წიგნი ჩემს ცხოვრებაში | ლამარა აბჟანდაძე - Batumelebi • bookmobile, მოგზაური ბიბლიოთეკა, • batumelebi.ge

ავტორი: ლამარა აბჟანდაძე, ბლოგერი, აქტივისტი

დღეს ჩვენ ცხოვრებას რაც ყველაზე მეტად აუარესებს, ეს საზოგადოების გაუნათლებლობაა. ასეთი საზოგადოება ადვილი სამართავიაო, ამბობენ. სწორედ ამიტომაა, რომ ხელისუფლება, რომელსაც სურს ხალხი ადვილად მოაქციოს თავისი გავლენის ქვეშ, სათანადოდ არ ზრუნავს განათლების საკითხებზე. მაგრამ ამაზე შემდეგ. ახლა კი მინდა, მოგიყვეთ წიგნის მნიშვნელობაზე ჩვენ ცხოვრებაში.

როცა ბავშვი აზროვნებას და ლაპარაკს იწყებს, მშობლები მას სიტყვების შესაბამის საგანს უჩვენებენ ან, ეს თუ შეუძლებელია, ნახატებით, დასურათებული წიგნებით სარგებლობენ. წიგნი ბავშვის ცნობიერებაში ადრეული ასაკიდან შემოდის, ასე რომ სასკოლო ასაკის ბავშვისთვის წიგნი უცვლელ მეგობრად იქცევა. აი, ამ დროს მთავარია, როგორც მშობლის, ასევე პედაგოგის როლი, თუ როგორ შეაყვარებს ბავშვს წიგნს.

თუკი მშობელი ადრეული ასაკიდან უკითხავს შვილს ზღაპარს, ან ადვილად გასაგებ, თანაც მისთვის საინტერესო ამბავს, მაშინ ბავშვისათვის წიგნი ძალიან საყვარელი და ახლობელი ხდება. როცა პედაგოგი მოსწავლეს შეაქებს კარგად კითხვისთვის, ხოლო არ დატუქსავს მაშინ, თუკი კითხვისას რაიმე შეეშალა და უბრალოდ შეუსწორებს, ამით ბავშვს კითხვა კიდევ უფრო მეტად შეუყვარდება.

მთავარია, ბავშვებს წიგნები ადრეული ასაკიდან შევაყვაროთ. შემდეგ კი მოზარდი უკვე თავისით მოძებნის საინტერესო წიგნებს და კითხვა მისი ცხოვრების თანამდევი გახდება.

მახსენდება ჩემი ბავშვობა, ომის შემდგომი წლები, როცა აკრძალულ წიგნებს ჩუმად ვკითხულობდი – ამ წიგნებს მამა საგულდაგულოდ კეტავდა. ეს იყო გრიგოლ რობაქიძის „გველის პერანგი“, მიხეილ ჯავახიშვილის რომანები, ტიციან ტაბიძის ლექსები… მამა სასტიკად გვიკრძალავდა ამ წიგნების გამოჩენას, რადგან რომ გაეგოთ, აუცილებლად დააპატიმრებდნენ. ამ წიგნებმა ყველაზე მეტად შემირყია კომუნიზმის და კომუნისტების რწმენა.

ზრდასრული ადამიანი, ვისაც კითხვა უყვარს, როგორი დასაქმებულიც არ უნდა იყოს, ყოველთვის იპოვის დროს წიგნის წასაკითხად.

ახლახან გავეცანი ხათუნა ცხადაძის პოსტს, რომელშიც ლაპარაკია „ნეტგაზეთის“ და „ბათუმელების“ შესანიშნავ პროექტზე “მოგზაური ბიბლიოთეკა”. ამ პროექტის მიზანია აჭარის მაღალმთიან სოფლებში ბიბლიოთეკის შექმნა. მგონია, რომ ასეთი პროექტები სხვა რეგიონებშიც უნდა ამოქმედდეს. წიგნი, როგორც იარაღი, უნდა გამოვიყენოთ საზოგადოების განათლებისათვის. თუ ხელისუფლება არ ფიქრობს, ჩვენ მაინც ვიზრუნოთ ხალხის წიგნიერებაზე და საზოგადოების განათლებაზე.