ავტორი: ქეთი ლაბაძე
________________________
„ფორმულაზე“ არის ასეთი გადაცემა, თოქშოუ „ქალები“. გუშინ, 23 ნოემბერს, ამ გადაცემაში დააკნინეს ძუძუთი კვება, ამაზრზენად წარმოაჩინეს მეძუძური დედა და გაკიცხეს, გააკრიტიკეს საჯაროდ ძუძუთი კვების გამო.
საუბრის ფორმა და გამოყენებული ლექსიკა იყო ღირსებისშემლახავი მეძუძური დედისთვის. წამყვანებს ისიც უკვირთ, რომ მეძუძური დედები ბოდიშს არ ვიხდით ძუძუთი კვების გამო. სალომე შარვაძე, გადაცემის ერთ-ერთი წამყვანი, თავად გააკრიტიკა მეორე წამყვანმა, რომ თურმე ეკლესიის ეზოშიც კი აჭმევდა ბავშვს ძუძუს, თითქოს რამე საშინელებას აკეთებდა, მაშინ როცა ეკლესიაში, ფრესკაზე, ღვთისმშობელი აჭმევს ძუძუს იესოს.
ძუძუთი კვებისას ბავშვებს აქვთ თავისუფალი კვების გრაფიკი, მათ კვების მოთხოვნას წინასწარ ყოველთვის ვერ განსაზღვრავს დედა, ბავშვს შესაძლოა ყველგან მოშივდეს და ძუძუც, სწორედ ამიტომ გვაქვს ანატომიურად, რომ ჩვენს შვილებს ყველგან ვაჭამოთ, შევძლოთ სოციალიზაცია და გადარჩენა.
ასეც რომ არ იყოს, ბავშვის კვება როგორ უნდა ეზიზღებოდეთ ასე? ეს ხომ ყველაზე ბუნებრივი პროცესია. მთელი მსოფლიო მიხვდა, რაოდენ მნიშვნელოვანია ლაქტაციის ხელშეწყობა, ხდება ლაქტაციის პროპაგანდა, ჩვენთან კი დედებს ასე გვკიცხავენ საჯაროდ და გვამუნათებენ ლაქტაციის გამო.
და განა მართლა მხოლოდ გვეწყინა მეძუძურ დედებს ეს ქილიკი? არა, მხოლოდ საწყენი როდია ასეთი აგრესიული დამოკიდებულების წახალისება ტელეეთერიდან, ეს საშიშიც და სავალალო შედეგების მომტანიც არის სინამდვილეში. გეტყვით, რატომ ვფიქრობ, რომ საშიშია მსგავსი ზიზღის ტირაჟირება.
„საქართველოში ბავშვები უფრო მეტად დგანან სიღარიბის საფრთხის წინაშე, ვიდრე მოსახლეობის სხვა რომელიმე ჯგუფი“ – ამ ციტატით იწყება „Unicef საქართველოს“ კვლევის ანგარიში, რომელიც გვამცნობს, რომ საქართველოში 77 ათასი ბავშვი შიმშილობს, 300 ბავშვი კი ყოველწლიურად შიმშილით იღუპება.
როგორი შემზარავი სტატისტიკაა არა? თითქოს ვერც ვიჯერებთ ამას, მაგრამ ეს რეალობაა. გაგახსენებთ 1 წლის გოგიტა აბაშიძეს, რამდენიმე წლის წინ ვნახე ბავშვის შიმშილისგან ჩამქრალი და გატანჯული სახე, რომელიც არასოდეს დამავიწყდება, გოგიტას სიკვდილი ჩვენი საზოგადოების ბრალია.
ამ ამბავს ბევრი მხარე აქვს და ახლა ლაქტაციის მხრიდან შევხედოთ.
ჩვენი სახელმწიფოს ბრალია, რომ დედას არ ჰქონდა სათანადო ცოდნა ლაქტაციის;
სახელმწიფოს ბრალია, რომ დედას არ ჰქონდა საწველი აპარატი და ელემენტარული ხელშეწყობა;
პედიატრების ბრალია, რომ მწარმოებლებისგან იღებენ ფულს და სანაცვლოდ დედებს აჯერებენ, არ აქვთ რძე, ან მათი რძე არ არის სასარგებლო ჩვილისთვის;
კლინიკების ბრალია, რომ არ ჰყავთ ლაქტაციის სპეციალისტები სამშობიაროებში;
საზოგადოების ბრალია, რომ ამუნათებენ დედებს ძუძუთი კვების გამო.
საერთო ჯამში ეს არის წრე, რომელიც ემტერება ძუძუთი კვებას და თითქოს ყველაფერი ცხადია, მაგრამ სინამდვილეში უხილავი მტრები ყოველდღიურად ამცირებენ იმ დედების რიცხვს, რომელებიც კვებავენ ბავშვს საკუთარი რძით.
ძუძუთი კვებაზე ბევრი არასოდეს მიფიქრია. მეგონა, რომ ეს იყო მარტივი პროცესი, რომელიც, თუ მოინდომებ, გამოგივა. სინამდვილე სულ სხვა აღმოჩნდა. საქართველოში ძუძუთი კვება რომ წარმატებული გქონდეს, ძალიან უნდა გაგიმართლოს, გეყოს ნერვები, იყო ბრძოლისუნარიანი და გყავდეს მხარდამჭერები.
ბავშვის გაჩენა რომ გადავწყვიტე, უკვე მქონდა გადაწყვეტილი, რომ მეკვება ჩემი რძით. დავიწყე ამაზე ინფორმაციის მოპოვება, ფეისბუქზე აღმოვაჩინე ჯგუფი „ლაქტაცია და განვითარება“, დედების დახურული ჯგუფი, სადაც 20 ათასზე მეტი ქალია გაწევრიანებული. ჯგუფის მოდერატორები არიან ლაქტაციის მრჩევლები და ასწავლიან დედებს ძუძუთი კვებას.
რომ არა ეს ჯგუფი, ჩემი ლაქტაცია ვერ იქნებოდა წარმატებული. ერთი პატარა, დახურული ჯგუფი აკეთებს იმდენს, რომ 20 ათასით მეტმა ქართველმა დედამ შეძლო ლაქტაცია, ეს ნიშნავს, რომ 20 ათასი ბავშვი იღებს სრულფასოვან საკვებს და იძლიერებს იმუნურ სისტემას.
ძუძუთი კვების სარგებელი განუზომლად დიდია, ჩვენისთანა ღარიბი ქვეყნისთვის ორმაგად მნიშვნელოვანია ლაქტაციის წახალისება, ეს ევალება სახელმწიფოს, სამედიცინო პერსონალს, მედიას. არ შეიძლება ამ თემაზე აგრესიის და ბოღმის ნთხევა, ეს აზარალებს პირველ რიგში ბავშვებს, რომლებსაც აქვთ უფლება იკვებონ ყველგან, სადაც მოშივდებათ!
