ბატონო რამაზ, ამჯერად „ერთიანობის დარბაზიდან“ იყრით კენჭს, ამ პარტიის წევრი ხართ?
ეს არის იმ ორგანიზაციის შვილობილი, რომელიც 2003 წელს მე, იოსებ ხიმშიაშვილმა და ბიჭიკო დიასამიძემ დავაფუძნეთ. ორგანიზაციას მაშინ გარკვეული ოპოზიციური ფუნქციებიც ჰქონდა, თუმცა საზოგადოებრივი ორგანიზაცია იყო და არა პოლიტიკური. მან გარკვეული როლი ითამაშა იმდროინდელი დიქტატურის შეცვლაში. ბევრი სირთულეც იყო, რამდენჯერმე დაგვარბიეს, კომპიუტერები დაგვიმტვრიეს, ცოტა მოგვხვდა კიდევაც. იოსებ ხიმშიაშვილის გარდაცვალების შემდეგ კი, პრაქტიკულად, შევწყვიტეთ საქმიანობა.
ამ არჩევნებზე რამდენიმე პარტიიდან მქონდა შემოთავაზება, მაგრამ ჩემთვის მაინც და მაინც მიმზიდველი არ იყო. არც დროის თვალსაზრისით, არც ეკონომიკურად. მე, როგორც უმაღლესი საბჭოს ყოფილი წევრი, პენსიას ვიღებ, დეპუტატის ხელფასს რომ მივიღებ, პენსიას ვეღარ მივიღებ. მაგრამ, როგორც კი ეს ორგანიზაცია აღდგა, გაიღვიძა სურვილმა, რომ ისევ იმ ორგანიზაციიდან მივიღო მონაწილეობა არჩევნებში. ამ შემთხვევაში სულ რომ არ მივიღო ხელფასი, მაინც დავთანხმდებოდი. იოსები უკვე გარდაცვლილია და მინდა მის ხსოვნას ამითაც მივაგო პატივი, მითუმეტეს, რომ ეს ორგანიზაცია მისმა შვილმა აღადგინა.
საკრებულოში რა მიმართულებით გეგმავთ მუშაობას?
რომ დავიანგარიშოთ, გამოვა, რომ ნახევარი ცხოვრება დეპუტატი ვიყავი და ახლა როცა არ ვარ დეპუტატი, მაშინაც მივიჩნევ, რომ დეპუტატი ვარ. ეს ქალაქი ჩემთვის ყველაფერია. ჩემი აზრით, მთავარ პრობლემად რჩება ქალაქის გარეუბნები. როცა აჭარის დეპუტატად ვიყრიდი კენჭს, გამოვაქვეყნე წერილი სათაურით `სოფელი ჭაობი~. ამ ადგილს მართლაც ერქვა სოფელი, ისევე როგორც ბარცხანის დასახლებას. სიტყვა `სოფელი~ გამოვიტანე წინა პლანზე, რადგან ეს ტერიტორია ქალაქს შემოუერთდა და პრაქტიკულად არაფერი შეცვლილა იმისთვის, რომ ქალაქს დამსგავსებოდა. ახლაც, იმ ფონზე, როცა ქალაქს ამოდენა სოფლები შემოუერთდა, იმედი უნდა გვქონდეს, რომ ეს სოფლები ოდესმე ქალაქად გადაიქცევა, როცა ჩვენ ჯერ ის ვერ ვაქციეთ ქალაქად, რაც ადრე გვქონდა. ჩემი პირველი რიგის ამოცანა იქნება ქალაქის გარეუბნები როგორმე კეთილმოეწყოს და იმ ადამიანებს, ვინც იქ ცხოვრობენ, ჰქონდეს სრული უფლება თქვან – მე ვარ ბათუმელი და ვსარგებლობ ყველა იმ სიკეთით, რაც ქალაქს აქვს.
გარდა გარეუბნებისა, რა შემთხვევებში დაიმსახურეს თვითმმართველობის ორგანოებმა თქვენი კრიტიკა?
არასწორად იხარჯებოდა ბიუჯეტი. ფული უნდა დაიხარჯოს დანიშნულების მიხედვით. საერთოდ, ბიუჯეტი როცა ნაწილდება, პირველ რიგში, სწორედ ის სუსტი ადგილები უნდა გავითვალისწინოთ, რომელიც ჩვენს ქალაქს უცვლის სახეს.
თქვენ მაშინდელი მმართველი პარტიის ფრაქციის წევრი იყავით, დეპუტატის რანგში თუ აპროტესტებდით ამ ყველაფერს?
შენიშვნები ყოველთვის მქონდა, მაშინაც როცა დეპუტატი ვიყავი და როცა არ ვიყავი. როცა უმაღლესი საბჭოს წევრი ვიყავი, ამავე დროს ვიყავი ქალაქში კულტურული ძეგლების დაცვის, ქუჩებზე სახელების მინიჭებისა და სპეციალური კომისიის წევრი. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემს შენიშვნებს არ ითვალისწინებდნენ.
სიაში პირველი ნომერი ხართ. ეს იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ თუ თქვენი პარტია გაიმარჯვებს, საკრებულოს თავმჯდომარე გახდებით?
რა თქმა უნდა, არა. ჩემი ასაკი ამის საშუალებას არ მაძლევს. საკრებულოს თავმჯდომარედ, ალბათ, სხვას შეარჩევენ, უფრო ახალგაზრდას. მართალია, მე დიდი გამოცდილება მაქვს, მაგრამ ქალაქის მეურნეობას მე, ალბათ, ახალგაზრდობაშიც ვერ გავუძღვებოდი. პროფესიაც არ შემიწყობდა ხელს. აქ საჭირო იქნება ინჟინერი, ეკონომისტი ან იურისტი, ვინც კარგად დაგეგმავს.
მერიისა და საკრებულოს ურთიერთობა ხშირად იყო განსჯის საგანი, მაგალითად, წინა ხელისუფლების დროს ბათუმის მერი საკრებულოს მიმართვის შემდეგაც კი არ მისულა სხდომებზე. ახლა ხალხი აირჩევს მერს, თუმცა საკრებულოს მისი გადაყენების უფლება ექნება, თვენი მოსაზრება როგორია ამაზე?
ხალხი რომ აირჩევს მერს, ეს ძალიან დიდი პროგრესია, საკრებულოც ხალხის მიერაა არჩეული. მერი ერთი პირია, საკრებულო კი – კოლეგიური ორგანო, ამიტომ ხალხის არჩეულ კოლეგიურ ორგანოს შეეძლება არჩეული მერი გადააყენოს, ამაში ცუდს ვერ ვხედავ. უკეთესი იქნება, მერმა ისე იმუშაოს, რომ ბოლომდე მიიყვანოს თავისი უფლებამოსილება. მაგრამ თუ შუალედურ პერიოდში მერმა ისე ვერ ააწყო საქმე, როგორც საჭიროა, მაშინ საკრებულომ უნდა იმსჯელოს მისი გადაყენების საკითხზე.
თქვენი პარტიის – „ერთიანობის დარბაზის“ იდეოლოგია როგორია?
-ჩვენს პარტიას ვინმეს კრიჭაში ჩადგომის ფუნქცია არ აკისრია. ვინც არჩევნებში გაიმარჯვებს, მხარში ამოუდგება მას. ცხადია, თავის შენიშვნებს, წინადადებებსა და რეკომენდაციებს შესთავაზებს მმართველ პარტიას, მაგრამ არამც და არამც ეს პარტია ოპოზიციური არ იქნება.
ანუ ფიქრობთ, რომ თქვენს პარტიას საკრებულოში უმრავლესობით შესვლის შანსი არ აქვს?
არ ვიცი. შეიძლება შევიდეს, ეს მე არ ვიცი.
ბატონო რამაზ, თქვენ თქვით, რომ თქვენი პარტია მმართველ გუნდს ამოუდგება მხარში. წამოგცდათ?
თუ უმრავლესობით ვერ შევიდა და გარკვეული პროცენტები დაფიქსირდა, ის იქნება მმართველი პარტიის ნამდვილი მხარდამჭერი და თანაშემწე. თუ გვექნება შენიშვნები, ეს შენიშვნები იქნება კონსტრუქციული – მმართველ პარტიას თავისი ფუნქციების შესრულებაში დავეხმარებით.
ანტიდისკრიმინაციული კანონი საზოგადოების განსჯის საგანი გახდა, თქვენ მხარს დაუჭერდით?
თუ გავითვალისწინებთ ჩვენი ქვეყნის მდგომარეობას, საერთაშორისო კავშირებსა და იმ მიზნებს, რაც დასახული გვაქვს, მხარს დავუჭერდი. შეიძლებოდა კანონში იმ პუნქტების ამოღება ან ფორმაცვალება, რომლებიც სალაპარაკო გახდა. რაც ორიენტაციას შეეხება, ეს ხალხი არსებობს, თავისთვისაა და ხელს არავის უშლის. ყველა, ვინც არ უნდა იყოს, მისი წარმომავლობისა და ორიენტაციის მიუხედავად, ის არის ადამიანი, საზოგადოების წევრი და ისევე უნდა მოვეპყროთ, როგორც სხვებს. ბევრს ვსაუბრობთ ადამიანების ორიენტაციაზე, მაგრამ არც სასულიერო და არც საერო პირებს არ წამოსცდენიათ, რომ ამ ადამიანებთან საჭიროა მუშაობა. საჭიროა ასაკობრივ-სქესობრივი აღზრდა. ადამიანმა უნდა იცოდეს, რომელია სწორი ორიენტაცია, რა შეიძლება მოყვეს იმ არასწორს. თუ გახსოვთ ამ თემაზე რამდენიმე წლის წინ წამოიჭრა საკითხი და ატყდა ისეთივე ფორიაქი. ადამიანის სქესობრივი აღზრდა ნიშნავს მის ასაკობრივ ფიზიოლოგიურ ცვლილებასთან დაკავშირებით ისეთი ცოდნისა და ჩვევების შესწავლას, რომელიც მისი ჯანმრთელობისათვის არის საჭირო.
ანუ თქვენ ამბობთ, რომ ადამიანს რაღაც ცვლის და არ შეიძლება ის განსხვავებული დაიბადოს?
არავითარ შემთხვევაში, ეს უკვე დიდი შეცდომა და დანაშაულია. ამ შემთხვევაში როგორც მეცნიერი გესაუბრებით. ადამიანი ჩვევებს შემდეგ იძენს. შეიძლება ჰქონდეს მიდრეკილება. სწორედ ამიტომაა საჭირო სქესობრივი აღზრდა ისევე, როგორიცაა თამბაქოს წევა და ლოთობა.
ეკლესიის როლს ევროპასთან ინტეგრაციის საკითხებში როგორ ხედავთ?
ეკლესიას დიდი მრევლი ჰყავს, ხალხი უსმენს და უჯერებს. ამიტომ შეიძლება ზოგჯერ ეკლესიის წინადადებებიც გაითვალისწინონ. ეკლესია ქადაგებს წესიერებას, პატიოსნებას, ადათ-წესების დაცვას, ოჯახის სიწმინდის შენარჩუნებას _ ეს კარგია, მაგრამ, როცა დგება საკითხი სახელმწიფოს ინტერესსა და იმას შორის, რასაც გვიქადაგებენ, შეიძლება ამ დროს სახელმწიფო ინტერესებმა გადაწონოს.
თუ ეკლესია იტყვის, რომ არ უნდა მოაწეროს ხელი საქართველომ ევროპასთან ასოცირების ხელშეკრულებას, ამ შემთხვევაში რა საფრთხის წინაშე დგება ქვეყანა?
ასოცირების ხელშეკრულებაზე ვოცნებობთ მას შემდეგ, რაც დამოუკიდებლობა მოვიპოვეთ. მე ვიყავი პირველი პარლამენტის წევრი და მაშინ დავიწყეთ ამაზე ფიქრი. ან მე ვინ ვარ, სულხან-საბა ორბელიანი ჯერ კიდევ მე-18 საუკუნეში საგანგებოდ ჩავიდა ევროპაში და ევროპის სახელმწიფოების ნდობა რომ მოეპოვებინა, სარწმუნოება შეიცვალა, კათოლიკობა მიიღო. იქედან მოყოლებული ასოცირების ხელშეკრულებაზე ვოცნებობთ. სოლომონ მეორე, რომელიც რუსებმა დაატყვევეს, გაიქცა და თურქებს შეაფარა თავი, იქედან ნაპოლეონ ბონაპარტს წერილებს სწერდა _ გვიშველეთ საქართველო ევროპის მფარველობის ქვეშ შეიყვანეთო.
