18 წლის ლუკა დოლიძე აგვისტოს ომის გმირის, მაიორ შალვა დოლიძის შვილია. ლუკა აპირებს, რომ მამის მსგავსად თვითონაც სამხედრო საქმეს გაჰყვეს და სწორედ ასე იზრუნოს მისი სამშობლოს უსაფრთხოებაზე.
როცა 2008 წლის აგვისტოში რუსეთმა საქართველო დაბომბა და ომი დაიწყო, ლუკა მხოლოდ 4 წლის იყო. მაშინ არ ჰქონდა გაცნობიერებული, რომ ერთ დღესაც მამის საქმეებით და მისი სახელით იამაყებდა.
„ვფიქრობ, ეს ომი არ დაწყებულა 2008 წელს და არც დამთავრებულა. თუ გვინდა მშვიდობა, უნდა ვემზადოთ ომისთვის და ამისთვის მარტო ჯარი კი არ უნდა ემზადოს, მთელი მოსახლეობა, მთელი ერი უნდა მოემზადოს“, – ამბობს ლუკა დოლიძე „ბათუმელებთან“.
ლუკა ამბობს, რომ ომზე მათ სახლში არავინ საუბრობს. დედაც თავს არიდებს ხოლმე იმ დღეების გახსენებას.
„კი, რთულია ამაზე საუბარი და ბავშვებს, მით უმეტეს, არავინ უყვება ამაზე. შალვას შესახებ ახლა უფრო მეტი გავიგე, როცა გავიზარდე, მე თვითონ დავიწყე მის შესახებ ამბების მოკვლევა. ვისაც არ შევხვდი, ოფიცერი იყო თუ რიგითი ჯარისკაცი, ყველას რაღაც ჰქონდა გასახსენებელი მასზე. ღია და უბრალო იყო ურთიერთობებში და ეს ყველას მოსწონდა.
ზოგს ეთაკილება ხოლმე მის დაქვემდებარებულებთან მისვლა და ურთიერთობა, მაგრამ შალვა ასეთი არ იყო. მითხრეს, რომ როცა შალვა ქვედანაყოფის უფროსად დაინიშნა, პირველი რაც გააკეთა, ჯარისკაცებს გაეცნო, როგორც რიგითი ჯარისკაცი. არკვევდა, ვის რა უჭირდა, ვის რა ულხინდა. რადგან ჯარისკაცი ბატალიონის მეთაურს გულს არ გადაუშლის, ამიტომ არჩია მათ როგორც ჯარისკაცი, ისე გასცნობოდა. მომწონს მისი ეს თვისება, მისი ცხოვრებით ბევრი რამ ვისწავლე და სამაგალითოა ის ჩემთვის“, – გვეუბნება ლუკა.
ლუკა ამბობს, რომ სიტყვა „გმირი“ დღეს ძალიან გაუფასურებულია, თუმცა მამას დღეს როგორც გმირს და მაგალითს, ისე აფასებს.
„ბევრი ფილმებში ან წიგნებში ეძებს გმირობის მაგალითებს, მე კი ასეთი ადამიანის ოჯახში გავიზარდე. ბუნებრივია, ეს ჩემთვის საამაყოა. საამაყოა ისიც, როცა იმ დღეს, როცა დაიღუპა, გადაწყვიტა, რომ წინ წასულიყო. ის იქცეოდა ისე, როგორც ნებისმიერი თავმოყვარე ოფიცერი და მეთაური მოიქცეოდა.
როცა ომში მიდიოდნენ, ასეთი რამ უთქვამს, თუ ერთი ჯარისკაცი მაინც დამეღუპება, მეც იქ მოვკვდებიო“, – ამბობს ლუკა.
ლუკა ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში საერთაშორისო ურთიერთობებზე სწავლობს, თუმცა ოფიცერთა მომზადების პროგრამის გავლის შემდეგ სწავლის გაგრძელებას თავდაცვის აკადემიაში აპირებს.
„ვფიქრობ, ეს ომი არ დაწყებულა 2008 წელს და არც დამთავრებულა. თუ გვინდა მშვიდობა, უნდა ვემზადოთ ომისთვის და ამისთვის მარტო ჯარი კი არ უნდა ემზადოს, მთელი მოსახლეობა, მთელი ერი უნდა მოემზადოს. მე იმას კი არ ვამბობ, რომ ვინმეს შეუვარდეთ, არა, მაგრამ ზოგადად სამყაროში ყველაფერი იზომება ძალით, ძლიერი ჩაგრავს სუსტს და ჩვენ არ უნდა ვიყოთ ის თაობა, რომელზეც ვინმე იფიქრებს, რომ ადვილად დაჩაგრავს, შემოვარდება და მარტივად აიღებს ამას, იმას. ისეთები უნდა ვიყოთ, რომ ვერავინ გაბედოს, ვერავინ მოინდომოს ჩვენთან ომი და თავდასხმა.
მე მაინც ვემხრობი ძალის მაქსიმალიზაციას, მაგრამ მარტო იარაღი არაფერს წყვეტს. მთავარია მოტივაცია, ამით იზომება ცხოვრებაში ყველაფერი. ჩვენ ჩვენი ღირსება უნდა დავიცვათ“, – გვეუბნება ლუკა.
მისი აზრით, უბრძოლველად არაფერი მოდის ცხოვრებაში, ამიტომ საქართველოს ბრძოლა ევროინტეგრაციისთვის ასევე უნდა იყოს უწყვეტი, სანამ მიზანს არ მივაღწევთ.
„რუსებს ძალის გარდა სხვა ენა არ ესმით, ამიტომ მათ საერთაშორისო ენით უნდა ველაპარაკოთ. ჩვენ, რა კურსიც გვაქვს, არ უნდა შევცვალოთ. ჩვენ გვინდა დასავლეთი და ეს არც რუსეთის და არც სხვა ვინმეს გადასაწყვეტი საკითხი არ არის. შეიძლება ამ გზაზე იყოს შეფერხებები, შეიძლება უკრაინაში რაც ხდება, ჩვენც გადავიტანოთ იგივე, მაგრამ ვფიქრობ, ვერც ეს შეგვიშლის ხელს ევროინტეგრაციაში“, – ამბობს ლუკა.
უკრაინაში ინტერვენციისა და საქართველოს ოკუპაციის ფონზე, ლუკამ საქართველოში რუსეთის მოქალაქეების მასობრივ შემოდინებაზეც ისაუბრა. ლუკას აზრით, „რუსების შემოსვლა-გასვლა ძალიან უკონტროლო გახდა და რისკები არსებობს, რადგან ჩვენ არ ვართ 150-მილიონიანი ქვეყანა, ცოტანი ვართ და ნახევარი მილიონი რუსის შემოსვლა უკვე პრობლემაა ჩვენი ქვეყნისთვის“.
ლუკა ფიქრობს, რომ სამშობლოს სამსახური ბევრი რამით შეიძლება: „ზოგი ჯარში იმსახურებს, ზოგი შეიძლება მხატვარი იყოს, ზოგიც სხვა საქმეს აკეთებდეს, მაგრამ ამ ყველა საქმეში მთავარია სამშობლოს სიყვარული და მისთვის მსახურება.“
ლუკა ფიქრობს, რომ ალბათ მამასაც მოეწონებოდა მისი არჩევანი, რადგან ბავშვობიდან ხელს მიწყობდა ამაში, ყოველთვის სათამაშო იარაღები მოჰქონდაო.
შალვა დოლიძე 2008 წლის 9 აგვისტოს დაიღუპა – მისი ბატალიონი ცხინვალში იყო შესული, რათა მიმდებარე ქართული სოფლებიდან მოსახლეობა გამოეყვანა.
შალვა დოლიძეს მიღებული ჰქონდა სახელმწიფო ჯილდოები: მედალი საბრძოლო დამსახურებისთვის და III ხარისხის მედალი უმწიკვლო სამსახურისთვის. იყო ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენოსანი.
თბილისში ერთ-ერთ ქუჩას და სკვერს შალვა დოლიძის სახელი ეწოდა.
___
მთავარი ფოტო: ლუკა და შალვა დოლიძეები
