მთავარი,სიახლეები

„ქალის საქმედ დიასახლისობა და მასწავლებლობა ითვლება, არც ერთი არ მინდა, რა ვქნა?“

14.04.2022 • 1617
„ქალის საქმედ დიასახლისობა და მასწავლებლობა ითვლება, არც ერთი არ მინდა, რა ვქნა?“

ასია ბალასანიანი 18 წლის გოგოა ახალქალაქის სოფელ კოჩიოდან. ასია ახლა 1+4 პროგრამით სწავლობს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში. ქართული ენის მოსამზადებელ კურსს გადის უნივერსიტეტში, რის შემდეგაც იურიდიული ფაკულტეტის ბაკალავრიატში გეგმავს სწავლის გაგრძელებას.

ასიას მშობლებს, ახალქალაქის სოფლების მცხოვრებთა უმრავლესობის მსგავსად, მთავარი შემოსავალი სოფლის მეურნეობის პროდუქტებისგან აქვთ. ასე უხდიან ისინი ასიას ქართული ენის კურსის საფასურსაც.

კოჩიო ეთნიკური სომხებით კომპაქტურად დასახლებული სოფელია და ქართული სოფელში ძირითადად არ იციან. შესაბამისად, ენის პრაქტიკას ასია ვერ გადის:

„სწავლა გასული წლის სექტემბერში დავიწყე. მას შემდეგ დისტანციურად ვსწავლობ: ჩემივე სოფლიდან ვერთვები ონლაინლექციებში.

შეხება არ მაქვს ქართულენოვან მოსახლეობასთან და ამ პროგრამით სწავლა ჩემთვის ძალიან რთულია. 4 საათი ვსწავლობ ქართულს და მერე სომხურენოვან ენობრივ გარემოში ვბრუნდები. ვსწავლობ ქართულის გრამატიკას ლექციებიდან, თუმცა ენას პრაქტიკულად ვერ. ვუცდი 2 მაისს, სწავლა ამ დროიდან აუდიტორიებში უნდა განახლდეს“, – ამბობს ასია.

ასია გვიყვება, რომ ჰყავს კურსელი ეთნიკური უმცირესობიდან, რომელსაც ქართული ენის კურსის საფასურის გადაუხდელობის გამო სტუდენტის სტატუსი შეუჩერეს.

„ვფიქრობ, არ უნდა გვიწევდეს ამ ქვეყნის მოქალაქეებს, ეთნიკურად სომხებს თუ აზერბაიჯანელებს სახელმწიფო ენის შესასწავლად თანხის გადახდა“, – გვეუბნება 18 წლის სტუდენტი სომხური თემიდან.

ასია შიშობს, რომ სახელმწიფო ენის ერთწლიანი კურსი, რასაც ახლა გადის, შესაძლოა საკმარისად ეფექტური არ აღმოჩნდეს იმისთვის, რომ იურიდიულ ფაკულტეტზე თავისუფლად განაგრძოს ქართულად სწავლა.

სტუდენტი და აქტივისტი ასია საკუთარ სოფელზე და იმ გარემოზე  ჰყვება, სადაც ცხოვრობს.

„ჩვენთან ქალის საქმედ მასწავლებლობა და დიასახლისობა მიიჩნევა. იურისტობა, ფსიქოლოგობა და მსგავსი საქმეები „კაცის საქმეა“.

მეც მეუბნებიან: ასია, გახდი მასწავლებელი, რად გინდა იურისტობა, აგერ – სოფელში ინგლისურის მასწავლებელი არ გვყავს, ინგლისური ასწავლე ბავშვებსო. მე კი არც სამზარეულოში ფუსფუსი მიყვარს და არც მასწავლებლობა მინდა. არ მინდა და რა ვქნა?

მინდა გავხდე იურისტი, არ მინდა არსად წასვლა, დავბრუნდები ახალქალაქში და ქალებს დავეხმარები გაუფრთხილდნენ თავიანთ არჩევანს, დაიცვან საკუთარი ინტერესები.

ხშირად ჯავახეთში ასეა – ქალები ცხოვრობენ ისე, როგორც მათ სხვები კარნახობენ. ხშირად არ ფიქრობენ იმაზე, პირადად მათ რა სურთ, რისი კეთება უნდათ ცხოვრებაში“, – გვეუბნება ასია.

სტუდენტი ამბობს ასევე, რომ სოფელში მას შემდეგ იკლო ნაადრევმა  ქორწინებებმა, რაც განათლების მიღების შესაძლებლობა გაჩნდა და ახლა ბევრი გოგოა სოფელში, ვისაც პროფესიის მიღება უნდა.

ასია გვიყვება იმაზეც, რომ მისი დაკვირვებით ჯავახეთში, მის სოფელ კოჩიოში ახალგაზრდები არ არიან აქტიურები და სამომავლო პერსპექტივასაც ბუნდოვნად ხედავენ.

„ბევრი რამ არის პრობლემა, მათ შორის ისიც, რომ ადრეული ასაკიდანვე ვერ ვაცნობიერებთ ხშირად ეთნიკური უმცირესობები თემში, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ჩვენთვის სახელმწიფო ენის კარგად ცოდნა. თავიდან მეც ასე ვფიქრობდი, რად მინდა ქართული-მეთქი. პატარა ვიყავი და მეგონა, რომ მხოლოდ სომხურენოვანი მოსახლეობა იქნებოდა ყველგან ჩემს ირგვლივ, მხოლოდ ეს იყო ჩემი გარემო“.

18 წლის ასია უნივერსიტეტში სწავლის პარალელურად უამრავ საქმეს აკეთებს:

სომხეთში მცხოვრებ სომხებს ონლაინკურსით ასწავლიდა ქართულ ენას სპეციალური პროგრამით – ԱՀԶ Ազգի և Համայնքի զարգացում.

არის ახალქალაქის წითელი ჯვრის მოხალისე.

სწავლობს Gipa media lab-ში ფოტოგრაფიას, გადაღებას და ინგლისურ ენას.

არის ეთნიკური უმცირესობების ინტეგრირებაზე ორიენტირებული პლატფორმა „განძის“ წევრი და პერიოდულად Aliq Media-სთვის წერს ეთნიკური უმცირესობების თემებზე.

„ასევე ვეხმარები ჩემს სოფელში ყველას, ვისაც სურს კომპიუტერული პროგრამების შესწავლა. რაც ვიცი, იმ პროგრამებს ვასწავლი,  რა თქმა უნდა“, – ამბობს ასია.

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: