მთავარი,მოსაზრება,სიახლეები

როცა ახალი წლის წინ სამსახურს კარგავ და სწავლისთვის აღებული კრედიტი გრჩება

13.01.2020 • 13471
როცა ახალი წლის წინ სამსახურს კარგავ და სწავლისთვის აღებული კრედიტი გრჩება

ჩინეთი. 2020 წელი.

2019 წლის დადგომამდე რამდენიმე დღით ადრე დავკარგე ყველა სამსახური, რასთან ერთადაც, სამწუხაროდ, არ დაიკარგა ჩემი (სწავლისთვის აღებული) კრედიტი და ყველა სხვა ფინანსური ვალდებულება, რაც ამ სამსახურების იმედად, არსებობის ზღვარზე გავლით უნდა გამესტუმრებინა.
ასე შევხვდი ახალ წელს, იმაზე ფიქრში რა მომელოდა, სადამდე გაიზრდებოდა ჩემი კრედიტის პროცენტი, რამდენ ასიათასამდე ავიდოდა, მანამდე სანამ სამსახურს ვიპოვიდი.

სიღარიბის ზღვარს მიღმა გაზრდილისთვის, არც შიმშილი, არც სიცივე, არც უსახლკარობა, არც უწამლობა გახლავთ უცხო, მაგრამ ვალი, რომელსაც შეეძლო ჩემი და ჩემი ძმის მომავალი შეეჭამა, კი იყო ცოტა უცხო და საშიში. სულ მეფიქრებოდა იმ ჩემ ახლობლებზე, ჩემზე ხუთჯერ მცირე კრედიტის პროცენტი რომ ასტრონომიულ რიცხვებამდე აუვიდათ. ვაგზავნიდი სივებს ვაკანსიებზე, რომლებზეც უკვე წინასწარ ვიცოდი, რომ ფორმალურად, დონორის, აუდიტის, პეტრეს ან პავლეს მოსატყუებლად გამოცხადებული ვაკანსია იყო და სინამდვილეში ვაკანტური ვიზიტიც არ გააჩნდათ.

მომსახურების სფეროში წასვლა იყო ბოლო გამოსავალი. ბოლომდე თუ ავიხევდი სახეს, 700-ლარიანი ხელფასი მექნებოდა, რაც თბილისში ცხოვრებას, კრედიტის დაფარვას, ბინის ქირას და სწავლას არ გასწვდებოდა… ნუ სწავლისთვის დრო არც დამრჩებოდა… ჯანდაბას, ვეღარ ავიღებდი ამ, ისედაც გაჭიანურებულ დიპლომს.. მერე ჩემ ძმას რა ეშველებოდა? ისიც დაიწყებდა მუშაობას  სწავლის ფული რომ გადაეხადა, მერე „შეეტენებოდა“ საგნები და იმუშავებდა იმისთვის, რომ იმ „შეტენილი“ საგნების ფული გადაეხადა და ასე, ვიმუშავებდით და ვიარსებებდით, რომ გადაგვეხადა გადასახადები, რომლებიც არასდროს მოგვხმარებია, რომლებითაც ხელფასს აიღებდნენ სანათასეოები და მირონით დაკავშირებული ადამიანთა ჯგუფები…

ცხოვრება არ ყოფილა მშვენიერი 6 თუ 7 წლის ასაკში, პოლიციის ოფიცერი რომ ვნახე სახლში, რომელიც არ დაინტერესებულა ჩემი მდგომარეობით, არასდროს მოუყვანია ფსიქოლოგი და არასდროს დაბრუნებულა უკან; არც მაშინ ლევან ვარშალომიძის [აჭარის მთავრობის ყოფილი თავმჯდომარე] წინ რომ გამიყვანა დედამ 9 წლის ასაკში, დახმარების, ყურადღების სათხოვნელად. მან მხოლოდ სიგარეტის ნამწვავი დააგდო წინ და დაცვას გახედა ადგილიდან რომ გავეყვანეთ; არც მაშინ, მე და ჩემი ძმა, ყველის შესანახად დაყენებულ მარილწყალს რომ ვაწობდით პურს… არც მაშინ, გულისამოვარდნამდე რომ ვირბინე ბათუმის უნივერსიტეტიდან ევროპის მოედნამდე, რათა მიხეილ სააკაშვილისთვის წერილი გადამეცა, დახმარების თხოვნით, იმის ახსნით, რომ ტუალეტი არ გვქონდა და თავზე გვაწვიმდა, რომ თეთრი პური უფრო დიდი დღესასწაული იყო ჩემთვის, ვიდრე ტორტი მისთვის… წერილი კი დაცვამ წამართვა და პასუხი ბოლო 15 წელია არ მომსვლია… ცხოვრება არ ყოფილა მშვენიერი არც გასულ ახალ წელს.

მაგრამ ცხოვრება მშვენიერი იყო, როდესაც სტუმრად რომელიმე ნათესავი მოდიოდა და საჭმელი მოჰქონდა, ცხოვრება დღესასწაული იყო “ყურბან ბაირმაზე”, როცა საკლავის ხორცს გვინაწილებდნენ ახლობლები და ეს ის იშვიათი დრო იყო, როდესაც სახლში ხორცი გვქონდა; ცხოვრება მშვენიერი იყო, როდესაც დედას სამსახურს უპოვიდა ვინმე და შეგვეძლო ცოტა ამოგვესუნთქა, ცხოვრება მშვენიერი იყო როდესაც ჩემი მეგობრები მეხმარებოდნენ… და ერთადერთხელ, ამ სახელმწიფომაც გახადა ცხოვრება მშვენიერი, როდესაც გრანტი ავიღე უნივერსიტეტში… თუმცა სწავლის გადასახადზე მაღალი რომ ცხოვრების, თბილისში უბრალოდ ყოფნის ხარჯი იყო, ეგ ცალკე საკითხია.

გასულ წელსაც გადავურჩი იმ ყველაფერს, რაც გულს მიხეთქავდა და გადავურჩი კვლავ ჩემი მეგობრების დახმარებით. სამმა ადამიანმა ფინანსურად (და არამარტო), გადაარჩინა ჩემი 2019 წელი. დანარჩენმა მეგობრებმა და ახლობლებმა კი, როგორც ყოველთვის, გამაძლიერეს მებრძოლა, გამომეყენებინა შესაძლებლობა და გადავრჩენილიყავი… საბოლოოდ, ამ ეტაპისთვის გამიმართლა და ჯერჯერობით გადავრჩი, გადავურჩი ბავშვობასაც და გასულ წელსაც, გადავურჩი ცხოვრებას…

არ შეიძლება გამართლებაზე ცხოვრება, არ შეიძლება იმაზე თვალის დახუჭვა, რაც საქართველოში ხდება, არ შეიძლება ველოდეთ ყველა თავისით გადარჩეს. დღეს საქართველოში მხოლოდ ერთეულების ცხოვრებაა მშვენიერი და ეს იმიტომ არა, რომ დანარჩენები უმადურები ვართ, ან იმიტომ, რომ “რუსთავი 2”-ს ან “მთავარ არხს” ვუყურებთ…

იმის თქმა, რომ ეს ცხოვრება არ არის მშვენიერი, არ ნიშნავს დეპრესიას ან სასოწარკვეთას, ეს ნიშნავს პრობლემის აღიარებას და იმას, რომ რამე უნდა შევცვალოთ, რადგან ცხოვრება თავისთავად არ არსებობს, ცხოვრებას ჩვენ ვქმნით, ჩვენ და ჩვენი დაქირავებული სახელმწიფო მოხელეები და თუ ის არ ვარგა უნდა შევცვალოთ…

ისინი, ვისაც გული გერევათ იმაზე, თუ როგორ ვბედავთ და ვაპროტესტებთ – ვამბობთ, რომ ეს ცხოვრება არ არის მშვენიერი, ალბათ არასდროს დაფიქრებულხართ, ნაახალწლევს, როდესაც გაფუჭებულ და დარჩენილ საცივს ასხამთ, რამდენი ათასი ბავშვი შიმშილობს, რამდენი კვდება სიცივითა და უწამლობით… თქვენთვის, ეს მხოლოდ სტატისტიკა და რიცხვებია და არ გესმით, რატომ შეიძლება თქვას ბავშვმა „ამ ცხოვრების დედაცო“. შესაბამისად, ნაცვლად იმისა, რომ მოუსმინოთ, გაუგოთ და რამე შეცვალოთ, გირჩევნიათ გააჩუმოთ, წაშალოთ, დაბლოკოთ… არც მკვდარს მოუსმინოთ და არც ცოცხალს.

თქვენ აღშფოთდებით მემორიალზე ცეკვის გამო, მაგრამ რეაქცია არ გექნებათ შვილმოკლული მშობლების საპროტესტო კარვის ადგილას წყლის სასრიალო ზვიგენს რომ გაბერავს მერია.

საქმე კი იმაშია, რომ თვითმკვლელი ბავშვები არ არსებობენ, არც თავისით მომკვდარი ბავშვები არსებობენ, ყველა ბავშვი მოკლულია ჩვენი სახელმწიფოს მიერ, დანარჩენებს კი, უბრალოდ, გაგვიმართლა… რიცხვებს თუ გადახედავთ უფრო და უფრო ნაკლებს უმართლებს…

2020 წლისთვის, მინდა ვისურვო, რომ მოვუსმინოთ ერთმანეთს, დავინახოთ და ვაღიაროთ პრობლემები და ვეცადოთ მათი მოგვარება, ნაცვლად მათზე თვალის დახუჭვისა. ისევ ჩვენ შეგვიძლია ცხოვრება გავხადოთ მშვენიერი. თუმცა, ვიდრე ეს მოხდება, მინდა გისურვოთ იღბალი, რომ გადარჩეთ.

__________________

მასალაში გამოთქმული მოსაზრება შესაძლოა არ გამოხატავდეს „ბათუმელების“ პოზიციას.

 

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: