ავტორი: აკაკი დავითაძე
6 წლიდან ქუჩაში ვცხოვრობ. არ მინდა, ჩემი შვილებიც ქუჩაში დარჩნენ. გოგო უკვე 9 წლისაა, ბიჭი – 7 წლის… თქვენთან მოსვლამდე ბათუმის მერთან ვიყავი და მთავრობაშიც. მე ვითხოვ თავშესაფარს, ან ბინას, რომელსაც ნელ-ნელა შევისყიდი.
ბათუმში ვცხოვრობ. აჭარის მთავრობაში მითხრეს, ბინა რომ მიიღო, ან ლტოლვილი უნდა იყო, ან ეკომიგრანტიო. მერიაშიც მასე – სტაბილური შემოსავალი უნდა ფიქსირდებოდესო. მე არ მეზარება მუშაობა, სეზონურად სულ ვმუშაობ, რესტორნებში მიმტანი ვარ, მაგრამ სტაბილური შემოსავალი არ მაქვს. ბავშვობიდან ვმუშაობ, მას მერე, რაც ქუჩაში დავრჩი – რამდენი ღამე გამითევია მშიერს და გაციებულს, ვინ იცის…
დედამ და მამამ როცა მიმატოვეს, 6 წლის ვიყავი. სალიბაურის ინტერნატში დამტოვეს. ერთი წელი ვიყავი იქ და დავდიოდი სკოლაშიც. მერე სკოლის დირექტორი გარდაიცვალა, ის შაბათ-კვირასაც იქ მტოვებდა… ახალი მოვიდა. მითხრეს, პარასკეობით უნდა წახვიდეო და სულ წამოვედი. ასე გამოვიდა. პირველი კლასის მერე სკოლაში აღარ მივლია საერთოდ.
ცოტა ხანი დედაჩემის ძმებთან ვცხოვრობდი, მაგრამ მალე წამოვედი… ქუჩაში ვათენებდი ღამეს, სადარბაზოებში, ვმათხოვრობდი, ხან ვმუშაობდი, ფანჯრებს ვწმენდდი… ქუჩაში ვისწავლე წერა და კითხვაც. მერე სამტრედიის კოლონიაში გამიშვეს, იქ ავარა ბავშვები იყვნენ. იქ ისე გცემდნენ… ქუჩაზე უარესი ამბავი ხდებოდა. გამოვიპარე.
თბილისშიც ვმუშაობდი ურიკაზე. ღამით იქ მეძინა, სადაც კარტოფილს ინახავდნენ, მუყაოს ქაღალდებს მოვაგროვებდი და საღამოობით ვედროში ვანთებდი ცეცხლს, ასე ვთბებოდი.
ერთხელ ფული მქონდა და ვიფიქრე, მოდი, ბინას ვიქირავებ-მეთქი. უარი მითხრეს, შენ მოგვატყუებო. სადღაც 13 ან 14 წლის ვიქნებოდი. მერე ერთი ბინა ვნახე ძლივს, წინასწარ გადავიხადე ფული.
მამა 6 წლის მერე აღარ მინახავს. დედას იმერეთის ერთ-ერთ სოფელში ჩავაკითხე, 14 წლის ვიქნებოდი, ვუთხარი, უნდა მეპატრონო-მეთქი. დამიტოვეს, მაგრამ რამდენიმე დღეში იქიდანაც წამოვედი…
მერე მონასტერში წავედი. ორი წელი ვრჩებოდი მონასტერში. მამაომ მითხრა, ახალგაზრდა ხარ, აჯობებს ცოლი მოიყვანოო. გავიხადე მორჩილის კაბა და ცოლი მოვიყვანე. ორი ულამაზესი შვილი მყავს. გოგო უკვე ინგლისურად ლაპარაკობს, მათემატიკაც იცის… ხანდახან რომ რამეს მეკითხება, მრცხვენია, რა ვუპასუხო, არ ვიცი. ვეუბნები, ჩემს დროს ეს არ ისწავლებოდა-მეთქი.
ბოლო შვიდი წელია ნაქირავებში ვცხოვრობთ. სამსახურს ახლა ძირითადად რესტორნებში ვნახულობ მიმტანად და ზაფხულში კარგად ვართ, მაგრამ ახლა მეოთხე თვეა ბინის ქირას ვეღარ ვიხდი. სოციალური შემწეობა მხოლოდ 280 ლარია. კიდევ 60 ლარს გვაძლევენ ბავშვების კვებისთვის. სულ ესაა.
გასულ წელს მოვიფიქრე, თირკმელს გავყიდი-მეთქი. ვისთან არ მივედი. ბოლოს ჯანდაცვის სამინისტროში მითხრეს, დანაშაულია ესო. ახლა რომც მოვინდომო, აღარ გამოვა – მეც ავად ვარ. ექიმთან ვიყავი და ისეთი მედიკამენტები დამინიშნეს, 450 ლარი უნდოდა ერთი კურსის გავლას. აღარც მივდივარ ექიმთან.
ამას წინათ დედას ვესაუბრე ინტერნეტით. თურქეთში წასულა და 7 წელი იქ ყოფილა. ვუთხარი, ჩამოდი, ყველაფერს გპატიობ-მეთქი… არ ჩამოსულა. ვიფიქრე, მე ჩავაკითხავ და დავილაპარაკებდით. მოვიკითხე და 150 ლირა ღირს ბილეთი… მინდა, რომ ჩამოვიდეს, ბავშვებს მიხედავს და ჩემი ცოლიც იმუშავებს, მაგრამ ბანკის იმედი არ მაქვს, რომ სესხს მომცემს. ამიტომ მინდა, ბინის ყიდვაში დამეხმაროს ვინმე.
