კულტურა,მთავარი,სიახლეები

წულუკიანი ყველა ხელოვანის კარზე დააკაკუნებს, თანაც ორჯერ – ინტერვიუ

26.05.2022 •
წულუკიანი ყველა ხელოვანის კარზე დააკაკუნებს, თანაც ორჯერ – ინტერვიუ

ტოტალური კონტროლი და განსხვავებული აზრის დევნა – ასე აფასებს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაციის ყოფილი თავმჯდომარე სულხან სალაძე მინისტრ თეა წულუკიანის პოლიტიკას კულტურის სფეროში. ის „ბათუმელებთან“ ინტერვიუში საუბრობს იმაზე, თუ რის მიღწევა სურს წულუკიანს და რამდენად შესაძლებელია ეს.

  • ბატონო სულხან, რა დაემართა კულტურის სფეროს მას შემდეგ, რაც თეა წულუკიანი გახდა მინისტრი?

პირველი, რასაც ძალიან მარტივი დაკვირვებითაც ვხედავთ, ეს არის სისტემის ტოტალური კონტროლი. მეორე – ეს არის განსხვავებული აზრის დევნა.

პრინციპში, თუ პირველის მიღწევა უნდა, ეს ავტომატურად ნიშნავს განსხვავებული აზრის დევნას და მისი გამინისტრების დღიდან სწორედ ეს არის წულუკიანის უმთავრესი საქმე.

მე არ მიმაჩნია, რომ ის შემთხვევით დანიშნული ადამიანია ამ სისტემაში, ეს გამიზნული პოლიტიკის ნაწილი მგონია, რადგან, როგორც ჩანს, ხელისუფლება ამ სფეროდან გრძნობდა გარკვეულ საფრთხეს ან მინიმუმ დისკომფორტს. ამიტომაც მათ სჭირდებათ, რომ ის ფინანსური რესურსი, რომელიც ამ სამინისტროს გავლით მიემართება მთელ სისტემაში, იმ ადამიანებზე გადანაწილდეს, ვინც იქნება მათთვის მისაღები.

არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენ აქ ძალიან დიდ ადამიანურ რესურსზე ვლაპარაკობთ, რადგან საერთო ჯამში, სამინისტროს სხვადასხვა უწყებაში, იქნება ეს აიპები თუ სსიპებ-ები, ძალიან ბევრი ადამიანია დასაქმებული. ხოლო რეგიონებზე როცა ვსაუბრობთ, იქ შესაძლოა ადამიანისთვის ერთადერთი შემოსავლის წყარო იყოს ხელფასი და აქედან გამომდინარე, ძალიან მოწყვლადი არიან ადამიანები ამ სფეროში.

მეორე მხრივ, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, წულუკიანის მიზანი ამ სფეროს ტოტალური კონტროლი და თავისუფალი აზრის დევნაა. ტოტალური კონტროლი კი სწორედ განსხვავებული აზრის დევნით მიიღწევა.

  • კულტურა არის შემოქმედი, კრიტიკულად მოაზროვნე, თავისუფალი ადამიანების სფერო, რამდენად გამოუვა წულუკიანს მათი საბოლოო დამორჩილება, როგორ ფიქრობთ?

მე მგონია, რომ წულუკიანს ეს უკვე გამოსდის, რადგან სხვა რაღაცების დეფიციტის ფონზე ამის მიღწევა შესაძლებელია.

პირველი – ეს არის სოლიდარობის არარსებობა. მე არ ვამბობ ნაკლებობას, მე ამას ვუწოდებ არარსებობას, იმიტომ, რომ იმ მასშტაბის ჩარევებს, რასაც ჩვენ ვხედავთ, სოლიდარობის ნაკლებობა ვერ უშველის. აქ უკვე სოლიდარობის არარსებობას ვხედავთ, რის გამოც წულუკიანი ყოველ მომდევნო ჯერზე უფრო დრაკონულ და უფრო დამაზიანებელ ნაბიჯებს დგამს. ეს არ ეხება მხოლოდ მუზეუმის თემას, რაც ამ წუთში ძალიან ცხელი მიმდინარე თემაა, ეს ეხება პრაქტიკულად ყველა სფეროს. ამიტომაც მგონია, რომ აქ მხოლოდ ერთი სფეროს წარმომადგენლების სოლიდარობა უკვე აღარ არის საკმარისი. პრაქტიკამ კი გვაჩვენა, რომ არ არსებობს სფერო და მიმართულება კულტურაში, რომელთანაც არ მივა წულუკიანი.

დღეს მუზეუმი სრული დამორჩილების ბოლო ეტაპზეა და ამის შესახებ ჯერ კიდევ მაშინ ვთქვი, როდესაც წულუკიანმა ეროვნულ მუზეუმში დებულება შეცვალა და მოადგილეები დანიშნა. ვთქვი, რომ გათავისუფლებების მომდევნო დიდი ტალღა იქნებოდა უკვე მაისის ბოლო და ივნისის დასაწყისი და ახლა ამ პროცესსაც ვხედავთ.

როგორც კი ეროვნული მუზეუმის საკითხი დასრულდება, წულუკიანი სხვა სფეროებისთვისაც მოიცლის, რადგან მას არ სჭირდება სისტემაში განსხვავებული აზრი, მას არ სჭირდება სისტემაში პროფესიონალები, არამედ სჭირდება ადამიანები, რომლებიც წულუკიანის ერთი გამოხედვით გაიგებენ რისი მიღწევა უნდა მინისტრს.

ყველაფერი, რასაც წულუკიანი ბოლო ერთი წლის განმავლობაში შეეხო, შეხედა, გაიფიქრა – გაფუჭდა. ვერცერთ კონკრეტულ მაგალითს ვერ მეტყვის ვერავინ, სადაც მისი მინისტრობის დროს რაიმე მნიშვნელოვანი რეფორმა განხორციელდა. ის, რომ წულუკიანი თანამედროვე ქართველი მხატვრების ნამუშევრებს ყიდულობს, ეს ცალკე აღებული არაფერს ნიშნავს, მაშინ როცა პრაქტიკულად მთელ სფეროს ებრძვის.

პირიქით, წულუკიანის მმართველობის სისტემაში ეს ერთგვარი მოსყიდვა, დუმილის ყიდვაა მხატვრების მხრიდან, ვიდრე რეალურად ხელოვნებასა და კულტურაზე ზრუნვა.

  • სხვების დუმილს რით ყიდულობს?

გააჩნია. თეატრის შემთხვევაში ეს შეიძლება იყოს თანამდებობებზე დანიშვნა და ამით მომადლიერება, მაშინ როცა სხვამ კონკურსი უნდა გაიაროს, ხედვა წარმოადგინოს. ვიღაც კი შეიძლება დანიშნონ ამ ყველაფრის გარეშე. არც კონკურსი გაიაროს, არც გეგმა, ხედვა ჰქონდეს და მაინც დაინიშნოს თანამდებობაზე.

ჯერ ერთი, ეს დისკრიმინაციულია, რადგან არათანაბარ მდგომარეობაში აყენებს ადამიანებს და ამას რომ თავი დავანებოთ, მეორე მხრივ, მინისტრის პირადი ფავორიტების დაწინაურების საშუალებას იძლევა.

წულუკიანი ისე მოექცა ხელოვნების მუზეუმის თანამშრომლებს, როგორც მოექცა კინოცენტრს, პრაქტიკულად ყველას, ვინც მისთვის მიუღებელია განსხვავებული აზრის გამო, შეკითხვების გამო, თუნდაც პოლიტიკური ხედვის გამო. ეს მაშინ, როცა ამ სფეროში პოლიტიკურ ხედვას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, რადგან ეს არ არის, ვთქვათ, სასამართლო სისტემა ან რომელიმე ძალოვანი უწყება, სადაც შესაძლოა პოლიტიკური ინტერესები თუ სიმპათიები უფრო შემჭიდროებულია და შედარებით გარკვეულ ჩარჩოში ექცევა ამ კონკრეტული სამსახურების სპეციფიკიდან გამომდინარე.

აქ მსგავსი ტიპის შეზღუდვებზე არ ვლაპარაკობთ, ჩვენ ვლაპარაკობთ ადამიანებზე, რომლებიც არიან ხელოვანები, შემოქმედები, ვისაც პირველ რიგში სჭირდება ეს თავისუფლება.

ძალიან ცდება, თუ ვინმე ფიქრობს, რომ წულუკიანმა არ იცის რისი მიღწევა უნდა. ტოტალური კონტროლის მისაღწევად ყველა ფორმა და მეთოდი, რასაც დღეს წულუკიანი იყენებს, წინაზე უარესი ხდება. ჯერ მინიმალური ჩარევებით იწყება, შემდეგ კი გრძელდება საბოლოო განადგურებამდე.

  • თქვენ თქვით, რომ წულუკიანს აძლიერებს სოლიდარობის არარსებობა ხელოვანებში. როდის უნდა დაწყებულიყო სოლიდარობა, როცა სალომე ჯაშის ფილმის ჩვენება შეწყვიტეს, თუ უფრო ადრე?

ჯაშის ფილმი ძალიან გვიანდელი ეპიზოდია. პირველი ხელშესახები, ვიზუალურად აღქმადი და ასე ვთქვათ, მოსმენის და ხედვის თვალსაზრისითაც ასეთი მოცემულობა იყო ხელოვნების მუზეუმი, როცა ეკა კიკნაძემ უბრალოდ კითხვა დასვა, თუ რა გეგმა არსებობდა კოლექციების ევაკუაციის. ამის გამო ის ჯერ ჩამოალაბორანტეს, შემდეგ კი გაათავისუფლეს სამსახურიდან. შემდეგ მიაყოლეს სხვა ადამიანებიც. ეს ძალიან ცხადი და ნათელი მაგალითი იყო რეპრესიების დაწყების. აი, მაშინ უნდა ყოფილიყო სრული სოლიდარობა, როგორც სამუზეუმო, ასევე სხვა სფეროს წარმომადგენლების, იმიტომ, რომ როდესაც წულუკიანმა დაინახა, რომ სოლიდარობა არ არის ან ძალიან მინიმალურია, ამას მოჰყვა გაგრძელება, უფრო უხეში ჩარევა.

წულუკიანი ერთი წელია შლის ეროვნულ მუზეუმს, გეგმაზომიერად, ნაბიჯ-ნაბიჯ. არღვევს ყველაფერს – კანონს, კონსტიტუციას და ეს არ ანაღვლებს. ის მიდის კონკრეტული მიზნისკენ და ეს მიზანი ვთქვით რაც არის.

სალომე ჯაშის ფილმის მოხსნის შემდეგ კი არ უნდა ვლაპარაკობდეთ, რომ თურმე ცენზურა იწყება, ეს უკვე ცენზურის გამოვლინებაა, თორემ ცენზურა დიდი ხნის დაწყებულია.

  • თუმცა არც ჯაშის ფილმის აკრძალვამ გამოაღვიძა ხელოვანები.

არა, რა თქმა უნდა. ძალიან ვიწრო წრე გამოხატავს პროტესტს და ესეც არის სოციალურ ქსელში ორთქლის გამოშვება და მორჩა. ამ დროს, ყველა ამბობს, ყველა საუბრობს თითქოს იმაზე, რა ცუდი მინისტრია წულუკიანი, რა ცუდი მმართველია, ეს რა დრაკონული რაღაცები შემოიტანა, როგორ ებრძვის განსხვავებულ აზრს, მაგრამ მხოლოდ საუბარი და კლავიატურაზე კაკუნი არ ცვლის არაფერს.

  • თქვენ ამბობთ, რომ დუმილი არ დაიცავს არც ერთ სფეროს, არც ერთ ხელოვანს, რომ წულუკიანი ყველას მიუკაკუნებს კარებზე. როგორ უნდა გადავიდეს პროტესტი და სოლიდარობა საჯარო სივრცეში, როგორ ფიქრობთ?

ხატოვნად რომ ვთქვათ, წულუკიანი ორჯერ დააკაკუნებს მათ კარზე.

ერთხელ დააკაკუნებს და მათგან მოითხოვს დუმილს, ერთგულებას და მორჩილებას. თუ ამას ვერ მიიღებს, მეორედ დააკაკუნებს და ჩააბარებს გათავისუფლების ფურცელს.

ადამიანებს შეუძლიათ აირჩიონ ერთი დაკაკუნება და იყვნენ მორჩილები. რაღაც ნაწილი ამ სფეროში ირჩევს კიდეც ამ გზას. მათი მხრიდან ყოველგვარი საუბარი, ლექციები, შეხვედრები სხვადასხვა ფორმატში, რომ მინისტრის მმართველობის რაღაც ნაწილი არც მათ მოსწონთ, მაგრამ ისინი დამოუკიდებლობის მსგავს იდეალებს უჭერენ მხარს, რეალურად წყლის ნაყვაა და მეტი არაფერი. რადგან თუ ვსაუბრობთ რაღაცაზე, ეს უნდა ვაჩვენოთ საქმით და არა მხოლოდ პირადი საუბრებით.

მეორე – ვინც არ აირჩევს მორჩილების და ერთგულების გზას, მისი ადგილი უბრალოდ არ იქნება ამ სისტემაში. ყველგან, სადაც ხელი მიუწვდება წულუკიანს, ჩაერევა და გააკეთებს იმას, რასაც სხვაგან აკეთებს. არ აქვს მნიშვნელობა ეს მუზეუმია, თეატრი, მუსიკა, მხატვრობა თუ სხვა რამ.

  • ხელოვნების სფეროში ძალიან ბევრი ადამიანია დასაქმებული. მარტო გუშინ 40-მდე ადამიანი გაათავისუფლა სამსახურიდან წულუკიანმა, მანამდე იყვნენ სხვებიც. რატომ დუმან ისინი, რა აიძულებს მათ, ამის მერე რომ გაჩერდნენ, რა აქვთ კიდევ დასაკარგი?

მე, როგორც ერთ ადამიანს, შემიძლია ვთქვა, რომ ამ სიჩუმით ისინი ეტაპობრივად კარგავენ ყველაზე ძვირფასს – თავისუფლებას. მე არ მგონია, რომ ამას ვერ აცნობიერებენ, მაგრამ რა უშლით ხელს ხმა ამოიღონ?

ზოგადად, მგონია, რომ აბსოლუტური ფრუსტრაციაა ქვეყანაში. ამაში ბევრ ვინმეს და რამეს აქვს თავისი წვლილი, ცხადია, ყველაზე დიდი წვლილი არის ხელისუფლების და იმ პოლარიზებული გარემოს, იმ საინფორმაციო პოლიტიკის, რასაც ხელისუფლება ატარებს. როგორ მიმართავს ის ადამიანების ე.წ. გაშავების მეთოდს, როგორ ეძახის ყველას „ნაციონალს“ მხოლოდ იმიტომ, რომ კითხვა დაუსვეს. მეორე მხარე, ეს არის თავად პოლიტიკური პარტიების სისუსტე და ამ თემისადმი დაბალი მგრძნობელობა, რაც ეხება კულტურას.

აქ ცალსახად შემიძლია ვთქვა, რომ ამ პროცესებზე თავისი წილი პასუხისმგებლობა ეკისრება ოპოზიციასაც, ვინც ხშირ შემთხვევაში არ ესწრება კულტურის კომიტეტის სხდომებს, რომელიც ერთადერთი ტრიბუნაა იმისთვის, რომ ჩვენი ხმა გავაგონოთ ხელისუფლებას და საჯარო ფორმატი მივცეთ ამ ყველაფერს. ეს პროცესი გადამდებია და აბსოლუტურად ყველაფერზე მოქმედებს.

წულუკიანის პოლიტიკის მიზანი არ არის, რომ ვიღაც ჰყავდეს გაჩუმებული, ვიღაც კი – თავისუფალი, მისი სურვილი ტოტალური კონტროლია. ეს არ მოხდება სწრაფად, რადგან ეს არის განგრძობითი პროცესი დროში და ამისკენ მიდის სისტემა თავიდან ბოლომდე.

როდესაც ჟიურის შემადგენლობას ცვლი კინოცენტრში, როდესაც ეროვნულ მუზეუმში მოადგილეებს დანიშნავ, რომელთაც წარმოდგენაც კი არ აქვთ ეროვნული მუზეუმის იდეაზე და კონცეფციაზე, როცა ისინი უბრალოდ მინისტრის თვალები და ყურები არიან და მხოლოდ იმას აკეთებენ, რასაც მინისტრი მოისურვებს, გაიფიქრებს ან გონებაში გაუელვებს, ეს ძალიან ნათელი მაგალითია ამის.

მე მაინც მგონია, რომ ყველაზე ცუდი რამ ჯერ არ მომხდარა და ყველაზე ცუდი წინ გველის.

  • რა შეიძლება იყოს ამაზე ცუდი, რისი მოლოდინი გაქვთ?

ვფიქრობ, ჯერ კიდევ არ არის ტოტალური კონტროლი, რადგან ჯერ კიდევ არის სფეროები, რომლებიც ამ კონტროლისგან თავისუფალია, თუმცა წულუკიანი იქამდეც მივა, აუცილებლად. მე არ მინდა ახლა გავაჟღერო დეტალები, მაგრამ ვიცი, რომ გარკვეულ მიმართულებებზე დაზვერვა მიდის და ფრთხილი, ჩასაფრების პროცესი აქვთ დაწყებული.

  • ევროპარლამენტარმა ვიოლა ფონ კრამონმა თქვა, რომ წულუკიანი პუტინის მეთოდებს იყენებს. სხვათა შორის, რუსეთიდან გაქცეული ხელოვანებიც ამბობდნენ, რომ რუსეთშიც ასე დაიწყო პუტინის რეჟიმი – ხელოვნების, კულტურის სფეროს ტოტალური კონტროლით, კრიტიკული აზრის ჩახშობით, ხელოვანების გაჩუმებით. თქვენც ასე ფიქრობთ?

მწერლების, მხატვრების, მუსიკოსების ნაწილს რაღაც ეტაპზე სასაცილოდ არ ჰყოფნიდათ წულუკიანის მინისტრობა და ამბობდნენ – „ახლა მაგაზე კომენტარს ხომ არ გავაკეთებ“, „ჩვენ ეს არ გვაინტერესებს“, „ჩვენ არ გვეხება“. არა, ყველას ეხება აბსოლუტურად.

თუ მწერალი ფიქრობს, რომ წულუკიანის მმართველობა ვერ მოახდენს მისი შემოქმედების ცენზურას, ძალიან ცდება, იმიტომ, რომ ჯერ ერთი, ხმის არამოღება უკვე თვითცენზურაა ამ სიტუაციაში და მეორე, შენ რაც არ უნდა კარგი პიესა დაწერო, თუ თეატრი არ არის თავისუფალი, თუ მუსიკა არ არის დამოუკიდებელი, სად წაიღებ ამ ყველაფერს? ამიტომ ეს რაღაც თვითილუზიის შექმნა, რომ „მე ვერ შემეხება“, ძალიან პირობითია.

ჯერ ერთი, ის ბიუჯეტი, რომელსაც კულტურის სამინისტრო ხარჯავს, ეკუთვნის მწერლებს, მხატვრებს, მუსიკოსებს, თეატრის წარმომადგენლებს, არქეოლოგებს, იმ ისტორიკოსებს, რომლებიც სამუზეუმო სფეროში არიან და არა მინისტრის ფავორიტებს ან მმართველი პარტიის ერთგულებს. ამის სწორი გააზრება უკვე ნახევრად გაკეთებული საქმეა.

ამიტომაც, როცა ვლაპარაკობ სოლიდარობაზე, პირველ რიგში ვგულისხმობ სექტორის შიგნით სოლიდარობას. ვთქვათ, მუზეუმში მუზეუმის თანამშრომლების სოლიდარობაზე და შემდეგ საზოგადოების სოლიდარობაზე.

ეს რომ მოხდებოდა, ძალიან ნათელი იყო მაშინაც, როდესაც რუსთაველის ფონდის მიერ დაფინანსებული პროექტების თავიდან განხილვა დაიწყეს და ეკა კიკნაძის, დინარა ვაჩნაძის და ნინო ხუნდაძის მონაწილეობით პროექტები ჩახსნეს. მაშინ ვთქვი, რომ თუ ეს გაუვიდა წულუკიანს, მას გაუვა ყველაფერი.

  • საუბარი მიდის იმაზე, რომ ბევრ ისეთ პროექტს ექმნება შეჩერების საფრთხე, რომლებიც ევროკავშირის მიერ არის მხარდაჭერილი, ბევრი ერთობლივი კვლევა ან სამეცნიერო პროექტი შეიძლება გაჩერდეს. როგორ ფიქრობთ, ამას მიზანმიმართულად აკეთებს წულუკიანი?

ასე ადვილად ვერ მოწყვეტენ ალბათ მაინც ევროპულ სივრცეს მეცნიერებს, მაგრამ შესაძლოა პრიორიტეტული აღარ იყოს ისეთი პროექტები, რომლებიც თავიანთი არსით ევროპასთან ურთიერთობებს ააქტიურებენ. თავისთავად, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მეცნიერებისთვის ნაწილისთვის ყველა კარი იკეტება, რადგანაც უამრავი სხვა რესურსია, რაც შეიძლება პირდაპირ მოიპოვო, თუმცა თუ სახელმწიფო პოლიტიკიდან ვარდება ევროპა და მასთან ურთიერთობის კომპონენტი, ეს საფრთხეა ჩვენთვის.

რუსული ორბიტის თემაც, მათ შორის, ამას გულისხმობს. რუსეთშიც თავის დროზე სასაცილოდ არ ჰყოფნიდათ პუტინი, მაგრამ დღეს ვხედავთ რაც არის მოცემულობა და სად არის ოპოზიცია და სხვა ყველაფერი – მედია, სამოქალაქო საზოგადოება თუ სხვა. არც ჩვენ ვართ შორს ამ ყველაფრისგან.

  • პუტინის მმართველობის ფორმა ხომ კრიტიკული აზრის გაქრობაა, ამ გზას ადგას წულუკიანიც?

წულუკიანს არ სჭირდება საზოგადოება, რომელსაც წაკითხულის გააზრების უფრო მაღალი რესურსი აქვს, საზოგადოება, რომელიც სვამს კითხვებს, რომელსაც შეუძლია იოლად გაარჩიოს ფერები და მხოლოდ შავ-თეთრ ფერებში არ უყურებდეს სამყაროს.

ამ ტიპის მმართველობა აწყობს ხელისუფლებას, სადაც უფრო მეტი ადამიანი იქნება სოციალურად დამოკიდებული ხელისუფლებაზე, იმიტომ, რომ ეს მომადლიერება, მობმა, საარჩევნო მიზნებისთვის მათი გამოყენება, უფრო მარტივია. არ ვიცი, მათი გაცხადებული მიზანი არის თუ არა პირდაპირ რუსეთისთვის დამახასიათებელი პოლიტიკის შექმნა, მაგრამ ევროპული, დასავლური პოლიტიკის ნაწილი რომ არ არის ეს, ცხადია.

შეუძლებელია ამბობდე, რომ ევროკავშირი და ნატოა შენი მიზანი და ამავე დროს, იმ პოლიტიკას აკეთებდე თუნდაც კულტურაში, რასაც აკეთებ.

წარმოუდგენელია, მინისტრი დადიოდეს და ასე, პრაქტიკულად, ცელით ანადგურებდეს ყველა თავისუფალ სივრცეს. ყველგან – იქნება ეს კინოცენტრი, ეროვნული მუზეუმი, ლიტერატურის მუზეუმი, მწერალთა სახლი თუ სხვა. სადღაც ამას ყველაფერს ბოლომდე მიაღწია უკვე, სადღაც რაღაც ეტაპზეა, სადღაც ამას აუცილებლად დაიწყებს.

წულუკიანმა არ იცის სხვანაირად როგორ უნდა მართოს სფერო, გარდა ტოტალური კონტროლისა, რადგან მას წარმოდგენა არ აქვს არც მხატვრობაზე, არც ლიტერატურაზე, არც მუსიკაზე, არც თეატრზე და არც სჭირდება, რადგან კონტროლს არ სჭირდება ამის ცოდნა.

კონტროლს სჭირდება კონკრეტული ადამიანების, ჯგუფების პოვნა და მომადლიერება, ვინც ჩვეულებრივად იღებს ამას, როგორც მოცემულობას და ამას აკეთებს მშვენივრად.

ჩვენ ვხედავთ, რა კატეგორია და რა საზოგადოება წამოწიეს მათ წინ. ბევრ მათგანს პირდაპირი კავშირი აქვს რუსეთთან, ბევრი მათგანი ღიად საუბრობს უკრაინის „დანაშაულზე“ რუსეთთან მიმართებაში, ბევრი ღიად აკრიტიკებს დასავლეთს, ოღონდ ეს არ არის ობიექტური კრიტიკა, ეს არის ზუსტად იმ კრიტიკის ფორმა და სახე, რაც დამახასიათებელია რუსული პოლიტიკისთვის. ნებით თუ უნებლიეთ, და მე მგონია, რომ ნებით, ამ ადამიანებს ჩვენ ზუსტად ჩრდილოეთისკენ მივყავართ.

  • „ლიტერას“ შემთხვევაში ხომ იყო მცდელობა წინააღმდეგობა ეჩვენებინათ მწერლებს წულუკიანისთვის, მათ დამოუკიდებლად ჩაატარეს კონკურსი და ამით გამოხატეს პროტესტი. თუმცა შემდეგ აღარ ჰქონია ამ პროტესტს გაგრძელება. რატომ?

„თავისუფალი ლიტერა“ ჩატარდა ერთხელ, მაგრამ ჩატარდება მომავალ წელს? იმის შემდეგ წლებშიც ჩატარდება? რატომ უნდა ვეძებოთ ჩვენ თანხა სხვაგან, როცა არსებობდა კონკურსი, რომელიც ფინანსდებოდა სახელმწიფო ბიუჯეტიდან და მის ობიექტურობაში არავის ეპარებოდა ეჭვი.

რა საქმე აქვს ამ კონკურსთან მინისტრს, რომელმაც დანიშნა თავისი წარმომადგენელი ჟიურიში? წარმოუდგენელი ამბავია. ჩვენ ის კი არ უნდა გვიხაროდეს, რომ „თავისუფალი ლიტერა“ ჩატარდა, პირველ რიგში, ის უნდა გვაფიქრებდეს, რომ „ლიტერა“ იმ ფორმით, როგორც ტარდებოდა, ვეღარ ჩატარდა.

ცხადია, კარგია, რომ ჩატარდა დამოუკიდებლად, მნიშვნელოვანია, მაგრამ გაბრძოლება ვერ იგებს ამ ბრძოლას, ამ ომს იგებს არა ინდივიდუალური გაბრძოლება და მოგება, არამედ გეგმაზომიერი ხედვა და მწყობრი ნაბიჯები. და არა ის, რომ დღეს ყველამ ვპოსტოთ „რა ცუდია, რომ ამდენი თანამშრომელი გაათავისუფლა წულუკიანმა მუზეუმიდან“, ხვალ ვილაპარაკოთ, რომ „რა ცუდი მინისტრია“ და ასე იწყებოდეს და მთავრდებოდეს ყოველდღე დისკუსიები ამ თემაზე.

მესმის, რომ ბევრი საკითხია, ბევრი თემაა ჩვენ ირგვლივ, ძალიან რთული გარემო და პოლიტიკური სიტუაციაა, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ამის გამო უარი უნდა ვთქვათ ბრძოლაზე.

ერთი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ეკა კიკნაძემ კითხვა დაუსვა მინისტრს, თუ რა ბედი ელის მუზეუმს, იქ დაცულ კოლექციებს. აქედან მოყოლებული არც ერთი ნაბიჯი არ გადადგმულა სამინისტროს მხრიდან იქ დაცული კოლექციების უსაფრთხოებისთვის.

რა, გელათის პრობლემა მოგვარდა ამ ერთ წელიწადში? რა გააკეთა წულუკიანმა, დაადო ბოქლომი და მორჩა. ტოტალური კონტროლის გარდა წულუკიანის მმართველობის უმთავრესი შტრიხი არის ყველაფრის დაბლოკვა სამინისტროს სისტემაში, მათ შორის, საჯარო ინფორმაციის და მეორე, დიდი მასშტაბური უკანონობა, რაც ქაღალდზე არ აისახება, კეთდება ზეპირი ფორმით.

  • თქვენ ამბობთ, რომ წულუკიანს არ აინტერესებს სამართალი, კანონი. ის არ იცავს წესებს, ყველა იმ პირს, ვის მიმართაც დაირღვა კანონი, არ შეუძლია სამართლებრივ გზას მიმართოს? თუნდაც იმ 40-მა ადამიანმა, ვინც მან მუზეუმიდან გაათავისუფლა?

კი, შეიძლება, როგორ არა. ყველამ კვალიფიციური სამართლებრივი დახმარება უნდა მიიღოს და აირჩიოს სწორი ფორმა, ვინ სად, რომელ სასამართლოს მიმართოს. მეორე, მგონია, რომ სამოქალაქო სექტორს უფრო მეტის გაკეთება შეუძლია ამ პროცესში, ისევე როგორც სახალხო დამცველს.

ამ თემაზე გარკვეულ ჯგუფებთან მიდის საუბრები, დეტალების გაჟღერებისგან ამ ეტაპზე თავს შევიკავებ, მაგრამ ეს ნამდვილად არ იქნება კომფორტული მინისტრისთვის და არც ეროვნული მუზეუმის იმ მენეჯმენტისთვის, რომელიც მან მიიყვანა იქ.

  • რა შეუქმნის ყველაზე დიდ დისკომფორტს წულუკიანს?

თუ დაინახავს დიდ სოლიდარობას იმ ადამიანების მიმართ, ვისაც ის ასე ცუდად ექცევა, უკანონოდ, როცა დაუსაბუთებლად ათავისუფლებს მათ სამსახურიდან.

რა უნდა მოხდეს ამაზე მეტი? გაათავისუფლა რამდენიმე ათეული თანამშრომელი ხომ, თუმცა ამ 40 კაცის გამოსვლა არ იქნება საკმარისი. ვინც დატოვა სამსახურში, აი, ისინი უნდა გამოვიდნენ პირველ რიგში გათავისუფლებულების დასაცავად. მესმის, რომ მათ არ უნდა დაკარგონ თუნდაც ის მიზერული ხელფასი, რომელსაც თვის ბოლოს მიიღებენ, მაგრამ ვინ გააკეთებს მუზეუმში საქმეს?!

  • იქნებ არც სჭირდებათ საქმის გამკეთებელი?! 

წულუკიანს რომ არ სჭირდება, ეს არ ნიშნავს, რომ ჩვენც კმაყოფილები უნდა ვიყოთ. საზოგადოებას ხომ სჭირდება.

ამის პრეცედენტები, მაგალითები, თუ არ შევქმენით, მე მგონია, რომ უარესი წინ გველოდება. ვიღაცები უნდა გამოვიდნენ კომფორტის ზონიდან და უფრო მეტი უნდა ილაპარაკონ, როგორც მმართველობით პოზიციებში მყოფმა ადამიანებმა, ასევე მათ, ვისაც უშუალოდ ეხება ეს ამბები ან შეეხება მომავალში.

ის, რომ ფილმის ჩვენება მოხსნეს და ამაზე ორი დღე ვილაპარაკეთ, ეს არაფერს ნიშნავს ჩემთვის. კი, ბატონო, მნიშვნელოვანია, რომ ამის შესახებ რომელიღაც უცხოურ გაზეთში დაიწერა, მაგრამ თუ ამით ვამთავრებთ ამ თემას, ეს ნიშნავს, რომ მორიგ საშუალებას ვაძლევ წულუკიანს კიდევ სხვებსაც გაუსწორდეს, ვისაც განსხვავებული თუ შემოქმედებითი თავისუფლების გამო დევნის, ვინც უბრალოდ გულზე არ ეხატება.

და წულუკიანს რომ ბევრი ადამიანი არ ეხატება გულზე და მისი სუბიექტური დამოკიდებულებებით მიიჩნევს, რომ ისინი არ უნდა მუშაობდნენ სისტემაში, ეს ძალიან ცალსახაა.

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: