„დისტანციურმა სწავლამ გაგვიძლიერა ერთმანეთის მონატრება“ – 15 წლის მოსწავლე

ჯერ 15 წლისაა, სკოლის მოსწავლე, პროფესია არ შეურჩევია, თუმცა იცის, რომ ხარისხიანი განათლება უნდა მიიღოს, რასაც კარგი საფუძველი და დაუღალავი შრომა სჭირდება. „ქართულ-ამერიკული სკოლა პროგრესიც“ ამ კრიტერიუმით შეარჩია. მარიამ იაკობაძე თინეიჯერებში კორონავირუსით გამოწვეულ რეალობასა და სამომავლო გეგმებზე გვესაუბრება.

• მარიამ, რამდენად იყავი მზად დისტანციური სწავლისთვის, ეს მოდელი მოსახერხებელია მოსწავლეებისთვის? 

დისტანციურ სწავლას, რა თქმა უნდა, სკოლაში სიარული მირჩევნია, მაგრამ შექმნილი მდგომარეობიდან გამომდინარე ცუდი ნამდვილად არ არის. ერთადერთი, რაც არ მომწონს არის ის, რომ სკოლა მენატრება და ასე „ვირტუალურად“ ვერც მეგობრების მონატრებას ვიხშობ და ვერც სკოლის.

• რა განწყობა აქვთ შენს თანატოლებს კორონავირუსის გამო შექმნილ სიტუაციის გამო? 

ვფიქრობ, უფრო გაგვიმძაფრდა პირისპირ ურთიერთობის სურვილი. თავისუფალი ცხოვრებიდან ასეთ ცხოვრებაზე გადასვლას ვერავინ წარმოიდგენდა. კორონავირუსზე და ამ მდგომარეობაზე ყოველდღიურად ვსაუბრობთ. დროის გასაყვანად დისტანციური სწავლება გვეხმარება, სწავლის საათებს ისე ვანაწილებთ, რომ თავისუფალ დროს ისეთი რაღაცის გაკეთება მოგვიწიოს, რაც არ მოგვბეზრდება. მაგრამ ამ ყველაფერს, რა თქმა უნდა, გარეთ გასვლა და ერთად გასეირნება გვირჩევნია.

• რას ფიქრობ, რა თვისებები/უნარები უნდა ჰქონდეს თანამედროვე თინეიჯერს, რომ ადაპტირება მოახდინოს გარემოსთან, მსგავსი კრიზისის დროს თუნდაც?

ყველაზე მთავარი არის ის, რომ ადამიანი უნდა იყოს საკუთარ თავში დარწმუნებული, კომუნიკაბელური და არ უნდა შეეშინდეს ახალ გარემოში ყოფნის. მე თვითონ მაქვს ეს გამოცდილი და ვიცი, როგორი რთულია თავიდან, მაგრამ თუ ბოლომდე ირწმუნებ, რომ შეგიძლია და ამას გააკეთებ, მაშინ შეუძლებელი არაფერია.

• რა პროფესიას ირჩევენ შენი თანატოლები, ახალმა კრიზისმა განსხვავებული პროფესიების დაუფლების სურვილი ხომ არ გააჩინა?

როცა მეკითხებიან ყველაზე მეტად რომელი საგანი მიყვარს, ბევრს ვყოყმანობ, რადგან თითქმის ყველა საგანს ერთნაირად ვსწავლობ, ამიტომ ერთი კონკრეტულის არჩევა არ შემიძლია. ალბათ, უფრო ქართული და ინგლისური. ქართული იმიტომ, რომ მშობლიური ენაა, ძალიან ლამაზია. ჩემი აზრით, ბედნიერები ვართ ამ ენას რომ თავისუფლად ვფლობთ. ინგლისური კი იმიტომ, რომ მომავალში საზღვარგარეთ ვაპირებ სწავლის გაგრძელებას და თუ ეს ენა არ იცი, ძალიან რთული იქნება, როგორც ადაპტირება იქაურ გარემოსთან, ასევე სწავლა.

რაც შეეხება პროფესიას, ყველა ვცდილობთ შევაფასოთ არსებული მდგომარეობა და რა პროფესიები იქნება მომავალში, ბევრი სტატია იწერება თუ როგორ შეიცვლება სამყარო კორონავირუსის შემდეგ, მაგრამ ზუსტ პროგნოზს ვერავინ აკეთებს, ამიტომ ჩვენც გვიჭირს არჩევანის გაკეთება.

• მასწავლებლები რამდენად გიწყობენ ხელს მომავლის გააზრებასა და პროფესიის შერჩევაში?

მთავარი, რაც მასწავლებელს მოეთხოვება არის ის, რომ მოსწავლესთან უნდა იყოს კომუნიკაბელური. ყველა ხასიათს უნდა მოერგოს, რა თქმა უნდა, მოსწავლეც უნდა იყოს მობილიზებული სწავლისთვის, მაგრამ მასწავლებელი მაინც მთავარ როლს თამაშობს სწავლის პროცესში. ბევრი ჩემი თანატოლისგან გამიგია, რომ მასწავლებელი არ უყვარს და იმიტომ არ სწავლობს საგანს. აქ მასწავლებელზე უფრო მგონი, მოსწავლეა დამნაშავე. სავალდებულო არაა მასწავლებელი გიყვარდეს, მაგრამ არც უნდა გძულდეს. იმის გამო, რომ მასწავლებელი ისეთი არ არის, როგორიც გინდა იყოს, საგნის სწავლას თავი არ უნდა დაანებო. ზოგჯერ პროფესიის არჩევანსაც ემოციურად ვუდგებით და საგნის მასწავლებლის მიხედვით ვირჩევთ.

• რამდენად მნიშვნელოვანია კარგი განათლება, რა იმედებს ამყარებ?

დღეს განათლება ყველაზე დიდი ქონებაა. მშობლისთვის ყველაზე დიდი ინვესტიცია შვილის განათლებაში ჩადებული ფული და აქედან მიღებული შედეგია. რაც უფრო მეტს ვსწავლობთ, მით უფრო კარგია ჩვენთვის. დღევანდელი მდგომარეობა რომ ავიღოთ, განათლება რომ არ ჰქონდეთ ჩვენს ექიმებს რა გვეშველებოდა? განათლებას მხოლოდ სკოლიდან ვერ მივიღებთ – ჩვენ, თვითონ უნდა გავამდიდროთ ცოდნა სხვადასხვა წიგნის დახმარებით. იმედი მაქვს, ყველაფერი კარგად იქნება, დავამარცხებთ ამ ვირუსს ჩვენი ექიმების და ქვეყნის დახმარებით. ერთადერთი, რაც მინდა ვთქვა არის ის, რომ დარჩით სახლში და გაიმდიდრეთ თქვენი ცოდნა წიგნებით, ეს დრო ამისთვის საუკეთესოა.

• და ალბათ სკოლასაც დიდი მნიშვნელობა აქვს ხარისხიანი განათლების საფუძველის შექმნაში? 

კერძო სკოლაზე კარგი წარმოდგენა არასდროს მქონია და სიმართლე გითხრათ, თავიდან საერთოდ არ მინდოდა ახალ სკოლაში გადასვლა. მუდმივად მესმოდა კერძო სკოლებში ბულინგის ხშირი ფაქტების შესახებ, თან იმის შიში მქონდა, რომ ახალ გარემოსთან ადაპტირებას ვერ შევძლებდი, მაგრამ სკოლა “პროგრესში” მოსვლის პირველივე დღესვე მივხვდი, რომ ეს კერძო სკოლა სხვა სკოლებს არ ჰგავდა. დამლაგებლიც კი რომ მოვიყვანოთ მაგალითად, ისიც ძალიან მეგობრულად გხვდება, გიღიმის, თბილად გესაუბრება.