სალომე დევაძე, მოსწავლე
-ლამაზია ზამთრის საღამოები. განათებებით აკიაფებული ქუჩები და დეკორატიული ხეები, აქაურობის შემხედვარეს იტყვი ზამთრის სული უთუოდ აქ დასახლებულაო,საკუთარ ამოსუნთქვასაც კი ნისლივით ხილული რომ ხდება (ჩემი გმირი 10 წლის თვალანთებული ბიჭუნასავით იკრიჭება) ისიც კი ზამთრისეულია.აქ განსაკუთრებით ლამაზია ახალი წლის მოლოდინში მილეული დეკემბრის დღეები, კოშკიც კი განსაკუთრებით ელოდება ახალ თორმეტთვეულს.განწყობა კი განწყობა ყველას საახალწლო აქვს ისეთი როგორც ყმაწვილობისას საახალწლო არდადეგებზე. საინტერესოა რატომ ირთვება ქალაქი ასე ზღაპრულად?
-ალბათ იმიტომ რომ ადამიანები მიხვდნენ ზოგჯერ ზღაპრის ელემენტებიც საჭიროა…
-ვფიქრობ მართალი ხართ,თუმცა აბა ამათ გაჰხედეთ (და ორ პატარა გოგონაზე მიმითითა) ჩვენ გვავიწყდება რომ ნაცრისფერ რეალობა შეპარულ უფროსებთან ერთად ქალაქში ცხოვრობენ პატარა და ძალიან მნიშვნელოვანი ადამიანები. და თქვენს ქვეყანაში როგორ ხვდებიან ახალ წელს?
– ჩვენთან? მოგეხსენებათ ჩვენ მთელი რიგი ტრადიციებით გამოვირჩევით, ალბათ ისიც მოგეხსენებათ, რომ საოჯახო სუფრები ღვინისა და სადღეგრძელოების თანხლებით ჩვენი ხორცშესხმული ტრადიციაა, ჩვენთვის მნიშვნელოვანია ახალი წლის ღამეს ოჯახთან ერთად სუფრასთან ყოფნა, პირველ რიგში ახალ მობრძანებულ წელს ვადღეგრძელებთ, შემდგომ ოჯახს და ასე შემდეგ. მოგეხსენება ალბათ მეკვლის ტრადიციაც, კარგია ჩვენთან ახალი წელი…
ჩემს გმირს ღიმილი და ინტერესი დაეტყო, ვიღიმი მეც, ის თანდათან უფრო ინტერესდება ჩემი ქვეყნით, როგორ მოვუთხრო 12 საათზე მთელი დღის ფუსფუსისგან გასავათებული დიასახლისების ფქვილიან მკლავებზე, ახლობლების დასანახად საახალწლო სუფრისთვის თითქმის მთელ ბიუჯეტ გათავებულ ოჯახებზე, ერთმანეთის ჯიბრზე მაგიდის სიმძიმისათვის, გაუთავებელ სადღეგრძელოებზე, ღრეობად ქცეულ მოლხენაზე, ალკოჰოლით გაჟღენთვაზე, გონების დაბინდვაზე, სუფრაზე ჩამოძინებაზე, საცივში თავის ჩადებაზე, კაცების ღრიალზე, 5 მორიგეობა სუფრის განახლებაზე, ნაცნობ-უცნობთან პურ-მარილზე,ღვინის სუნზე,ახალი წლის შეხვედრაზე თითქმის უგონოდ ალკოჰოლის გადამეტებითი დოზის შემდგომ. როგორ მოვუთხრო? და ამ მომენტში სრულად ვეთანხმები ილიას რუსი მხატვრების მიერ იამშჩიკის ლამაზად გამოსახვის შემდეგ მას ოყრაყულ სანახაობას რომ უწოდებს, ვეთანხმები ილიას და ვციტირებ გულში: „ოჰ, მამულის კვამლო, მართლა-და ტკბილი და სასიამოვნო ხარ: ხანდისხან ისე აგვიბამ თვალებს ხოლმე, რომ ჩვენ ჩვენს საკუთარს უბედურებასაც ვერა ვხედავთ.“ და ავუყევით მე და ჩემი გმირი განათებულ ხეივანს. უკან დარჩა ქალაქს გადმომზირალი მშვიდი ეიფელი და უამრავი საახალწლო განათება.