22 წლის გოგო ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტიდან ქართულ ფილოლოგიას და ქიმიას სწავლობს ილიას უნივერსიტეტში. გვიყვება, რომ ქართულის კარგად შესასწავლად დრო და ბევრი შრომა დასჭირდა.
შოღიკ მშეციანმა ქართული, როგორც უცხო ენა ისე ისწავლა: მის თემში არავინ ლაპარაკობდა ქართულად – ნინოწმინდაში, მის სოფელში, სათხეში, ქართულენოვანი მოსახლეობა არ ცხოვრობს:
„ჩემთვისაც ისე რთული იყო ქართულის სწავლა! ვიცოდი მხოლოდ წერა-კითხვა და ვერ ვლაპარაკობდი. 1+4 პროგრამითაც მხოლოდ ერთი წელია ენის სასწავლებლად მოსამზადებელი კურსი და ეს ძალიან ცოტაა. ამ ხნის განმავლობაში ენას ვერ სწავლობ ისე, რომ კარგად შეძლო კომუნიკაცია. ამ ყველაფერს ემატებოდა ისიც, რომ არ ვარ კომუნიკაბელური. ვიჯექი და ვკითხულობდი ქართულად“ – ამბობს შოღიკი.
იგი ქართული ფილოლოგიის ფაკულტეტზე სწავლობს ილიაუნიში და მესამე კურსზეა, თუმცა სწავლა ქიმიის ფაკულტეტზეც დაიწყო და ერთდროულად ფილოლოგიც იქნება და ქიმიკოსიც. შოღიკი ამბობს, რომ მისი არჩევანი ნინოწმინდაში მასწავლებლების ნაკლებობამ განაპირობა:
„ჩვენს რეგიონში თითქმის არ არიან ქიმიის და ფიზიკის მასწავლებლები, შესაბამისად, არავინ სწავლობს ამ საგნებს სკოლაში კარგად. ამიტომ გადავწყვიტე, ქიმიის ფაკულტეტზეც მესწავლა. ერთი წელი ვისწავლე, სტატუსი დროებით შევაჩერე და როცა ფილოლოგიის ფაკულტეტს დავამთავრებ, გავაგრძელებ ქიმიის მიმართულებაზე სწავლას.
მარტივი არ იყო ჩემთვის ფილოლოგიის მიმართულებაზე სწავლის დაწყება. ბევრი წიგნი მქონდა წაკითხული ქართულად, მაგრამ როცა ეთნიკურად არაქართველი ხარ და ქართული უცხო ენასავით გაქვს ნასწავლი, ვერ იგებ ქვეტექსტებს. ბევრი შრომა გავწიე, ბევრი ვიკითხე ენის ასე გასაგებად. თბილისის 55-ე სკოლაში ახლა პრაქტიკას გავდივარ“ – გვიყვება შოღიკი.
იგი არასამთავრობო ორგანიზაციების, PITA-სა და USAID-ის საქმიანობაშიცაა ჩართული. 2018 წლიდან PITA-ს წევრია და ერთვება სხვადასხვა აქტივობაში. 2020 წელს, როცა პანდემიისას ყველაფერი დაიკეტა, შოღიკი ინტეგრაციის პროცესში ეხმარებოდა ბავშვებს ეთნიკური უმცირესობების თემიდან, რომლებსაც საქართველოს სხვადასხვა კუთხის ქართულ ოჯახებში უნდა ეცხოვრათ დროებით.
USAID-ის პროექტით შოღიკი სომხური თემის სკოლებში ატარებს კვლევებს იმის გასაგებად, თუ როგორ სწავლობენ ბავშვები სომხურ, ქართულ ენებსა და მათემატიკას.
„ჩემი კლასიდან, როცა სკოლა დავამთავრე, მხოლოდ სამმა გააგრძელა სწავლა ქართულ უნივერსიტეტებში, დანარჩენები რუსეთსა და სომხეთში წავიდნენ ან სოფელში დარჩნენ.
წელს ჩემი ძმა ამთავრებს სკოლას, კლასში ცხრამეტნი არიან, მაქსიმუმ 4 აპირებს საქართველოს უმაღლეს სასწავლებლებში ჩაბარებას, ისიც არ ვიცით, მოხვდებიან თუ არა, ჯერ გამოცდები უნდა ჩააბარონ.
ჩვენთან, ნინოწმინდაში ამბობენ, რომ თუ სოფელში გინდა გქონდეს სამსახური, მედდა ან მასწავლებელი უნდა გახდე, ეს ორი საქმეა მარტო ჩვენთან.
ნინოწმინდაში ცხოვრება ძნელია, ზამთარი 8-9 თვე გრძელდება, მამაკაცების უმრავლესობა რუსეთში მიდის სამუშაოდ, რადგან ქართული არ იციან და აქ ვერ საქმდებიან.
რუსეთში ჯავახეთიდან კაცები ძირითადად მშენებლობებზე საქმდებიან. კარგ ფულს შოულობენ იქ. ვინც რუსეთში მუშაობს და კარგად უხდიან, მათ ოჯახებს მერე საქონლის ყოლა აღარ სჭირდებათ.
ვისაც საქონელი ჰყავს ჯავახეთში, ჰყავს ბევრი: 10-15 სული მაინც და ეს ძალიან რთულია, ბევრი შრომა გიწევს, თან გყავს ქათმებიც, ცხვრებიც… მარტო საქონელი არავის ჰყავს. ამას გარდა ჰექტრობით უნდა დაამუშაო მიწა კარტოფილისთვის, დათესო და აიღო. რთულია მოკლედ“ – ამბობს შოღიკი.
შოღიკის დედა ისტორიის მასწავლებელია, ბებია – გეოგრაფიის.
„უნივერსიტეტს რომ დავამთავრებ, მეც მასწავლებელი ვიქნები: ქართულის და ქიმიის. ვინ იცის, კიდევ რამის სწავლა თუ არ მომინდა, ვნახოთ“ – ამბობს 22 წლის გოგო ნინოწმინდიდან.
