ლუკა თავდგირიძე ერთი ჩვეულებრივი მხიარული თინეიჯერია, ყოფილი მოცეკვავე, პოეზიის მოყვარული და ზოგჯერ პოეტიც. ამჟამად ქართულ-ამერიკულ სკოლა “პროგრესში” სწავლობს და ემზადება ცხოვრების ახალი ეტაპისთვის. ჩაბარებას სამართლის ფაკულტეტზე გეგმავს, რადგან მისთვის ცხოვრების მთავარი იდეა და აუცილებლობა სამართლიანობაა. ასევე იზიდავს პოლიტიკა და ფიქრობს, რომ იურიდიული განათლების მიღება სამომავლოდ წარმატებული პოლიტიკური კარიერისთვის კარგი საფუძველი იქნება. აინტერესებს ყველაფერი, რაც მის ცნობისმოყვარეობას დააკმაყოფილებს და მისი აზროვნების განვითარებას შეუწყობს ხელს.
დღეს ლუკა თანამედროვე ღირებულებებზე, თავის განწყობებსა და ბოლოდროინდელ ტენდენციებზე ისაუბრებს.
ლუკა, შენი დაკვირვებით, რა მთავარი ღირებულებები აქვთ ახალგაზრდებს თანამედროვე სამყაროში?
ღირებულების აღქმა, ვფიქრობ, ყველა ადამიანში ინდივიდუალურია, ჩვენს ცნობიერებაში ადამიანები ვალაგებთ პრიორიტეტებს და რაც უფრო პრიორიტეტულია კონკრეტული საგანი, მით უფრო ღირებულია ის ჩვენთვის.
ზოგადად, რაც არ გვკლავს გვაძლიერებს და ის, რაც მაძლევს სიცოცხლის ძალას, ღირებულია ჩემთვის. ეს იქნება ოჯახი, რწმენა თუ ზნეობრივი ფასეულობა.
პატრიოტიზმი და ტრადიციები რამდენად ფასობს დღეს?
პატრიოტიზმი მარადიული და მდგრადი ღირებულებაა, რომლის გარეშე ერის არსებობა წარმოუდგენელია. მართალია, გლობალიზაციამ და კოსმოპოლიტიზმისკენ სწრაფვამ შეასუსტა ის ადამიანებში, მაგრამ, როგორც ვაჟა-ფშაველა ამბობს, პატრიოტიზმი გულის საქმეა, თანდაყოლილია ინსტინქტივით და ის ყოველთვის დევს ქვეცნობიერში მაინც.
რა მოგწონს ან არ მოგწონს შენ ირგვლივ?
არ მომწონს ანტაგონისტური დამოკიდებულება დაჯგუფებებს შორის, რაც საბოლოოდ სავალალო შედეგებს იწვევს. ასევე, ჩემთვის სრულიად მიუღებელია პრაგმატული გადაწყვეტილებების მიღება, თუნდაც სახელმწიფოს მხრიდან.
მომწონს თავისუფლებისკენ სწრაფვის იდეის პოპულარიზაცია დღევანდელ საქართველოში. მომწონს საკუთარი თავის მაქსიმალურად წარმოჩენის შესაძლებლობა საზოგადოებაში, რაშიც არავინ გზღუდავს და ჩარჩოებშიც არავინ გაქცევს.
სკოლაში რომელი საგნები გიყვარს, რა მიმართულებით გეგმავ სწავლის გაგრძელებას?
მიყვარს ყველა ის საგანი, რომელიც მოსწავლისგან მსჯელობას და კრიტიკულ აზროვნებას მოითხოვს.
ბოლოდროინდელ გახმაურებულ ამბებს რომ შევეხოთ, რას ფიქრობ, რა აიძულებს ახალგაზრდებს სუიციდზე იფიქრონ?
იმაზე საუბარი, თუ რა აიძულებთ მათ ამ ნაბიჯის გადადგმას, მარტივი არ არის, რადგან ეს დამოკიდებულია ინდივიდზე და მის ფსიქოლოგიაზე. მოზარდთა ნაწილს ამ გადაწყვეტილებამდე შეიძლება უბიძგოს საზოგადოების გულგრილობამ მათი პრობლემების მიმართ, მშობლების უყურადღებობამ, ჩაკეტილობამ და სხვა მრავალმა მიზეზმა.
ვფიქრობ, აკლიათ რწმენა საკუთარი თავის და ამიტომ ჰგონიათ, რომ სოციუმში, სადაც ცხოვრობენ, სადაც თავიანთ გონებაში მათზე უკეთესები არსებობენ, მათთვის ადგილი არ არის. ვერ პოულობენ გამოსავალს. აქ, რა თქმა უნდა, ძალიან დიდ როლს თამაშობს ოჯახი, მაგრამ არა ყველა შემთხვევაში. ის ბავშვი, რომელიც მიიღებს საკმარის სითბოს (და ეს საკმარისი ყველასთვის სხვადასხვაა), არასდროს იფიქრებს სუიციდზე.
ვგულისხმობ იმას, რომ მშობელს უნდა შეეძლოს ბავშვთან სწორი ურთიერთობის დამყარება და ეს არავისთვის არ არის უცხო.
ვფიქრობ, არც “ამ ცხოვრების დედაც” და არც “ცხოვრება მშვენიერია”. ჩვენვე განვაგებთ ჩვენს ცხოვრებას და როგორადაც ვაქცევთ მას, ან როგორი თვალებითაც შევხედავთ მას, ისიც ისეთი იქნება.
ანუ მთავარია განწყობა…
ყოველთვის გამოინახება ის სულიერი ძალა, რომელიც ნებისმიერი სირთულის დაძლევაში ეხმარება ადამიანს, ხსნა და გამოსავალი სიკვდილში არ არის.
მჯერა, რომ ჩვენს შესაძლებლობებს გამოვიყენებთ სწორად და მართებულად ჩვენივე ქვეყნის საკეთილდღეოდ. ასევე მჯერა, რომ ვისწავლით ფერების სწორად აღქმას და აზრების სწორად დალაგებას. მჯერა, რომ გაბრწყინდება საქართველო და ამას სწორედ ჩვენი თაობა გავაკეთებთ.
