107 წლის სებილე შარაძეს ორი შვილი, 8 შვილთაშვილი და 15 შვილთაშვილიშვილი ჰყავს: „იმდენი შვილთაშვილი მყავს, რომ არ დეითლება. ვცხოვრობ ასე, შვილიშვილებთან და რძლებთან ერთად, ოთხი რძალი ვართ, რძლები არაფერს მაკლებენ, სტუმრები ბევრი გვყავს, ხშირად მოდიან, საჩუქრებსაც მჩუქნიან, ყველაზე მეტად შვილიშვილების კარგად ყოფნა მახარებს,“ – ამბობს სებილე შარაძე.
საკუთარი ქორწინების გახსენებისას ამბობს, რომ ოჯახის შექმნის ტრადიცია ძველად კარგი არ იყო, გათხოვებამდე ქალი საქმროს არ იცნობდა, მან საკუთარი მეუღლე პირველად ქორწილიდან მეორე ღამეს გაიცნო.
„კარგ გოგოს სხვასთან არ გუუშვებდნენ. 25 წლის ვიყავი, რომ გავთხოვდი. სახლში მოსვლამდე ქმარს არ ვიცნობდი, ნანახი არ მყავდა, არ ვიცოდი ვისთან ერთად უნდა მეცხოვრა. ქორწილი ასეთი იყო – ფარდას ჩამოაფარებდნენ, შიგ დაგაყენებდნენ და მთელი ღამე უნდა ყოფილიყავი, ეს არ იყო კარგი ტრადიცია, მე ქმარი მეორე ღამეს დევინახე, ქორწილამდე და ქორწილშიც ერთმანეთს ვერ დევენახვებოდით, ფარდაში დაგაყენებდნენ და დილამდე არ გამოგაჩენდნენ. ახლა რომ არის, ისე არ იყო, ბიჭმა დედოფალი არ იცოდა, ქალმა – ქმარი. ახლანდელი ტრადიცია კარგია, გაცნობილი ჰყავს და ყველაფერი იცის“.
ოჯახის შექმნიდან რამდენიმე წელიწადში სიბილე შვილებთან ყაზახეთში გადაასახლეს: „ორი წელი შვილებთან ერთად გასახლებაში გავატარე, ჩემს ქმარს, ხასანს, იჭირავდნენ და რომ არ დაეჭირათ, თურქეთში გეიქცა. თურქეთში წასვლის შემდეგ აღარ მინახავს. ხასანის გაქცევისთვის ორ შვილთან ერთად ყაზახისტანში გამასახლეს, უფროსი შვილი მაშინ ოთხი წლის იყო. რომ ჩაგვიყვანეს და საცხოვრებელში მიგვიყვანეს, არ იცხოვრებოდა. იქ გაჭირვება, ჩამოვედი და აქ სახლი გავერანებული დამხვდა, აღარც იატაკი ჰქონდა შერჩენილი და აღარც ფანჯარა, 7 სული საქონელი მყავდა, კოლექტივში გეიყვანეს, 10 ფრთა ქათამიც წეეყვანათ… ასე წვალებით ავაგე ცხოვრება, მარტომ დავზარდე შვილები. გასახლებიდან 7 წლის შემდეგ გავიგე ხასანის გარდაცვალება, თურქეთშია მისი საფლავი, მაგრამ რას იზამ. შვილები გამეზარდა, დავაქორწილე, ჩემი სოფლიდან მოვიყვანე რძალი,“ – გვიამბობს სებილე შარაძე.
მისი პირველი რძალი, ფატყუმე შარაძე, 83 წლისაა. ქალბატონი ფატყუმე ამბობს, რომ ყველაფრის მიუხედავად ცხოვრებით მაინც კმაყოფილია: „ოთხი შვილი მყავს, ყველას მისი ოჯახი აქვს. ბაირამზე დ ახალწელზე ყველა ვიკრიბებით, შვილიშვილები მოდიან, ეს მახარებს მოხუცებულს. ახლა სადაა პრობლემები, ჩემ დროს რომ იყო, არც გზა იყო, არც შუქი, ახლა პრობლემა არ არის, გზა არის, შუქი არის, იმუშავე და ჭამე,“ – ამბობს ქალბატონი ფატყუმე.
სებილე ბებოს შვილთაშვილის ცოლი გულნარა ამბობს, რომ უხუცესებს საგულდაგულოდ უვლის. „ორივე მარხულობს, მუსლიმანი ოჯახი გვაქვს, ღამით ვდგები და ვუმზადებ, ერთხანს ვიფიქრე, საჭმელს თუ არ მოვუმზადებ, აღარ იმარხავენ-მეთქი, რადგან შემეცოდა, 107 და 83 წლის მოხუცებულებისთვის მთელი დღე უჭმელ-უსმელად ყოფნა, ერთი თვე მარხვა რთულია, მაგრამ მათი რომ არ დაიშალეს, მეც ვუმზადებ, რაც შემიძლია მათ გვერდში ვდგავარ,“ – ამბობს გულნარა შარაძე.
