ერთმანეთს საქმიან გარემოში, მხოლოდ რამდენიმე წუთით შეხვდნენ, მაგრამ „ამ წუთებმა ყველაფერი შეცვალა.“ თეომ „ვაკო დაიმახსოვრა“ და მიხვდა, რომ მეორე დღეს „რაღაც აუცილებლად მოხდებოდა.“ ასეც იყო. ვაკო და თეონა დამეგობრდნენ.
„მივხვდი, რომ ვაკოს გვერდით მეც შევძლებდი ვყოფილიყავი საინტერესო, მე მგონი თვითონაც ამიტომ ამირჩია.“ – ამბობს თეო. მსგავსი განცდა გაუჩნდა ვაკოსაც, „მასზე არაფერი ვიცოდი, მაგრამ მაინც ვფიქრობდი, რომ თეო ჩემი იყო.“
პირველი შეხვედრიდან ოჯახის შექმნის გადაწყვეტილებამდე ექვსი წელი გავიდა. ამ დროის მანძილზე ბევრი ეუბნებოდა ვაკოს, რომ უკვირდა, რომ არ დაიღალნენ, არ შექმნეს ოჯახი ან არ დაშორდნენ, უფრო გაუკვირდათ, როცა თეო ორი წლით სასწავლებლად ჩეხეთში წავიდა.
„აპლიკაცია ისე შევავსე, ვაკომ არაფერი იცოდა. ცოტა ხანში, როცა ჩეხეთის უნივერსიტეტიდან დადებითი პასუხი მოვიდა, ვაკომ მხარი დამიჭირა. თუმცა ეს მაინც მძიმე პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ჩასვლიდან ერთ კვირაში გავაცნობიერე, რომ ვაკოს ისე ხშირად ვეღარ ვნახავდი და ვერც დაველაპარაკებოდი. ვერ გავძელი, ლექციებზეც კი ვტიროდი. მალევე უკან წამოსვლის გადაწყვეტილება მივიღე, მაგრამ ვაკომ გადამაფიქრებინა. რაღაც პერიოდში ლექციების დაწყებამდე მირეკავდა და მაგულიანებდა. შემდეგ ზამთრის არდადეგებზე ჩამოვედი, ერთხელ ვაკოც ჩამოვიდა ჩემთან.“- მიყვება თეო.
ვაკო ფიქრობს, რომ ამ დაშორებამ ისინი უფრო გააძლიერა და „ერთმანეთის სუსტი და ძლიერი მხარეები დაინახეს,“ თეოს კი სიტყვა გაძლიერება „ეცოტავება.“
ერთად გატარებული წლების მიუხედავად ჰგონიათ, რომ დღემდე ბოლომდე არ იცნობენ ერთმანეთს: „ვფიქრობ, ვერასდროს ამოვწურავთ ერთმანეთს, რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა, უფრო საინტერესო ხდებოდა ჩვენი ურთიერთობა,“ – ამბობს ვაკო.
„რაღაცას იმიტომ კი არ ვაკეთებ, რომ ეს ვაკოს მოეწონება, მე მინდა, რომ მას ეს გავუკეთო და არ მეშინია. გაცილებით თამამი ვარ, იმიტომ, რომ ასე უფრო საინტერესოა,“ – ამბობს თეო.
თეო რისკიანია, ვაკო – არა, მაგრამ თეო უფრო თამამად მხოლოდ იმიტომ რისკავს, რომ მის გვერდით ვაკოა. „ახლა რომ დავფიქრდი, გავაკეთებდი თუ არა ვაკოს გარეშე იმ რაღაცებს, რაც გამიკეთებია, ვფიქრობ, რომ შეიძლება მის გარეშე ვერც გავაკეთებდი. შეიძლება ვაკო არ მეთანხმებოდეს რაღაცებში, რასაც ვრისკავ, მაგრამ მაინც ვაკოს იმედად ვარ.“
ვაკო ამბობს, რომ შეუძლებელია ყველაფერში ეთანხმებოდე ადამიანს, ბევრი რამ შეიძლება იყოს განსხვავებული, მაგრამ მთავარი ღირებულებებში თანხვედრა და სიყვარულია. „მე ისიც მომწონს, რაშიც ერთმანეთს არ ვგავართ, ჩვენ ერთმანეთს ინფორმაციას ვუცვლით.“
„მე შემიძლია მოვუსმინო ვაკოს, დავფიქრდე, მართალი ვიყავი თუ არა როცა რაღაცას ვამტკიცებდი, ან მან დამარწმუნოს ან პირიქით, ჩვენ იშვიათად ვკამათობთ.“ -მიყვება თეო.
ცოტა ხნის წინ, როცა ერთად ცხოვრების დაწყებისა და ოჯახის შექმნის პასუხისმგებლობა გადაწყვიტეს, „მაინც გაჩნდა შიში.“ თეო ფიქრობდა, რომ კიდევ ხომ არ იყო საჭირო მეტი დრო, მაგრამ გადაწყვეტილების მიღებაში ისევ ვაკო დაეხმარა.
ქორწინებამდე ბევრი იფიქრეს თუ სად და როგორ უნდა ეცხოვრათ: „თავიდან გადაწყვეტილი გვქონდა თბილისში წავსულიყავით, დამოუკიდებლად, მშობლების დახმარების გარეშე გვეცხოვრა. თუმცა დავფიქრდი და მივხვდი, რომ უნდა გვეცხოვრა ვაკოს ოჯახში, ვაკოს მშობლებთან და მის დაიკოსთან ერთად. გვინდოდა, რომ ვყოფილიყავით დიდი ოჯახი. ეს ერთგვარი მადლობა იქნებოდა ჩემგან იმისთვის, რომ ვაკო არსებობს და არის ისეთი, როგორიც არის. ჩვენ გვაქვს ერთად საუზმის და ვახშმის ტრადიცია, ვაკოს ძალიან თბილი და მოსიყვარულე მშობლები ჰყავს. ვაკოს მამა ხშირად შემაქებს ხოლმე, ვფიქრობ ასე ცდილობს მხარი დამიჭიროს, მიუხედავად იმისა, რომ სახლში იშვიათად ვარ. როცა სახლში ვარ და ვალაგებ, მეუბნება `იმდენად ასუფთავებ, სახლი დაგვიპატარავეო და ვიცინით. ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ასე გადავწყვიტე.“
