ანდრეი, რომლის სახელიც უსაფრთხოების მიზნით შეცვლილია, ბელარუსი ექიმია. როდესაც რუსეთმა უკრაინაში ომი დაიწყო, ის ბელარუსში, ქალაქ მოზირის საავადმყოფოში მუშაობდა. ანდრეი CNN-ს უყვება, როგორ მკურნალობდა დაჭრილ რუს სამხედროებს და როგორ გააღწია ბელარუსიდან.
ანდრეი ახლა ოჯახთან ერთად ლიეტუვაშია. სამშობლოდან გაქცევა მას შემდეგ მოუწია, რაც მას და რამდენიმე ექიმს კორუფციაზე საქმე „შეუკერეს“ და ცოტა ხნით დააკავეს კიდეც. ანდრეის საპატიმროდან გამოსვლის შემდეგ მისმა ოჯახმა ბელარუსის საზღვარი ოფიციალური გამშვები პუნქტის გავლით გადაკვეთა. მისი პატარა გოგონას ერთ-ერთ სათამაშოში დამალული იყო მეხსიერების ბარათი, რომელზეც ანდრეიმ დაჭრილი რუსი სამხედროების რენტგენის ათობით სურათი შეინახა.
თავად ანდრეიმ ლიეტუვის საზღვრამდე მდინარის გადაცურვა გადაწყვიტა. „ნუთუ ყველაფერი ასე ცუდადაა ბელარუსში“, – უკითხავს უკვე ლიეტუვის ნაპირთან მდგარ მეთევზეს, რომელიც პირველი იყო, ვინც ანდრეის ქვეყანაში შესვლისას შეხვდა.
როგორც ანდრეი CNN-ს უყვება, თებერვლის შუა რიცხვებიდან მოზირი სამხედრო ბაზად გადაიქცა – ქუჩებში ტანკები მოძრაობდნენ, მაღაზიები და ბარები კი სავსე იყო რუსი სამხედროებით, რომლებიც მაშინ „სამხედრო წვრთნებზე“ ჩავიდნენ.
20 თებერვალს საავადმყოფოს ადმინისტრაციამ რუსი სამხედროების უფასოდ მკურნალობის ვადა 10 მარტამდე გააგრძელა.
„როგორც ჩანს, ფიქრობდნენ, რომ ომი მანამდე დასრულდებოდა,“ – ამბობს ანდრეი.
24 თებერვლის დილას, ჰოსპიტლის ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა ექიმები შეკრიბა და უბრძანა, 250 საწოლი რუსი დაჭრილებისთვის გამოეთავისუფლებინათ, ყველა დაგეგმილი ოპერაცია შეეწყვიტათ და ბელარუსი პაციენტები შინ გაეშვათ.
ექიმებს რუს სამხედროებზე ვინმესთვის რამეს მოყოლაც აუკრძალეს, გააფრთხილეს, რომ მათ ФСБ ადევნებდა თვალს.
ანდრეიმ კლინიკაში შეყვანილი რუსი სამხედროების რენტგენის სურათების ასლების გადაღება მაინც მოახერხა. ფოტოებზე, რომლებიც მან CNN-საც გაუზიარა, ჩანს სამხედროების ვინაობა და ასაკიც – მათი უმრავლესობა 19-21 წლისაა.
ანდრეი იხსენებს, რომ დაჭრილების ყველაზე დიდი ტალღა ჰოსპიტალში 28 თებერვლის დილას შეიყვანეს: „დაჭრილები საკაცეებით მოჰყავდათ და შესასვლელში ტოვებდნენ“.
იმ დილას კლინიკამ სულ მცირე 100 დაჭრილი მიიღო, ძირითადად, აფეთქებით გამოწვეული მძიმე დაზიანებებით, მოტეხილობებით. ზოგიერთს თვალი აღარ ჰქონდა, ზოგიერთს ამპუტაცია სჭირდებოდა, ზოგიერთი მთლიანად პარალიზებული იყო, ვიღაცამ ტვინის ნაწილი დაკარგა, ვიღაცამ – ქვედა ყბა. ზოგიერთისთვის სისხლდენის შეჩერებას ექიმები რამდენიმე დღის განმავლობაში ცდილობდნენ.
„იმ დაჭრილების რაოდენობა, რომლებსაც ოპერაცია სჭირდებოდათ, უფრო მეტი იყო, ვიდრე საოპერაციო მაგიდა გქვონდა,“ – იხსენებს ანდრეი. – „რუსები თვითონ არ ზრუნავდნენ დაჭრილებზე, ჩვენ გვიტოვებდნენ“.
ეს ის ჯარისკაცები იყვნენ, რომლებიც კიევთან და გოსტომელთან იბრძოდნენ, ანდრეის თქმით, ძირითადად ძალიან ახალგაზრდა და გამოუცდელი ახალწვეულები.
უკვე მარტის დასაწყისში ჰოსპიტალი დღეში 40-50 დაჭრილს იღებდა. როგორც ანდრეი ისხსენებს, ისინი ძირითადად ღამით ან გამთენიისას მწვანე რუსული ავტობუსებითა და სასწრაფოს მანქანებით მიჰყავდათ.
„ჩვენ, კლინიკის ექიმები, ვფიქრობდით, რომ შეიძლება უსაფრთხოებაზე ზრუნავდნენ და ამიტომ მოჰყავდათ ღამით ან გამთენიისას. ან ეშინოდათ, რომ დღისით მათ მანქანებზე დახატულ წითელ ჯვარს ხალხი დაინახავდა და ყველა გაიგებდა,“ – ჰყვება ანდრეი. – „ხშირად მკვდრებიც მოჰყავდათ. არ იცოდნენ, რა ექნათ მათთვის.“
ახლა, როდესაც ევროპის ერთ-ერთ ქვეყანაშია ოჯახთან ერთად, ანდრეის აღარ ეშინია, რომ კვლავ ომში აღმოჩნდება. გამოცდებისთვის ემზადება, რომ თავისი სამედიცინო პრაქტიკის გაგრძელება ლიეტუვაშიც შეძლოს.
„უკრაინა ჩემთვის ძალიან ძვირფასია. ბელარუსში როცა ვიყავი, მაშინაც ვღელავდი ჩემს მეგობრებსა და ნათესავებზე, რომლებიც უკრაინაში ცხოვრობენ,“ – ამბობს ანდრეი და დასძენს, რომ ბელარუსის თანამონაწილეობა ამ ომში მისთვის სრულიად მიუღებელი და აუტანელია. – „ჩვენ ერთმანეთს ვწერდით, „დიდება უკრაინას“, ვეუბნებოდით, რომ უკრაინა აუცილებლად გაიმარჯვებს. ჩემების პასუხი იყო, რომ ჩვენ ყველა აუცილებლად გადავრჩებით და მაინც, ამ დროს სწორედ ჩემი ქვეყნიდან მიფრინავდნენ ბომბები მათკენ“.
