„როცა საბავშვო ბაღები დაბომბეს, აღარ შემეძლო გაჩერება, უკრაინაში წამოსვლის გადაწყვეტილება მივიღე. მშობლებს ავუხსენი, რომ აქ საჭირო ვიყავი, უკრაინელ ხალხს უნდა დავხმარებოდი. გრძელი გზა გამოვიარე“, – გვიყვება ავთანდილ სურმანიძე. ის თითქმის ერთი თვეა, უკრაინის ერთ-ერთ ქალაქში ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვით ბატალიონთან ერთად იბრძვის.
მას ტელეფონით დავუკავშირდით.
„როცა ვნახე, რომ რუსულმა ბომბდამშენებმა და არტილერიამ მშვიდობიანი მოსახლეობის, ბავშვთა ბაღების დაბომბვა დაიწყო, უკვე აღარ შემეძლო გაჩერება. გადავწყვიტე წამოსვლა, რაიმეთი რომ დავხმარებოდი უკრაინელ ხალხს. მაქვს გამოცდილება ჰაერსაწინააღმდეგო ბატალიონის. ბევრი არ მიფიქრია, როცა ვთქვი უნდა წავიდე, ავდექი და წამოვედი. აქ ძალიან დიდი ამოცანებია, რომლებსაც უნდა გავუმკლავდეთ, ჯერჯერობით თავს ვართმევ. ჩვენი ხელისუფლება დღეს სრულიად უმოქმედოა, არის პირდაპირ რუსეთთან კავშირში, რუსეთის დაქვემდებარებაში…
ბათუმიდან ჯერ ტრაპიზონში ჩავედი, შემდეგ – ანკარაში, საიდანაც ბულგარეთში ქალაქ სოფიაში ჩავედი. შემდეგ ისევ რუმინეთში მომიწია ჩასვლა. ბუქარესტიდან მატარებლით ჩავედი სოჩავამდე, სოჩავადან უკრაინის ქალაქ ჩერნოვცში ჩავედი, რომელიც რუმინეთის საზღვართან ახლოსაა“ – გვიყვება ის.
ავთანდილი ამბობს, რომ უკრაინაში წასვლის გადაწყვეტილება მხოლოდ მშობლებს და მეგობრებს გაანდო:
„წამოსვლა არავისთან არ შემითანხმებია გარდა მშობლებისა. მშობლებს ნათლად ავუხსენი, რომ უკრაინელ ხალხს უნდა დავეხმარო. წამოსვლის ხარჯებშიც არავინ დამხმარებია – მხოლოდ მეგობრებმა, ოჯახმა და ერთეულმა ადამიანებმა გამიწიეს დახმარება, პირადი ფინანსებით წამოვედი.“
ავთანდილი უკრაინაში ქართულ ლეგიონს არ შეხვედრია:
„არ მივსულვარ ქართულ ლეგიონთან. პირდაპირ მივედი იქ, რისი გამოცდილებაც მქონდა… მე ვარ ჰაერსაწინააღმდეგო თავდაცვით ბატალიონში, სტინგერის პოზიციაზე, მსროლელი მეზენიტე და პირდაპირ მოვედი უკრაინულ ბატალიონში. აქ ვმსახურობ, ერთადერთი ქართველი ვარ ამ ბატალიონში. ქართული ლეგიონის ბიჭებთან შეხვედრა არ მქონია.“
ავთანდილ სურმანიძე
ავთანდილის თქმით, ის ახლა კიევის მისადგომებთან იმყოფება, მოსახლეობასთან კომუნიკაცია ნაკლებად აქვს და მისი ჯგუფის მოვალეობა თვითმფრინავების კონტროლია:
„ახლა ვართ კიევის მისადგომებთან, ზუსტად ვერ გეტყვით, სად ვართ. ყოველდღე დილით გავდივართ პოზიციაზე. ჩემი საქმიანობა არის [რუსული] თვითმფრინავების კონტროლი, ღამის განმავლობაში რთულია როგორც კონტროლი, ასევე სროლა. უკრაინელები დიდ ყურადღებას მაქცევენ, პატივს მცემენ, უხარიათ, რომ ამხელა გზაზე ჩამოვედი მათ დასახმარებლად. გარდა ამისა, უარი განვაცხადე ხელფასზე. უკრაინა ახლა ძალიან რთულ სიტუაციაშია და ფინანსური სარგებელი მე აქ არანაირად არ მჭირდება.
თავს ვაფარებთ სანგრებს, მიწის სახლებს, სადაც მეტია დაცულობა და ვცდილობთ, მაქსიმალურად ვიყოთ კონტროლის ქვეშ. მტერი ყოველთვის ახლოსაა და არასდროს სძინავს.
იქ, სადაც მე ვარ, მოსახლეობა ძალიან ცოტაა. ვინც არიან, მათთან ორ დღეში ერთხელ გადავდივართ, ვამოწმებთ, ერთი მოხუცი ბებოა, არის ფერმერიც, არის ისეთი ხალხი, ვინც არ დათმო თავისი მიწა და სიცოცხლეც კი გადადო, რომ სიცოცხლის ბოლომდე იყოს თავის მიწაზე. ყველაფერს ითვალისწინებენ, რა რეკომენდაციებსაც ვაძლევთ.“
ავთანდილი ამბობს, რომ მის ბატალიონში საქმე განაწილებულია, ხალხის ევაკუაციაზე სხვა ჯგუფი მუშაობს, ჰუმანიტარული ტვირთის დარიგებაზე კი სხვა ჯუფია პასუხისმგებელი:
„მედიკამენტები არის. მე აქ ვარ დაახლოებით 27 დღე, არაფრის ნაკლებობა არ მქონია, არც ტყვია-წამლის, არც მედიკამენტის, არც საკვების. ყველაფერი არის იმისთვის, რომ ვიბრძოლოთ. სხვა ვერაფერს გეტყვით, ყველაფერს ხმამაღლა ვერ მოვყვები“.
