საქართველოს სხვადასხვა რეგიონში, სოფლად და დაბებში მცხოვრები მოსახლეობა, როგორც წესი, კულტურულად უფრო კონსერვატიულია, რის გამოც შესაძლოა უფრო ნაკლები მიმღებლობა ჰქონდეთ მათ გვარსა და სანათესავოში ღიად გეი/ლესბოსელი და ტრანსგენდერი ადამიანების მიმართ.
ჩვენი რესპონდენტები, სულიკო და ანასტასია, იმ მძიმე ისტორიებს გვიზიარებენ, რაც მათი გენდერული იდენტობისა და სექსუალური ორიენტაციის გამო გამოიარეს და რის გამოც იძულებულნი გახდნენ ბავშვობაშივე გაქცეულიყვნენ სოფლიდან. ორივე მათგანი ბავშვობაშივე ჩაერთო სექსსამუშაოში, თუმცა წლების შემდეგ მაინც მოახერხეს ლეგალური და უსაფრთხო სამსახურები ეშოვათ. დღეს ორივე მათგანი უსახლკაროა და სამსახურს ეძებს.
- რატომ გადავწყვიტე სოფლიდან წამოსვლა
26 წლის სულიკო იმერეთის რეგიონის ერთ-ერთი მაღალმთიანი სოფლიდანაა. ის ჰყვება, რომ ფემინურობის გამო ოჯახის წევრები მასზე სისტემატურად ძალადობდნენ. სულიკო 17 წლის ხდებოდა, როცა თბილისში გაიქცა, სადაც ქუჩაში სრულიად მარტო დარჩენილი, ტრანსგენდერმა გოგომ შეიფარა, რომელიც სექსსამუშაოში იყო ჩართული.
„ასეთ რეგიონებში ქვიარ მოზარდებს არანაირ ინფორმაციაზე არ აქვთ წვდომა. თუ რამეში თავისით გამოერკვევა, კი იცით, რა სიტყვითაც მოიხსენიებენ – „პიდარასტი“.
თავიდანვე გოგოებთან უფრო მეტ საერთოს ვპოულობდი, დედაჩემი ამას ხედავდა და მცემდა – რატომ არ თამაშობ ბიჭებთან, რატომ მოგწონს ფერადი ტანსაცმელი… მაშინ მე თვითონაც არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემ თავს, არავინ მყავდა, ვინც მეტყოდა, რომ არსებობს სხვადასხვანაირი გენდერული იდენტობა, თვითგამორკვევაში დამეხმარებოდა, არც ინტერნეტი იყო, არაფერი, მხოლოდ გაჭირვება …უკიდურეს სიღარიბეში ვცხოვრობდით, სკოლაშიც ვერ დავდიოდი ბოლო წლები ნორმალურად. არც ჩასაცმელი გვქონდა, არც საჭმელი. მჭადი და რძე რომ იყო, ბედნიერები ვიყავით. სკოლაში სულ მშიერი დავდიოდი – იხსენებს სულიკო.
ჩემი პირველი სექსუალური კავშირი ძალადობით მოხდა, ის კაცი დაახლოებით 50 წლის იყო, მე 16-ის. ის ხვდებოდა ჩემზე ყველაფერს და… ჩემი ტოლა შვილები ჰყავდა. ეს კაცი ახლაც ცხოვრობს იქ. და იქ, [იმ გარემოცვაში] ბევრი ბავშვია ისევ.
მე მინდოდა ჩემნაირი ადამიანები, მეგობრები მეპოვა, თორემ პარტნიორზე ზედმეტი იყო საუბარი, მაგრამ შეზღუდული ვიყავი ყველგან წასვლაში, მაშინ ვცადე დედაჩემთან დალაპარაკება ჩემს ორიენტაციაზე, მაგრამ… არ მინდა მე მასეთი შვილიო.
ერთხელ დედაჩემის კაბა ჩავიცვი, დიდი, შრიალა კაბა იყო… მეგონა, სახლში არავინ იყო, უცებ შემოვიდა დედაჩემი, ვერაფერი მოვიფიქრე… ისე მცემა, ისე მცემა… კაბაც შემომახია, მაგ დღეს წამოვედი სახლიდან… მითხრა დედაჩემმა, მირჩევნია მკვდარი, სასაფლაოზე მეწვე, ვიდრე ქალის ფორმით იარო ან გეი იყო და ოჯახის სახელი შეარცხვინოო“.
27 წლის ტრანსგენდერი ქალი ანასტასიაც იმერეთიდანაა, სახლში გატარებული ბავშვობის წლები ძალიან მძიმედ ახსენდება. 8 წლის ასაკში მასზე მამის მეგობარმა სექსუალურად იძალადა. მამა წლების განმავლობაში, ყოველ დღე სცემდა, ბავშვის მხარდამჭერი კი არც სამეზობლოში აღმოჩნდა ვინმე და არც სანათესავოში: „მშობლებიც ჩხუბობდნენ, მამაჩემი დედასაც სცემდა… მტრისას, ისეთი ჩხუბები იყო სახლში, ჩემ თვალწინ გაუტეხა ერთხელ ცხვირი. მამა ცოცხალია… გამამწარა, მთელი ცხოვრება დამინგრია, მთელი ცხოვრება…
ყველა მეზობელი მლანძღავდა, მთელი სოფელი – პიდარასტია, ქათამია, ქურდია… ის იყო ბოლოს გადამეკეტა, ჭკუიდან შევიშალე, აღარ სრულდებოდა, მამაჩემთან მიდიოდა ყველა, მამაჩემი კი ყოველ დღე მე მცემდა, თან მთვრალი“ – ჰყვება ის.
12 წლის ასაკში მან სოფელი დატოვა და თბილისში გაიქცა. ანასტასია ამბობს, რომ სექსსამუშაოში სწორედ ამ ასაკიდან ჩაერთო.
„ძალიან ცუდი ბავშვობა მქონდა, მიზეზი – ჩემი ორიენტაცია იყო, კაბებს ვიცვამდი, ვითომ ორსულად ვიყავი… მამას მეზობლები აქეზებდნენ, მერე სახლში მოდიოდა მთვრალი და მცემდა. ყოველდღე, ზედიზედ, ერთი და ორი თვე კი არა, ხუთი წელი გრძელდებოდა ეს სიტუაცია, ავდექი და წამოვედი სახლიდან. 12 წლის ვიყავი. თბილისში წამოვედი მარტო. ცირკთან მოვხვდი…“
ანასტასია ჰყვება, რომ თავიდან ერთი წელი ქუჩაში რჩებოდა, შემდეგ ფული მოაგროვა და ბინა იქირავა სექსმუშაკ ქალებთან ერთად. მისი მშობლები არ გამოჩენილან: „რას ვშვრებოდი? ვბოზობდი… ქუჩაში ვრჩებოდი. კლიენტები 40- 50-60 წლის კაცები იყვნენ. ფულს მე მიხდიდნენ. 13 წლის რომ ვიყავი, დამეხმარნენ ბინის ქირაობაში. სექსმუშაკებთან ვცხოვრობდი. 10 წელი ვიყავი სექსსამუშაოში“.
- „რამდენჯერ ჩაგვიხედავს სიკვდილისთვის თვალებში“
თბილისში ჩასვლიდან მალევე სულიკომ ქალის ტანსაცმელი ჩაიცვა და სექსსამუშაოში ჩაერთო. „იყო პერიოდი, როცა ჩემს ნამუშევარ ფულს სხვა იღებდა და მე პროცენტს მიხდიდა, მაგრამ იმ პერიოდში არანაირი შემოსავლის წყარო არ არსებობდა ჩემთვის, ვერც ქირას გადავიხდიდი, ვიქნებოდი ქუჩაში მშიერი… რამდენჯერ ცირკის ტყეში გვძინებია, სანამ ბინას ვიშოვიდით და რამდენჯერ ჩაგვიხედავს სიკვდილისთვის თვალებში…“
სულიკო თმას ზევით იწევს და თავზე ნაწიბურებს მაჩვენებს: – „17 ნაკერი დამადეს. 18 წლის ვიყავი, კოჯორში წაგვიყვანა ორმა ბიჭმა მე და ანასტასია, მაშინ 50 ლარი დიდი ფული იყო… მოულოდნელად ერთ-ერთის ძმა ამოვიდა თავის ძმაკაცთან ერთად, მეძავი გოგოები ამოიყვანეს. როგორც კი დაგვინახა ქალის ფორმაში, ამათი დედას #####, პიდარასტები ჰყოლია აქაო და თავში ჩამარტყეს ბუხრის შეშის გამოსაღები მაშა რომაა – ის, მომენტალურად გავითიშე… თავის ძმასაც სცემდა, ჩვენი მოკვლა ჰქონდათ განზრახული.
ერთ-ერთმა ქალმა გარედან სცადა ფანჯრის გაღება, ანასტასიამ ეს ფანჯარა ჩაამტვრია და იქიდან გადამასვენეს, თვალებს ვერ ვახელდი, სულ სისხლი მდიოდა. ძლივს ჩამიყვანეს კოჯრის საავადმყოფომდე, იქ ორი კვირა ვიწექი. არავინ დაუკავებიათ, არც პოლიცია გამოგვიძახებია. რატომ? გვეშინოდა, ყველაფერს ვფიქრობდით, გამოვლენ ციხიდან და მოგვკლავენ… იმ ბიჭის ისტორია არ ვიცით, აღარაფერი მოგვიკითხია“.
ანასტასია: ლისის ტბაზე მკლავდნენ. მე და ერთი ტრანსი გოგო აგვიყვანა ცირკიდან ორმა ბიჭმა, როგორც კლიენტებმა. ნარკომანები იყვნენ. უზარმაზარი დანა გადამისვა წელზე [მაისურს იწევს და ნაწიბურს მაჩვენებს], მერე იარაღი ამოიღო, ესროლა ლელას. მდელოზე დავგორდით, ფაქტობრივად, მკვდრები გვნახეს. ის გოგო იწვა მერე საავადმყოფოში. პოლიციამ დაიჭირა ისინი“ – ანასტასია ფეხზე მეორე ნაწიბურს მაჩვენებს – „ეს მამაჩემმა დამისვა დანა… მასთან კომუნიკაცია არ მაქვს“.
- სამუშაო საშუალო განათლების გარეშე
სულიკო ამბობს, რომ ამ წლებში რაიმე პროფესიის სწავლა ვერ მოახერხა, თუმცა სამსახურებში მიღებული გამოცდილებით გარკვეული უნარები შეიძინა. ის და თავისი მეგობარი ახლა სამსახურს ეძებენ, დასარჩენი არ აქვთ, ამიტომ ქობულეთის შემოგარენში, ერთ-ერთ შენობას აფარებენ თავს: „სტაბილური შემოსავალი ახლაც არ მაქვს, ძალიან ბევრ სამსახურში მიმუშავია, სადღაც ექვსი წელი სარესტორნო და მომსახურების სფეროში ვმუშაობდი, დამლაგებლად, მიმტანად… იმედია, მალე ვნახავთ სამსახურს.
მე და ჩემი მეგობარი ტრანსი გოგო ვცხოვრობდით ნაქირავებში, სამსახური რომ დავკარგეთ, ბინის მეპატრონემ გამოგვყარა, დავრჩით გარეთ და ახლა ერთ შენობას ვაფარებთ თავს.
მძიმე ფიზიკური სამუშაო ცოტათი მიჭირს, ასთმა მაქვს, გული მაწუხებს… სოციალური როგორც კი მოგვიხსნეს (ერთი წელიც არ იქნება), პაკეტი შემიჩერეს, ექიმთანაც ვეღარ მივდივარ“, – ამბობს სულიკო.
ანასტასია, რომელმაც სკოლა მე-6 კლასში მიატოვა, ამბობს, რომ სწავლაზე ახლაც ფიქრობს, ცოტა ხნის წინ მზარეულის კურსებზე უნდოდა ჩაბარება, მაგრამ ამბობს, რომ ოჯახის მხარდაჭერის გარეშე განათლების მიღება ძნელია.
სულიკო: „ტრანსის ფორმაში არ ვიყავი დიდ ხანს, უფრო ქროსდრესერი ვარ. ტრანსგენდერი ქალი იყო ჩემთვის იმ პერიოდში ფინანსური შემოსავალი, გინდოდა არ გინდოდა, უნდა ყოფილიყავი, მაგ პერიოდში სხვა საშუალება არ იყო. მერე ერთი კაცი დამეხმარა ნორმალური სამსახურის პოვნაში, გამომკითხა ყველაფერი, ბოლო ხმაზე ტიროდა ჩემი ისტორია რომ მოისმინა, შემაწყვეტინა ეს ყველაფერი. მალე ეს ტრანსი მარიამი [ჩემს ცნობიერებაში] გადავიდა სხვა, უკანა პლანზე, მაგრამ მარიამის ისტორია იქ დარჩა, არ გამქრალა, მარიამის ისტორიამ მე გამაძლიერა, გადამარჩინა და ისევ ძველი სულიკოს ცხოვრება დამიბრუნა.
- დღეს
„აქამდე არ მოვუკითხივართ არავის და ამდენი წლის მერე დედაჩემი მხოლოდ იმის საკითხავად გამოჩნდა, შეიცვალა თუ არა რამე ჩემში; ვუთხარი, რომ არაფერი შეცვლილა და მე ის ვარ – ვინც ვარ“, – ამბობს სულიკო.
ანასტასია ამბობს, რომ სახლიდან წამოსვლის შემდეგ, სანათესავოსთან რამდენიმე წლის წინ გადაიკვეთა, რა დროსაც ნათესავმა, რომელმაც ანასტასიას გენდერული იდენტობისა და სექსსამუშაოს შესახებ გაიგო, მას სასტიკად სცემა, „იქამდე 10 წელი არ ვიყავით შენახვედრი… ისე მცემა, ნახევარი სახე და ყური სულ გალურჯებული მქონდა“.
სულიკო: იცი, რა მინდა ვთქვა, რეალურია ყველაფერი [სექსუალური ძალადობა], რასაც ჰყვებიან [თემის წევრები]. რეგიონებში ძალიან ბნელა, დღემდე ძალიან ბევრი ლგბტი ადამიანი ითმენს ამ ყველაფერს, იმის შიშით, რომ ოჯახმა არაფერი გაიგოს. რამდენთან მეზობელი ამყარებს სექსუალურ კავშირს ამ სიჩუმის სანაცვლოდ, მათი ნების საწინააღმდეგოდ… ეს დღემდე ხდება ბევრ რეგიონში, მე ეს ვიცი.
მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში ბოლო 10-15 წლის განმავლობაში ჰომოფობია ზოგიერთ საზოგადოებრივ ჯგუფებში გარკვეულწილად შემცირდა, ჰომოფობიური განწყობები მთელი ქვეყნის მასშტაბით კვლავ მაღალი რჩება. ბოლო პერიოდში მთავრობის მიერ ნაწარმოები აგრესიული ანტი ლგბტ პროპაგანდის და რადიკალური ჯგუფების გააქტიურების პირობებში, ლგბტქი+ ადამიანების ყოველდღიურობა, მთელი ქვეყნის მასშტაბით, უფრო დამძიმდა.
