10 წლის ლიზი ყველაზე ხშირად სახლებს ხატავს. საკუთარი სახლი ლიზის და მისი უმცროსი და-ძმების ოცნებაა. ლიზი სალიბაურის სკოლა-ინტერნეტში სწავლობს. კარგად სწავლის დასადასტურებლად იგი რამდენიმე სერტიფიკატსაც გაჩვენებთ. ლიზი საზაფხულო არდადეგებისთვის წიგნების კითხვას გეგმავდა, მაგრამ ვერ შეძლო – სახლში მუდმივად ხმაურია. სახლი მხოლოდ ერთი ოთახია, ხის აივანი და ეზო, რომლის წინ ლერმონტოვის ქუჩაზე, მერიის ადმინისტრაციული შენობაა. აქ რამაზ შენგელიას ოჯახი ნაქირავებ სახლში ახლა უკვე მეექვსე შვილს ელოდება.
„12 წელია ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობთ, ამას თუ ცხოვრება ჰქვია…“ – გვიყვება რამაზ შენგელია, – „წვიმაში უნდა მოსულიყავით, როგორ ჩამოდის წყალი, ვირთხები თავისუფლად შემოდიან. მერამდენე წელია თავშესაფარს ვითხოვთ, წერილს წერილზე ვწერთ მერიაში, მაგრამ უშედეგოდ“.
რამაზ შენგელია სამტრედიიდანაა. ამბობს, რომ მისი სახლი 20 წლის წინ დაიწვა და კომპენსაციის მიღებაც ვერ შეძლო. მშობლების დაღუპვის შემდეგ სამუშაოდ ბათუმში ჩამოვიდა, ნაირა ხმალაძესთან დაქორწინდა და აქ დარჩა.
რამაზ შენგელიას ოჯახი ბარაკული ტიპის დასახლებაში ბოძებზე შემდგარ ავარიულ სახლში ქირით ცხოვრობს, წყლის ონკანი და ტუალეტი ეზოშია. ოთახში, სადაც ბავშვების ზუზუნი არ წყდება, ნაირა ხმალაძე მიხსნის, როგორ ახერხებს 7 სული ერთად დაძინებას.
„მდივანს ვშლი, იქ მათე და ანდრია წვებიან. ამ კუთხეში ლიზის გასაშლელი საწოლი აქვს. პატარებს კიდევ მე ვიწვენ,“ – ამბობს ის და მაგიდასთან ბრუნდება, რომელიც ეზოში გამავალ კარზეა მიდგმული. კარი უფუნქციოა, მაგრამ მაინც აღებენ, რადგან ცხელა. აქედან შესაძლოა ბავშვები გადაცვივდნენო, ამბობს ნაირა და ამიტომაც დავდგით აქ მაგიდაო.
„სოციალურ შემწეობას ვიღებთ, 470 ლარი გამოდის. ასევე გვაძლევენ მრავალშვილიანობის ფულს თვეში – 180 ლარს, მაგრამ 5 ბავშვთან რა უნდა გეყოს? ქირის ფულს ვიხდით მარტო 200 ლარს, კიდევ კომუნალური გადასახადებია. არავის უნდა ბინის ქირით გადმოცემაც, რადგან ამდენი შვილი გვყავს. ეს ბინაც ძლივს ვიპოვეთ ორი წლის წინ… საჭმელი სასადილოდან მოგვაქვს, მაგრამ ყოველთვის ერთი და იგივე ბავშვებს აღარ უნდათ. ხანდახან რამაზი საჭმელს როცა იყიდის, პეჩენიასაც გამოაყოლებს, ესაა ამათი ტკბილეული,“ – ამბობს ნაირა.
რამაზ შენგელია ყოველდღე შრომობს. უბანში გადის და ფიზიკური სამუშაო სადაც გამოჩნდება, იქ მიდის. ხან 150 ლარი გამომდის თვეში, ხანაც ორასიო მიყვება და მერე მეკითხება:
„მაინცადამაინც ქოხი უნდა მომეჭედა და „ოცნების ქალაქში“ ჩამედგა, რომ ყურადღება ვინმემ მომაქციოს?“
ნაირა მერიის მიდგომას აპროტესტებს. ფიქრობს, რომ 5 შვილი საკმარისი პირობა უნდა იყოს იმისთვის, რომ სახელმწიფომ ოჯახს ბინა მისცეს.
„მერიაში გვითხრეს, შვიდი ბავშვის შემდეგ შესაძლებელია განხილვაო. ბინის მისაღებად ამდენი ბავშვის გაჩენა სწორია? მერე იქაც ვეღარ დავეტევით, რა ვიცი“, – თქვა მან და ბავშვების გაშველება სცადა, სახელდახელოდ ჩხუბი რომ წამოუწყიათ.
„გინდათ, გაჩვენოთ ჩემი ნახატები?“ – მოულოდნელად კითხულობს და-ძმებს შორის ყველაზე უფროსი – ლიზი და საქაღალდეში გადაწყობილ გადარჩეულ ნახატებს მაჩვენებს. მიყვება, რომ სკოლა-ინტერნატში კარგი პირობებია და იქ მეცადინეობს მშვიდად. ლიზის მათემატიკა უყვარს, ექიმობა გადაუწყვეტია.
„სკოლაში კომპიუტერიც გვაჩუქეს, მაგრამ გაფუჭდა. დედას უთხრეს, მაგის გაკეთებას ახალი იყიდო ჯობიაო… ახლა გიორგი ლეონიძის „ნატვრის ხეს“ ვკითხულობ, ძალიან მომწონს მარიტა, მაგარი გოგოა. კიდევ ფუფალა მომწონს, ყველაზე საინტერესო, მგონი, ისაა,“ – ასრულებს ის და ეზოში გარბის.
