განათლება,მთავარი,მოსაზრება,სიახლეები

„ახლაც, როცა ძველ წიგნს დავყნოსავ, სულ სხვა მოგონებები გადამეშლება“ – ილია ჭანტურია

23.09.2021 • 3052
„ახლაც, როცა ძველ წიგნს დავყნოსავ, სულ სხვა მოგონებები გადამეშლება“ – ილია ჭანტურია

ავტორი: ილია ჭანტურია, სტუდენტი

___

იყო დრო, როცა ქვეყანაში გამომცემლობების სიმწირის თუ ჩვენს ქალაქში მსგავსი წიგნების ნაკლებობის გამო არ არსებობდა ლამაზად გაფორმებული და ილუსტრირებული წიგნები. იყო მხოლოდ ძველი, ყავისფერფურცლიანი წიგნები მაგარი ყდით, რომელთაც თავისებური სუნი ასდიოდა. მე ნამდვილად მომწონდა და ახლაც, როცა ძველ წიგნს დავყნოსავ, სულ სხვა მოგონებები გადამეშლება.

როგორიც იყო, კარგი იყო.

მე მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის ძველი, გაუფორმებელი წიგნებისადმი, რადგან ფანტაზიის უნარი სწორედ მაშინ განმივითარდა, სწორედ მათი დახმარებით. როცა ბებიაჩემი გვერდით მომისვამდა და ყდაგაცვეთილი წიგნიდან, რომელსაც ეწერა – „ქართული ხალხური ზღაპრები“ სხვადასხვა მეტად გასაოცარ ამბავს მიყვებოდა, მე ჩემი პატარა გონებით ვცდილობდი მოყოლილი სიუჟეტები თავში წარმომედგინა, გარემო შემექმნა, პერსონაჟების სახეები დამეხატა.

აი, მაგალითად, ახლაც, როცა ვინმე წიქარას ახსენებს, იმ წამსვე მახსენდება ბებიაჩემის სოფელი ობუჯი, რომლის დაღმართზეც სწორედ წიქარა მორბოდა ჩემს ბავშვურ წარმოსახვაში. ნაცარქექიას კი აბაშის ერთი პატარა სოფლის – კვათანის ვიწრო გზები უნდა გამოევლო. ამიტომაც მადლობის მეტი რა მეთქმის გაუფორმებელი და ძველი წიგნებისადმი, რომელთაც თავისებური სუნი დაჰყვება, ზოგისთვის სიძველის, მაგრამ ჩემთვის ბავშვობის.

მაგრამ იყო ისეთი დროც, როცა მე გადავედი მესამე კლასში და გაკვეთილებს შორის დასვენებებს სკოლის დერეფნებში ან ეზოში თანაკლასელებთან ერთად სირბილსა და თამაშში ვატარებდი. ზუსტად მაშინ, როცა მორიგი გარბენი უნდა შემესრულებინა, რომელიც არ ვიცი რითი დამთავრდებოდა (ერთხელ სკოლის დირექციის წევრზე შეჯახებითაც დამთავრდა და როგორ გაგრძელდა არ დავკონკრეტდები), სწორედ მაშინ შევამჩნიე ერთი საკმაოდ თვალშისაცემი თეთრი კარი (ყველა კარი სკოლაში თეთრი იყო, მაგრამ მაინც). მას იმ ოთახში შეჰყავდი, რომელსაც ერქვა სკოლის ბიბლიოთეკა.

ამ ოთახში აღმოჩნდა ისეთი წიგნები, რომლებიც დიდად განსხვავდებოდა ჩემი სახლის თაროებზე ჩამომსხდარებისგან. ეს წინგები ლამაზ-ლამაზი იყო, ფერადი ყდებით და თავისივე ნახატებით, სადაც თავად წიგნის გმირები ჩანდნენ ხოლმე. პირველი, რაც ამ ოთახში ხელში ჩავიგდე, იყო ერთი დიდად პატივსაცემი კაცის, ბარონ მიუნჰაუზენის თავგადასავალი.

ჩემი პირველი ემოცია მიუნჰაუზენის ახალ-ახალი ამბების გაგებისას ახლაც მახსოვს. თითქოს ბუნდოვნად, მაგრამ მომენტებში მაინც ძალიან მძაფრად, მახსენდება ქვემეხის ყუმბარაზე შემომჯდარი მთავარი გმირი, ან თავზებლისხეაყვავებული ირემი, რომელიც ტყეში მშვიდად დააბიჯებს ან ორმოში ჩავარდნილი ჩვენი პატივცემული ბარონი, რომელსაც თავისივე თმისთვის ჩაუჭიდია ხელი და ორმოდან ამოჰყავს…

საინტერესო მომენტია, ცხოვრებაში რომ გამოგადგება ხოლმე, ჯობს სხვა წაგეშველოს. მაგას რაღა ჯობია, თუ ამომყვანი გყავს გვერდში, მაგრამ ზოგჯერ ასეც ხდება და რაღა ვქნათ.

და ამ ყველაფერის შემდეგ დაიწყო ჩემი და კიდევ ჩემი ერთი კარგი ამხანაგის თავგადასავლები, რომლებიც ხან მხატვრულ სამყაროში იყო, ხან კიდევ აქეთ, ჩვენსკენ, რეალობაში გადმოინაცვლებდა. ბოდიში ჩემს არამკითხველ ყოფილ თანაკლასელებს, მაგრამ ამ დროს, სადღაც გულის სიღრმეში, ყოველთვის მეგონა, რომ მათზე ცოტათი მეტი მაინც მქონდა ნანახი და მგონი, მართალიც ვიყავი.

დააკლიკე და შეავსე ცარიელი თაროები სოფლის ბიბლიოთეკებში

ან გადმორიცხეთ ჩვენს ანგარიშზე

სს “საქართველოს ბანკი”, ბანკის კოდი:BAGAGE22;
ანგარიშის ნომერი: 
GE88BG0000000103117598
ა(ა)იპ თავისუფალ ჟურნალისტთა სახლი

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: