ილო, როგორც ვიცი, მუსიკალური განათლება გაქვთ. რამდენად განაპირობა ამან თქვენი დღევანდელი ცხოვრება, რამდენად რეალიზებული ხართ ამ მხრივ?
სამწუხაროდ მუსიკოსობა პროფესიად არ მიიჩნეოდა მაშინ, ახლა თუ შემდგარი მუსიკოსი ხარ, არ არსებობს დასაქმებული არ იყო. მე, პირადად, მასწავლებლობა მიჭირს, ვიყავი წელიწადნახევარი სკოლაში, მაგრამ… დღეს რომ მოვინდომო, მასწავლებლად მინიმუმ სამ სკოლაში დავიწყებ მუშაობას. ასე რომ, ვფიქრობ, საკმაოდ კარგი არჩევანი გავაკეთე, როცა მუსიკას გავყევი, უფრო სწორად მუსიკამ გააკეთა ჩემზე არჩევანი.
მუსიკაზე ვსაუბრობთ და აქვე გკითხავთ, რას ფიქრობთ თანამედროვე ქართულ მუსიკაზე?
არასდროს გამოვხატავ ჩემს დამოკიდებულებას ასე ღიად, იმიტომ, რომ ყველაფერს აქვს არსებობის უფლება. რასაც აკეთებ ის თუ ერთ ადამიანს მაინც მოსწონს, კარგია და მე არ მაქვს უფლება, ვიღაცას ვუთხრა – „შენ არ გაქვს გემოვნება“.
და ე.წ. მოდურ მუსიკაზე რა აზრის ხართ? აი, მოდაში რომ შემოდის და ყველა უსმენს…
თუ შენ შენს მუსიკას ქმნი და უპირატესობას ანიჭებ რომელიმე მიმდინარეობას, ეს შენზე გავლენას ახდენს, მის კალაპოტში ზიხარ. ეს არის ჩვეულებრივი ამბავი.
მუსიკალურ სამყაროში თუ არიან ისეთი ადამიანები, ვინც გავლენა იქონიეს თქვენზე?
კი, ასეთი ძალიან ბევრია. საერთოდ არ ვარგა, როცა კონკრეტულ სფეროში ხარ და სხვას არ აღიარებ. „როკ ენ როლის“ დაკვრა შეუძლია ყველას, ქუჩაში რომ გააჩერო, 10 წუთში დაუკრავს. მუსიკაში არის დრო, ასაკი, როცა უსმენ როკს და სხვა შენთვის მიუღებელია. დღეს მე ასე არ ვარ.
ჯგუფი „ექსტრიმი“ ძალიან მიყვარს, „მეტალიკა“, „ნირვანა“ იყო ერთი პერიოდი, მაგრამ ახლა იმ ასაკში არ ვარ, რომ „ნირვანას“ ვუსმინო. ამას წინათ ჩი კორეასა და რობი ჰენკოკს ვუსმენდი…
ადრე კლასიკას საერთოდ ვერ აღვიქვამდი, როცა იყო კონცერტი კონსერვატორიაში, ღია ცის ქვეშ, ძალით მივდიოდი, რომ დამენახა ის, რასაც ჩემ გვერდით მჯდომი ხედავდა და ამისგან ექსტაზში ვარდებოდა, რაღაც ნირვანაში მიდიოდა… სასწაულის მოხდენა შეუძლია მუსიკას… ჩემზე ასეთ გავლენას ახდენს როკი. პატარა ვიყავი, როცა „მეტალიკას“ კასეტა მაჩუქეს, მოსკოვიდან ჩამომიტანეს, მოუსმინე, მუსიკა გიყვარსო. მაშინ ბათუმში საერთოდ არავინ იცოდა რა იყო „მეტალიკა“.
ძალიან მიყვარს მომღერალი მადონა, იმიტომ, რომ გემოვნებიანად აკეთებს იმას, რასაც აკეთებს.
ბოლოს კონცერტზე რომ იყავით, რა შეგრძნება იყო?
თითოეულ ორგანიზებულ კონცერტს აქვს ისეთი შეგრძნება, რასაც სიტყვებით ვერ აღწერ, უბრალოდ, უნდა იდგე იქ და უნდა ემსახურებოდე იმ საქმეს, რაც სულით და გულით გინდა. მიხაროდა – შესაფერისი სიტყვა არ არის, არ ვიცი შესაფერისი სიტყვა, რომ აღწერო ის განცდა, რაც გეუფლება იმ დროს, როცა ამხელა დარბაზში, ამდენი ხალხის წინაშე უკრავ და შენი მუსიკა აღქმულია კარგად.
ჩვენთან სამწუხაროდ ისეც ხდება, რომ ადამიანს ეკითხები რას უსმენო – კლასიკურ მუსიკასო – გპასუხობს. და რომ ჰკითხო რომელიმე კლასიკოსი მითხარიო, ვერც ერთს ვერ გეტყვის, იმიტომ, რომ არ იცის. იმდენი ყოფითი პრობლემა აქვს ადამიანს, რომ მუსიკისთვის ბევრს არ სცალია.
სად წარმოგიდგენიათ თავი 10 წლის შემდეგ?
ტერიტორიულად თუ მეკითხებით, საქართველოში თუ ვიცხოვრებ, ერთადერთი ქალაქი არის ბათუმი. ერთადერთი და არა ერთ-ერთი, არ ვიცი, რა უნდა შემომთავაზონ, რომ სხვაგან გადავიდე. დედაქალაქი ძალიან მიყვარს… მაგრამ ის ჩემი არ არის…
რას ურჩევდით ახალბედებს, ვინც აპირებს მუსიკით დაკავდეს?
აკეთონ მუსიკა. ჩემს ასაკში ძნელია, რომ ადამიანს დაავალო, ენთუზიაზმზე იმუშაოს. თუმცა თაობას, რომელიც ახლა არის 14-16 წლის, აქვს იმის ფუფუნება, რომ იმუშაონ ენთუზიაზმზე. მთავარია აკეთო, ხელი არ უნდა ჩაიქნიო არც ერთ საქმეზე. პირველ რიგში, როცა რამე არ გამოგდის, დამნაშავე შენ თავში უნდა ეძებო და არა სხვაში.
ჩემი და ჩემი ჯგუფის ბრალია, რომ დღეს არ ვართ ძალიან პოპულარულები, მაგრამ ამას ვაღიარებთ და იმედია, მომავალში გამოვასწორებთ.
