გოჩა ხმალაძემ საჯარო მართვისა და პოლიტიკის სპეციალობა ბათუმში, ერთ-ერთ უნივერსიტეტში ისწავლა. მან ბაკალავრი 2018 წელს დაამთავრა. ამბობს, რომ სტუდენტობის წლებში თავს თურქეთში, სეზონური სამუშაოებით ირჩენდა და მხოლოდ სწავლის საფასურში 20 000 – 25 000 ლარი აქვს დახარჯული.
გოჩა ახლა 31 წლისაა და იხსენებს, რომ სტუდენტობის წლებში ქირით ცხოვრობდა და ცდილობდა, უნივერსიტეტში სწავლის პარალელურად ემუშავა კიდეც. ერთხელ დაცვაშიც დაიწყო მუშაობა, მაგრამ იმის გამო, რომ ხანდახან უნივერსიტეტის გაცდენა უწევდა, სამსახურს თავი დაანება. მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი კარგი განათლების მიღება იყო და არ უნდოდა, ლექციები გაეცდინა.
გოჩა ამბობს, ახლა რომ აბიტურიენტი იყოს, არავითარ შემთხვევაში არ ჩააბარებდა უნივერსიტეტში.
„მიფიქრია, რომ ხარჯით, რომელსაც უნივერსიტეტში სწავლისთვის იღებ და ეს მხოლოდ ფინანსები არ არის, 4 წელი მნიშვნელოვანი დროა, შეიძლება რაიმე პროფესია შეისწავლო კოლეჯში და როცა დაასრულებ, ეს ფული, რასაც უნივერსიტეტში სწავლისთვის ხარჯავ, მოიხმარო რაიმე ბიზნესის წამოსაწყებად, საწარმოს გახსნისთვის, ნებისმიერ რამეში დააბანდო ფული და მეტწილად დასაქმებულიც იყო და განვითარდე. ვფიქრობ, ასე უფრო მეტი საშუალება გეძლევა ცხოვრებაში.
თურქეთში გადავდიოდი სამუშაოდ და ამით ვირჩენდი თავს, ვმუშაობდი ჩაისა და თხილზე. თურქეთში სამუშაოდ სისტემატურად გადავდიოდი – ვნახავდი თუ არა დროს, შაბათ-კვირასაც დავდიოდი.
ჩემი უნივერსიტეტის ფილიალი ბათუმში იმ წელს გაიხსნა, როცა მე ჩავაბარე. ჩემს კურსზე 18 სტუდენტი ვიყავით. ჩემი კურსიდან პროფესიით არავინ დასაქმებულა, ზოგი სად მუშაობს და ზოგი – სად. ზოგი მარკეტში მუშაობს, ზოგი უმუშევარია და ასე, 400-500 ლარზე მუშაობენ, თავი რომ ირჩინონ“, – ამბობს გოჩა.
გოჩას თქმით, თავის დროზე უნივერსიტეტში ჩაბარებაც დამოუკიდებლად გადაწყვიტა და ფაკულტეტიც თავად შეარჩია, ეს სპეციალობა პერსპექტიულად მიიჩნია დასაქმების თვალსაზრისით: „ვფიქრობდი, რომ უფრო პერსპექტიული პროფესია იყო, ვიდრე სხვა სპეციალობები, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩემი მოლოდინი არ გამართლდა.
როცა აბარებ უნივერსიტეტში, მოტივირებული ხარ სწავლაზე და ფიქრობ, რომ თუ კარგად ისწავლი, შედეგი გექნება. ცდილობ, იბრძვი და ბოლო კურსებზე ხვდები, რომ საბოლოოდ დიდი იმედგაცრუება გელოდება… მაინც არ იშლი შენსას და მაინც სწავლობ, ასრულებ სწავლას“, – ამბობს გოჩა.
გოჩას თქმით, საკუთარი პროფესიით დასაქმება არაერთხელ სცადა, მაგრამ უშედეგოდ:
„ვიღაც უნდა გყავდეს ან გამოცდილება გქონდეს 2-3 წელი, მხოლოდ უნივერსიტეტში სწავლა არ არის საკმარისი. თუ გამოცდილება არ გაქვს, ვერ იმუშავებ. თუ არ დაგასაქმებენ და სტაჟირება არ გაიარე, გამოცდილება საიდან გექნება, სტაჟირებაზე კი ძალიან ცუდი პირობებია, 300 ლარი თავის რჩენაში არ გეყოფა ადამიანს, ტრანსპორტის ღირებულება ისე გაიზარდა, ეს მხოლოდ მგზავრობის თანხაა“, – ამბობს გოჩა.
ახალგაზრდებს, რომლებიც უნივერსიტეტში ჩაბარებას აპირებენ, გოჩა ურჩევს, რომ კარგად დაფიქრდნენ და გადახედონ სტატისტიკას, თუ რამდენი კურსდამთავრებულია დასაქმებული. მისი თქმით, 4 თუ 6 წელი მნიშვნელოვანი დროა და ფუჭად არ უნდა გახარჯონ ახალგაზრდებმა, მაშინ, როცა შეუძლიათ ამ დროში საკუთარი საქმე წამოიწყონ.
„მე ვურჩევდი აბიტურიენტებს, რომელთაც უნივერსიტეტში ჩაბარება სურთ, რომ კარგად დაფიქრდნენ, შეისწავლონ ქვეყნის ეკონომიკური მდგომარეობა და სტატისტიკა, თუ რამდენი ადამიანია დასაქმებული თავისი პროფესიით, ვინც უნივერსიტეტი დაასრულა. მნიშვნელოვანია, რომ ჩამოყალიბდნენ ახალგაზრდები, თუ რამდენად უღირთ დროის და ფულის დახარჯვა და უნივერსიტეტში ჩაბარება“, – ამბობს გოჩა.
მას შემდეგ, რაც თავისი პროფესიით ვერსად დასაქმდა, გოჩა ხმალაძე სოფლის მეურნეობას დაუბრუნდა. ის ამჟამად ახალქალაქში, სოფელ ოკამში ცხოვრობს. ამბობს, რომ თავს არ ზოგავს მუშაობაში, მაგრამ არც სოფლის მეურნეობა არ არის მომგებიანი და ბაზარზე პროდუქტი კარგად არ საღდება: „სოფლის მეურნეობიდან იმდენი შემოსავალი გაქვს მხოლოდ, რომ თავი ირჩინო. ძირითადად სოფელში კარტოფილს ვაწარმოებ და მესაქონლეობით ვარ დაკავებული“, – თქვა გოჩამ.
