ავტორი: მიდა მელაძე
იმ დღეს ქასტინგზე მივდიოდი. როგორც მჩვევია, ბოლო ხუთ წუთში შევიკარი კედებზე თასმები, კარი სწრაფად და ხმაურიანად გავაღე და თავქუდმოგლეჯილი კიბეზე დავეშვი. იმ წამსვე ვინანე დაუფიქრებელი და ხმაურიანი სიჩქარის გამო, რადგან ვიცი, იმას დავუფრთხობ ძილს, ყოველ დღე კიბის კუთხეში რომ მელოდება, ასე უცებ რომ შემოიჭრა ერთდროულად ჩემს ეზოსა და გულში და არ თმობს თავის ადგილს.
ჩავრბივარ კიბეზე, ვიცი, 1 წუთში სამარშრუტო ტაქსი მოვა და ისიც ეცდება, რომ ჩემთან ერთად წამოვიდეს. მისთვის არ აქვს მნიშვნელობა, სად მივდივართ. უბრალოდ უნდა, რომ დამიცვას.
მოდის „მარშუტკა“ და ავდივარ ადგილის დასაკავებლად, ისიც ამოდის. არ ცნობს იმ ფაქტს, რომ ძაღლია, რადგან როცა მასთან ერთად ვარ, ორივემ ვიცით – დაცული ვართ.
ლედი ამოდის ტრანსპორტში, მე ჩავდივარ და ვთხოვ ქვემოთ დარჩეს. ჩადის, ვფიქრობ, რომ დამიჯერა, ვხედავ, როგორ იხურება კარი, მაგრამ მესმის მგზავრების თბილი, სიცილნარევი კომენტარები, რომ ლედიმ ბოლო წამებში მაინც მოახერხა ამოსვლა. მახვედრებს, რომ ისევ არ მტოვებს მარტო.
ნახევარი წელია მარტო აღარ ვარ. აღარ ვარ მარტო არც ბანკში, არც ბიბლიოთეკაში, არც მაღაზიასა თუ ქუჩაში.
მთელი 21 წელი, რაც მახსოვს, ოჯახში სულ გვყავდა ძაღლი. ზოგადად, გამიმართლა, რომ ჩემ ირგვლივ არავინაა აგრესიული ცხოველების მიმართ. ჩვენი ეზო ბევრ თათს დაუტკეპნია. თითოეული თავისებურად განსაკუთრებული იყო, თითქოს ერთნაირად ყეფენ, გეფერებიან, ცქმუტავენ, გეთამაშებიან…მაგრამ მაინც განსხვავდებიან ერთმანეთისგან.
როკი, რომელიც თავს ჩვენი ეზოს ბატონ-პატრონად თვლიდა, ჩემდა გასაკვირად, ლედის წინაშე პოზიციებს თმობს. ეს პატარა გოგო, ნამდვილი ლედივით, რაღაც გრაციოზულად მოძრაობს როკის წინაშე. თან ისეთი ეშმაკია, ხვდება, სადამდე ვერ მისწვდება ჯაჭვით დაბმული როკი.
როკიც საბოლოოდ შეეგუა ლედის აუღელვებელ სიარულს ეზოში.
უპატრონოდ დარჩენილი ცხოველები არასდროს არიან სტუმრები. ისინი ყველგან ისე გრძნობენ თავს, როგორც სახლში. ლედიც ასეთი აღმოჩნდა.
სიმართლე გითხრათ, არ მაინტერესებს საიდან მოვიდა, ვინ დაკარგა ასეთი სიყვარულის უფლება. თუმცა ყოველდღე ვეკითხები საკუთარ თავს, ამ მუდამ სევდიანი თვალების მიღმა, გრძნობს თუ არა სიხარულს ახლა.
___________________________________________