ტელეფონის გათიშვამდე რუსიკო სალუქვაძეს კონკრეტულად იმ ცხრა წლის გოგონას ძალადობის ფაქტზე მივაწოდე ინფორმაცია, რომელთანაც გაუკუღმართებული სქესობრივი კავშირის დამყარების გამო 75 წლის კაცი გასულ კვირას დააპატიმრეს. აღმოჩნდა, რომ ფაქტიდან 3 დღის შემდეგაც კი უწყებამ, რომელიც, წესით, ზრუნავს ასეთი ბავშვების რეაბილიტაციაზე, არაფერი იცოდა. საყვედურიც მივიღე _ თურმე ფაქტის შესახებ მათთვის მე უნდა მეცნობებინა.
რომ მცოდნოდა ასეთი უწყება არსებობს, აუცილებლად დავრეკავდი და ვეტყოდი.
მიუხედავად იმისა, რომ ტელეფონი გამითიშეს, მსხვერპლი ბავშვის მისამართი დავადგინე და შევატყობინე… მერე მითხრეს, რომ სოცმუშაკები გაუშვეს ბავშვის ოჯახში. მოგვიანებით ისევ დავრეკე, ინტერვიუს ჩაწერაზე მინდოდა შეთანხმება. დღის 5 საათისთვის მითხრა ქალბატონმა რუსიკომ, რომ ტრენინგზეა, მერე სოფლის ექიმებს ხელშეკრულება უნდა გაუფორმოს და არასამუშაო საათებში კი ჟიური შარტავასადმი მიძღვნილ საღამოს დაესწროს…
ისევ ავუხსენი, რომ ჩემი სტატიის მიზანია ადამიანებს მივაწოდოთ ინფორმაცია, ძალადობის მსხვერპლმა ბავშვებმა, მისმა მშობლებმა თუ ძალადობის თვითმხილველებმა, როგორ ისარგებლონ რეაბილიტაციის პროგრამით, თუმცა ჩემი მცდელობის მიუხედევად, ამ ნომერში დაგეგმილი სტატიის მომზადება ვერ შევძელი, ხსოვნის საღამო უფრო მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა.
კითხვებზე პასუხის გამცემის ძებნის დროს აჭარის სოცმომსახურების სააგენტოს უფროსსაც დავურეკე. მან მითხრა, რომ ჩემს კითხვებზე პასუხის გაცემა ქალბატონ რუსიკოს შეუძლია.
ქალბატონ რუსიკოსთან მობოდიშებით სამუშაო საათების ამოწურვამდე ისევ დავრეკე. მირჩია, რომ სტატია სხვა დროს მოვამზადო, თურმე, როცა ეცლება, მერე უპასუხებს ჩემს კითხვებს და როდის ეცლება, ჯერ არ იცის. ასე ერთ წრეზე ტრიალში დაღამდა, სადაცაა გაზეთი სტამბაში უნდა გავაგზავნოთ, ჩემი სტატია კი არ არის მზად. სტატია, რომლის მიზანიც იმ ადამიანების დახმარებაა, ვისი ბავშვიც ძალადობის მსხვერპლი გახდა…
ასე გამოვიდა, უკან რესპონდენტებისგან მორალის კითხვის კვირა მოვიტოვე _ მორალი წამიკითხეს იმაზეც კი, სტატია როდის უნდა მოვამზადო, რა გავაშუქო და რა _ არა. არმესმის, ადამიანები ამდენის უფლებას საკუთარ თავს როგორ აძლევენ…
გასულ კვირას სასამართლოში იმ კაცის აღმკვეთი ღონისძიებაზე დასასწრებად წავედი, ვინც პატარა გოგონაზე იძალადა. ვიცოდი, პროცესი რომ დაიხურებოდა, მაგრამ მაინცწავედი, იმკაცის დანახვა მინდოდა, ვინც ჩემს ქალაქში ტაქსის მძღოლად მუშაობს და ვინც პატარა გოგონაზე იძალადა.
სასამართლოს ჰოლში, პროცესისდაწყებამდედაახლოებით 80 წელს მიღწეული ქალი მოვიდა და ჯოხი ფეხზე მომიკაკუნა. `ფეხები გაასწორე, ჯვარედინად ფეხები უწესობის ნიშანია და ასე რყვნით ახალი თაობა კაცებს~, _ მითხრა ამ ქალმა. ვიეჭვე, რომ მოძალადის ნათესავი _ დედა ან ცოლი უნდა ყოფილიყო. ქალი 10 წუთი მიხსნიდა, ქალმა ფეხი ფეხზე რომ არ უნდა გადაიდოს, რადგან ეს გამომწვევი ქმედებაა; მითხრა ისიც, რომ 60 წელი უნივერსიტეტში ასწავლიდა და რომ არ ვიცნობ, თურმე, `სამარცხვინოა~; და თურმე მის ქმარს ბავშვზე ძალადობას აბრალებენ…
პროცესის დამთავრების შემდეგ ჟურნალისტები მომრავლდნენ სასამართლო ჰოლში. ოჯახის წევრები ბრალდებულისა, რომელიც ბავშვზე ძალადობის გამო დააკავეს, ჟურნალისტებს გვსაყვედურობდნენ, რომ თურმე `ცირკი ვნახეთ~ და ეს რა გასაშუქებელ ითემაა. ისინი ჩვენ, ჟურნალისტებს დაგვესხნენ თავს.
მე კი ჩემი ეჭვი გამიმართლდა _ ქალი, რომელიც მორალს მიკითხავდა, მოძალადის მეუღლე აღმოჩნდა.
