მას შემდეგ, რაც მოსახლეობამ წამლების ყიდვა თურქეთში დაიწყო და სამედიცინო მომსახურების მიღებაც, სადაზღვევო კომპანიების ნაწილმა საქართველოში ახალი სერვისი შექმნა – დაზღვევა თურქეთში. რას ფიქრობენ ამ თემაზე ჯანდაცვის სპეციალისტები?
თინა ტურძილაძე, ჯანდაცვის კონსულტანტი ფარმაკოეკონომიკის სპეციალიზაციით:
პრობლემა სადაზღვევო პაკეტებში არ არის, რომლებიც საერთაშორისო სამედიცინო სერვისებზე და მ. შ. მედიკამენტებზე ხელმისაწვდომობას სთავაზობს ბენეფიციარებს, ეს პაკეტები მოსახლეობის საჭიროების და, შესაბამისად, მოთხოვნილების პასუხადაა შექმნილი.
ნიშანდობლივია, რომ ადამიანებს გეგმიური სამედიცინო სერვისების და მედიკამენტების შეძენა სურთ ქვეყნის გარეთ. ეს ნიშნავს, რომ ადამიანებს აქვთ საჭიროებები, რომელსაც ვერ აკმაყოფილებს ქართული ბაზარი. რა თქმა უნდა, ამ სერვისებში გადახდილი თანხები ქვეყნიდან გადინებული ფულია, რომელიც სხვა ქვეყნის ბიუჯეტში ხვდება და სხვა ქვეყნის განვითარებას ხმარდება. ეს ნამდვილად არ არის გზა, რომელიც წარმატებამდე მიიყვანს სახელმწიფოს, მაგრამ ამ ხარჯების შეკავება, სერვისის მიწოდების შეზღუდვის ხარჯზე არ შეიძლება, ამისთვის საჭიროებების ადგილობრივი უზრუნველყოფაა საჭირო.
გასაგებია, რომ საქართველო სამედიცინო ნანოტექნოლოგიებით ვერც დაეწევა და მით უფრო, ვერ გაუსწრებს მოწინავე ქვეყნებს, სადაც მილიარდობით დოლარი იხარჯება ახალი მედიკამენტების და მკურნალობის ინოვაციური მეთოდების R&D-ში. მაგრამ ის, რომ მისი მოქალაქეები ეფექტური და ხარისხიანი მედიკამენტების საყიდლად, მეზობელ ქვეყნებში არ გარბოდნენ, ეს ნამდვილად არ არის დაუძლეველი პრობლემა და უფრო მეტიც, ეს სახელმწიფოს ვალდებულება.
სადაზღვევო და ფარმაცევტული ინდუსტრიის ინტერესები, როგორც წესი, კონფლიქტში უნდა იყოს ერთმანეთთან: სადაზღვევო უნდა ცდილობდეს მაქსიმალურად ხარჯ-ეფექტური წამლები დააფინანსოს და რაციონალური დანახარჯით მიიღოს სასურველი შედეგი თავისი ბენეფიციარისთვის, რომ არ გახდეს საჭირო შემდგომი ჩარევები და დამატებითი ფინანსები. რაც შეეხება ფარმაცევტულ ინდუსტრიას, ღარიბ ქვეყნებში მოგების მაქსიმიზაციას ის იაფი წამლებით ცდილობს.
ამ მოცემულობაშიც კი, ქართულ სადაზღვევო ინდუსტრიას შეუძლია ბევრად უფრო ეფექტური იყოს, ვიდრე არის. თუმცა სისტემურად მოცემულობის შეცვლისთვის მთავარი ფუნქცია ისევ სახელმწიფოზეა – მისი ვალდებულებაა, რომ ხარისხიანი, ეფექტური სასიცოცხლო მედიკამენტებისთვის პაციენტები სხვა ქვეყანებში არ გარბოდნენ.