ბოლო ორი დღის განმავლობაში „ბათუმელებს“ უკვე 10-მდე პირმა მოსწერა, რომ თურქეთში მუშაობდნენ, განაცხადი შეავსეს, მაგრამ კომპენსაცია ვერ მიიღეს. მათი ისტორიები ძალიან ჰგავს ერთმანეთს.
ზოგი მათგანი ამბობს, რომ არ სურს „მთელმა ქვეყანამ გაიგოს“, როგორ უჭირს და მხოლოდ იმაზეა თანახმა, სახელმწიფოსთან ჟურნალისტებმა გავარკვიოთ, რატომ არ დაერიცხათ დაანონსებული კომპენსაცია – 300 ლარი, ზოგი კი მზად არის თავის მდგომარეობაზე „ქვეყნის გასაგონად“ ისაუბროს.
ზურაბ ბოლქვაძე ბოლო 15 წელია დადიოდა თურქეთში სეზონურ სამუშაოზე, ჩაის და თხილს კრეფდა. გვიყვება, რომ ასე გაჰქონდა თავი მას და მის ოჯახს – ორ შვილს და მეუღლეს. ახლა 11 და 12 წლის შვილებს მხოლოდ „სასადილოდან მოტანილი პური და საჭმელი“ აქვთ.
ზურაბმა კომპენსაციის მისაღებად განაცხადი პირველ ივლისს შეავსო, სოციალური მომსახურების სააგენტოში მივიდა და დაეხმარნენ დარეგისტრირებაში.
„მას შემდეგ ველოდები. აგერ დღეს დაირიცხება, აგერ – ხვალ. 20 რიცხვი რომ მოვიდა, სოციალურ სააგენტოში წავედი. მინდოდა გამერკვია, რა ხდებოდა. იქ მითხრეს, რომ ყველაფერი რიგზე და მოკვლევა მიდის. მერე ბანკში ვიარე, იქნება დაირიცხა და ვერ გავიგე-მეთქი. კიდევ არაფერი. დღეს თქვენ მოგწერეთ“, – გვითხრა კაცმა.
ზურაბი ხელვაჩაურში ცხოვრობს. გვიყვება, რომ მის გარშემო კომპენსაციის მოთხოვნით განაცხადი ბევრმა ადამიანმა შეავსო და ყველას ჩაერიცხა, ჩემს გარდაო.
მოლოდინის რეჟიმში ცხოვრობს თაკოც ხაშურიდან. ის მეუღლესთან ერთად თურქეთში ცხოვრობდა. იქვე გაუჩნდა შვილები. სეზონურ სამუშაოზეც იმუშავეს და არასეზონურზეც. როცა გაიგეს პანდემიის შესახებ, შეშინდნენ და სასწრაფოდ დაბრუნდნენ საქართველოში.
„ვერ წარმომედგინა, რომ ამდენ ხანს დაიკეტებოდა საზღვარი. ახლა ვართ ყველა უმუშევარი“, – ამბობს ქალი.
მას ყველაზე მეტად ის აღიზიანებს, როცა ხელისუფლების წარმომადგენლები „თავს იწონებენ – ამას დავეხმარეთ, იმას დავეხმარეთ“.
„აპლიკაცია შევავსე განყოფილებაში. დაიწერა, თქვენ წარმატებით გაიარეთ რეგისტრაციაო. შევავსე 27 ან 28 ივლისს… აცხადებენ, ყველას მივეცითო კომპენსაციაო, ხომ შეიძლება ჩვენთვისაც იყოს, ვისთვის არის აბა? ვინ მიიღო მაშინ ის თქვან. ტყუილია ეს ყველაფერი“.
თაკო ირწმუნება, რომ მის გარშემო კომპენსაციაზე განაცხადი ბევრმა შეავსო, მაგრამ ჯერ არავის მიუღია „ეს 300 ლარი“.
ნარგიზ პაპიძის ისტორია სრულიად გამორჩეულია. გამორჩეულია იმ ნიშნით, რომ მან ჯერ კიდევ პანდემიის დასაწყისში, 14 აპრილს მოგვმართა. გვიყვებოდა, რომ ქუჩაში რჩებოდა საკვებისა და მედიკამენტების გარეშე.
ნარგიზის შესახებ „ბათუმელებმა“ ვრცელი სტატია მოამზადა.
სქრინი ნარგიზ პაპიძის ერთ-ერთი მონაწერიდან
ნარგიზი გვიყვება, რომ მერე კვირების განმავლობაში ელოდა „ერთ კალათა“ საკვებს, მაგრამ მას არავინ გაუწოდა დახმარების ხელი.
ახლა კი ნარგიზი იმის შესახებ გვწერს, რომ ვერც 300-ლარიანი კომპენსაცია მიიღო. არადა, რეგისტრაცია წარმატებით გაიარა.
მარის, ესმას, თამაზის, სხვების და სხვების ისტორიები იდენტურია – „ვმუშაობდი თურქეთში“. „ვერ მივიღე კომპენსაცია“. „გახსნან საზღვარი“.
„ეს 300 ლარი არაფერში მეყოფა, მაგრამ ცოტა რაღაცას მაინც ვიყიდდი, საჭმელს“, – გვითხრა დამშვიდობებისას ზურაბ ბოლქვაძემ, რომელსაც ჯერ კიდევ აქვს იმედი, რომ მოკვლევას მალე დაასრულებენ და ბოლოს და ბოლოს მიიღებს „ამ 300 ლარს“.
