ალეკო ბერიძე ბსუ-ს სტუდენტია. ის მეორეკურსელია, უნივერსიტეტში ტურიზმს სწავლობს. ალეკო ქობულეთის სოფელ ზედა აჭყვაში ცხოვრობს და ლექცია-სემინარებზე ყოველდღე სოფლიდან დადის უნივერსიტეტში.
ალეკო გვიზიარებს თავის ხედვას უნივერსიტეტზე, სტუდენტურ თვითმმართველობასა და იმაზე, თუ რას ნიშნავს მისთვის საქართველოში „უცხოური გავლენის აგენტის“ შესახებ კანონის მიღების მცდელობა.
- ალეკო, რამდენად რთულია სოფლიდან სიარული უნივერსიტეტში ყოველდღე?
მარტივი ნამდვილად არ არის, რადგან ტრანსპორტი ძვირია. სამწუხაროდ, იმის გამო, რომ სოფელში ვცხოვრობ, ვსწავლობ და უნივერსიტეტში ხელს არ მიწყობენ, არ მაქვს სამსახური. რომ არ ვმუშაობ, ვცდილობ, თანხა დავზოგო. იმაზე ვარ დამოკიდებული, რომელი მეზობელი წამომეწევა გზად და წამომიყვანს, ამასობაში კი ჩაქვამდე ჩავდივარ და ავტობუსით მოვდივარ ბათუმში.
თბილისში მინდოდა ჩამებარებინა, მაგრამ რომ დავითვალეთ რა დამიჯდებოდა ქირა და ა.შ., ჩემი ოჯახის საერთო შემოსავალს გადააჭარბა. ჩვენს ოჯახში მხოლოდ ერთი ადამიანი მუშაობს.
ფასები საგრძნობლად გაზრდილია ბათუმშიც არა მხოლოდ ქირაზე, არამედ პროდუქტებზეც.
ერთ-ერთ კონკურსში გავიმარჯვე და გერმანიაში მივდივარ სამი თვით პრაქტიკაზე. იქაური ფასები აქაურ ფასებს რომ შევადარეთ, ვნახეთ, რომ 2-3-ჯერ ძვირია აქ პროდუქტები.
- რა შეგიძლია თქვათ თქვენს უნივერსიტეტზე, სწავლის ხარისხზე, რა მოგწონთ და რა არ მოგწონთ?
ჩემთვის ყველაზე დიდი პრობლემაა ძალიან ძველი მასალები, წიგნები და ლექტორები, რომლებსაც სწავლების ძველი მეთოდები აქვთ.
ერთ-ერთ ლექტორს დიქტატორს ვეძახი. სულ პროტესტი მაქვს მის მიმართ, რადგან ცდილობს, ძალიან ძველი მეთოდებით გვასწავლოს. გვყავს თანამედროვე მიდგომების ლექტორებიც, მაგრამ მაინც ძველი მასალებით გავდივართ კურსს.
დადებითი რაც შემიძლია ვთქვა, ის არის, რომ პირველ კურსზე ბიზნესადმინისტრირებაზე ვსწავლობდი, შემდეგ – ტურიზმზე და ორივე დეკანატში, ჩემი გამოცდილებით, ყველა ძალიან პასუხისმგებლიანია.
- თქვენ ახსენეთ სწავლების ძველი მიდგომები, კონკრეტულად რას გულისხმობთ?
ერთმა ხანდაზმულმა ლექტორმა გვითხრა, როგორც უფროსი მეგობარი, ისე მიმიღეთო, რამაც ძალიან გაგვახარა. პირველი ლექციის ბოლოს, როცა კითხვები დავსვით, საინტერესო საუბარი გავაბით, მითხრა, შენ რომ რაიმეს იტყვი, აზრს გამოთქვამ, კითხვას დამისვამ, ფეხზე ადექი, იმიტომ, რომ პატივი უნდა მცეო.
ასეთი რაღაცები სხვა ლექტორებსაც ახასიათებთ, მაგრამ ამ კონკრეტულ ლექტორს რადიკალურად მსგავსი მიდგომები აქვს.
ძალიან ცუდი ის არის, რომ სტუდენტებიც მიჩვეულნი არიან ამას. როცა ამ და კიდევ სხვა დეტალებს უყურებ, ხვდები, რომ საბჭოთა კავშირის დროის გადმონაშთია ეს ყველაფერი.
ყველაზე ცუდი კი ის არის, სტუდენტებიც რომ ემორჩილებიან უსიტყვოდ [ასეთ ლექტორებს], ესაა საშინელება.
ჩემი აზრით, ეშინიათ, ნიშანი რომ აღარ დაუწეროს ლექტორმა. ძალიან მაგარი თაობა ვართ და არ უნდა არსებობდეს ბარიერი საკუთარი კრიტიკული აზრის გამოხატვისთვის.
- რას ფიქრობთ ბსუ-ს თვითმმართველობაზე?
იმით დავიწყებ, რომ ლიკა დიასამიძე მოვიდა ერთ-ერთი პარტიის დამსახურებით. შეეძლო მერე გაეკეთებინა კარგი საქმე, მაგრამ არაფერი გაუკეთებია. თვითმმართველობა თავის ფუნქციას არ ასრულებს.
როცა რუსული კანონპროექტის მიღებას აპირებდნენ, მაშინაც დუმდა თვითმმართველობა.
- თუ იცნობ პრორუს სტუდენტებს?
არიან ჩემ ირგვლივ პრორუსი სტუდენტები, მაგრამ, იმედია, ერთეულები. ბევრი ამბობს, არც ევროპა მინდა და არც რუსეთი, ნეიტრალიტეტი მირჩევნიაო, მაგრამ ნეიტრალიტეტის მნიშვნელობა არ იციან. ფაქტობრივად, ნეიტრალიტეტი რუსეთის ხელში ჩაგდებას ნიშნავს.
მათ, ვინც პრორუსია, საკმარისი განათლება არ აქვთ, გაიაზრონ, რატომ გვჭირდება ევროპა და არ გვჭირდება რუსეთი.
- როგორ უნდა გამოსწორდეს ის პრობლემები, რაზეც ახლა ვისაუბრეთ?
ჩემი აზრით, სტუდენტებს აკლიათ კოლექტიურობა. თუ სტუდენტების უმრავლესობა კოლექტიურ ნაბიჯებს გადადგამს და საჭიროების შემთხვევაში ერთიანი პროტესტი ექნებათ, ამით ლექტორებსაც დაეხმარებიან და გათავისუფლდებიან შიშებისგან. უნივერსიტეტი იძულებული გახდება, გადადგას ის ნაბიჯები, რაც ჩვენ გვსურს.
მაგალითად, მასალების განახლება, მოვითხოვოთ ისეთი ლექტორების გაშვება, რომლებიც რეალურად არ ვარგან, თვითმმართველობისთვის რეალური მნიშვნელობისა და ღირებულებების დაბრუნება და ა.შ.
- ზოგადად, უნივერსიტეტი ძირითადად დუმს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებზე, თუმცა ქვეყანაში რუსული კანონპროექტის მიღების მცდელობისას სტუდენტების ნაწილმა გამოიღვიძა, ჰქონდათ აქციაც – არა რუსულ კანონს. როგორ ფიქრობთ, რატომ?
ვიყავი აქციის ერთ-ერთი ორგანიზატორი და აქტიურად ჩართული ამ პროცესებში. პირველი ვიყავი, ვინც რექტორის სახელზე განცხადება დაწერა. ხმა ამოიღეთ და ჩვენი სათქმელი როგორც სახელმწიფო უნივერსიტეტმა, დააფიქსირეთ და თუ საჭირო იქნება, უნივერსიტეტის სახელით აქციაც დააორგანიზეთ, სადაც ლექტორებიც ჩაერთვებიან-მეთქი. იმიტომ, რომ ლექტორებსაც ეშინიათ სტუდენტებთან ერთად გავიდნენ, ხმა ამოიღონ. ეშინიათ, სამსახურიდან არ დაითხოვონ.
დაშინება მიღებული პრაქტიკაა დღეს საქართველოში, სამწუხაროდ. როგორც სტუდენტებს ეშინიათ, რომ მათ ქულას არ დაუწერენ, ისე ეშინიათ ლექტორებსაც.
აქციაზე სულ რამდენიმე, თითზე ჩამოსათვლელი ლექტორი გამოვიდა.
უნივერსიტეტმა პოზიცია ფოტოს გამოქვეყნებით დააფიქსირა ფეისბუქგვერდზე, რომელიც რექტორმაც გააზიარა. ეწერა, რომ ჩვენი არჩევანი ევროპაა და არა ის, რომ უნივერსიტეტი, ლექტორები და სტუდენტები ვგმობთ ამ კანონპროექტს.
მე, როგორც ერთ სტუდენტს, მჭირდებოდა და სხვა სტუდენტების სახელითაც ვიტყვი ამას, ეთქვათ, რომ ჩვენ ვართ სტუდენტების მხარეს და ვაპროტესტებთ ამ კანონპროექტს.
აქციაზე სტუდენტებისთვის პოლიტიკური ნიშნის მიკერება უნდოდათ. ჩვენ ყველა აპოლიტიკური ვიყავით და ევროპისკენ მიმავალ გზას ვიცავდით.
- არასაჯაროდ ხშირად ისმის სტუდენტებისგან, რომ ჰყავთ კონკრეტული პრორუსი ლექტორები, მაგრამ ამაზე ვერ საუბრობენ, რადგან ეს მათთვის ერთგვარი ხათაბალა იქნება. რა პრობლემა შეიძლება შეუქმნას ლექტორმა სტუდენტს, რომელიც მის ხედვებს არ იზიარებს?
ჩაჭრას სტუდენტი მის საგანში. რთულია ამ პრობლემისგან თავის დაღწევა, მით უმეტეს მაშინ, თუ ლექტორი ჯიბრშია სტუდენტთან. შეუძლებელია რამენაირად დაიძვრინო თავი ამ ლექტორისგან. ან დეკანი უნდა იყოს ახლობელი, ან მისი მოადგილე, ან ვინმე გყავდეს და ამ ლექტორს დაელაპარაკოს – როგორ თუ ტოვებ, ნიშანს აკლებ სტუდენტს. თუ მას ვინმე მხარს უბამს, სხვა ლექტორი და ა.შ. ფაქტობრივად, საერთოდ წაშლილი ხარ.
ამის შესახებ ძალიან ბევრი იწერება სხვადასხვა ფაკულტეტიდან ჯგუფში – „ბსუ 2023“.
- რას ეტყოდით პრორუს დეპუტატებს?
ამაზე ძალიან ბევრი მიფიქრია. როცა საჯარო სამსახურში ხარ, ხალხის აზრის გამტარი ხარ და ხალხს ემსახურები, უნდა გაითვალისწინო, რას ფიქრობს ხალხი, რა უნდათ. ვემიჯნები ყველა დეპუტატის რუსულ ნაბიჯებს.
- თქვენთვის რას ნიშნავს პრემიერ-მინისტრის საჯარო განცხადება, რომ არ აინტერესებს რა წერია ამერიკის სახელმწიფო დეპარტამენტის ანგარიშში?
(უკრაინაში) ომის დაწყებიდან მოყოლებული პრემიერ-მინისტრმა ბევრი ასეთი განცხადება გააკეთა. ეს მათი აზრია და აქ არ ჩანს ქართველი ხალხის ხედვები.
ომიანობის დროს განსაკუთრებით მძიმე პრორუსულ განცხადებებს აკეთებდნენ. ვიცით, ვინ რას ემსახურება და რომ რუსეთის დაქვემდებარებაში არიან. მარტო მმართველი პარტიის ბრალი არ არის ეს ყველაფერი, რაც ხდება, ოპოზიციის ბრალიცაა, რადგან არც ისინი აკეთებენ არაფერს და არ არიან ქვეყნის განვითარებაში ჩართულები.
