ელტუნ ახმედოვი ბიზნესისა და ტურიზმის მიმართულებაზე სწავლობს ილიას უნივერსიტეტში, მეოთხე კურსზე. უნივერსიტეტში 1+4 პროგრამით ჩააბარა. მიუხედავად იმისა, რომ ქართული ენის არცოდნის გამო წინააღმდეგობა პირადად მას არსად და არასდროს შექმნია, მიიჩნევს, რომ ამ პროგრამით მოსამზადებელ კურსზე სახელმწიფო ენის ერთწლიანი პროგრამა ეთნიკური უმცირესობების ყველა წარმომადგენლისთვის უფასო უნდა იყოს.
„თუ გვინდა, რომ სახელმწიფო ენის სწავლის კურსი იყოს ამ ქვეყნის მოქალაქეების, კერძოდ, ეთნიკური უმცირესობებისთვის ხელმისაწვდომი, მაშინ ყველასთვის უფასო უნდა იყოს, ეს ბევრად ეფექტური იქნებოდა. ყველას არ აქვს საშუალება, გადაიხადოს 2250 ლარი ენის კურსისთვის,“ – ამბობს ელტუნი.
ის მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ კაპანარჩხიდანაა, სადაც ძირითადად აზერბაიჯანულენოვანი მოსახლეობა ცხოვრობს, სკოლაც იქ დაამთავრა და მერვე კლასში იყო, როცა მის სკოლაში პირველად ჩავიდნენ ქართული ენის პროგრამის მასწავლებლები.
იმ დროისთვის ელტუნმა ქართული უკვე კარგად იცოდა. მეტიც, ეხმარებოდა და თარჯიმნობას უწევდა მშობლებს იუსტიციის სახლში, ბანკში, მაღაზიებსა თუ საავადმყოფოში ექიმებთან.
„პირველიდან მეთორმეტე კლასის ჩათვლით, ზუსტად 12 წელი დავდიოდი ქართული ენის რეპეტიტორთან, სახელმწიფო ენა რომ მესწავლა. ინიციატორები ჩემი მშობლები იყვნენ.
ბავშვობიდანვე მეუბნებოდნენ, რომ ქართული აუცილებლად უნდა მესწავლა, თუ მინდოდა ამ ქვეყანაში ცხოვრება, სწავლა და მუშაობა სამომავლოდ.
ჩემმა მშობლებმა სამწუხაროდ არ იციან ქართული და ყველგან კომუნიკაციის პრობლემა ჰქონდათ, ეს ძალიან დიდი დაბრკოლება იყო მათთის. არ უნდოდათ, მეც მსგავს მდგომარეობაში აღმოვჩენილიყავი და ამიტომ მიმიყვანეს თავიდანვე ქართულის მასწავლებელთან.
მშობლებს სეზონური ბოსტნეულის სათბურები ჰქონდათ, მამა მშენებელია, სახლებს აშენებს და არემონტებს, ამ სახსრებით მიხდიდნენ რეპეტიტორის ფულს. მაგრამ ყველას არ აქვს საშუალება ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ სოფლებში ბავშვობიდანვე იაროს მასწავლებელთან.
მეშვიდე, მერვე კლასიდან გავაცნობიერე, რომ სახელმწიფო ენის ცოდნა აუცილებელია,“ – ამბობს ელტუნი.
როცა მის სკოლაში ქართული ენის პროგრამის მასწავლებლები ჩავიდნენ, ელტუნმა მათთან კომუნიკაციით ენის პრაქტიკა მიიღო.
არც უნივერსიტეტში ჩაბარება გასჭირვებია და ჰყვება, რომ სპეციალურ ლიტერატურასაც დაბრკოლების გარეშე კითხულობდა და სწავლობდა.
„ამისთვის ენის ცოდნის საჭირო ბაზა უკვე მქონდა“ – იხსენებს ელტუნი.
წელს ის ბიზნესისა და ტურიზმის ბაკალავრიატში ასრულებს სწავლას. მიუხედავად ამისა, ამბობს, რომ სამსახურის მოძიება საკუთარი პროფესიით ძალიან უჭირს, რადგან პანდემიამ დააზარალა ყველა სფერო და განსაკუთრებით ტურიზმი, სადაც ელტუნი აპირებდა ბედის ცდას.
ახლა ის ერთ-ერთი კომპანიის გაყიდვების სამსახურში მუშაობს, თუმცა უნდა, რომ სამომავლოდ საკუთარი პროფესიით დასაქმდეს. სტუდენტობის ხუთი წლის განმავლობაში, როგორც ელტუნი გვიამბობს, მან არაერთი სამსახური გამოიცვალა და ბევრი რამ სცადა.
„სტუდენტობის მხოლოდ პირველი ექვსი თვე არ მიმუშავია, მერე სამსახური ვიპოვე და მას შემდეგ მშობლებზე დამოკიდებული აღარ ვყოფილვარ“ – გვეუბნება ის.
ელტუნი ამბობს, რომ მიუხედავად ბინის ქირის საფასურის გაძვირებისა, მაინც ახერხებს თბილისში ცხოვრებას და მუშაობას, რაშიც მას ენის ცოდნა ეხმარება:
„თბილისში პირველად 2017 წელს ჩამოვედი. ამ დროს 18 წლის ვიყავი. ადვილად ვეგუები ახალ ხალხს და ახალ გარემოს. ადაპტაცია არ გამჭირვებია, როცა ენა იცი, არ იკარგები და ეს დამეხმარა, მაგრამ ძალიან რთულია ამ გზის გავლა ეთნიკური უმცირესობების იმ წარმომადგენლებისთვის, ვინც ენა ჯერ კიდევ არ იცის კარგად, ამ მხრივ შეიძლება ვთქვათ, რომ მე გამიმართლა,“ – ამბობს ელტუნი.
