ბუნებრივია შევცდი.. თუმცა აღმოჩნდა რომ ყოველთვის არსებობდა რაღაც ირიბი სადამსჯელო ქმედებები იმ სტუდენტების საწინააღმდეგოდ რომლებიც კრიტიკულად იყვნენ განწყობილნი სხვადასხვა მნიშვნელოვანი საკითხების მიმართ. ამის არაერთი ფაქტი არსებობს..
ბუნებრივია რთულია ობიექტურად შეაფასო რეალობა როცა სისტემაში ხარ ჩაკეტილი და წარმოდგენა არ არსებობს იმისა რომ არსებობს სხვა, განსხვავებული რეალობაც, ის რეალობა რაც მე უნივერსიტეტში პირველად ვიხილე, რამაც ნამდვილად დამეხმარა რომ ობიექურად, ორმხრივად გამეაზრებინა რეალობა, ერთის მხრივ რეალბა რომელშიც მასწავლებლები, ლექტორები, ელიტები, პოლიტიკოსები და ა.შ წინასწარ შექმნილი ყალიბებით ცდილობენ შექმნან მომავალი, რადგან მათ უკეთ იციან რა არის საჭირო, რეალობა რომელიც ორიენტირებულია არა განვითარებაზე არამედ არსებულის შენარჩუნებაზე და მეორე მხრივ რეალობა რომელიც ეწინააღმდეგება პირველს, სადაც თავად ირჩევ და ქმნი მომავალს, ისეთს როგორიც მიგაჩნია იდეალურად და რომელიც ემყარება კონკრეტულ ღირებულებებს, სწორედ ეს დავინახე მე იმ დღის ქმედებაში. საკმაოდ დიდი დრო დავუთმე ამის გააზრებას (თუმცა ჯერ კიდევ უამრავი საკითხი არსებობს რომელიც გააზრებას საჭიროებს) და მეორე წელს უკვე თავად ვიდექი იმ სტუდენტების გვერდით რომლებიც ადმინისტრაციის ტკბილი და ლამაზი სიტყვების უკან უამრავ პრობლემას ხედავდა საგანმანათლებლო სივრცეში.
განათლების სისტემაში უამრავი პრობლემა არსებობს, რომელიც ხელს უშლის უნივერსიტეტის, მეცნიერების, სტუდენტის განვითარებას, რაც პირდაპირ ასახვას ჰპოვებს ქვეყბის განვითარებაზე, ვინაიდან ეს არის მისი წინაპირობა, სტუდენტი რომელსაც ექნება სწორი და ხარისხიანი განათლება, რომელსაც შეუძლია გააცნობიეროს, გაანალიზოს გარემო, რეალობა და შექმნას ან აირჩიოს ის რომელიც საუკეთესოა, თუმცა როგორც ჩანს პოლიტიკისთვის განათლება არ არის პრიორიტეტი, რადგან მოკლევადიანი პერსპექტივით მათთვის საკმაოდ ძვირი და არა მომგებიანია.
მოკლედ სწორედ ამიტომ ვფიქრობ რომ უნდა გაგრძელდეს და უნდა გაძლიერდეს მსგავსი მიმართებები, მანამდე სანამ მიზანი არ იქნება მიღწეული (და ვფიქრობ ეს გრძელვადიანი პროცესი იქნება). სწორედ ამ მიდგომის შედეგად ბათუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში მორიგი სასწავლო წელი საპროტესტო მუხტით დაიწყება, ტკბილი და სასიამოვნო სიტყვების ფონზე.
რაც შეეხება მოთხოვნებს, როგორც უკვე ვახსენე უამრავი პრობლემა არსებობს მაგრამ არის უმთავრესი და მნიშვნელოვანი საკითხები რომლებიც სათავეში დგას.
– „პირდაპირი საბიუჯეტო დაფინანსება” რაც გულისხმობს იმას რომ უნივერსიტეტი უნდა ფინანსდებოდეს სახელმწიფო ბიუჯეტიდან, რაც აუცილებელია დღევანდელი უნივერსიტეტისა და ზოგადად მეცნიერების განვითარებისათვის, ამასთანავე ეს შეამსუბუქებს სტუდენტების სოციალურ მდგომარეობას. დღეს უნივერსიტეტის ფინანსურ წყაროს წარმოადგენს სტუდენტების მიერ გადახდილი თანხა, რომელიც რეალურად სახელფასო წყაროს წარმოადგენს უნივერსიტეტისათვის, რაც იმას ნიშნავს რომ არ არსებობს სახსრები სამეცნიერო-კვლევითი პროგამების დასაფინანსებლად, არ არსებობს სახსრები ნორმალური, თანამედროვე ლაბორატორიების შესაძენად და კიდევ სხვადასხვა მნიშვნელოვანი საჭიროებების განსახორციელებლად, ამიტომ აუცილებელია უნივერსიტეტი დაფინანსდეს სახელმწიფო ბიუჯეტიდან და განათლება გახდეს პრიორიტეტი სახელმწიფო პოლიტიკაში
_ „არა ნეოლიბერალური განათლების სისტემას” დღევანდელი განათლების სისტემა უკვე დაშორებულია რეალურ განათლების არსს, რაც გულისხმობს შემოქმედებითი პროცესების წარმოებას, გაცხოველებულ სამეცნერო კვლევა-ძიებას, საზოგადოების წინაშე არსებული პრობლემების ანალიზს და მისი მოგვარების გზების ძიებას. იგი ორიენტირებულია რომ აწარმოოს დაკომპლექსებული, იაფფასიანი, ფუნქციური მუშახელი, რომელიც დასაქმდება ბაზარზე და ხელს შეუწყობს კაპიტალიზმის კვლავწარმოებას.რეალურად დღეს უნივერსიტეტები ვითარდება წმინდა საბაზრო ლოგიკით, ის დამოკიდებული ხდება ბაზრის მოთხოვნებზე, შესაბამისად ცოდნა, როგორც ნეიტრალური აღარ არსებობს. ერთგვარად უნივერსიტეტი გადაიქცა მწარმოებელ ქარხანად, რომელიც ბაზრის მოთხოვნების შესაბამისად აწარმოებს ფუნქციური მუშახელის მთელ ამალას, რაც ხელს უწყობს კდიევ უფრო გაძლიერება მორჩილებისა და კონტროლის საზოგადოებაზე, აქ კი ზედმეტია საუბარი უნივერსიტეტის იდეაზე და ზოგადად მეცნიერებაზე
_ „ავტონომია უნივერსიტეტს” იდეაში ყველა უნივერსიტეტი ავტონომიურია, მაგრამ როგორც ჩანს პოლიტიკოსებისათვის თუ სახელმწიფო სტრუქტურებისათვის დღემდე მიმზიდველია საუნივერსიტეტო პოლიტიკაში ჩარევა, დღეს უნივერსიტეტი მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებებს ვერ იღებს უშიშროებისა თუ სხვადასხვა პოლიტიკური ლიდერებისგან დამოუკიდებლად, მიმდინარეობს მნუდმივი კონტროლი საუნივერსიტეტო საზოგადოებისა, რათა არ მოხდეს ის რაც მათ არ აწყობთ და ხშირ შემთხვევაში ის რაც მათ არ აწყობთ არის ის რაც უნდა იყოს და რაც სწორია, სტუდენტებს აქვთ უდიდესი ძალა მოახდინონ გავლენა საზოგადოებრივ მოვლენებზე და პროცესებზე, რისი პრეცედენტებიც არსებობს, ამიტომაც მიმდინარეობს მუდმივი მუშაობა იმ მიმართულებით რომ მოხდეს მსგავსი ძალების ჩამოშლა და სოციალური მოძრაობების ხელისშემშლელი პოლიტიკის გატარება, რასაც დღემდე ხელს უწყობდა როგორც ადმინისტრაცია, ასევე სტუდენტური თვითმმათველობა რომელიც თანამშრომლობდა გარე ძალებთან. ამიტომ კი აუცილებელია საუნივერსიტეტო სზოგადოებამ გააცნობიეროს თუ რა ღირებულებას წარმოადგენს უნვერსიტეტი და პრინციპულად დაიცვას ეს ღირებულება.
_ გარდა ამისა, არსებობს შედარებით ვიწრო, თუმცა ასევე მნიშვნელოვანი საკითხები, რომლებიც ძირითადად შიდა საუნივერსიტეტო პრობლემას წარმოადგენს.. უხარისხო პროგრამები, ლექტორთა კვალიფიკაცია, მატერიალურ ტექნიკური ბაზა, გაბერილი კადრები და ასევე მნიშვნელოვანი პრობლემა, სისტემური რეფორმები რომელიც ორიენტირებულია არა იმაზე რომ პრობლემა მოაგვაროს, არამედ ფასადურად გადაფაროს არსებული პრობლემები, მაგალითად ახალი რეფორმა, ლექციებზე დასწრების აუცილებლობის შესახებ, რომელიც გვეუბნება რომ თუკი სტუდენტი არ დაესწრება ლექციების 2/3ს ის არ დაიშვება გამოცდაზე, ამ რეფორმის მიზანი კი თითქოს ის არის რომ აღმოფხვრას რეალური პრობლემა, რაც იმაში მდგომარეობს რომ სტუდენტები არ ესწრებიან ლექციებს. რეალურად რეფორმა უუნაროა რადგან პრობლემის სათავე არ არის განსაზღვრული, რეფორმის კრიტიკა კი ორი მხრივ არის აუცილებელი.
პირველი: რეფორმის დადგენის დროს არ არის გათვალისწინებული საზოგადოების სოციალური ფონი, რათქმაუნდა სტუდენტი უნდა ესწრებოდეს და ისმენდეს ლექციას, მაგრამ გვაქვს შემდეგი რეალობა, სტუდენტების ერთი ნაწილი, იმისათვის რომ ისწავლოს, (ან კიდევ უარესი, ოჯახი არჩინოს) მუშაობს და ამის გაკეთება სამწუხაროდ უხდება ლექციების ხარჯზე, ეს რეფორმა კი მათ საშუალებას არ აძლევს რომ საერთოდ ისწავლონ, ვინაიდან თუკი იმუშავებენ ისინი ვერ ისწავლიან და თუ არ იმუშავებენ მაინც ვერ ისწავლიან.
მეორე: პრობლემის სათავეს ის კი არ წარმოადგენს რომ სტუდენტები არ ესწრებიან ლექციებს, არამედ ის თუ რატომ არ ესწრებიან და ეს პრობლემა მრავალფეროვანია, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში გადის უინტერესო, არაფრისმომცემი და რეალობას მოწყვეტილ ლექციებზე, რომელზე დასწრებაც პირადად ჩემთვის დროის ფუჭი ხარჯვაა. ამიტომ პირველ რიგში აუცილებელია მოხდეს პრობლემის კვლევა რათა შემდეგ განისაზღვროს თუ რა სახის რეფორმა არის საჭირო ხარისხის ასამაღლებლად და სასწავლო პროცესის გასაჯანსაღებლად.
ეს არის განათლების სისტემაში არსებილი პრობლემების ნაწილი, რომელიც ხელს უშლის ხარისხიანი და თავისუფალი განათლების არსებობას, სწორედ ამიტომ აუცილებელია უფრო მეტი ქმედება და მეტი საუბარი მსგავს პრობლემებზე რათა კეთილი ნებით თუ არა, იძულების გძით მაინც მოხდეს მსგავსი პრობლემების დღის წესრიგში დაყენება და მათი მოგვარების გზების ძიება როგორც უნივერსიტეტის ასევე სახელმწოფოს მხრიდან.
