კვირის ამბები

“შეჭრილების”, ეკომიგრანტებისა და გულგრილობის შესახებ

15.07.2013 • 1780
“შეჭრილების”, ეკომიგრანტებისა  და გულგრილობის შესახებ

 

 

ირმა დიმიტრაძე
ირმა დიმიტრაძე

დიდი ხანია ვფიქრობ, ღირს თუ არა აჭარაში ბოლო დროს მიმდინარე მოვლენების, აჭარელი ეკომიგრანტების დაბრუნებისა და ხელვაჩაურში სახელმწიფო საკუთრების დაკავების ფაქტების თაობაზე ჩემი აზრი საჯაროდ დავაფიქსირო, თავს ვიკავებდი, ჩემი ასაკის გამო, მაგრამ საბოლოოდ იმდენად გაოგნებული დამტოვა “დიდების” ნააზრევმა, გადავწყვიტე, რომ მათ გვერდით საზოგადოება ჩემს მოსაზრებებსაც მარტივად აიტანს და გაიტანს. 

 

როდესაც “სახელმწიფო საკუთრებაში შეჭრილების” საკითხს განიხილავდნენ, დიდი იმედი არც მქონდა, რომ ვინმე დაინტერესდებოდა ამ საქციელის გამომწვევი მიზეზებით, ან თუნდაც მიზნებით, მაგრამ იმას ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი, თუ ამ ხალხს ეტყოდნენ, სოფელში შენს ბიძაშვილს ან ნათესავს სახლი აქვს და აქ რა გინდაო.

 

 

როდესაც შეიქმნა სამთავრობო კომისია ამ საკითხის განსახილველად და რეკომენდაციების წარსადგენად, იმედი მომეცა, ლოგიკურ ჩარჩოებს მაინც არ გასცდებოდა მათი სტრატეგია, მაგრამმუნიციპალიტეტების მიხედვით დაყვეს იქ შესახლებული მოსახლეობა და განუცხადეს, რომ მუნიციპალიტეტებს უნდა აღმოეჩინა მათთვის დახმარება. აქ გამიჩნდა ასეთი კითხვა – კარგი, ამ ხალხმა თუ არ იცის, არც გაუგონიათ, რომ ამ უკიდურესად მცირემიწიან აჭარის მაღალმთიან რეგიონებში, საქართველოში მიმდინარე დემოგრაფიული პრობლემების ფონზე, მოსახლეობის ზრდის დონე ძალზე მაღალია?! ბავშვმაც იცის, რომ ყვავილი როცა პატარაა, ჭიქაშიც შეიძლება ჩავრგოთ და გაიხარებს კიდეც, მაგრამ როცა იზრდება, მოზრდილ ქოთანში უნდა გადარგვა და გარკვეული პერიოდის შემდეგ უფრო დიდი გარემო ესაჭიროება არსებობისთვის. ხუთსულიანმა ოჯახმა შეიძლება თავი გაიტანოს 200 კვ. მიწის ნაკვეთზე მოყვანილი კარტოფილით, ბოსტნეულითა და ხილით, როდესაც სხვა არავითარი შემოსავალი არ არის, მაგრამ როდესაც სამი ძმა ერთ სახლში ცხოვრობს (და ესეც დავუშვათ შესაძლებლად, თუმცა აბა, თქვენ იცხოვრეთ ძმების ოჯახთან ერთად) და თითოეულს ხუთსულიანი ოჯახი ჰყავს სარჩენი, ამ ადამიანების რაოდენობასთან ერთად, როგორ ფიქრობთ, ის 200 კვ. სამმაგდება?! ასეთ პირობებში რა ქნას მუნიციპალიტეტმა? აქვთ მათ რამე ჯადოსნური ჯოხი მიწების გასასამმაგებლად?!

 

 

მოდით იქ `შეჭრილი~ ხალხის ყოფას გადავხედოთ – არა წყალი, არა საკანალიზაციო სისტემა, არა ელექტროენერგია, არა სანიტარია და რაც მთავარია, არა უსაფრთხოება! როგორ ფიქრობთ, ამ ხალხის მიზანს ასეთ პირობებში ცხოვრება წარმოადგენდა?! მე რატომღაც სხვანაირად ვფიქრობ – ამ ქვეყანაში, ან კანონი უნდა დაარღვიო, ან შიმშილით უნდა დაგეხოცოს შვილები, რომ ყურადღება მოგაქციონ, გკითხონ, რატომ იქცევი ასეო, მაგრამ, როგორც ჩანს, საზოგადოების ყურადღების მისაქცევად მეორე გაცილებით უფრო ეფექტური გზაა, რადგან ჯერჯერობით, საზოგადოების არც ერთი წევრი, რომელსაც პირადად არ შეეხო ეს ფაქტი, არ დაინტერესებულა ამ ხალხის პროტესტის მსგავსი ფორმით გამოხატვის გამო.

 

 

მე, ჩვეულებრივ მოზარდს, გამიჩნდა კითხვა – თუ საქართველოს იმდენი რესურსი გააჩნია, რომ სასაცილო ფასად გაყიდოს მიწები უცხო ქვეყნის მოქალაქეებზე, ამ ხალხს რაღას აწვალებენ?! ან იქ მცხოვრები ბავშვების უფლებებს რომელი რატიფიცირებული თუ ადგილობრივი კანონი იცავს? მე სკოლაში მასწავლეს, რომ ყველა ბავშვს აქვს უსაფრთხო და ჯანსაღ გარემოში ცხოვრების უფლება, ხოლო ხელისუფალი ვალდებულია ქვეყნის მოსახლეობის უფლებებისა და თავისუფლებების განხორციელება უზრუნველყოს. ბევრს ქვეწარმავლების სურათზე დანახვაც პანიკაში აგდებს და ამ ხალხს “სახლებში” (ქოხებში) უწევთ ქვეწარმავლებთან თანაცხოვრება და ფხიზლად ყოფნა, რომ ბავშვი არ იმსხვერპლოს ძილის დროს. რამდენჯერმე შეძლეს და გველი მოკლეს ან დაიჭირეს, მაგრამ ყოველთვის ასე იქნება?!

 

 

წალკიდან დაბრუნებული ეკომიგრანტების (რომლების ჩასახლებაც და გამოსახლებაც სრულიად ბუნდოვანია ჩემთვის) პრობლემას რაც შეეხება, ეს თემა იმდენად პოლიტიზებული გახდა, რომ მე ღრმად არ შევეხები მიზეზებს. ეს ხალხი სრულიად მიტოვებულ, ღმერთისგან მივიწყებულ ტერიტორიებზე ჩაასახლეს და თან არ ჩაასახლეს, აბა, კაცი ომში გაუშვი და იარაღი არ მისცე, ეგ რა გაშვებაა?!

 

 

ეს პრობლემა მე პირადადაც შემეხო – ერთ ზაფხულს ბებიასთან და ბაბუასთან წალკაში ვისვენებდი, სახლი საკუთრებაში, დაპირების მიუხედავად, არ გადაუციათ, წყლის, გათბობისა და მიწის პრობლემაც არავის მოუგვარებია, თუ არ ჩავთვლი პრეზიდენტის საჩუქარს (თითო ჰექტარი მიწის ნაკვეთი), რომელიც ხშირ შემთხვევაში გამოსაყენებლად უვარგისი ან სრულიად არასაკმარისი იყო, მაგრამ ჩვენი დეპუტატის, ბატონი მურმან დუმბაძის (მის სიტყვებს კიდევ დავუბრუნდები) არ იყოს, აჭარელი კაცის ხელი ისეთია, აქაც მოაწყო ცხოვრება. ახლა ამ ყველაფრის კანონიერი მესაკუთრეები გამოჩნდნენ და აჭარელი ეკომიგრანტები ღია ცის ქვეშ, ჰაერში გამოკიდებულნი დარჩნენ. დღეს შიმშილობენ, თუმცა ვეჭვობ, პროტესტის ეს ფორმა ხელისუფლებისა და საზოგადოებისთვისაც დიდი ხანია “უინტერესო” გახდა.

 

 

აი, ბატონმა მურმან დუმბაძემ ერთერთ სატელევიზიო გადაცემაში დაახლოებით ასეთი რამ განაცხადა, კი ბატონო, მივცემდით ამ ხალხს ბინებს ბათუმის ტერიტორიაზე, მაგრამ აჭარელი კაცი ისეთია, მიწაზე თუ არ იმუშავა მისმა მადლიანმა მარჯვენამ, აქ ვერაფერს გაახერხებსო. თავი შეურაცხყოფილად ვიგრძენი ამ “კომპლიმენტის” გამო და ვერ გავიგე, ამ ლოგიკით თვითონ პარლამენტში უნდა წასულიყო თუ ყანაში?!

 

 

და ბოლოს, ჩემო ძვირფასო “დიდებო”, მგონია რაღაც სხვანაირად უყურებთ მაგ “დიდი” ასაკიდან და “სკამიდან” იმას, რისი გადმოცემაც მე ვცადე ამ წერილით.

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: