ავტორი: ზვიად ქორიძე
ყველამ იცოდა, რომ 5 ივლისს „თბილისი პრაიდი“ ექვს საათზე უნდა გამოსულიყო, თუმცა დილის 11:00 საათზე ეს გავეშებული ხალხი რატომ იყო ასე აგრესიული ჟურნალისტების მიმართ? რატომ დაერივნენ მათ? იმიტომ, რომ ჟურნალისტები ყველაზე გამაღიზიანებელია ყველა მთავრობისთვის.
ჯერ კიდევ როდის თქვა ივანიშვილმა, – „გამორთეთ „რუსთავი 2“ და ქვეყანაში იქნება აღმშენებლობაო. ხელისუფლებას აღმშენებლობის ეფექტს უკარგავს ის, რომ ჟურნალისტები კრიტიკულ კითხვებს სვამენ.
ღარიბაშვილი გაღიზიანებული იყო იმის გამო, რომ მის შესახებ მედიამ ბევრი ინფორმაცია გაავრცელა. განსაკუთრებით სამარცხვინო იყო ბერა ივანიშვილთან საუბრის ჩანაწერები. მედიამ გამოააშკარავა ასევე ნინოწმინდის ბავშვთა სახლის ამბებიც, რომელიც ასევე ერთ-ერთი სამარცხვინო და დანაშაულებრივი ამბავია.
მედია საუბრობს კორუფციის ფაქტებზე მთავრობაში, როცა არავინ იცის, როგორ მდიდრდებიან სასულიერო პირები, როგორ „ამყარებენ წესრიგს“ სხვადასხვა არაფორმალური ჯგუფები ბიზნესში, როგორ პარპაშებენ კრიმინალური ავტორიტეტები, ხოლო მედია ამ ყველაფერს ჩაჰკირკიტებს და ბოლომდე აჩვენებს, რა თქმა უნდა, ეს აღიზიანებს ხელისუფლებას.
სწორედ ამას უკავშირდება ერთგვარი სოციალური კამპანია, რომ „ახია თქვენზე“ და „ჟურნალისტები უნდა დაისაჯონ“, რომელიც დაიწყო 5 ივლისის შემდეგ. ეს ის ადამიანები არიან, ვინც ფულს იღებს ამის დაწერისთვის. თუმცა, ვიღაც შესაძლოა წერდა გულწრფელადაც, რადგან ჰგონიათ, რომ მედია, რომელიც არ ასვენებს ხელისუფლებას კითხვებით, ატარებს გამოძიებას, გამაღიზიანებელია.
წაიკითხეთ ამავე თემაზე სტატია – „ჟურნალისტები ხელისუფლების პირისპირ – რა სურს ღარიბაშვილს“
ხელისუფლება ცდილობს მედია ჩამოაცილოს აქტიურ სივრცეს და თუ ის ჟურნალისტებს დააკარგვინებს თვალებს, მოტეხავს ხელებს და მოკლავს კიდეც, ვიღაცას შესაძლოა თვითცენზურაც ჩაერთოს.
5 ივლისს იმიტომ „დასაჯეს“ ჟურნალისტები, რომ მათი საქმიანობა არ მოსწონს ამ ქვეყანაში ძალაუფლების მქონე ორ აქტორს – მთავრობას და საპატრიარქოს. ამ პროცესებით კი საზოგადოება ზარალდება.
საზოგადოება, რომელიც არ არის ინფორმირებული, ვერ იქნება ძლიერი. ის ვერ გააკონტროლებს მთავრობას, სუსტი საზოგადოება აუცილებლად წააგებს და წააგებს არა მხოლოდ ერთ რომელიმე არჩევნებს, არამედ ქვეყნის ბრძოლას განვითარებისთვის. აი, ეს უნდა დღეს მთავრობას.
დღეს, რეალურად, ღარიბაშვილმა ომი გამოუცხადა საზოგადოებას, რადგან მან თქვა, რომ 95-მა პროცენტმა უნდა იბატონოს 5 პროცენტზე. აგრესიული რიტორიკა საზოგადოების დაყოფას იწვევს და ერთი ნაწილი გამოდის მეორის წინააღმდეგ. ღარიბაშვილი რეალურად ახალისებს ქვეყანაში სამოქალაქო დაპირისპირებას.
როცა ვიღაც აგინებს მედიას, ვიღაც მის დაცვას ცდილობს, ეს ორი ჯგუფი კი ერთმანეთის მიმართ მტრულად განეწყობა. ვიღაც მედიის დაცვით დემოკრატიას იცავს, ვიღაც კი ამბობს, რომ საერთოდ არ სჭირდება დემოკრატიული ინსტიტუტები. ის, ვინც თანასწორობის მომხრეა, უპირისპირდება იმას, ვინც ძალადობს. ვინც წინააღმდეგია განათლების რეფორმის, ვინც ეწინააღმდეგება საზოგადოების პროგრესს და ასე შემდეგ.
ღარიბაშვილის მთავრობა ბოლომდე ახალისებს საზოგადოების დახლეჩასა და დაპირისპირებას. ყველას გვახსოვს დავით გარეჯთან დაკავშირებულ ხელისუფლების მიერ აგორებულ არაფრისმთქმელ კამპანია, რომელმაც ასევე დააპირისპირა ადამიანები ერთმანეთთან.
ის, ვინც ღარიბაშვილის გამოსვლას უსმინა პარლამენტში, პრემიერად დამტკიცების დროს, ყველა მიხვდა, რომ მისი ენა არის სამოქალაქო დაპირისპირების ენა. დარწმუნდები, რომ ეს არის ომის პარტია, ღარიბაშვილი მზად არის აწარმოოს ეს ომი ქვეყნის შიგნით, ქართული საზოგადოების სხეულში. ამის მაგალითია ის, რაც მოხდა დმანისში, ბუკნარში. ზოგან ეთნიკურ ნიადაგზე გააჩინა კონფლიქტები, ზოგან რელიგიურ ნიადაგზე. ცდილობს ყველა განსხვავებული დააპირისპიროს.
ღარიბაშვილი გვთავაზობს უმრავლესობის დიქტატურას. ხოლო მას შემდეგ რაც მიიღებს 100-პროცენტიან ვოტუმს, ვეღარც უმრავლესობის ხმას გაიგონებს. „ეტყვის – თქვენ ვის დაჰკარგვიხართ“.
თუმცა ვფიქრობ, ქართული საზოგადოების ნაწილი არ იყოფა 95/5-ზე და გაცილებით მეტია პროგრესის, ლიბერალური დემოკრატიის მომხრე. სწორედ ამიტომ არ უნდა ხელისუფლებას კრიტიკული მედია, რომელიც საზოგადოებას განვითარებაში და გაძლიერებაში ეხმარება.
_______________________
მთავარი ფოტო:
ზვიად ქორიძე/ჟურნალისტების აქცია ძალადობის წინააღმდეგ.
ამავე თემაზე:
ჟურნალისტები ხელისუფლების პირისპირ – რა სურს ღარიბაშვილს პანდემიაში
