რუსეთის შეჭრიდან ზუსტად ექვსი თვის თავზე, 24 აგვისტოს, უკრაინა დამოუკიდებლობის დღეს აღნიშნავს. “ბათუმელები” გთავაზობთ პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკის მიმართვას უკრაინელი ხალხისადმი.
______________________
დამოუკიდებელი უკრაინის თავისუფალი ხალხი!
და ამით ყველაფერია ნათქვამი. სულ ოთხი სიტყვა, მაგრამ რამდენი რამ დგას ამ სიტყვების უკან. სრულმასშტაბიანი ომის 182-ე დღეს. რამდენი სიმბოლო და რამხელა აზრი, რამდენი გმირობა და დანაკარგი, სიხარული და ტკივილი. და მთავარი – რამხელა სიმართლეა მათში. ჩვენი სიმართლე. სიმართლე ჩვენს აწმყოზე, რომელზეც შეუძლებელია ვიკამათოთ, რადგან შეუძლებელია მისი არდანახვა და არაღიარება. ჩვენ დამოუკიდებელი უკრაინის თავისუფალი ხალხი ვართ. ექვსი თვის შემდეგაც კი, რაც ჩვენს განადგურებას ცდილობენ, ჩვენ დამოუკიდებელი უკრაინის თავისუფალი ხალხი ვართ. და ესაა სიმართლე ჩვენს მომავალზეც. დამოუკიდებელი უკრაინის თავისუფალი ხალხი.
ნახევარი წლის წინ რუსეთმა ომი გამოგვიცხადა. 24 თებერვალს მთელმა უკრაინამ გაიგონა აფეთქებისა და სროლის ხმა. და 24 აგვისტოს ვერ უნდა მოესმინა სიტყვები „დამოუკიდებლობის დღეს გილოცავ“. 24 თებერვალს გვითხრეს: თქვენ შანსი არ გაქვთ. 24 აგვისტოს ჩვენ ვამბობთ: დამოუკიდებლობის დღეს გილოცავ, უკრაინა!
ამ ექვსი თვის განმავლობაში ჩვენ შევცვალეთ ისტორია, შევცვალეთ მსოფლიო და თავადაც შევიცვალეთ. ახლა დანამდვილებით ვიცით, ვინაა ჩვენი ნამდვილი ძმა და მეგობარი და ვინ არაა შემთხვევითი ნაცნობიც კი. ვინ არ დაკარგა სახელი და რეპუტაცია და ვინ ღელავდა იმაზე, ტერორისტებს სახე არ დაეკარგათ. ვის არ ვჭირდებით სინამდვილეში და სად გაგვიღეს კარი. ჩვენ მივხვდით, ვინ ვინ არის. მთელმა მსოფლიომ შეიტყო, ვინ არიან უკრაინელები და რა არის უკრაინა. უკვე ვეღარავინ იტყვის: ეს სადღაც იქაა, რუსეთთან.
ჩვენ საკუთარი თავის პატივისცემა ვისწავლეთ. გავიაზრეთ, რომ ნებისმიერი დახმარებისა და მხარდაჭერის მიუხედავად, ჩვენ გარდა არავინ იბრძოლებს ჩვენი დამოუკიდებლობისთვის.
და ჩვენ გავერთიანდით.
ჩვენ ჯერ კიდევ არ გვქონდა „ჰაიმარსები“, მაგრამ გვყავდა ადამიანები, რომლებიც მზად იყვნენ, შიშველი ხელებით შეეჩერებინათ ტანკები. სხვები არ იყვნენ მზად, ჩვენი ცა დაეხურათ, მაგრამ ჩვენ გვყავდა ადამიანები, რომლებიც მზად იყვნენ, საკუთარი სხეულებით გადაჰფარებოდნენ მშობლიურ მიწას.
უკრაინელმა ხალხმა და მისმა სიმამაცემ მთელი მსოფლიო აღაფრთოვანა. ჩვენ კაცობრიობას მივეცით ახალი იმედი, რომ სამართლიანობას ბოლომდე არ დაუტოვებია ეს ცინიკური სამყარო და მასში ჯერ კიდევ იმარჯვებს არა ძალა, არამედ სიმართლე. არა ფული, არამედ ღირებულებები. არა ნავთობი, არამედ ხალხი.
ჯერ კიდევ გუშინ მსოფლიო არ იყო ერთიანი. COVID 19-მა ნათლად დაგვანახა: ყველა საკუთარი თავისთვის. ექვსი თვის შემდეგ უკრაინამ ეს შეცვალა. მსოფლიო ისტორიის ყველა სახელმძღვანელოში გაჩნდება თავი – „დრო, როდესაც უკრაინამ მსოფლიო გააერთიანა“. როდესაც დემოკრატიას კვლავ ამოუვიდა კბილები. როდესაც ტირანიას იმ ენაზე პასუხობენ, რომელიც ესმის.
ვიღაც ამბობდა: ევროპა აღარაა მოთამაშე. სუსტი, დაყოფილი, პასიური, მიძინებული. უკრაინამ მთელი კონტინენტი გამოაცოცხლა. ევროპა მოედანზე გამოდის. ევროპა იღებს მკაცრ სანქციებს. ევროპა ერთხმად აღიარებს: უკრაინა – ევროკავშირის მომავალი წევრია.
მსხვილი ბიზნესი მიხვდა, რომ ფულს მაინც აქვს სუნი. ყარს სისხლით, ფერფლითა და სიკვდილით. კორპორაციები და ბრენდები გადიან რუსული ბაზრიდან და ადამიანები გახდნენ პოტენციურ ზარალზე მნიშვნელოვანი.
მანამდე, მსოფლიოში, საზოგადოებრივ აზრს არასდროს ჰქონია ამხელა გავლენა პოლიტიკოსებზე. დღეს ადამიანები კარნახობენ ხელისუფლებებს ტენდენციებსა და ქცევის წესებს. იყო გულგრილი, უმოქმედო, ნელი – სირცხვილია. იყო მერყევი და ზედმეტად ფრთხილი – სირცხვილია. ილაპარაკო ზლაზვნით, გაურკვევლად და ზედმეტად დიპლომატიურად – სირცხვილია. არ დაუჭირო მხარი უკრაინას – სირცხვილია. და სირცხვილია იმის თქმაც, რომ უკრაინამ დაგღალა. ეს ძალიან მოხერხებული პოზიციაა: დაღლა – ეს საფარველია, რომლის ქვეშაც თვალებს დახუჭავ. და დღეს ჩვენ მსოფლიოს ლიდერებისგანაც და ჩვეულებრივი მოქალაქეებისგანაც გვესმის: ჩვენ თქვენთან ვიქნებით ბოლომდე, გამარჯვებამდე.
ძვირფასო ხალხო!
ჩვენ ყოველთვის პატივს ვცემდით დამოუკიდებლობისთვის მებრძოლებს, ამ დღეს მთავარ დღესასწაულად ვიხსენიებდით, ლურჯ-ყვითელ დროშას კი – წმინდათა წმინდად. ჰიმნის შესრულებისას გულზე ხელს ვიდებდით და ამაყად ვამბობდით – „დიდება უკრაინას!“ „დიდება გმირებს!“
24 თებერვალს ჩვენ მოგვიწია, სიტყვა საქმით დაგვემტკიცებინა.
ამ დღეს, ფაქტობრივად, შედგა სრულიად უკრაინის მეორე რეფერენდუმი. კვლავაც – მთავარი კითხვა. კვლავაც – გადამწყვეტი არჩევანი. თუმცა ამჯერად დამოუკიდებლობისთვის უნდა გვეთქვა „დიახ“ არა ბიულეტენში, არამედ ჩვენი სულისას და სინდისის წინაშე. უნდა წავსულიყავით არა საარჩევნო უბნებზე, არამედ სამხედრო კომისარიატებში, ტერიტორიული თავდაცვის ძალებში, მოხალისეთა მოძრაობებში, საინფორმაციო ჯარებში ან უბრალოდ მტკიცედ და კეთილსინდისიერად უნდა გვემუშავა ჩვენს ადგილას – მთელი ძალით, საერთო მიზნისთვის.
და ჩვენ ყველანი შევიცვალეთ. ვიღაც ხელმეორედ დაიბადა. როგორც ადამიანი, პიროვნება, მოქალაქე, პატრიოტი, უბრალოდ, როგორც უკრაინელი. და ეს, რა თქმა უნდა, კარგი ახალი ამბავია. ვიღაც გაქრა. არ დაღუპულა, არ მომკვდარა, მაგრამ გაქრა. როგორც ადამიანი, პიროვნება, მოქალაქე, როგორც უკრაინელი. და სინამდვილეში, არც ესაა ცუდი ახალი ამბავი. ჩვენ ერთმანეთს ხელს აღარ შევუშლით.
ჩვენ გავაკეთეთ არჩევანი. ვიღაცისთვის ეს – მარიუპოლია. ვიღაცისთვის – მონაკო. მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომელი უფრო მრავალრიცხოვანია. და ჩვენ, როგორც იქნა, მართლაც გავერთიანდებით. ახალი ერი, რომელიც 24 თებერვლის დილის 4 საათზე მოევლინა ამ სამყაროს. კი არ გაჩნდა, ხელმეორედ დაიბადა. ერი, რომელსაც არ უტირია, არ უყვირია, არ შეშინებია. არ გაქცეულა. არ დანებებულა. და არ დაუვიწყებია.
ეს დროშა იქნება ყველგან, სადაც სამართლიანად უნდა იყოს. დონბასშიც. ყირიმშიც. მტერი ფიქრობდა, რომ ყვავილებითა და შამპანურით შევხვდებოდით. სანაცვლოდ, სამგლოვიარო გვირგვინები და მოლოტოვის კოქტეილები მიიღეს. ტაშის ხმას ელოდნენ და დარტყმის ხმა გაიგონეს.
ოკუპანტს სჯეროდა, რომ რამდენიმე დღეში ჩვენი დედაქალაქის ცენტრში აღლუმს გამართავდა. ამ „აღლუმს“დღეს კრეშჩატიკზე ნახავთ. მტკიცებულებას, რომ მტრის ტექნიკა კიევის ცენტრში მხოლოდ ასე შეიძლება გამოჩნდეს. დამწვარი, დამტვრეული, განადგურებული.
ჩვენთვის სულერთია, როგორი არმია გყავთ, ჩვენთვის მთავარია, როგორი მიწა გვაქვს ჩვენ. ჩვენ მისთვის ბოლომდე ვიბრძოლებთ.
ექვსი თვეა ვდგავართ. გვიჭირს, მაგრამ მუშტები შევკარით და ჩვენს ბედს ვჭედავთ. ყოველი ახალი დღე – ახალი მიზეზია, არ დავნებდეთ. რადგან უკვე ამდენი გამოვიარეთ და ახლა არ გვაქვს უფლება, არ მივიდეთ ბოლომდე. რა არის ჩვენთვის ომის ბოლო? ადრე ვამბობდით: მშვიდობა. ახლა ვამბობთ: გამარჯვება.
ჩვენ არ დავიწყებთ საერთო ენის ძებნას ტერორისტებთან, თუმცა კი გვესმის რუსული ენა, რომლის დასაცავადაც მოხვედით აქ და დახოცეთ ათასობით ადამიანი, რომელთა გასათავისუფლებლადაც მოდიოდით.
ჩვენთვის ბევრად გასაგები და ახლობელია ჯონსონი, რომელიც ინგლისურად ლაპარაკობს, ვიდრე მკვლელები, მოძალადეები და მაროდიორები, რომლებიც ამ ყველაფერს რუსულად აკეთებენ. და ჩვენ არ დავსხდებით მოლაპარაკების მაგიდასთან, შიშით, შუბლზე მიბჯენილი იარაღით. ჩვენთვის ყველაზე საშიში რკინა არა რაკეტები, არა თვითმფრინავები, არა ტანკები – არამედ ბორკილებია.
და ჩვენ ხელებს მაღლა მხოლოდ მაშინ ავწევთ, როდესაც ჩვენს გამარჯვებას ვიზეიმებთ. მთელ უკრაინაში. რადგან ჩვენ არ ვვაჭრობთ ჩვენი მიწით და ჩვენი ადამიანებით. ჩვენთვის უკრაინა – მთელი უკრაინაა. ოცდახუთივე რეგიონი, ყოველგვარი დათმობისა და კომპრომისის გარეშე. ჩვენ ეს სიტყვები არ ვიცით, ეს სიტყვები 24 თებერვალს რაკეტებმა გაანადგურა.
დონბასი – უკრაინაა. და ჩვენ მას დავიბრუნებთ, როგორიც უნდა იყოს ეს გზა. ყირიმი – უკრაინაა. და ჩვენ მას დავიბრუნებთ, როგორიც უნდა იყოს ეს გზა. არ გინდათ, რომ თქვენი ჯარისკაცები იხოცებოდნენ? გაათავისუფლეთ ჩვენი მიწები. არ გინდათ, რომ მათი დედები ტიროდნენ? გაათავისუფლეთ ჩვენი მიწები. ასეთი მარტივი და გასაგებია ჩვენი პირობები.
დამოუკიდებელი უკრაინის თავისუფალი ხალხი!
ჩვენ ამ დღეს სხვადასხვა ადგილას ვხვდებით. ვიღაც – სანგრებსა და თხრილებში, ტანკებსა და ჯავშანმანქანებში, ზღვაზე და ჰაერში, ფრონტის ხაზზე იბრძვის დამოუკიდებლობისთვის. ვიღაც – გზაში, ავტომობილებში, სატვირთოებსა და მატარებლებში იბრძვის დამოუკიდებლობისთვის, ფრონტის ხაზზე მყოფთათვის აუცილებელი მიაქვს. ვიღაც კი – სმარტფონშია ან კომპიუტერთან ზის და იბრძვის დამოუკიდებლობისთვის – აგროვებს ფულს, რომ გზაში მყოფთ ჰქონდეთ ის, რასაც ფრონტის ხაზზე მყოფთ წაუღებენ.
ჩვენ ამ დღეს ვხვდებით სხვადასხვა ვითარებაში, პირობებში და სხვადასხვა დროის სარტყელში, მაგრამ ერთი მიზნით – შევინარჩუნოთ უკრაინის დამოუკიდებლობა და გამარჯვება!
ჩვენ გავერთიანდით!
დამოუკიდებლობის დღეს გილოცავ, უკრაინა!
დიდება უკრაინას!
წყარო: president.gov.ua
თარგმნა: თამარ რუხაძემ
