„მინდა, ბავშვებმა ისწავლონ. მიყვარხართ. წადი, მე დავბრუნდები“ – ეს იყო უკანასკნელი შეტყობინება, რომელიც მარიუპოლელმა ვიაჩესლავ ზუბოვმა ცოლისგან, ოლენასგან მიიღო. ოლენა მარიუპოლის 555-ე სამხედრო ჰოსპიტლის ქირურგიული განყოფილების მედდაა. 12 აპრილს ის კლინიკის სხვა თანამშრომლებთან ერთად რუსებმა ტყვედ აიყვანეს.
„3 აპრილს ერთდროულად მივიღეთ მესიჯები მე და ჩემმა გოგომ ოლენასგან. მას სწერდა: „მამას გაუფრთხილდით, დაეხმარეთ“. ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ეს მისი გამოსამშვიდობებელი წერილი იყო“, – იხსენებს ვიაჩესლავი.
555-ე სამხედრო ჰოსპიტლის ტყვეების ოჯახის წევრები ერთნაირ ამბებს ჰყვებიან. 24 თებერვლის წინა დღეს ვიღაც მორიგეობიდან არ გამოუშვეს, ვიღაც მოულოდნელად გამოიძახეს სამსახურში, ვიღაცამ გამთენიისას დარეკა კლინიკიდან და თავისი ნივთების ჰოსპიტალში მიტანა ითხოვა.
შემდეგ – კიდევ რამდენიმე დღე იყო მოკლე ზარები და შეტყობინებები, მერე – ჰოსპიტალს პირველი ბომბი დაეცა და კავშირი გაწყდა. თანამშრომლებმა თავი „აზოვსტალსა“ და „ილიჩს“ შეაფარეს.
წინასწარი მონაცემებით, რუსეთს ტყვეობაში ასობით სამხედრო ექიმი ჰყავს, 70 მათგანი – 555-ე სამხედრო ჰოსპიტლის თანამშრომელია.
მედდა ოლენა ზუბოვა/ფოტო მიაწოდეს Hromadske-ს
„ოლია ოპერაციაზეა, დალაპარაკება არ შეუძლია“
ბოლოს ვიაჩესლავმა ცოლი 21 თებერვალს ნახა. 24-ში ოლენა უკვე სამსახურში იყო. გამთენიისას დარეკა და ნივთების მიტანა ითხოვა. ძალიან მოკლედ მოუყვა ოჯახს ტელეფონით, რომ საავადმყოფოში უკვე ბევრი დაჭრილი იყო და 24 საათის განმავლობაში მუშაობდნენ. ქმარს ცოლის სახლში წაყვანა უნდოდა, თუმცა ოლენამ ვიაჩესლავს სთხოვა ქალაქიდან ბავშვები გაეყვანა. ზუბოვებს სამი შვილი ჰყავთ – ორი არასრულწლოვანი ბიჭი და ერთიც უფროსი გოგო.
მარტის შუა რიცხვებში, ომის 21-ე დღეს, რუსებმა პირველად დაარტყეს ჰოსპიტალს. ბომბი ქირურგიულ განყოფილებას დაეცა. სწორედ მაშინ გადავიდა ექიმების ნაწილი დაჭრილებთან ერთად „აზოვსტალში“ და „ილიჩის“ ქარხანაში.
„იქიდან ცოლს აღარ დაურეკავს. უცხო ნომრიდან მომდიოდა მხოლოდ მოკლე შეტყობინებები, რომ ოლენა კარგადაა, ცოცხალია და ჯანმრთელი“, – იხსენებს ვიაჩესლავი.
ცოლის უკანასკნელი მესიჯი მან 3 აპრილს მიიღო, 12 აპრილს კი ოჯახმა შეიტყო, რომ ოლენა, სავარაუდოდ, უკვე ტყვედ იყო.
მსგავსი ისტორია აქვს მარიუპოლელ ვადიმ შაპოვალოვსაც. მისი ცოლი ოლგა – ოლენას კოლეგა, ასევე, ქირურგიული განყოფილების მედდად მუშაობდა. ოლგა 23 თებერვალს მორიგეობიდან შინ დაბრუნდა, თავისი ნივთები მოაგროვა და გაამზადა, შუაღამისას კი ისევ სამსახურში გამოიძახეს.
ვადიმი ჰყვება, რომ ცოლთან კავშირი მხოლოდ ოთხი დღის განმავლობაში ჰქონდა: „პირველ მარტს მის მეგობარს, საშას ველაპარაკე, მითხრა, რომ ოლია საოპერაციოში იყო და ვერ დამელაპარაკებოდა. მხოლოდ მოკითხვა გადავეცი და გავიგე, რომ ნორმალურად იყო“.
შაპოვალოვების სახლს იმ დროს რაკეტა დაეცა, ვადიმი მეზობელ კვარტალში გადავიდა. ცოლის შესახებ არაფერი იცოდა. არც ის იცოდა, რომ ჰოსპიტალი დაინგრა და სამედიცინო პერსონალი გადავიდა „ილიჩის“ ქარხანაში, სადაც ყველანი ტყვედ ჩავარდნენ.
ეს ყველაფერი ვადიმმა 24 აპრილს შეიტყო: „როდესაც ჩემს გოგოს გამოვყავდი მარიუპოლიდან, პირველი ეგ ვკითხე, დედა სად არის-მეთქი. თავიდან გაჩუმდა, მერე კი მითხრა, – „ნუ ნერვიულობ, დედა ცოცხალია, მაგრამ ტყვეობაშია“.
მედდა ოლგა შაპოვალოვა (მარჯვნივ) ოპერაციის დროს/ფოტო მიაწოდეს Hromadske-ს
თუ ამ დედამიწაზე სადმე ჯოჯოხეთი არსებობს, ის მარიუპოლშია
2022 წლის 16 ივლისს უკრაინის შეიარაღებული ძალების 555-ე სამხედრო ჰოსპიტალს თავისი ერთი წლის იუბილე უნდა აღენიშნა. ის 61-ე მობილური ჰოსპიტლის ბაზაზე შექმნეს. მახლობელი ქალაქებიდან დაჭრილი სამხედროები პირველ რიგში სწორედ იქ მიჰყავდათ.
სამხედრო ექიმი ვალენტინა ზუბკო ჰოსპიტლის პოლიკლინიკაში მუშაობდა.
„ბომბების გამოჩენამდე ექიმები ღამით ქალაქში გადიოდნენ და აუცილებელი მედიკამენტები მიჰქონდათ ადამიანებისთვის, ვისაც როგორ შეეძლო, ეხმარებოდნენ,“ – იხსენებს ოლენა, ვალენტინას დედა.
ვალენტინა 24 თებერვლის შემდეგ შინ აღარ დაბრუნებულა, კავშირზეც იშვიათად გამოდიოდა.
„ძირითადად შეტყობინებებს მიგზავნიდა, რომ ყველაფერი ნორმალურადაა, მაგრამ რას ნიშნავს „ნორმალურად“, როდესაც იქ უკვე ბომბები დაფრინავდნენ, იქ უკვე ჯოჯოხეთი იყო. თუ ამ მიწაზე სადმე არსებობს ჯოჯოხეთი, ის მარიუპოლშია,“ – ამბობს ოლენა.
პოლიკლინიკა იყო ჰოსპიტლის ბოლო შენობა, რომელიც რუსულმა ბომბებმა გაანადგურა.
სამხედრო ექიმი ვალენტინა ზუბკო/ფოტო მიაწოდეს Hromadske-ს
სამი თვე სტატუსის დასადასტურებლად
აპრილში ერთ-ერთ რუსულ ტელეგრამარხზე ტყვე ქალების ფოტოები გამოაქვეყნეს. ვადიმმა, ვიაჩესლავმა და ოლენამ მათ შორის საკუთარი ოჯახის წევრები ამოიცნეს. ასე მიიღეს დადასტურება, რომ ისინი გადარჩნენ და რუსების ტყვეობაში იმყოფებოდნენ.
ვალენტინას დედა ოლენა ეგრევე ტირილს იწყებს, როდესაც ამ მომენტს იხსენებს. რუსული ტელეგრამარხიდან ფოტო მეგობარმა გაუგზავნა. არც სამხედრო კომისარიატიდან, არც სხვა რომელიმე სახელმწიფო დაწესებულებიდან მას არავინ დაჰკავშირებია. ცოლებზე ინფორმაციას დამოუკიდებლად ეძებდნენ ვადიმი და ვიაჩესლავიც.
„კანონით, თუ ადამიანი ტყვეობაში ხვდება, ნაწილის მეთაურმა ანგარიში უნდა ჩააბაროს უფროსობას ამ ვითარებასთან დაკავშირებით. შემდეგ ეს ანგარიში მიდის სამხედრო კომისარიატში ამ ადამიანის საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით. შემდეგ, შვიდი დღის განმავლობაში უნდა შეატყობინონ ოჯახს. თუმცა ეს ასე არ მომხდარა,“ – ამბობს ანდრეი კრივცოვი. მისი რძალი, უმცროსი ძმის ცოლი, ოლენა კრივცოვაც რუსების ტყვეობაში მყოფ 70 ექიმს შორისაა.
ანდრეის სამი თვე დასჭირდა, რომ რძლის სტატუსი დაედასტურებინა.
„წითელი ჯვრის დახმარებით, რამდენიმე დღის წინ მივიღე დოკუმენტი, რომლითაც რუსულმა მხარემ დაადასტურა, რომ ოლენა ნამდვილად მათ ჰყავთ“, – ამბობს კრავცოვი. მისი თქმით, ასეთივე დადასტურება 555-ე ჰოსპიტლის თანამშრომელთა ოჯახების უმრავლესობამ მიიღო, თუმცა დღემდე არიან ისეთებიც, ვინც დანამდვილებით არ იცის, სად იმყოფება მისი ნათესავი.
ოლენა კრივცოვა/ფოტო მიაწოდეს Hromadske-ს
„უკვე რამდენი გავიდა, სამთვე-ნახევარი? ჩვენ ჩუმად ვართ, ველოდებით და არაფერი იცვლება. გვინდა საზოგადოების ყურადღება მივაპყროთ იმას, რომ ადამიანები, რომლებიც უბრალოდ სხვისი სიცოცხლის გადასარჩენად იბრძოდნენ, ახლა ბედის ანაბარა არიან. არავინ იცის, სად არიან, როგორ არიან. მათთან დაკავშირება არ შეგვიძლია. კიდევ რამდენ ხანს ველოდოთ?“ – კითხულობს ვიაჩესლავ ზუბოვი, ტყვეობაში მყოფი ოლენას ქმარი.
წყარო: Hromadske.ua
