„იყო ახალგაზრდა საქართველოში, ნიშნავს გინდოდეს გაქცევა“ – სტუდენტი ზღვარზე მყოფთა თაობიდან

„იყო ახალგაზრდა საქართველოში, ნიშნავს, გინდოდეს გაქცევა აქედან. იმიტომ, რომ ყველას გაქცევა უნდა,“ – ამბობს 27 წლის გიორგი ხუხუნაიშვილი. ის ბათუმის ხელოვნების უნივერსიტეტში, კინორეჟისურის ფაკულტეტზე სწავლობს.

დასაქმება, განსაზღვრული სამუშაო გრაფიკი და ადეკვატური შრომის ანაზღაურება, თავისუფალი დრო დასვენებისათვის – ეს ის საკითხებია, რომლებსაც ჩვენი რესპონდენტი საქართველოში მცხოვრები ახალგაზრდების მთავარ გამოწვევად ასახელებს.

თავად არაერთ ადგილას უმუშავია. იყო ჭურჭლის მრეცხავი, ბარმენი, კურიერი. ახლა სადიპლომო ფილმს იღებს და იმედი აქვს, რომ თავისი პროფესიით დასაქმდება.

გიორგისთან ინტერვიუ მის სამუშაო გამოცდილებაზე საუბრით დავიწყეთ.

• რა იყო თქვენი პირველი სამსახური?

პირველი სამსახური იყო თბილისში. კურიერად ვმუშაობდი. მინდოდა, სწავლის ფული ჩემით გადამეხადა. მაკომპლექსებდა სახლში ფულის თხოვნა. ძალიან არ მიყვარს. ჩემს თაობაში რასაც ვაკვირდები, ყველა ასეა – არავის გვიყვარს სახლში ფულის მოთხოვნა. იმიტომ, რომ სახლში ფულს რომ ითხოვ, შემდეგ რაღაცნაირად დამოკიდებული ხარ.

თავიდანვე რომ შეეგუები იმას, რომ მარტო ხარ, მარტომ უნდა გადალახო პრობლემები, 40 წლის ასაკში ისევ ბავშვი არ იქნები. ამან გადამაწყვეტინა. ასევე გადამაწყვეტინა ჩემმა შეყვარებულმა. თვითონ რომ მუშაობდა და მე არ ვმუშაობდი, მაგანაც ცოტა დამაკომპლექსა.

წავედი თბილისში.

დავალიანება მქონდა უნივერსიტეტის. ეს უნივერსიტეტი მაქსიმალურად ცდილობს, სტატუსი არ შეგიჩეროს. ყველანაირად უდგანან სტუდენტებს გვერდში და მადლობა ამისთვის. 8 თვე ვიმუშავე კურიერად.

ბავშვობაში როგორი მომენტი მქონდა იცით? მძღოლს რომ ვუყურებდი, მეთქი, რა ენაღვლება, ზის, ატარებს. პირველი ერთი კვირა „ვკატაობდი“ მოპედით. ერთი კვირის მერე რომ დავაკვირდი, დღეში 200 – 220 კილომეტრს გავდიოდი. შემდეგ ხერხემლის ტკივილი დამეწყო და მერე მივხვდი, რომ კი არ „ვკატაობდი“, ვმუშაობდი.

• რა გამოცდილება მიიღეთ კურიერად მუშაობით?

მთავარი სირთულე ისაა, რომ ყოველთვის დაძაბული ხარ. თან თბილისში ბათუმთან შედარებით ქაოტური მოძრაობაა. სულ დაძაბული ზიხარ და ფიქრობ – აი, ახლა მოყვები ავარიაში, აი ახლა. თან სულ ჩქარობ.

პირველი ერთი კვირა ძალიან ნელა დავდიოდი. დღეში რომ უნდა გამეკეთებინა 90 ლარი, ვაკეთებდი 30 ლარს შიშის გამო. მომიწია ამ შიშის გადალახვა. თავიდან სხვა კურიერებს ვეკითხებოდი – „როგორ რისკავთ, რომ ასე სწრაფად დადიხართ“? მითხრეს – ერთი კვირა ადროვე საკუთარ თავს და ჩვენზე უარესს იზამო. ერთ კვირაში მივხვდი, რომ სასწაულ რაღაცებს ვშვებოდი. დაძაბულობა, როდესაც ორბორბლიან ტრანსპორტზე ზიხარ, არის ძალიან საშიში. პირიქით, მოდუნებული უნდა იყო. ყველაფერს უნდა ხედავდე.

სირთულეს ქმნის ისიც, რომ მიგაქვს შეკვეთა, მოპედზე ზიხარ, ამ დროს მომხმარებელი გირეკავს – „სად ხარ? ხუთი წუთი რატომ აგვიანებ?“

მესმის, რომ ყველას გვინდა გემრიელი და თბილი საჭმელი, მაგრამ როცა მომაქვს, თან გეუბნები, რომ გზაში ვარ. თან ცალი ხელით უნდა ვატარო, თან 60-ით ვიარო, თან გზას ვუყურო და თან შენ უნდა გიხსნა, რატომ ვაგვიანებ. და ეს ხდება მონოტონურად.

როდესაც მოპედზე ზიხარ, მანქანის გამონაბოლქვი, პირდაპირ მოდის სახეში. მანქანის გამონაბოლქვს აქვს ტკბილი გემო. გაშიებს, გაბრუებს, გთიშავს…

ხალხის დამოკიდებულება კურიერის მიმართ ძალიან ცუდია.

პანდემიის დროს გვიან ღამე შეკვეთა ავიღე. ის პერიოდია, ცხრა საათის შემდეგ გარეთ რომ ვერ გამოდიოდა ხალხი. ხურდა უნდა დამებრუნებინა, 5 ლარი 20 თეთრი. ზუსტად ეს თანხა მქონდა.

ლიფტში ჩავაგდე ეს 20 თეთრი, მე-16 სართულზე ცხოვრობდნენ და სხვა ხურდა არ მქონდა.

საშინლად დაღლილი ვიყავი. თან ღამეა, ორის ნახევარი. 33-ე შეკვეთა იყო. ეს ნიშნავს იმას, რომ 66 ადგილას ვიყავი. ერთი შეკვეთა ორი გაჩერებაა. 66 ადგილი თბილისისთვის არის 220-230 კილომეტრი.

მეთქი, რა უნდა მითხრას, ავალ ლიფტით და ბოდიშს მოვუხდი.

დავაკაკუნე. ბებო აღებს კარს და ვეუბნები, ბებო ასე, ასე. ბოდიში, 20 თეთრი თქვენს ლიფტში ჩავაგდე, ისევ იმიტომ, რომ თქვენთან ამოვსულიყავი.

როგორ გამლანძღა იცით? საშინელი სიტყვები მიძახა.

მომცა საქართველოს ბანკის პირადი ნომერი და დამარიცხინა ეს 20 თეთრი. 20 თეთრს ხომ ვერ დარიცხავ…

კი მიყურებთ ახლა, ცოტა ისეთი ვარ, მამაკაცური, მაგრამ მაინც მგრძნობიარე ვარ. ლიფტში შევედი, სტოპს დავაჭირე, გავაჩერე და საშინლად ვტიროდი.

ძალიან შემრცხვა. აქედან დაიწყო უკვე ის, რომ მივხვდი ჩემი საქმე არ იყო.

არც არავის საქმე არაა. ცუდად არ მინდა გამომივიდეს.

არის მეორე მომენტიც. თიფსზე იწყებ მუშაობას, გინდა, რომ კარგად მოემსახურო. ზოგი არის ისეთი, შეიძლება ყველაფერი კარგად გააკეთო, თიფსი 20 ლარიც მოგცეს, მაგრამ ისე მოგცემს, ზემოდან გიყურებს. დამიხევია ეგ 20 ლარი.

• რა განაპირობებს ასეთ დამოკიდებულებებს, თქვენი აზრით?

არ უშრომიათ. არ იციან, რომ მენაგვეც და ექიმიც შრომის ამბავში თანასწორია. არ უნდა დავაკნინოთ ადამიანი. ნაბიჯები არ გაუვლიათ ამ ადამიანებს. მაგალითად, თეატრში ხომ შეიძლება ჯერ სცენის მუშა იყო, მერე განვითარდე. შრომის ფასი არ იციან. მგონია, რომ მამიკოს ფულებზე გაზრდილი ადამიანები არიან. 40 წლის ასაკში ხვდებიან, რომ უნდა იმუშაონ. შეიძლება ბევრი მიზეზია, მაგრამ მე რასაც დავაკვირდი, ყველა ასეთი ადამიანი იყო, ვინც ზემოდან გადმომხედა.

განათლებაც პრობლემაა. წიგნების არ წაკითხვა. ყველა ფიქრობს, წიგნებიდან რას ვისწავლი. რა უნდა მასწავლოს ახალი – მქონია დისკუსიები. შეიძლება არაფერი არ გასწავლოს, მაგრამ უფრო მეტად ჰუმანური ხდები.

[ადამიანები] არ არიან ჰუმანურები, არ წაუკითხავთ წიგნები, უყვართ მარტო დათა თუთაშხია, სერიალი და არა – წაკითხული.

გიორგი ხუხუნაიშვილი

• ასაკის მიხედვით განსხვავდება დამოკიდებულებები?

ახალგაზრდებიდან უფრო დადებითი დამოკიდებულება მახსენდება. მაგრამ ჩემი ასაკის ადამიანებს აქვთ დაგვიანებაზე ძალიან დიდი პრობლემა.

მაგათ აქვთ როგორი პრობლემა იცით? ჩემი ფულია, რატომ მიგვიანებ. აპლიკაციას აქვს ფუნქცია, გიწერს, რამდენ ხანში მოდის კურიერი. მაგრამ გზაში ყველაფერი ხდება. შეიძლება საერთოდ საბურავი გამისკდეს. დავრეკო, მოვიდნენ, გააკეთონ. ასეთ რაღაცებს ვერ გიგებენ. შეიძლება წითელზე გავჩერდი უფრო დიდი ხანი ან ყველა გადასასვლელზე წითელი შემხვდეს.

ვერ ხვდება, რამხელა რისკის ქვეშ ხარ, იმიტომ, რომ თვითონ შეიძლება ოფისში იჯდეს.

უმეტესად ისეა, რომ ოფისის სამსახურები უფრო წინა პლანზე წამოვიდა.

ვერ ხვდება, რატომ შეიძლება დააგვიანო.

მაგრამ ჩემი თაობა მაინც უფრო გამგებია. მახსოვს, ორ გოგოს მივუტანე ხინკალი. გარეთ ვერ გამოდიოდნენ და ისე ყვიროდნენ გმირი ხარო. „იმენა“ გმირი ხარო. შოკოლადები მაჩუქეს და ხინკალზეც დამპატიჟეს. თუ ძალიან სიცივე იყო, ჩაის მახვედრებდნენ ჩემი თაობის ბიჭებიც, გოგოებიც. პეჩენიებს მახვედრებდნენ. ზაფხულში – მილქშეიკებს.

არც ზემოდან ყურების მომენტი აქვთ. უფრო ლოიალურები არიან.

• ფიქრობთ, რომ თქვენი თაობა უფრო აფასებს შრომას?

კი. ჩვენი თაობა უფრო აფასებს შრომას.

ჩვენ რა გვაქვს, იცი… ბებიაჩემს ვეუბნები ხოლმე – „ბებო, მუდმივ სამსახურში რომ წავიდე, უნდა ვიმუშაო კვირაში ექვსი დღე, დღეში 12 საათი და უნდა ავიღო 20 ლარი“. არ მინდა ასეთი სამსახური, რაც არ უნდა ფული მჭირდებოდეს. მირჩევნია, რომ ასეთ დამსაქმებელთან არ ვიმუშაო. განა იმიტომ, რომ ის 20 ლარი არ მინდა, არა.

12 საათი კვირაში 6 დღე… აი, ვერ ხვდება რატომ არ მინდა. მეუბნება – „ბებო, 20 ლარი ხომაა“.

კი ბებო, 20 ლარი არის, მაგრამ მერე დრო არ გრჩება, რომ წიგნი წაიკითხო. სულ იქ უნდა იყო.

• სტუდენტობისას მუშაობის საჭიროება რომ არ გქონოდათ, თავისუფალ დროს რაში გამოიყენებდით?

აუცილებლად პროფესიაში გამოვიყენებდი. არ გავაცდენდი ლექციებს იმის გამო, რომ ვმუშაობ. იმიტომ, რომ 8 თვე მომიწია მუშაობა უნივერსიტეტის ფულის ასაგროვებლად. თბილისში ბინის ქირა… იქ მოპედის ცვეთადი ნაწილები და ბოლოს ხვდები, რომ გრჩება ძალიან ცოტა ფული, მიუხედავად იმისა, რომ 2 000 ლარი გაქვს ხელფასი. მაგრამ მაინც ძლივს შევაგროვე, ძლივს. კიდევ არ მაქვს ბოლომდე შეგროვებული.

აუცილებლად ვიჯდებოდი უფრო დიდი ხანი ლექციებზე. უფრო მეტს წავიკითხავდი.

უფრო მეტ დროს გავატარებდი შეყვარებულთან.

უფრო მეტად გავიცნობდი.

ძალიან ბევრ საინტერესო რამეს ვიზამდი. კინოში წავიდოდი. თეატრში წავიდოდი.

ბოლოს და ბოლოს წამოვწვებოდი და დავიძინებდი.

• რომელ თაობას მიაკუთვნებთ თავს – მილენიალი ხართ თუ GEN -Z?

მილენიალი ვარ. იმიტომ, რომ 1995-იანი ვარ მაინც.

თუმცა მაინც ვერ ვხვდები რომელი ვარ. სადღაც შუაში ვარ.

ზღვარზე ვარ.

მაგაზე მიფიქრია ძალიან ბევრი. იქით თუ აქეთ. მაინც აქეთ.

რაღაც ჩვევების სწავლა მომიწია. მაგალითად, ზებრაზე გადასვლის.

არ მქონდა წითელზე გაჩერების კულტურა.

ყოველთვის ვაგდებდი სიგარეტის ნამწვს.

ასეთების სწავლა მომიწია.

• ზღვარზე ყოფნა რას ნიშნავს, რაში გამოიხატება?

ორივე მხარესი გესმის. იმ ადამიანებისაც მესმის, ვინც წითელზე მაინც გადადის და იმ ადამიანისაც, რომელიც ცარიელ ქუჩაზე დგას და ელოდება თავის გზას. ორივესი მესმის, ორივეს გამართლება შემიძლია.

• რა ღირებულებები აქვს თქვენს თაობას?

ჩემს თაობას ძალიან გვიყვარს მუსიკა. პროფესიული თვალსაზრისით ძალიან ბევრი მიდის მუსიკაში.

სამსახურში მთავარი ღირებულება არის დრო. 12 საათი არავის არ უნდა, რომ იმუშაოს.

შრომის კოდექსში არ გვიწერია, რომ 12 საათი უნდა ვიმუშაოთ.

თუ ვიმუშავებთ 8 საათს, დამატებითი დრო საათობრივად უნდა აგვინაზღაურონ. ეს პრობლემა გვაქვს. 6 დღე მუშაობა არავის არ უნდა. კი, არის პროფესიები, 6 კი არა, შეიძლება სამი თვე გადაბმულად იმუშაო. მაგრამ ეს უფრო შემოქმედებით ნაწილში. რეჟისორობა, მსახიობობა… მაგ დროს შეგიძლია.

ფინანსები აუცილებლად. დაბალანსებული საქმე და ფინანსები უნდა იყოს.

დრო, ფინანსები და კომფორტი სამსახურში აუცილებელია. მეგობრული გარემო.

რასაც ვაკვირდები, არ მოგვწონს „მე უფროსი ვარ“ დამოკიდებულება.

შეიძლება „მე უფროსი ვარ“ დამოკიდებულებამ არ გაჭრას, მიუხედავად იმისა, რომ მე ვალდებული ვარ. მეგობრულმა თხოვნამ კი შეიძლება იმაზე მეტი შედეგი გამოიღოს, ვიდრე თავად დამსაქმებელი ელოდება.

• თქვენი თაობა ყველაზე ხშირად რა სიტყვებს იყენებს? რაზე ლაპარაკობს?

„დავიღალე“ – ხშირად მესმის. „გვეშველება რამე“ – ესეც ხშირად მესმის.

„შანსი არაა, არ გვეშველება“ – ბევრია.

და ძალიან ბევრი მესმის, რომ დეპრესიაა. „უსაქმურობაა“ მესმის. ან სამსახური თუა, „მონობას ჰგავს“ – მესმის. ძალიან ბევრი ნეგატივი მესმის.

„ვიგულაოთ“ – ასეთებიც არის. მაგრამ იმ „გულაობაზეც“ რომ წახვიდე, იქაც ისეთი სიძვირეა… ოთხი კაცი რომ წავიდეთ, 40 ლარი ბილეთისთვის გინდა. ხომ უნდა დალიო, ტაქსით ხომ უნდა წახვიდე სახლში. 500 ლარზე ადიხარ. ერთი ვიქენდია რა.

• სად „გულაობთ“?

ვგულაობთ ბარებში – „კონტე“, „დრანქადელიქი“, „კიბე“, „ფაზენდა“. ახლა გაიხსნა ძალიან კარგი კლუბი “ზღვაზე”. „ფაზენდაში“ შეგიძლია იმღერო და არ დანევროზდე. თბილისშიც შეგვიძლია წავიდეთ „ბასიანზე“.

დასვენებაა. სამსახურის მერე ვინც მოდის, ის ისვენებს. და ვინც გასართობად მოდის, ის ერთობა.

მაგრამ დასვენების დროსაც ხომ ერთობი, არა.

არიან ისეთი ადამიანები, მთელი კვირა იმუშავებენ, იმდენად სჭირდებათ გამოვიდნენ და დაისვენონ, რომ მოდის და ისვენებს, რომ ელაპარაკები, გგონია, რომ ღლი.

• იყო ახალგაზრდა საქართველოში…

იყო ახალგაზრდა საქართველოში, ნიშნავს გინდოდეს გაქცევა აქედან. იმიტომ, რომ ყველას გაქცევა უნდა.

ვისაც ვეკითხები – „აუ, რა ვქნათ? წამო ევროპაში“. მერე ვიძახი, რომ იმ ევროპაშიც ხომ უნდა ააგროვო ეს ფული, რომ წახვიდე? რა ვქნათ იმ ევროპაში.

„აი, აქ რაღაც ვერ ვარ. რაღაც ისე ვარ“. მაგრამ ვამბობ – არ უნდა წახვიდე… აქ ავაშენოთ რაღაც, აქ გავაკეთოთ ისე, რომ აქეთ მოუნდეთ ჩამოსვლა.

იყო ახალგაზრდა… ასეც შემიძლია ვთქვა. ცოტა რაღაცებში შეზღუდული იქნები ქართველი ახალგაზრდა. ცოტა დაკომპლექსებული. და ეს ნიშნავს იყო მოქეიფე კიდევ, აუცილებლად.

ოღონდ ღრეობა არა. კულტურული ხმაური, ასე რომ ვთქვათ. კულტურული ქეიფი. თავისი ლექსებით და ა.შ. და არა ყანწი.

მაინც იმდენს დავლევ, რამდენსაც იმ ყანწის მსმელი, უბრალოდ ცოტა გაწელილად, კულტურულად და ა.შ.

გიორგი ხუხუნაიშვილი

• წელს უნივერსიტეტს ამთავრებთ. თქვენი აზრით, ამდენი შრომის, წლების და დახარჯული ფინანსების შემდეგ რამდენად ხართ მზად ქართული შრომის ბაზრისთვის?

ეს პროფესია, რეჟისორობა, ისეთია, რომ მაინც ყოველთვის შენს თავზე ხარ დამოკიდებული. ყოველთვის პროექტები უნდა წერო და სახელმწიფო კინოცენტრმა უნდა მოგცეს დაფინანსება.

რეჟისორმა სულ უნდა მოიპოვოს ფინანსები.

მანდაც რთულადაა ამბები. კონკურსი ცხადდება, პროექტი შეგაქვს და შენ გარდა კიდევ 15 კაცს შეაქვს. გემოვნებით და პრობლემის კარგად ცოდნით უნდა ვაჯობოთ ერთმანეთს. შეიძლება სამი წელი საერთოდ არ დაგაფინანსონ. ეს სამი წელი წახვიდე, სხვაგან იმუშაო – აქეთ უკვე დრო აღარ გრჩება, რომ სცენარზე იმუშაო, ჯგუფი შეკრა და ა.შ.

შეიძლება ისევ კურიერობას დაუბრუნდე.

რთული ამბავია.

ახლა ვმუშაობ სადიპლომო ნამუშევარზე -„სამურაის აღსარება“. სცენარის ავტორიც მე ვარ. თავს წარმოვიდგენ ალბათ კინემატოგრაფიაში. ძალიან დიდი იმედი მაქვს. მინდა ვაკეთო ისეთი ფილმები, რომ მთელმა საქართველომ იამაყოს.

• ფიქრობთ, რომ მზად ხართ შრომის ბაზრისთვის?

უნივერსიტეტს რომ ამთავრებ, მერე ცოტა რაღაც გჭირდება, რომ ბაზარი აითვისო. როცა სტუდენტი ხარ და ამთავრებ, ფიქრობ, აი, ახლა დავამთავრებ. მერე რაღაც წინაღობები გხვდება. ამიტომ მზად უნდა ვიყოთ იმისთვის, რომ ერთი წელი თუ არ გაგიმართლა, ერთი თვე, ორი თვე, არ დავნებდეთ და ბაზარი ვისწავლოთ. ზოგი არის ძალიან კარგი პროფესიონალი, მაგრამ არ იცის, თავი როგორ გაყიდოს.

უნდა ვისწავლოთ თავი როგორ გავყიდოთ და არ ჩამოვყაროთ ყურები თუ ერთ თვეში, ორ თვეში, თუნდაც ხუთ წელიწადში ვერ მივაღწიეთ იმ მიზანს, რომელიც გვინდა. ყოველთვის უნდა ვიბრძოლოთ.

• რამდენად გაინტერესებთ პოლიტიკა?

პროფესიიდან გამომდინარე პოლიტიკა ძალიან, ძალიან მაინტერესებს. ინფორმაციას ყოველთვის ვეცნობი. უნდა ვიცოდე რა ხდება. მაგრამ ისე, რომ დავჯდე და ვინმესთან პოლემიკაში შევიდე – „მე ნაცი ვარ“, „შენ ქოცი ხარ“, „მე ზელენსკის კაცი ვარ“, „შენ – პუტინის“ – ასე არ ვარ, მაგრამ ყოველთვის ვაფიქსირებ აზრს.

პოლიტიკა აუცილებლად უნდა ვიცოდეთ, მაგრამ თუ ისე გვაცხოვრებენ, რომ პოლიტიკაში ჩარევა არ დაგვჭირდება, უკეთესი იქნება.

• ვინ უნდა გაცხოვროთ?

ვინ უნდა გვაცხოვროს და შოთა რუსთაველის მეგობარმა ადამიანმა. ისეთივე ადამიანმა, როგორიც რუსთაველი იქნებოდა ჩვენი აზრით წარმოსახვაში.

დღესდღეობით ბიძინა ნამდვილად არ ჰგავს მას.

• თქვენი თაობა საუბრობს პოლიტიკაზე? განიხილავს პოლიტიკურ მოვლენებს?

რაღაც დოზით კი. ვიღაცებს საერთოდ არ აინტერესებთ. შეიძლება „აუ, ტვინი გამებურღა“ – თქვას და სახლში წავიდეს. იმიტომ, რომ პოლიტიკური დიალოგი ცოტა ისეთია. სულ ხმაურია. ჩხუბი არა, ემოციური საუბარი.

აი, მაგაშიც განსხვავდება ჩვენი თაობა და ჩვენზე უფროსი თაობა.

იმიტომ, რომ იმათთან პოლიტიკური დიალოგი შეიძლება გადავიდეს ხელჩართულ ჩხუბსა და შეურაცხყოფაში.

ჩვენ როცა ვხვდებით, რომ ემოციებია და ხმამაღალი საუბარია, ვამბობთ – „ვსო, ვსო, მორჩა“.

გადაგვაქვს.

ჩვენი საუბრის თემაა ასევე შრომა. ის, რომ სამსახური არაა. თუ არის სამსახური, ძალიან დაბალი ხელფასია. შრომის პრობლემა გვაქვს. იმიტომ, რომ ადამიანს შეიძლება უნდოდეს შრომა, მაგრამ შრომა აღარ ჰქვია მაგას. ასეთ სამსახურს ჰქვია მონობა. იმიტომ, რომ თვეში 4 დღე დასვენება, ყოველდღე 12 საათი და 600 ლარი?

არადა, შეიძლება მის საქმეშიც იყოს. მის საქმეში როცაა, ცოტა ენთუზიაზმიც ეხმარება, მაგრამ ეს ენთუზიაზმიც ხომ ქრება მერე. 600 ლარი ძალიან დაბალი ხელფასია.

შრომა არასდროს არაა პრობლემა. შრომით ჭურჭლის მრეცხავადაც მიმუშავია.

ლიბანელებთან ვმუშაობდი.

მაშინ მივხვდი, რომ იმათთან ბევრად ადეკვატური ანაზღაურებაა.

დღეში 5 საათი ვმუშაობდი და ჭურჭლის რეცხვაში 1000 ლარს მიხდიდნენ და ძალიან ცოტა ჭურჭელი იყო. შეიძლება სხვაგან არ მემუშავა ჭურჭლის მრეცხავად. ქართულ რესტორანში 600 ლარია.

• ის სივრცეები, სადაც თქვენ და თქვენი თაობის ადამიანები დადიან, რამდენად თავისუფალია ქსენოფობიისგან?

არ ვიცი. ვართ კი ქსენოფობები? ჩემი თაობა ნაკლებად. ჩვენში უფრო არის ტოქსიკური ურთიერთობები. ქალისა და კაცის ურთიერთობაში, რასაც ვაკვირდები, ბევრი ტოქსიკური ურთიერთობაა. ქსენოფობია – ნაკლებად.

ტოქსიკურში ვგულისხმობ, რომ სულ ჩხუბია. კომფორტში ხარ და მაინც ჩხუბი. იკვებებიან რა მაგით. მეც ვიყავი ასე. სულ მინდა, რომ ავრიო ყველაფერი. მაგრამ ტოქსიკური რომ ხარ, ესეც გარემოების ბრალია. ყველაზე კარგი ურთიერთობა გავაფუჭე, იმიტომ, რომ ტოქსიკური ვარ.

ამასწინათ ჩემს მეგობარს PMS ჰქონდა და ვერ ჩადიოდა. ჩავედი აფთიაქში, მეთქი – პაკეტი მჭირდება.

როგორ დამცინეს იცი?

რატომ გეცინებათ-მეთქი. ცუდათაა, სტკივა მუცელი, ვერ დგება. მის ნაცვლად ჩამოვედი. რა იყო-მეთქი.

ჩვეულებრივი მოვლენაა. ძალიან გთხოვთ, მეგობრებო, შვებულებაში გაუშვათ ეს ადამიანები, როცა ეს დღეები ექნებათ, ჩემი თხოვნა იქნება ყველა დამსაქმებლისადმი, ვინც ნახავთ.

• ჰომოფობები თუ ხართ?

ჰომოფობები ნაკლებად ვართ უფროს თაობასთან შედარებით, მაგრამ ჩემს თაობაშიც არიან რაღაც ქურდული გავლენის ტიპები. თუმცა ისინიც უკვე მიხვდნენ, რომ შეიძლება მათთან ცხოვრება ისე, რომ კონფლიქტი არ მოხდეს.

• რა არის მოდური თქვენს თაობაში?

მოდური არის ის, რაც გიხდება. ყველა ასე ვართ. მეორადებში ვიცვამთ. იმიტომ, რომ იმდენი ფინანსები არაა, 700 ლარი მისცე ბალენსიაგას კედებში. ძალიან კარგი ახალი კედები აქვს. დიდი სიამოვნებით ჩავიცვამდი იმ დახეულ კედებს, მაგრამ მე ვალდებული ვარ წავიდე, ვნახო მსგავსი მეორადებში.

მეორადებში რომ იქექები, უკვე შენით იწყებ გემოვნების ჩამოყალიბებას. იმიტომაა, რომ ცოტა განსხვავებულია, ერთი სტილი არაა ჩაცმის საქართველოში. ხომ არის, მაგალითად, საფრანგეთში, გაიხედავ, ყველას ქუჩის სტილი მაინც ერთმანეთს ჰგავს.

ჩვენ როგორ ვართ? აი, ფერადი წინდები მაცვია, სხვადასხვა თან. ჩაცმულობის ამბავში მე რასაც ვუყურებ, ძალიან გემოვნებიანები ვართ.

არამარტო ჩაცმაში, მუსიკაშიც.

• მუსიკა ბევრჯერ ახსენეთ. რაში გეხმარებათ?

კარგი მუსიკის მოსმენა ნიშნავს კარგი წიგნის წაკითხვას. როგორც წიგნი გზრდის, ისეა. მე პირადად ასე აღვიქვამ. ეს ნიშნავს კარგი ინფორმაციის მოსმენას.

როგორც თეატრში მიდიხარ, ისე მივდივარ მე მუსიკის მოსასმენად. იმიტომ, რომ მზრდის.

• თქვენს თაობაში ინდივიდუალური თვითაღქმა როგორია?

ძალიან მაღალია. ყველამ ვიცით, რომ ჩვენ ინდივიდები ვართ და უნდა ვიყოთ ინდივიდები. ამ ინდივიდუალიზმს შეიძლება შევაკლათ თავი.

• კოლექტიური?

კოლექტიური ცოტა გვიჭირს. როგორ ვართ, იცით? მაგალითად, ერთ საქმეს ვაკეთებთ და ცოტა გვიჭირს. ალბათ ჯერ პატარები ვართ კოლექტიურობისთვის და ბევრი პრაქტიკა გვჭირდება. ალბათ 30-35 წლის შემდეგ უფრო გამოგვივა.

• რა შემთხვევაში წახვალთ აქციაზე? რა იწვევს თქვენში პროტესტს?

ბევრი რამის გასაპროტესტებლად წავალ, მაგრამ „პუტინ ხუილოს“ დასაძახებლად არასდროს მეზარება წასვლა.

არასოდეს დამზარებია. საქართველოს ძახილია ეს და ამიტომ არ მეზარება.

• როგორ აქციაზე წასვლა დაგეზარებათ?

დამეზარება ყოველთვის წასვლა, აღლუმზე რომ მიდიან დასარბევად. მაგ აქციაზე წასვლა მაგრად დამეზარება. ჯორკოებით რომ მორბიან ლგბტ საზოგადოების საცემად.

• რამდენად პატრიოტი ხართ და რაში გამოიხატება ეს?

საკმაოდ პატრიოტი ვარ. თავიდან როგორ ვიყავი იცი, პატრიოტებს ცოტა აბუჩად ვიგდებდი. „საქართველოს გამო ქვას შევჭამ“ – ასეთი არ ვარ.

პატრიოტიზმი ჩემთვის ნიშნავს ემსახურო შენს ქვეყანას ისე, რომ შენმა ქვეყანამ შენით იამაყოს. ესაა პატრიოტიზმი. ყოველ შემთხვევაში, უნდა ისწრაფვოდე მაგისკენ, რომ შენი ქვეყანა ამაყი იყოს იმით, რომ შენ ხარ შენ, ხარ ქართველი და შეძელი შენს საქმეში დაოსტატება ისე, რომ ასახელე ქვეყანა.

• მიგრაცია ახსენეთ. რომელ ქვეყანაში წახვიდოდით და რატომ?

ინგლისში წავიდოდი, დიდი სიამოვნებით. უფრო ლონდონში. იქაც ამინდი ემთხვევა. მეტი შესაძლებლობაა. უფრო კარგი ხელფასებია. სწავლის დონე მაღალია.

• რას გააკეთებდით?

ვისწავლიდი მაგისტრატურაზე. გავხდებოდი დოქტორი. მერე ჩამოვიდოდი აქ. იქაური განათლება ძალიან კარგია, ჩემი აზრით.

• გქონიათ თუ არა დისკრიმინაციის გამოცდილება?

კი. ჩვენს თაობას რა აქვს, იცით? ნარკოდამოკიდებულებს ახლოს არ იკარებენ. შანსს არ აძლევენ. მაგ კუთხით ლოიალურები არ ვართ.

ვინც წამალს იკეთებს, ისინი ძალიან, ძალიან გვერდით არიან ბათუმში. ასეთ ადამიანს პირიქით, მეგობრები სჭირდება და გვერდში დგომა. თბილისში არაა ასე.

მე ვიყავი ნარკოდამოკიდებული და აქედან გამომდინარე ვამბობ. პირადად ჩემს თავზე მაქვს ნაგრძნობი. არავინ არ მირეკავდა ისეთი ადამიანებიდან, ვინც ნარკოდამოკიდებული არ იყო.

არ დავასახელებ იმ ბარებს, სადაც ეს მიგრძვნია. ეს საერთოდ არ მეხმარება რა. უფრო დამთრგუნა.

მერე რომ გადავაგდე და გამოვედი ქუჩაში, ძალიან გახარებული ვიყავი. ყველასთვის მინდოდა მეთქვა, ვინც იცოდა – გადავაგდე. „ფუუუ, გადააგდე არა…“ – დამოკიდებულება შემხვდა. ეს „ფუუუ, გადააგდე არა“, როცა არ გიჯერებენ… კი, ნარკოდამოკიდებულს არ უნდა ენდო, მატყუარაა და მეც მომიტყუებია ბევრი და მაპატიეთ ჩემო მეგობრებო. ვინც ნახავს ამ ინტერვიუს და ვინც მომიტყუებია, მაპატიეთ. ძალიან დიდი ბოდიში, მაგრამ მე მგონი, თქვენც ბოდიში გაქვთ მოსახდელი, იმიტომ, რომ როცა გადავაგდე, არ მიჯერებდით და ამას ძალიან ბევრჯერ შევუბრუნებივარ უკან.

მოსაწევზე არ აქვს ჩემს თაობას პრობლემა. მოსაწევს თვითონაც ეწევიან. ექსტაზებს თვითონაც ყლაპავენ. ექსტაზის დალევა ნარკოდამოკიდებულება არაა და ვენაში გაკეთება – ნარკოდამოკიდებულებაა.

მიღების წესს რა მნიშვნელობა აქვს?

ჩემი აზრით, ყველა ნარკოდამოკიდებულია, ვინც რაიმე სახის ნარკოტიკს იღებს.

რეაბილიტაციის პროცესი საკმაოდ რთული იყო, მაგრამ მარტო არ ვიყავი.

ელენე მყავდა გვერდით და მადლობა მას, რომ შევძელი. სიყვარული როდესაც არის, ყველაფერს შეძლებ.

• ურთიერთობებზე გკითხავთ. რას ანიჭებს თქვენი თაობა ურთიერთობებში უპირატესობას?

სტაბილურობას. სტაბილურობა არის პირველ რიგში. სტაბილური უნდა იყო ურთიერთობაში აუცილებლად. რომ არ ვიყავი სტაბილური, იმიტომ მომდის ცრემლები ახლა. ყველაზე კარგი ადამიანი დავკარგე. და რომ დავკარგე, ახლა ვუღებ ფილმს, რომ იქნებ ბოდიში ასე მოვუხადო, იმიტომ, რომ ბოდიშისაც აღარ სჯერა. დავსტაბილურდები.

სტაბილურობა არის ყველაზე საჭირო რამ, რომელიც ქართველ კაცებს ცოტა გვიჭირს რა.

• რა არის არასტაბილურობის მიზეზი?

ისევ და ისევ სამსახური. კომფორტულად არ ხარ სამსახურში, გამორბიხარ. მერე ერთი ორი თვე ისევ… სიგარეტი ხომ გინდა, რაღაც გინდა. ეს გინდა, ის გინდა. იქ ბარში გახვალ… მერე ყვავილს ვერ ჩუქნი. მერე ახალ სამსახურში მიდიხარ. იქაც რაღაცა დისკომფორტი. მერე ისევ მოდიხარ, ეძებ რაღაც კომფორტს და ასე რა.

• 30 წელს მიუღწეველი, საქართველოს მოქალაქე მამაკაცის პრობლემად რას დაასახელებდით?

ნევროზი. ეს ნევროზიც სამსახურთან არის მიბმული. ნევროზი გვაქვს. კიდევ რა… დალევა. გვიყვარს დალევა. ნევროზი რომ გაქვს, მერე სულ სვამ. მერე უკვე შედიხარ და გიჭირს გამოსვლა რა.