ნინი გოლიაძე, სტუდენტი
საქართველო უდიდესი კულტურის, ღირებულებების, ტრადიციებისა და ფასეულობების მატარებელი ქვეყანაა. არაერთი დაბრკოლების, ბედის უკუღმართობის, მტრობის, ძმათაშუღლისა თუ დაპირისპირების მიუხედავად, დღეს ჩვენ ისევ ვარსებობთ და ვიბრძვით გადარჩენისთვის. განა მარტო გადარჩენისთვის?! არა, ვიბრძვით ღირსეული საზოგადოებისა და სახელმწიფოს ჩამოყალიბებისთვის, რომელსაც სჭირდება გზა, რომელიც გააძლიერებს შინაგანად, აღუდგენს საკუთარი თავის რწმენას და მომავალს იმედის თვალით შეახედებს.
ასე იყო თუ ისე, ჩვენი ბუნების თუ შექმნილი სიტუაციის გამო, ყოველთვის ვცდილობდით „მიტმასნების“ პოლიტიკა გაგვეტარებინა საგარეო პოლიტიკის თვალსაზრისით (გამონაკლისია მხოლოდ „ორქოს ხანა“ და გიორგი ბრწყინვალეს პერიოდი). ამიტომ იყო, ხან საბერძნეთი, ხან რომი, ხან ბიზანტია და შემდეგ კი რუსეთი მივიჩნიეთ ჩვენს გადამრჩენად. ამ პროცესში უდიდეს როლს თამაშობდა ჩვენი სარწმუნოება, რადგან ის დიდწილად ჩვენს ეროვნულობასაც განსაზღვრავდა, აკი ილიასაც უთქვამს სამი საუნჯე გაგვაჩნიაო: „ენა, მამული და სარწმუნოება“.
ჩვენთვის სარწმუნოება – ქრისტიანობა, არ იყო მხოლოდ ქვეყნის სახელმწიფო რელიგია, ის ქართველი კაცის ქართველობის განმსაზღვრავდა მეტადრე. „მიტმასნებისას“ კი სწორედ იმ ქვეყანაზე „ვაკეთებდით არჩევანს“, რომელსაც ჩვენი მსგავსი მრწამსი გააჩნდა და ეს არც არის გასაკვირი, რადგან საკმაოდ ძლიერ არგუმენტს წარმოადგენდა მაშინ, რთულია დაემორჩილო ვიღაცას, თუმცა უფრო რთულია დამორჩილდე, მას ვინც შენს ყოფას საერთოდ არ სცნობს. როგორც ზემოთ ვახსენე, ჩვენი ყოფა დიდწილად სწორედ რელიგიით განისაზღვრებოდა.
მიუხედავად ამ მსგავსებისა, „მიტმასნების“ პოლიტიკამ დიდი ვერაფერი „სარგებელი“ მოგვიტანა, ჩვენ რამდენიმე საუკუნით ჩამოვრჩით ევროპას და თავისთავად მათ კულტურასაც. თუმცა აჭარაში მცხოვრებ უფროს თაობაში კვლავ ფესვმოკიდებულია ის მსჯელობა, რომელიც ჩვენი ჩრდილოელი მეზობლის კვლავ მებატონედ გახდომას ამჯობინებს ევროპასთან ინტეგრირების პროცესის წარმართვას. ყოველთვის მაინტერესებდა თუ რატომ ხდებოდა ასე?!
ხშირად უხეშად ხვდებოდა ჩემს ყურთასმენას გამეფებული სტიგმები, როგორიც იყო ბილწი და გარყვნილი ევროპა, რომელიც იქნებოდა შემდგომში ყველანაირი უბედურების მომტანი ჩვენი ქვეყნისთვის. ან თუნდაც, ათეიზმის დანერგვის პროცესი, რომელიც ევროპიდან კონტროლირდებოდა. ყველაზე აბსურდი კი რაც მომისმენია, ის გახლდათ აქაოდა ევროპა მაინც არასდროს მიგვიღებს მის ოჯახში და თუ მაინც და მაინც ასე მოხდა, მაშინ სადაო ტერიტორიებზე (აფხაზეთსა და სამხ. ოსეთის ოლქს გულისხმობდნენ) უარი უნდა ვთქვათო. ეს კი ქართველი კაცისთვის, რა თქმა უნდა, მიუღებელი იყო, არის და იქნება.
ეს სიცრუეა და ამის სათავე სხვა არაფერია, თუ არა დაბალი ცნობიერების დონე და ინფორმაციული ვაკუუმი. არც არასწორი ინფორმაციის მიწოდება უნდა გამოგვრჩეს თვალთახედვიდან. ხშირად ცალკეული ინდივიდები, რომლებსაც პრორუსული მიმართულება აურჩევიათ, ყველანაირად ცდილობენ ამ იდეის გავრცელებას საზოგადოებაში და ევროპის დასაჩრდილად მსგავს აბსურდულ იდეებს ავრცელებენ. თუმცა, ეს აბსურდია ჩემთვის, რადგან ვფლობ ინფორმაციას ევროპის მდიდარი კულტურის, მაღალგანვითარებულობისა და სიძლიერის შესახებ, მათ კი ყოველივე ეს სიმართლედ ესახებათ.
კიდევ კარგი, ასე მოაზროვნე ბევრი აღარ არის ჩვენს მხარეში, იმედისმომცემია ახალი თაობაც და ქვეყნის პოლიტიკაც, რომელსაც მკაცრად აქვს აღებული ორიენტირი ევროპისკენ.
ევროპა არ არის ოქროთი და სიმდიდრით სავსე რეგიონი, რომელიც გაგვამდიდრებს და გაგვაძლიერებს, არა ჩვენ მას არ უნდა ვხედავდეთ ასეთს. ევროპა არის გზა, რომელზე გავლითაც ჩვენ ჩვენივე ძალებით, მონდომებით, ენერგიით, სახსრებით და მათი დახმარებით ფეხზე დავდგეთ. ჩვენ ევროპა კი არ გვსურს, ჩვენ ევროპა გვჭირდება! გვჭირდება მათი კულტურა, სოციალური ნორმები, რომლებსაც მოვარგებთ ჩვენს საზოგადოებას და, შესაბამისად, მოვახდენთ დანერგვასაც მაღალი სტანდარტებით. მოკლედ რომ ვთქვა, ინტეგრაცია ყველა სფეროში და ამასთან, რაც შეიძლება მეტი ცოდნისა და ინფორმაციის ათვისება. ისეთი ქვეყანა, როგორიც საქართველოა საჭიროებს ევროპას განვითარებისკენ მიმავალ გზაზე.
ერთხელ და სამუდამოდ უნდა გადავწყვიტოთ, რა გვინდა მომავლისგან.
გვინდა კვლავ ინფორმაციულ ვაკუუმში დავბრუნდეთ და ტოტალიტარულ რეჟიმს ვამსხვერპლოთ ჩვენი ქვეყანა, ღირებულებები, ფასეულობები და შესაძლოა სიცოცხლეც, თუ ავირჩიოთ ევროპა და ვიქცეთ მათი დიდი ოჯახის, ერთ-ერთ ღირსეულ წევრად. მართალია, ეს არ იქნება ადვილი და მალე მიღწევადი პროცესი, თუმცა შეუძლებელი არაფერია. მიზანმიმართული, გეგმაზომიერი, სწორი და ფრთხილი პოლიტიკით, ამასთან ქვეყნის შიგნით გატარებული რეფორმებით, აქტიური სამოქალაქო საზოგადოების ჩამოყალიბებით ჩვენ შევძლებთ ვიყოთ ევროპის ღირსეული წევრი, გავძლიერდეთ და შევქმნათ პრეცენდენტი სუსტის ძლიერების.
ესეი მომზადებულია კონკურსის ფარგლებში – რატომ ევროპა. პროექტის შემსრულებელი: „თავისუფალ ჟურნალისტთა სახლი“. პროექტს ახორციელებს აღმოსავლეთ-დასავლეთის მართვის ინსტიტუტი (EWM) ACCESS-ის მხარდაჭერით. პროექტის ფინანსური მხარდამჭერია აშშ-ის საერთაშორისო განვითარების სააგენტო (USAID)
