა: მეთერთმეტე კლასი გონიოში დავამთავრე, ვცხოვრობდი ქართულ ოჯახში, რომელიც მალევე იქცა ჩემს ოჯახად და ქართულადაც აქ ავლაპარაკდი, ძირითადად. დიდი შესაძლებლობა იყო ისიც, რომ სკოლაში ყველა საგანს ქართულად ვსწავლობდი. ეს ძალიან დამეხმარა 1+4 პროგრამაზე სწავლისას.

ვინც პირდაპირ აბარებს უნივერსიტეტში ამ პროგრამით სომხური სკოლიდან, მათთვის ძალიან რთულია.

მოვსეს ალვანჯიანი უნივერსიტეტში

ქართულ ოჯახთან, სადაც გონიოში ვცხოვრობდი, დღემდე მაქვს კავშირი. როცა პროგრამა დამთავრდა და გონიო დავტოვე, ძალიან გამიჭირდა.

ახლა ფოკის საჯარო სკოლის დირექტორი ვარ. რამდენიმე წლის წინ თავად ვიყავი მოსწავლე ამ სკოლაში. ორი წელია ფოკის სკოლის დირექტორად ვმუშაობ. სკოლაში არ გვქონდა გათბობა. აქამდე შეშის ღუმელს ვანთებდით ზამთრობით კლასებში.

წელს ცენტრალური გათბობა გაკეთდა. უზომოდ მიხარია, მაგრამ კლასებია ძალიან ცუდ მდგომარეობაშია. საბჭოთა პერიოდში აშენდა ეს სკოლა და მას მერე არ გარემონტებულა კლასები. დერეფანს კიდევ არა უშავს, მაგრამ დერეფნიდან კლასებში რომ შედიხარ, სხვა სამყარო გხვდება.

იატაკი, კედლები, ჭერი – ძველი და გაქუცულია. რამდენიც არ უნდა წმინდოს და ხეხოს დამლაგებელმა, სულ მტვერია. მტვერი ცვივა ჭერიდან, კედლებიდან, იატაკი ჭრიალებს.

ძალიან მოქმედებს ბავშვებზე ეს უსიამოვნო გარემო.

იცით, როგორ ცივა ზამთარსა და შემოდგომაზე ფოკაში? ამ დროს ღია ცის ქვეშ შეუძლებელია სპორტის გაკვეთილის ჩატარება, სასპორტო დარბაზი კი სკოლაში არ გვაქვს. მხოლოდ გაზაფხულზე, როცა ოდნავ დათბება, გაჰყავს ბავშვები მასწავლებელს გარეთ და სპორტის გაკვეთილებს ეზოში ატარებს.

შემოდგომასა და ზამთარში ეს გაკვეთილი არ ტარდება, არც ადგილი გვაქვს სკოლის შენობაში, სადაც დარბაზი მოეწყობოდა. ალბათ, ცალკე უნდა აშენდეს სკოლასთან სასპორტო დარბაზი.

მივმართე ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის რესურსცენტრს და მპირდებიან, რომ შესაძლოა მომავალ წელს დაიგეგმოს ჩვენი სკოლის რემონტი. თუმცა დაზუსტებით არ ვიცი, რა იქნება.

არ მინდა, ჩემი სკოლის ბავშვებს ამ სოფელში ისეთივე ბავშვობა ჰქონდეთ, როგორიც მე მქონდა: არ იყო შუქი, გაზი, წყალი, გზა – არაფერი.

მოვსეს ალვანჯიანი ფოკის საჯარო სკოლის მოსწავლეებთან ერთად

ერთადერთი ნათელი წერტილი ჩემთვის ფოკაში ინგლისური ენის და კომპიუტერის კურსები იყო. დედათა მონასტერში გახსნეს ეს კურსები. მიხაროდა გაკვეთილებზე სიარული. კომპიუტერი იქ მაშინ პირველად ვნახეთ, თავიდან მარტო სათამაშო მოწყობილობა გვეგონა. ვთამაშობდით და ვთამაშობდით. მერე აღმოვაჩინეთ, რომ ბევრი სხვა რამეც შეეძლო.

მხოლოდ ეს იყო ჩემი საინტერესო დღეები ფოკაში. გრძელი ზამთარი, სიცივე და უგზო სოფელი – ეს იყო ფოკა.

ახლა შედარებით შეიცვალა მდგომარეობა, გზა ზამთრობით აღარ იკეტება, სულ წმენდენ დიდთოვლობისას, მაქსიმუმ ერთი დღით შეფერხდეს მიმოსვლა. გაზიც შემოვიდა სოფელში, გვაქვს ბანკის ფილიალი, სამედიცინო პუნქტი, საზოგადოებრივი ცენტრი და რადიო.

უნივერსიტეტში იურიდიულ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. მიუხედავად იმისა, რომ კარგად ვსწავლობდი, მქონდა 100%-იანი გრანტი და ეს საქმე ძალიან მაინტერესებდა, ვერ დავსაქმდი ქალაქში ჩემი პროფესიით. ეს ძალიან რთული აღმოჩნდა. მშობლები მიხდიდნენ ბინის ქირას სტუდენტობისას და სწავლის დასრულების შემდეგ უსასრულოდ ვერ ვიცხოვრებდი თბილისში სამსახურის საძებნელად. ამიტომ ავდექი და დავბრუნდი ჯავახეთში.

არ ვთქვი უარი იმაზე, რაც შემომთავაზეს. სოფელ ვლადიმიროვკას სკოლის საქმისმწარმოებელი გავხდი. 2 წელი არ ჰყავდა ამ სკოლას საქმისმწარმოებელი და მთელი ამ ხნის განმავლობაში დოკუმენტაციას არ აწარმოებდა სკოლა. ერთ წელიწადში გავაკეთე ორი წლის საქმე და ყველაფერი მოვაწესრიგე. ძალიან კარგი შედეგი ვაჩვენე. მერე კი ამავე სკოლაში დირექტორობა შემომთავაზეს. ამ დროს 24 წლის ვიყავი. დავთანხმდი და 2 წელი ვიმუშავე იქ დირექტორად. ბოლო ორი წელი კი ჩემი სოფლის, ფოკის სკოლაში ვმუშაობ.

ინტეგრაციის პროცესი რთულია მაშინაც კი, როცა ენა იცი და თითქმის შეუძლებელია, როცა სახელმწიფო ენას არ ფლობ. ამიტომ მიმაჩნია, რომ მთავარი პრობლემა სომხური თემისთვის ქართულის არასათანადო ცოდნაა, რაშიც მათ მაქსიმალურად უნდა დაეხმაროს სახელმწიფო.

ყველაზე მეტად ხალხს ქართულის სწავლა სჭირდება, ყველაზე დიდ ბარიერებს ენის არცოდნა ქმნის.

სკოლაში გვყავს ქართულის მასწავლებლები, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის. ქართულის ხუთი მასწავლებელია ახლა ჩემს სკოლაში: 3 დამხმარე და 2 კონსულტანტი მასწავლებელი, მაგრამ საჭიროება უფრო მეტს მოითხოვს: დამხმარე მასწავლებლებს, კონსულტანტებს… ჩვენს თემში ქართულს ჯერ კიდევ ისე ვსწავლობთ, როგორც უცხო ენას. კარგი იქნება, თემში იყოს ქართული ენის კურსები ზრდასრულებისთვის, დიდებისთვის, არამხოლოდ მოსწავლეებისთვის.

სახელმწიფო ენის შესასწავლად რა რესურსიც გვაქვს ახლა სოფელში, მუნიციპალიტეტში, ეს საკმარისი არ არის.

მოვსეს ალვანჯიანი სკოლის მოსწავლეებთან ერთად

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: