ლილი ფულარიანი ციფრული ცოდნის გამავრცელებელი ქალია. ასევე პრემია „კატო მიქელაძის“ ფინალისტი და ილიაუნისა და ჯიპას ყოფილი ლექტორი.
ის სამი წლის წინ თბილისიდან საცხოვრებლად ბაღდათში, სოფელ დიმში გადავიდა, სადაც დასთან ერთად აღადგინა 120 წლის ხის ძველი, მშობლიური ოდა – „ნინოსეული“.
ლილი ქვეყანაში არსებულ პოლიტიკურ კრიზისსა და რეპრესიებს ეხმაურება.
„ჩემი სტუდენტობის მეგობარი, ლექსო, რომელიც გამოქვეყნებულ სიაშია, მელაპარაკა (იმ სპეცრაზმელების სია იგულისხმება, რომლებიც საპროტესტო აქციების მონაწილეებს სასტიკად არბევენ, სცემენ). მითხრა, რომ ამ ყველაფერთან კავშირი არ აქვს და სულ სხვა საქმეზე მუშაობს.
როცა ამის დამადასტურებელი დოკუმენტი მექნება, იმ სტატუსსაც ავიღებ და თუ საჭიროდ მივიჩნევ, ბოდიშსაც მოვიხდი.
მეც ძალიან ვწუხვარ, რომ მის ოჯახს ამის გადატანა უწევს. ბავშვების და მეუღლის ფოტოების ფრიალს სასტიკად ვეწინააღმდეგები, მაგრამ, მეტი ბერკეტი მე აღარ დამრჩა. ვეღარაფრით ვეწინააღმდეგები სისტემას, რომელიც ჭორებს მივრცელებს სოფელში (რადგან სხვა სივრცეში ჩემზე ეგ ჭორები მაინც ყველას კიდია).
დირექტორს დიმის სკოლიდან ჩემი გაშვება აიძულა, წინასაარჩევნოდ სოციალურის მოხსნით დაემუქრა და იძულებით წაართვა პირადობები მეზობლებს, გააყალბა არჩევნები ჩემ თვალწინ, ვეღარ მივმართავ პოლიციას, გაუპატიურების მსხვერპლი ქალები როცა მომმართავენ.
ბიბლიოთეკა, სადაც დიმში შეხვედრებს ვაწყობდით, დაანგრიეს და მაღაზიას ხსნიან, ჩემს შეხვედრებზე ვინც დადის, იმათი მანქანის ნომრებს, სახელებს და გვარებს იწერენ და სუს-სს გადასცემენ, სოფლის ტურისტული განვითარებისთვის მოპოვებული გრანტი ადგილობრივი ხელისუფლების გამო უკან დავაბრუნე, მოსწავლეები მეუბნებიან, რომ აქციების მხარდამჭერი სთორების გამოც კი აშინებენ და ამის გამო ოჯახის წევრების სამსახურიდან გაშვებით ემუქრებიან.
კრიტიკულად მოაზროვნე მასწავლებლები დღე-დღეზე ელოდებიან სამსახურიდან გაშვებას, მეგობარი ნაცემია, მისი მეგობარი გადარჩება თუ არა, არ ვიცით და ასეთ დროს საჯაროობის გარდა ბერკეტი აღარ დამრჩენია.
ამ დროს მე აღარ ვიცი, რა სჯობს, აღარ მახსოვს რა მისწავლია, აღარ მახსოვს სად ვმუშაობ, აღარ მახსოვს რა ვალდებულებები მაქვს, უბრალოდ მინდა, რომ ცოცხალი გადავრჩე. გადარჩნენ ჩემი მეგობრები, გადარჩეს სახელმწიფო. და ამისთვის ვიბრძვი იმით, რა ბერკეტებიც მაქვს.
დღეს ჩემი ერთადერთი ბერკეტი არის საჯაროობა და საჯაროდ პასუხის მოთხოვნა ყველასთვის, ვინც დღეს ამ სისტემის ტვინი, ხელები ან უბრალოდ საზარბაზნე ხორცია.
რადგან ჩემნაირი ქალები რუსეთში 3 ადგილას არიან: ციხეში, კუბოში ან ემიგრაციაში.
ამის დასასრულებლად კი არსებობს ერთადერთი გზა #გაფიცვა“- წერს ლილი ფულარიანი ფეისბუქში.
_____________
