ავტორი: მანანა ქველიაშვილი
2012 წელს, საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ, ბათუმთან ახლოს, ხელვაჩაურში, ყოფილი სამხედრო ბატალიონის ტერიტორიაზე, აჭარის მაღალმთიანეთიდან ათეულობით ოჯახი ჩამოვიდა საცხოვრებლად. ყოფილი 25-ე და 53-ე რუსული სამხედრო ბატალიონების ბაზებზე უკიდურესად გაჭირვებული ოჯახებმა ხის და მუყაოს ფიცრულები ააგეს და დასახლდნენ. ბევრი მათგანი მრავალშვილიანი ოჯახიდანაა და საკუთარი სახლი, ხელვაჩაურში გადმოსახლებამდე, არ ჰქონდათ.
საზოგადოება დასახლებას „ოცნების ქალაქის“ სახელით იცნობს. ბოლო ხუთ წელიწადში ეს ადგილი მნიშვნელოვნად შეიცვალა. მუყაოს და ხის ფიცრულები, ბეტონის ნაგებობებმა ჩაანაცვლა. თუმცა არ შეცვლილა საერთო სოციალური ფონი – გაჭირვება და გარემო, რომელშიც ამ ადამიანებს უწევთ ცხოვრება.
დასახლებას არ აქვს სკოლა, არც სამედიცინო პუნქტი, ერთადერთი სასწავლო ფუნქციის მქონე შენობა საგანმანათლებლო ცენტრია, სადაც „ოცნების ქალაქში“ მცხოვრები ბავშვები ინგლისურს ისწავლიან. შენობა, რომელშიც ცენტრი უნდა გაიხსნას, მრავალფუნქციურია. მასში იქნება საერთო საპირფარეშო, სააბაზანო და სამრეცხაო იმ ოჯახებისთვის, ვისაც საკუთარი სველი წერტილი არ გააჩნია და სარეცხი მანქანა არ აქვს.
ოჯახები, ვისაც საკუთარი სააბაზანო და საპირფარეშო არ აქვს ოცნების ქალაქში მრავლადაა. ხშირად ერთი ტუალეტით ორი-სამი ოჯახი სარგებლობს.
ქალმა, რომელმაც თურქეთში სეზონურ სამუშაოებზე (თხილი, ჩაი) შრომით სახლის აშენება შეძლო, ძველი ქოხი, ახალ სახლს ზემოდან დაადგა.
ჯემალ საგინაძეს თავდაცვის სამინისტრომ ახლახან ფეხის პროთეზი გამოუცვალა. ძველ პროთეზს სამახსოვროდ ინახავს. ის აფხაზეთის ომის ვეტერანია და უკვე წლებია ოცნების ქალაქში ცხოვრობს.
„ოცნების ქალაქში“ მცხოვრები ბავშვები განათლებას ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის სკოლებში იღებენ.
იმის გამო, რომ ზოგ ოჯახს ბავშვების აღზრდისთვის შესაბამისი პირობები არ აქვს, შვილები პანსიონში ჰყავთ. მაგალითად, თამარ კოკობინაძეს თავისი შვიდი შვილიდან, ოთხი პანსიონში ჰყავს მიბარებული. როგორც თამარი ამბობს, იქ მის შვილებს ყველაფერი აქვთ, რაც სრულფასოვანი განათლების მისაღებად სჭირდებათ.
„ოცნების ქალაქში“ პირველი სალოცავი (მეჩეთი) ცოტახანში გაიხსნება. დასახლების ერთ-ერთმა მკვიდრმა სალოცავი საკუთარ სახლს მიაშენა. ის აპირებს „ოცნების ქალაქის“ ბავშვებს სასულიერო განათლება მისცეს.
ის, რაც „ოცნების ქალაქში“ არ შეცვლილა ურბანული გარემოა. როცა წვიმს, დასახლება იტბორება, წვიმის შემდეგ კი გუბეები რამდენიმე დღე რჩება. ზაფხულობით მწერები, გველები, მღრნელები და არასასიამოვნო სუნი, მთელი „ოცნების ქალაქის“ დაუძლეველი პრობლემაა.
ბავშვებს თამაში მტვერსა და ოღრო-ჩოღრო ქუჩებში უწევთ. „ოცნების ქალაქში“ ბავშვებისთვის არაფერია.
