საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის ყველა დროის ყველაზე ახალგაზრდა გენერალური დირექტორი, პოეტი, ესეისტი, პროზაიკოსი, ლექტორი და სამოქალაქო აქტივისტი გიორგი კეკელიძე სექტემბერში, ბოლო დროის ბესთსელერის – „გურული დღიურების“ მეორე ნაწილსა და ზღაპრების კრებულს შესთავაზებს მკითხველს.
ბატონო გიორგი, როგორც ვიცით თქვენი პირველი ნაბიჯები აქტიურ სამოქალაქო ცხოვრებაში უნივერსიტეტის ლიტერატურულ გაზეთიდან – „ლილ“ იწყება. მაშინ როგორი იყო თქვენი ხედვები და როგორ წარმოგედგინათ საკუთარი როლი საზოგადოებაში?
სტუდენტობამდე, ჯერ კიდევ ოზურგეთში ცხოვრების დროს მე ვიყავი რედაქტორი გაზეთისა, რომელსაც ერთ-ერთ პირველ არასამთავრობო ორგანიზაციასთან, „ახალგაზრდა პედაგოგთა კლუბთან“ არსებული მოსწავლეთა გაერთიანება – „XXI საუკუნე“ გამოსცემდა. გაზეთს „8+1“ ერქვა და მინდა გითხრათ, რომ ეს გაზეთი იყო ძალიან აქტიური, არ გავდა მოსწავლეთა კომკავშირულ გაზეთებს, რომლებიც ჩვენ მრავლად გვინახავს ბავშვობაში, მათ შორის კედელზე გაკრულიც. „8+1“ გამოირჩეოდა ადგილობრივი ხელისუფლების კრიტიკით და ძალიან ბევრ სოციალურ მწვავე საკითხებს აშუქებდა. ძალიან ამაყი ვარ, რომ ოდესღაც, ბავშვობაში ძალიან არასერიოზული მზაობით ბუნებრივია, ვიყავი ამ გაზეთის რედაქტორი.
სტუდენტობის პერიოდში, ბუნებრივია, ძალიან ბევრი რამის გადაფასება მოხდა. რამდენიმე კედელთან შეჯახების მერე, მივხვდი ყველაზე მთავარ ამბავს, რომ ჯობია შენ თვითონ შექმნა შენი თავი და მოცემულობა მთლიანად, ვიდრე დაელოდო ვინმესგან შენი ტალანტის ან უნარების უპირობო წახალისებას. მე არ ვამბობ, რომ სხვა ადამიანები არ მონაწილეობენ ჩვენს ცხოვრებაში, უბრალოდ ვფიქრობ, რომ მთავარი საყრდენი არის საკუთარი თავი, მისი შექმნა და სოციალიზაცია.
გიორგი კეკელიძე / ალექსანდრე სხულუხიას ფოტო
პირველი მნიშვნელოვანი წამოწყება, რომელიც მე და ჩემმა მეგობრებმა ლიტერატურის თვალსაზრისით დავიწყეთ, იყო ლიტერატურული გაზეთი „ლილ“ რომელიც მერე უკვე გახდა ჟურნალი. მთელი იმდროინდელი საუნივერსიტეტო თაობა ვიყავით ამ გაზეთის შექმნაში ჩართული, მათ შორის სხვადასხვა ჯგუფი, „ვარდისფერი ავტობუსი“, „ლაბორატორია“ ა.შ. ჩვენ ყველასთან ძალიან აქტიურად ვთანამშრომლობდით, თუმცა ძალიან გვიჭირდა გაზეთის გამოცემა. პირველ პერიოდში გაზეთს ვუშვებდით ჰონორარით, რომელსაც გამოვიმუშავებდით ციხეში მასწავლებლობით, ევროკავშირის მოხალისეობრივი პროექტის ფარგლებში, რომელიც მცირე ჰონორარს ითვალისწინებდა. მერე ამას დაემატა ბედნიერი შემთხვევა, შევხვდით ადამიანებს, რომლებიც დაინტერესებულნი იყვნენ პირველი ქართული ლიტერატურული ელექტრონული ბიბლიოთეკის შექმნით და შევქმენით, მე ვფიქრობ თავის დროზე საკმაოდ პოპულარული და საეტაპო პროექტი ლიტერატურის მიმართულებით ქართულ ელექტრონულ სივრცეში, როგორიც იყო lib.ge. ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე, თავის დროზე ეს იყო ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი გარღვევა, literatura.ge-სთან ერთად, რომელმაც პრინციპულად სხვა რეალობა დაანახა ქართველ ავტორებს, რომ შეიძლება წიგნი ბეჭდური სახით მაინცდამაინც არ გამოსცე, მაგრამ შენი სახელი სხვა ადამიანებმა გაიგონ და გაიგონ ძალიან აქტიურად.
პროექტი ეკვილიბრიუმი, რომელიც ერთგვარ სამოქალაქო აქტივიზმის პლატფორმად იქცა, ასევე თქვენ გიკავშირდებათ და დღემდე სხვადასხვა აქტივობებს მოიცავს. რას იტყვით თქვენს მიზნებზე ამ მიმართულებით?
მე ვარ სახელის ადამიანი და ეს მოსახვეჭელი მირჩევნია დანარჩენს, – ცოტათი ალუზია რომ გავაკეთოთ ცნობილი აფორიზმის. ჩემი მთავარი როლი წარმომიდგენია განათლების პოპულარიზაციაში, ოღონდ არა სამთავრობო სექტორიდან, არამედ ვთქვათ, სამოქალაქო მოძრაობებიდან გამომდინარე და „ეკვილიბრიუმიც“ არის სამოქალაქო მოძრაობა და არ არის რეგისტრირებული, როგორც სახელმწიფო ტიპის რაიმე ორგანიზაცია. მე ვფიქრობ, რომ ის მოცემულობა, რომელიც საქართველოში თავის დროზე ძალიან კარგი პრეცენდენტის – „წერა-კითხვის გამავრცელებლი საზოგადოების“ სახით შეიქმნა, რაღაც ფორმით უნდა გაგრძელდეს და უნდა გაგრძელდეს ისევ სამოქალაქო სექტორიდან. ბუნებრივია, ეროვნული ბიბლიოთეკა არის სახელმწიფო ორგანიზაცია, მაგრამ ის არ არის პოლიტიკურად დატვირთული ორგანიზაცია და მას შეუძლია კარგად თანამშრომლობა ამ მიმართულებით, აქედან გამომდინარე ჩემს მთავარ როლს მე ამ მიმართულებით ვხედავ. რაც შეიძლება მეტი, კარგი გაგებით აგრესიული, საგანმანათლებლო პოლიტიკა უნდა იყოს ჩვენი ტიპის ქვეყნების დღის წესრიგის განმსაზღვრელი, იმიტომ რომ სხვანაირად ჩვენი მომავალი ძალიან ბუნდოვანია.
მე ვიცი როგორ შეიძლება გავაკეთოთ ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ თანამედროვე ტიპის ბიბლიოთეკა, რომელიც არ იქნება მხოლოდ ბიბლიოთეკა, იმ გაგებით, რა გაგებითაც ჩვენს მეხსიერებას ეს შემორჩა, ან სტერეოტიპად არის დამკვიდრებული. რეალურად ბიბლიოთეკა უნდა იყოს ერთგვარი საინფორმაციო ცენტრი, რომელიც თავის თავში მოიცავს, როგორც ტიპურ საბიბლიოთეკო ცხოვრებას, ამავდროულად იქ აუცილებლად უნდა იყოს კომპიუტერიც, უნდა იყოს ინტერნეტი, საინფორმაციო ბიურო, სადისკუსიო კლუბი, ღონისძიებისთვის განკუთვნილი სივრცეები და ამავდროულად უნდა შეეძლოს სოფლის ახალგაზრდების და არა მარტო ახალგაზრდების თვითორგანიზების მიმართულებით რაღაც ნაბიჯების პროვოცირება. ამიტომაც ეს არის ძალიან რთული სამუშაო, ამ მოძრაობას სჭირდება ძალიან ბევრი მოხალისე და მე დიდი იმედი მაქვს, რომ ეს ხალხი ნელ-ნელა გამოჩნდება სოფლებში.
ამ ეტაპზე ძალიან ბევრი ადამიანის ძალისხმევაა მიმართული ამ საქმეზე, გვყავს ძალიან ბევრი შემომწირველი, თითქმის ყოველდღე ეროვნულ ბიბლიოთეკაში შემოდის თანამედროვე წიგნები, რომლებსაც ოჯახებიდან წირავენ ადამიანები, კონკრეტული სოფლების ან კონკრეტული ბიბლიოთეკებისთვის. ახლა ვაკეთებთ ირაკლის ბიბლიოთეკას [ირაკლი ლოლაძის ბიბლიოთეკა, ჭიათურის რაიონის სოფელ ხრეითში], რომელიც თბილისში გარდაიცვალა ტრაგიკულად და ვცდილობთ რომ მისი სახელი შემორჩეს, იქაურ ახალგაზრდებს ჰქონდეთ წვდომა ინფორმაციასთან. ძალიან ბევრი მოხალისე არის ჩართული ამაში, აქ თბილისიდანაც, ჭიათურის რაიონიდანაც… ამის უკვე არსებული და კარგი პრეცენდენტი არის ივლიტას ბიბლიოთეკა, რომელიც ასევე ამ მოძრაობის, კერძოდ ჩემი იდეა იყო. ივლიტა 13 ივნისის სტიქიის დროს გარდაიცვალა. ის ჩოხატაურელი გოგონა იყო და დღეს თუ ჩოხატაურში გაივლით, ნახავთ ძალიან თანამედროვე ბიბლიოთეკას, რომელიც სწორედ მთლიანად, თავიდან ბოლომდე, მოხალისეების მიერ აგურ-აგურ გაღებული შემოწირულობებით გაკეთდა. გარდა ამ ტიპის კერძო თანამედროვე ბიბლიოთეკისა, 600-ზე მეტი ბიბლიოთეკა აღვადგინეთ ან განვაახლეთ სოფლებში.
თქვენ 27 წლის ასაკში გახდით საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის გენერალური დირექტორი. რა გამოწვევები გქონდათ ამ საქმეში და როგორ შეაფასებთ თქვენს საქმიანობას უკვე ოთხი წლის შემდეგ?
თავის დროზე დირექტორობა შემომთავაზა კახა ბენდუქიძემ და პირველი რაც ვუპასუხე იყო, რომ თუ კი მე დავთანხმდებოდი, სრულიად თავისუფალი უნდა ვყოფილიყავი პოლიტიკური გავლენებისგან, რადგან, სამწუხაროდ, საქართველოში თითქმის ყველაფერი პოლიტიზებულია და მან მითხრა, რომ შეეძლო ყოფილიყო ჩემი ამგვარი თავისუფლების გარანტი. ბუნებრივია ვიფიქრე და გავითვალისწინე ბევრი რამ, მათ შორის დაწყებული საკუთარი ამბიციით და სურვილებით, დასრულებული იმ პოტენციური საფრთხეებით, რომლებიც არსებობდა ამ თანამდებობაზე. კიდევ ერთი და ალბათ კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი ამბავი იყო ის გამოწვევები, რომლებიც ეროვნული ბიბლიოთეკის, როგორც ამ შემთხვევაში ქვეყნის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დაწესებულების წინაშე იდგა. ვიცნობდი ბიბლიოთეკის ბევრ თანამშრომელს, ასევე მქონდა რაღაც ტიპის ინფორმაცია საზღვარგარეთ არსებულ ბიბლიოთეკებთან დაკავშირებით. შემოთავაზებიდან პირველი ნახევარი თვე ვფიქრობდი და საბოლოო ჯამში მივიღე გადაწყვეტილება დავთანხმებულიყავი, იმ უბრალო მიზეზის გამო, რომ მაშინაც მჯეროდა და ახლაც მჯერა, რომ მე და დანარჩენ ადამიანებს, რომლებიც ჩართულნი არიან ამ ამბებში, შეგვიძლია საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის ქცევა აღმოსავლეთ ევროპაში ერთ-ერთ ყველაზე უფრო კარგ ბიბლიოთეკად და ამასთან დაკავშირებით ჩვენ ბევრი ნაბიჯი გადავდგით, დაწყებული დიდი ელექტრონული ბაზების შექმნით, თანამედროვე ტექნოლოგიების გამართვით, სერიოზული ლაბორატორიების შექმნით, რომელიც ციფრულ ტექნოლოგიებს გულისხმობს, სადაც ვითარდება უშუალოდ პროექტი „ივერიელი“, რომელიც გულისხმობს ძალიან ბევრ განშტოებას – ეს არის ციფრული ფოტომატიანე „ფიროსმანი“, უშუალოდ წიგნების დასკანერება, ამავდროულად ჩვენ გვაქვს კარგი ლექსიკონების ბაზები, საგანმანათლებლო ტიპის ელექტრონული საიტები და ა.შ. პარალელურად, მათ შორის ბიზნესების დახმარებით, ვცდილობთ ბიბლიოთეკის კორპუსების სრულ რეაბილიტაციას და შვიდი კორპუსის დაახლოებით 70%-მდე უკვე გავარემონტეთ, გავაკეთეთ უამრავი დარბაზი. რაც მთავარია ეროვნული ბიბლიოთეკა გახდა აქტიური სივრცე. დღეს უკვე ვეღარავის ვეღარ წარმოუდგენია, რომ ვთქვათ ქვეყანაში გამართული ათი ღონისძიებიდან 3 ან 4 ყოველდღიურად ეროვნულ ბიბლიოთეკაში არ ტარდებოდეს, მათ შორის ეს ეხება საერთაშორისო ღონისძიებებსაც.
ჩემი მთავარი მიზანი, ამ შემთხვევაში არის ეროვნული ბიბლიოთეკის სრული რეაბილიტაცია. განსაკუთრებით ეს ეხება პირველ კორპუსს, სადაც ჩვენ ძალიან მალე გავხსნით წიგნის მუზეუმს. ასევე, რაღაც დროში გავხსნით ანბანის მუზეუმსაც და მერე უკვე შევეცდებით, რომ ის ძირითადი დარბაზები, რომლითაც ეს კორპუსი იყო ცნობილი, გავარემონტოთ და შემდეგ უკვე ცხადია სადღაც იქნება საზღვარი, როცა ჩავთვლი, რომ ჩემი მისია არის შესრულებული.
თქვენს შემოქმედებაზე რომ გადავიდეთ, ხართ პოეზიაშიც და პროზაშიც, თუ შეიძლება ასე გკითხოთ – „რომელმა რომელს დაასწრო“?
ლექსებმა რა თქმა უნდა და დღესაც ასწრებს. დასწრებას გასწრებით გადავაკეთებ იმ აზრით, რომ მე ჩემი თავი პროფესიონალად უფრო პოეზიაში მიმაჩნია ჯერჯერობით, თუმცა აქტიურად ვმუშაობ პროზაში და ბევრ ექსპერიმენტს მივმართავ. მიუხედავად იმისა, რომ ხალხის უმეტესობამ ალბათ იცის ჩემი პროზაული ესეისტური ნაწარმოების – „გურული დღიურების“ შესახებ, ძალიან ადრე დავიწყე ლექსების წერა და პირველი კრებული ოზურგეთშიც გამოვიდა და მერე უკვე სერიოზული წიგნი, რომელიც გამოვეცი, ეს იყო „ოდები~, რომელიც საკმაოდ წარმატებული იყო, ოღონდ ფართო წრეში ვერ, იმიტომ, რომ პოეზია საქართველოში ამ წუთას ნამდვილად არ გულისხმობს ფართო აუდიტორიას, თუ ფრაგმენტული გამოსვლები არ იგულისხმება რაღაც შოუებში, არც ისე გემოვნებიანი ტექსტებით.
ამის მერე კიდევ ერთი ცოტა უფრო ექსპერიმენტული წიგნი გამოვიდა – „მინიატურები“ – ჩემი და მაი ლაშაურის ერთობლივი პროექტი, ნახატი და ტექსტი ერთად. შემდეგ გამოვიდა უკვე 2008-2013 წლებში დაწერილი ლექსები, და მერე უკვე „გურული დღიურები“, რომელიც ძალიან პოპულარული გახდა, ბუნებრივია საკმაოდ ჭკვიანურად გათვლილი მარკეტინგით, რომელსაც ძირითადად მე ვაწარმოებდი. მე ვფიქრობ, რომ ამ წიგნმა მაინც მოახდინა გარკვეული რევოლუცია, არა როგორც საკუთრივ ტექსტმა, არამედ როგორც, ვთქვათ, ძალიან პოპულარულმა ფენომენმა. `გურულმა დრიურებმა~ კითხვის ნიშნები იმასთან დაკავშირებით, დღეს შეიძლება თუ არა წიგნი იყოს პოპულარული, ნამდვილად დადებითად გადაწყვიტა. თუმცა ხაზგასმით ვამბობ იმასაც, რომ მე არ მგონია, ეს იყოს საუკეთესო წიგნი, მაგალითად პროზაული, რომელიც იმ წელს დაწერილა და ა.შ. არა ყალბი თავმდაბლობის გამო, არამედ ობიექტური ადამიანი ვარ. თუმცა ამავდროულად არ მგონია, რომ იყოს ყველაზე უარესი, რაც იმ წელიწადს დაიწერა.
თქვენ ახსენეთ „ჭკვიანურად გათვლილი მარკეტინგი“, მართლაც აქტიურად იყენებდით სოციალურ ქსელებს. როგორ შეუწყვეთ ხელი ამ წიგნის ბესთსელერობას და რა მეთოდებს უნდა მიმართონ დღეს საქართველოში დამწყებმა მწერლებმა?
განსაკუთრებული არაფერი, სიმართლე გითხრათ, გარდა იმისა, რომ [საწყის ეტაპს ვგულისხმობ] ნაწყვეტებს ვდებდი წერის პროცესში სოციალურ ქსელში, მათ შორის „გურული დღიურების~ ოფიციალურ გვერდზე და ა.შ. რამაც გამოიწვია დიდი ინტერესი იმ ადამიანების, რომლებიც იგულისხმებოდნენ წიგნის სამიზნე ჯგუფებში. ასეთი იყო რამდენიმე: პირველი ეს იყო ადამიანები, რომლებიც სოფელში ცხოვრობდნენ, გაიზარდნენ და ჰქონდათ გარკვეული იდენტობის შეგრძნება; მეორე ისინი, ვინც 90-იანი წლების, ვთქვათ, ერთგვარი ნოსტალგიით, ან „ნოსტალგიით~ გამოირჩეოდნენ, იმ აზრით, რომ მათ ჰქონდათ ასევე იდენტობის შეგრძნება 90-იან წლებთან და ა.შ.
გარდა ამისა, ადამიანების ნაწილმა პრეზენტაციაზეც და მერეც წიგნთან სურათი გადაიღო, ეს იყო, რა თქმა უნდა, ბუნებრივად, თუმცა ამის შემდეგ მივხვდი, რომ სოციალურ ქსელში ეს შეიძლება ყოფილიყო ტენდენცია… რომ ერთ ადამიანს სხვა ადამიანისთვის დაენახვებინა ამ წიგნის არსებობა. შესაბამისად, გარკვეულწილად, მეც შევუწყვე ხელი, სულ მცირე, არ შემიშლია.
და სოციალურ ქსელში გამოჩნდა გოგონების ფოტოები თქვენს წიგნებთან…
დიახ. ამ ადამიანებს ალბათ ჰქონდათ გარკვეული ემოციური შემხებლობა ტექსტებთან და ბუნებრივია მათი ინტერესი საწყის ეტაპზე თავიდან ასე გამოვიწვიე. თუ არ ვცდები, პირველად „გურული დღიურები~ გამოვიდა სადღაც ათას ცალამდე, ყოველ შემთხვევაში არ იყო დიდი ტირაჟი და ეს ინტერესი სრულიად საკმარისი აღმოჩნდა ამ ტირაჟის ამოსაყიდად. როდესაც სოციალურ ქსელში სხვადასხვა ადამიანები და მათ შორის ჟურნალისტები, უბრალოდ დაინტერესდნენ წიგნით და წიგნი აღარ იყო მაღაზიებში, ამას გარკვეული ტიპის სიუჟეტები მიეძღვნა და მათ შორის იყო ერთ-ერთი დიდი ტელესიუჟეტი, რომელმაც პრინციპში განაპირობა ამ წიგნის ზეპოპულარობა, ამის შემდეგ მეორე ტირაჟი, რომელიც ძალიან დიდი იყო, მგონი მეორე დღეს საერთოდ აღარ იყო გაყიდვაში.
რაც შეეხება რჩევას, წერის საკითხი აუცილებლად ორ ნაწილად უნდა გავყოთ. პირველ რიგში, ბუნებრივია, საკუთრივ წერასთან დაკავშირებით, ადამიანი უნდა მუშაობდეს ძალიან ბევრს. თანამედროვე მწერალი უნდა იყოს მკითხველიც და ძალიან აქტიური მკითხველი. სხვანაირად ეს საქმე არ გამოვა. ბუნებრივია, უნდა ეცნობოდეს ყველა ტიპის ლიტერატურას და განსაკუთრებით თანამედროვეს. სასურველია თუ მას აქვს წვდომა უცხოურ ავტორებთან, მათ შორის თუ ორიგინალ ენაზე შეუძლია კითხვა. ასევე, ბუნებრივია, საჭიროა საკუთარი ნიჭის მიზანმიმართული ვარჯიში. ნიჭი, ეს არ არის უკვე აპრიორი რაღაცის განმსაზღვრელი მოცემულობა, მას სჭირდება მუდმივი ვარჯიში.
აი, მეორე ნაწილს რაც შეეხება, აქ უკვე ჩვენ არ უნდა მოგვერიდოს სიტყვა არც პიარის, პრომოუშენის და ასე შემდეგ. ძალიან კარგად აქვს დაწერილი აკაკი ბაქრაძეს, რომ მან, ვინც აიღო კალამი, აუცილებლად იგულისხმა მკითხველი. ანუ წარმოუდგენელია, რომ ადამიანი წერდეს და არ გულისხმობდეს მკითხველს და რაც უფრო მეტი იქნება მკითხველი, ბუნებრივია, მას უფრო გაუხარდება. ეს არის ფსევდომანერულობა, თითქოს ვიღაცას არ აინტერესებს სხვისი აზრი და მთავარია 5-6 კაცის მოსაზრება, რომელიც მის ირგვლივ ტრიალებს. ამიტომაც ჩვენ უნდა გადავლახოთ სტერეოტიპი, რომ ავტორი არ უნდა იყოს აქტიური საკუთარი შემოქმედების პიარში. სხვანაირად ეს საქმე არ გამოვა. გამომცემელთან მისვლამდე ჩვენ გვაქვს ერთი ძალიან კარგი და მნიშვნელოვანი სიკეთე, რომელიც ძველ ავტორებს არ ჰქონდათ, ეს არის სოციალური ქსელი. სოციალურ ქსელს შეუძლია ბევრი რაღაცის განპირობება, მათ შორის ის, რომ შენი ნაწერი, თუ ხარ ახალგაზრდა და დამწყები, მოხვდეს სხვადასხვა ადამიანებს თვალში და შესაბამისად უკვე გაადვილდეს ამ ყველაფრის ბეჭდური აზრით პუბლიკაცია.
შესაძლებელია, რომ დღეს საქართველოში მწერალმა თავისი შემოქმედებით თავი ირჩინოს?
ეს არ არის დიდი ბაზარი, არ გულისხმობს გიგანტურ ბესთსელერებს და დიდ გაყიდვებს. მაგალითად, წელიწადში 20-30 ათას ცალს, რომლის ჰონორარიც შეიძლება დღეს თანამედროვე ადამიანს მთლად კარგად არა, მაგრამ რაღაცაში ეყოს. თუ, ვთქვათ, დღეს მწერლის ტირაჟი საქართველოში იქნებოდა 100 ათასი, ის ამას გაყიდდა და შემდეგ შემოსულ პროცენტს, რომელიც, როგორც წესი, მერყეობს 13-დან 20 პროცენტამდე, მაშინ შეიძლება ითქვას, რომ ქართველი მწერალი საკუთარი ნაწარმოებიდან მიღებული ჰონორარით თავს ირჩენს. თუმცა 100-ათასიანი ტირაჟით წიგნი, დღეს, საქართველოში, მხოლოდ ერთ წელიწადში, მე საერთოდ არ მახსენდება.
ამიტომაც ახალგაზრდა მწერლებისთვის პარალელური პროფესიები არის აუცილებელი მათ შორის მომიჯნავე ტიპის დისციპლინები, ვთქვათ, შეიძლება ვიღაც ხელოვნებათმცოდნე გახდეს და ლექტორობა დაიწყოს, შეიძლება ვიღაც მასწავლებელი გახდეს, შეიძლება საერთოდ არ მუშაობდეს ამ სფეროში და იყოს ვთქვათ, კარგი მთამსვლელი, ფეხბურთელი და რომელიმე ტექნიკური დარგის სპეციალისტი და ა.შ.
გეგმებზე რომ მოგვიყვეთ, თქვენს შემოქმედებაში და ბიბლიოთეკაშიც…
ძალიან მალე გამოვა ჩემი „გურული დღიურების“ მეორე ნაწილი, რომელიც განსხვავებულია პირველისგან – ეს არ არის ეთნოგრაფიული ტიპის ტექსტი [არც ის იყო კლასიკური ეთნოგრაფია, მაგრამ იქ იყო რაღაც ჩანაწერები], იმდენად, რამდენადაც დიდწილად ეძღვნება მამაჩემს და იმ ამბებს, რომლებიც მის ირგვლივ ვითარდებოდა. ის ახლახან გარდაიცვალა. და ამავდროულად ეს წიგნი ეძღვნება ბებიაჩემს, რომელიც მამაჩემის გარდაცვალებიდან ორ დღეში გარდაიცვალა. ამავდროულად გამოდის ჩემი ზღაპრები, რომელსაც „თომას ზღაპრები~ ჰქვია. სავარაუდოდ ორივე მათგანი გამოვა სექტემბერში.
რაც შეეხება ეროვნულ ბიბლიოთეკას, ამ თვეში სულ მცირე ხუთი დარბაზის გახსნას ველოდებით, მათ შორის არის ბარბარე ჯორჯაძეს დარბაზი, პლაკატის მუზეუმი, წიგნის მუზეუმი. იგეგმება დაწყება უკვე მუშაობის და რაღაც კონტურების გამოკვეთა ანბანის მუზეუმისა, იტალიური ბიბლიოთეკა გაიხსნება და დიუმას ცენტრი გახსნის ასევე განახლებულ ბიბლითეკას. მოკლედ, ბევრი გეგმაა.
