გასულ კვირას სოფლის მეურნეობის მინისტრი უმაღლესი საბჭოს დეპუტატებს ანგარიშს აბარებდა. სხდომათა დარბაზში რომ შევედი, სესია დაწყებული იყო. დარბაზში ვერც ერთი თავისუფალი სკამი ვერ შევნიშნე. მინისტრი ტრიბუნასთან იდგა, დარბაზის მიკროფონთან კი – „ნაციონალური მოძრაობის“ დეპუტატი კითხვებს სვამდა.
დეპუტატების უკან, ფანჯარასთან, კარგა ხანს ფეხზე ვიდექით მე და რამდენიმე ჟურნალისტი. მერე დავიღალე და იატაკზე დავჯექი, ჩემი კოლეგებიც გვერდით მომისხდნენ.
სამუშაო გარემო იყო, დეპუტატები რიგში იდგნენ, კითხვების დასმას აპირებდნენ, ჩვენც გულდასმით ვუსმენდით და „ბლოკნოტებში“ ვინიშნავდით ინფორმაციას. უცებ სხდომის თავმჯდომარემ, ანუ ავთო ბერიძემ, დარბაზში ყველა გააჩუმა და იკითხა – რატომ ვისხედით ჟურნალისტები იატაკზე. თუ სკამები არაა, შემოიტანეთ, თუ სკამები არის და ჟურნალისტები იატაკზე მაინც სხედხართ, შეგახსენებთ, რომ ეს წმინდა ტბელ აბუსერიძის დარბაზია და წესიერად მოიქეცით.
ბრჭყალებში არ ვსვამ ბატონ ბერიძის წინადადებას, რადგან ჩანაწერი არ მაქვს და ზუსტ ციტირებას ვერ ვახდენ. ზუსტად მახსოვს ის, რატომაც გავბრაზდი. რეგიონის საკანონმდებლო ორგანოს თავმჯდომარე რელიგიურ კუთვნილებას უსვამს ხაზს საჯარო სივრცეში – ჩემთვის ეს არაეთიკური, შეურაცხმყოფელი, რბილად რომ ვთქვა, არაკორექტულია.
ჩემი და ჩემი კოლეგების უწესობა იმაში გამოიხატებოდა, რომ იატაკზე ვისხედით?
მე ასე არ ვფიქრობ. თუ მე კათოლიკე ვარ! არა – მუსლიმანი! არა – საერთოდაც ათეისტი ვარ, რა ვქნა? მე არ მეკუთვნის ეს საკანონმდებლო ორგანო და ის სხდომათა დარბაზი?
წმინდა ადგილი თუ არის, ეჭვი მაქვს მომავალ სხდომებზე შარვლით შესვლას ამიკრძალავენ. ან თავზე დახურვას მომთხოვონ.
ერთადერთი დეპუტატი სხდომათა დარბაზში, ვინც ავთანდილ ბერიძის მხრიდან ჟურნალისტების მისამართით გაკეთებული არაკორექტული განცხადება გააპროტესტა, პეტრე ზამბახიძე იყო. იმანაც შენიშვნა მიიღო – რეგლამენტის გარეშე ხმის ამოღება არ შეიძლებაო.
დარბაზიდან გამოსვლის შემდეგ ჩემმა ერთმა მეგობარმა იკითხა, თუ ეს დარბაზი წმინდაა, დეპუტატები ერთმანეთს შეურაცხყოფას რატომ აყენებენ ან რატომ ჩხუბობენო. მეორე მეგობარი მეხუმრა, გადარჩენილხარ ბერიძემ მეტანიები რომ არ გაგაკეთებინაო.
ნუ, თუ წმინდა დარბაზია… შეიძლებოდა, რატომაც არა.
დარბაზში, სადაც წესრიგს არ ვარღვევდი, ჩემი ქმედებით, სამუშაო პროცესს ხელს არ ვუშლიდი, შეურაცხყოფა მომაყენეს.
ჩემი კოლეგებისგან განსხვავებით, მე ავთო ბერიძის ბოდიში არ მჭირდება, ანუ სასამართლოში არ ვაპირებ ჩივილს, ისე როგორც ეს სხვა ჟურნალისტებმა გააკეთეს ცოტა ხნის წინ…
არადა, რა სხვანაირი მახსოვს ავთანდილ ბერიძე – უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარე სულ ცოტა ხნის წინ, როცა ხელვაჩაურის საკრებულოს წევრი იყო უმცირესობიდან.
და ბოლოს, ვისაც სად გინდათ, იქ ილოცეთ, ოღონდ უმაღლეს საკანონმდებლო ორგანოში არჩეულმა დეპუტატებმა კონსტიტუციას პატივი ეცით.
