ავტორი: შოთა გუჯაბიძე
ზუსტად კი არ მახსოვს თორმეტი თუ იყვნენ.
იქნებ თერთმეტი იყვნენ, ან ცამეტნი?
ოთხი წლისწინანდელი ამბავია.
ახალი მერი უნდა ავირჩიოთ ქალაქმა დღე-დღეზე, პირველი არჩეული მერი უნდა ჰყავდეს ბათუმს ქალაქად არსებობის 126 წლის განმავლობაში.
პატარა ამბავი არაა ამხელა ქალაქის პირველი პირი, თან იმ ფონზე, როცა ძველი ბათუმი თვალდახელშუა ინგრევა.
დიდი შორსმჭვრეტელობა არ სჭირდებოდა იმის შეტყობას, რომ ნებისმიერი გამარჯვებული მერი ისეთივე რუდუნებით გააგრძელებდა ძველი ბათუმის ნგრევას, როგორითაც წინა და მომავალი.
ვიცოდით, რომ რაც უნდა პირობა დაგვეტყუებინა კანდიდატისთვის, მაინც არაფერს შეასრულებდა. კანდიდატი დაგპირდება იმაზე მეტს, რაც გინდა და უფრო ბევრს, რასაც მისი ფანტაზია სწვდება. ეს მხოლოდ კანდიდატს შეუძლია.
ვიცოდით-ში საზოგადოება „ბათომს“ ვგულისხმობ, ვინც ყველაზე ხმამაღლა მოვთქვამთ ძველ ბათუმზე.
დავაფიცოთო.
ამ აზრმა ვერ ჰპოვა აღფრთოვანება, თითებს გადააჯვარედინებდა ბოლო-ბოლო. მითუმეტეს, რომ ცოცხალი მაგალითი გვყავდა წინა პრეზიდენტის სახით, რომელმაც ყველა ქვასა და ბუჩქზე დაიფიცა, რაც კი გზად შეხვდა.
დავუგინოთო, თქვა ვიღაცამ.
ამ დროს სარეკლამო კომპანიასაც წარმოვადგენ, „იალონი სტუდიოს“, რომელსაც რამდენიმე კანდიდატმა წინასაარჩევნო რეკლამა შეგვიკვეთა. თვალებში ეტყობოდა უკლებლივ ყველას, ნდობა რომ არ შეიძლებოდა და ყველამ გადაგვაგდო ჰონორარის ამბავში, მიუხედავად იმისა, რომ ქვას გააპობდა გვეგონა, ისეთი ხელშეკრულებები დავუდეთ.
შევთანხმდით რამდენიმე ბათუმური თუ საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია, მგონი სულაც ყველა, შევადგინეთ დაგინების ტექსტი და შევყარეთ ათორმეტი რჩეული მოყმე ხელოვნების უნივერსიტეტის საკონფერენციო დარბაზში.
ოღონდ გინებას უფრო დემოკრატიული სახელი მოვუძებნეთ და მემორანდუმი დავარქვით.
იმდენი ხანი და იმდენი ხალხი ვმუშაობდით მემორანდუმის ტექსტზე, რომ მხოლოდ ლია ლიქოკელის ლექსებს ჩამოუვარდებოდა სრულყოფილებით.
სულ კაი რაღაცეები ეწერა მემორანდუმში, მე ესა და ესო, არ დავანგრევ ქალაქსო, მიწათსარგებლობის და განაშენიანების რეგულირების გენერალურ გეგმებს დავამტკიცებო, დანგრევას ჯვარი წერია, იქით მოვუვლი და დავიცავო, განსაკუთრებით რაც ღირებულია და ჩვენმა წინაპრებმა სისხლი ჩააქციეს მის შექმნა-შენარჩუნებაშიო, ძირსნაყარს არაფერს შევჭამო.
ეს ბოლო ახლა დავამატე, რაღათქმაუნდა.
ზოგი ვერც ხვდებოდა, რა იყო ეს მიწათსარგებლობა და განაშენიანების რეგულირება, მაგალითად მე, მაგრამ მოსწონდათ თავი ამ ყოფაში. ერთი ხმა მომცენ და მერე რაცხა იქნებაო.
ისე კაი დაგემართოთ, როგორც ჩვენი წინათგრძნობა ახდა.
კინაღამ ოთხი წელი გავიდა და მემორანდუმის არცერთი პუნქტი არ შესრულებულა.
შესრულებულა არა, კვატი.
ძველი ბათუმის ნგრევა კი ახალ მასშტაბებს იძენს სწორედ ჩვენი არჩეული მერის ხელმოწერით.
ჩადენილია არაერთი სისხლის სამართლის დანაშაული.
გამოძიებულია ნული.
დასჯილია ნული.
ვგროვდებით.
ჟურნალისტების იყო მრავლობა.
მარჯვენა ფლანგი შეივსო.
კანდიდატები მემორანდუმს ჩაუღრმავდნენ.
პარადი ნათია აფხაზავას მიჰყავდა.
უცხოელებიც გვესწრებოდნენ და მოვლენამ ავტომატურად შეიძინა საერთაშორისო მასშტაბი.
წამყვანი, კანდიდატები, ჟურნალისტები და მოსეირე საზოგადოება.
გიორგი ერმაკოვს ცოტა დააგვიანდა.
და უშუალო კონკურენტის გვერდით მოუწია ადგილი.
ბეჭდვაში რაღაც შემეშალა და წვერავას ცოლმა ხელი ხაბურზანიას უწყისში მოაწერა.
ამ დროს გიორგი ერმაკოვი ბათუმის მერის მოვალეობის შემსრულებლის თანამდებობიდან გადამდგარია.
კანდიდატებს ორ-ორი წუთი მიეცათ საარჩევნო პროგრამისთვის.
ახლა რომ გაგახსენდათ ქალაქი, მაშინ სად იყავითო, როცა … (ამან გადაგვაგდო)
ამანაც.
მემორანდუმის ტექსტს ყველაზე დიდხანს გიორგი ერმაკოვი კითხულობდა.
ფანჯარაში დანგრეული ისტორიული სახლის ადგილას მრავალსართულიანი კორპუსი შენდება.
ყველაზე ძვირადღირებული ავტოგრაფი.
ხელმოწერების მერე ყველა დასერიოზულდა.
დასასრულს კანდიდატებმა ერთმანეთს გულწრფელად უსურვეს გამარჯვება.
ძალიან ქართულად მოვიდა ერთი კანდიდატი, შვილის ქორწილიდან, მსუბუქად ნასვამი და დაგვიანებით.
ის კაცი ვინ იყო, მაინც ვერ დავადგინე.
გარეთ გამოსულს სალომე სურმანიძე შემხვდა.
მთავარ ფოტოზე: შოთა გუჯაბიძე. იური მეჩითოვის ფოტო.
ფოტოები გადაღებულია 2014 წლის 10 ივნისს, არასამთავრობო ორგანიზაციების მიერ ბათუმის მერობის კანდიდატებთან მემორანდუმის გაფორმების დროს.
