„ამ გამარჯვებებმა ბევრი შემოთავაზება მომიტანა, კონკურსზე ვარ მიწვეული სამ ქვეყანაში: ფინეთში, პოლონეთსა და ისრაელში. კონკურსების გარდა თავად ვგეგმავ ინგლისში გამგზავრებას, მინდა იქ, „ახალ ხმაში” მივიღო მონაწილეობა,” – ამბობს ავთანდილ აბესლამიძე.
მომღერალი მიიჩნევს, რომ პირველ რიგში მეგობარია – თან „ძალიან მაგარი მეგობარი”! მერე უკვე მომღერალი, თუმცა უჭირს საკუთარ თავს მომღერალი უწოდოს, ფიქრობს, რომ ადამიანმა ბევრი უნდა გააკეთოს იმისთვის, რომ მომღერალი გახდეს: „უფრო მუსიკის გზაზე დამდგარი ადამიანი ვარ, შეყვარებული ცხოვრებაზე, საერთოდ ვფიქრობ, რომ ცხოვრებით უნდა გაიხარო, უნდა აკეთო ის, რაც გსიამოვნებს, შეიძლება ყოველთვის ასე არ გამოვიდეს, მაგრამ არსებულით უნდა შეგეძლოს თავი ბედნიერად იგრძნო,” – ამბობს ავთანდილი.
ოთხი წლის იყო, როცა მშობლებმა სტუდია „ოქროს ხმებში” შეიყვანეს, ამბობს, რომ ეს იყო იმის საფუძველი, რაც შემდეგ მის ცხოვრებაში მოხდა: „ჩემები მეუბნებიან, რომ ლაპარაკის დაწყებამდე უკვე ვღიღინებდი, ხუთი წლის ვიყავი, როცა პირველად დავდექი სცენაზე, დღემდე მახსოვს ყველა ის ემოცია, რაც მაშინ მქონდა. სცენაზე თეთრი კვამლი როცა გამოუშვეს, აღარაფერი აღარ ჩანდა, რადგან ზემოთ იყო დამონტაჟებული კვამლის გამშვები აპარატურა, მაშინ შემეშინდა! დღემდე მეშინია სცენაზე გასვლისას, დიდი პასუხისმგებლობით ვუდგები ამ საკითხს. 13 წლამდე დავდიოდი „ოქროს ხმებში”, პოპულარული ბავშვი ვიყავი, ჩემთვის დაიწერა სიმღერა „იტალია”, ქუჩაში რომ დავდიოდი, ხალხი მცნობდა და “იტალია”, “იტალიას” მეძახდა. ჩემი მშობლების მადლიერი ვარ, ყოველთვის დიდ მხარდაჭერას ვგრძნობ მათგან, ჩემი მუსიკალური ბედიც განსაზღვრეს იმით, რომ თავიდანვე კარგ სტუდიაში შემიყვანეს.”
ამის შემდეგ მუსიკის პედაგოგი არ ყოლია, ძირითადად კონკურსებში მონაწილეობდა: „კონკურსი კარგი საშუალებაა მომღერლის განვითარებისთვის. უკვირთ, როცა ვამბობ, რომ მუსიკის მასწავლებელი არ მყოლია და ძალიან მინდა კარგი პედაგოგი მყავდეს, ჯერ ვეძებ. მჭირდება ადამიანი, რომელიც საჭირო მიმართულებას მომცემს, მე ახლა ყველა ჟანრს ვასრულებ, გარდა კლასიკისა, კლასიკას ჯერ ვერ ვბედავ. პედაგოგი დამეხმარება ჟანრობრივ ჩამოყალიბებაში. გარკვეული პერიოდი, ვფიქრობ, უფრო კარგად ვცეკვავდი, ვიდრე ვმღეროდი, ახლაც კარგად ვცეკვავ, მაგრამ მუსიკამ პირველ რიგში გადმოინაცვლა.”
პირველი კონკურსი აჭარის ტელევიზიის „დილის ტალღა” იყო, ავთანდილი ხუთი თვის განმავლობაში პირდაპირ ეთერში ცდილობდა თავისი ნიჭის წარმოჩენას, გამოუვიდა, იმის მიუხედავად, რომ დიდი ხანი არ ჰქონია შეხება მუსიკასთან: „პროექტის გამარჯვებული გავხდი, ეს ისეთი მოულოდნელი იყო ჩემთვის ამდენწლიანი პაუზის შემდეგ, პრიზი ბულგარეთში საერთაშორისო კონკურსში მონაწილეობა იყო. ბულგარეთში წასვლამდე „ნუცას სკოლა” იყო, საკმაოდ კარგი შედეგიც მქონდა, თუმცა პროექტს ბულგარეთის კონკურსი დაემთხვა და კონკურსის დატოვება მომიწია.”
ბულგარეთიდან მეოთხე ადგილით დაბრუნდა, იმ დროისთვის მისთვის ყველაზე დიდი გამარჯვება იყო, თუმცა დღევანდელი გადმოსახედიდან ეს იყო გზა უფრო დიდი გამარჯვებებისკენ: „თექვსმეტი ქვეყანა მონაწილეობდა, ჩემი მეოთხე ადგილი იმდენად დიდი მეგონა, სიხარულით დავფრინავდი. სრულიად მარტო ვიყავი კონკურსზე, სიმღერის შემდეგ კულისებში არავინ მელოდა, რომ ემოცია გამეზიარებინა. თავად შევარჩიე სიმღერები, რომლებიც კონკურსზე გავიტანე, ყველაფერი მარტომ გავაკეთე, ამიტომაც იყო რთული და ნაკლებად წარმატებულიც, თუმცა ამ კონკურსმა მომიტანა შემდგომ წარმატება, რადგანაც ამ კონკურსის ჟიურის წევრები სხვადასხვა ქვეყნის წარმატებული მუსიკოსები იყვნენ, ამის შემდეგ მივიღე მიწვევა სანკტ-პეტერგურსა და ბერლინში.”
ბერლინში და სანკტ-პეტერგურში ავთანდილმა გრანპრი მიიღო, ემოციები დღემდე გამოჰყვა:
“მაგარი გრძნობაა, არ ელოდები არაფერს და უცებ აცხადებენ, რომ გრანპრი ავთანდილ აბესლამიძეს! 63 მონაწილე იყო კონკურსზე, ყველაზე სამწუხარო ის იყო, რომ აქ არავინ მყავდა ემოციების გასაზიარებლად. ახლა ინგლისური „ახალი ხმისთვის” – ვემზადები, ვფიქრობ, შანსები მაქვს. ქართულ კონკურსებში კი შეგნებულად არ მივიღებ მონაწილეობას. როცა ეს გამარჯვებები არ მქონდა, კონკურსებზე არ მწყალობდნენ (რამდენიმე კონკურსში ვცადე ბედი), მაგრამ რაც საერთაშორისო ასპარეზზე მოვიპოვე გამარჯვებები, თავად დამიკავშირდნენ, გამოდი კონკურსზეო. მე უარი განვაცხადე. ჩემი ოცნებაა, როცა გავხდები ცნობილი მომღერალი, დავაარსო საკუთარი კონკურსი საქართველოში, სადაც არავის ზარი არ გადაწყვეტს კონკურსანტის ბედს,” – ამბობს ავთანდილ აბესლამიძე.
