„რიონის ხეობის მცველებმა“ უკვე 200-ზე მეტი ღამე ღია ცისქვეშ მოწყობილ კარვებში გაათიეს პროტესტის ნიშნად. ძირითადი კარავი ახლა გუმათის დასახლებაში მოწყობილ ბარიკადებთანაა გაშლილი, სადაც ხეობის მცველთა ერთი ჯგუფი ათევს ღამეს. მათი სახლები ბარიკადებს მიღმა დარჩა, სადაც საპოლიციო ძალები პროტესტის მონაწილეებს არ უშვებენ, შესაბამისად დაუმუშავებელი რჩება მათი მიწები და მოუვლელია სახლ-კარი.
აქციის მონაწილე მაკა სულაძემ გვითხრა, რომ მას 3 ძროხა ჰყავს, რომლებსაც ბარიკადებს მიღმა, სოფელ მექვენაში დარჩენილი მამა ვერ მოუვლიდა და ამიტომ მეზობლებს გადააბარა, ვეღარც ვენახს მოუარა წელს და ბაღჩა-ბოსტანიც შემოდგომაზე ვეღარ ექნება.
„დაფიქრება და წარმოდგენაც კი არ მინდა, რა ბედი ეწევა გარემოს, სადაც ვცხოვრობ – თუ დროზე არ ჩავუსწარი. შემოდგომა ჩვენთვის უკვე წყალშია ჩაყრილი. პროტესტი იქცა ჩვენს ყოველდღიურობად. ისეთი აშკარა იყო დარღვევები და უსამართლობა როცა ხეობაში კარავი გავშალეთ, რომ არც კი მეგონა ამდენხანს თუ მოგვიწევდა იქ ყოფნა.
ვფიქრობდი 2, 3 კვირაში მოგვაქცევენ ყურადღებას-მეთქი. არადა, ნახევარი წელი გავიდა, გადავაგორეთ.
ახლა, წესით, ჩაისთვის მცენარეებს უნდა ვაგროვებდე, მიწას ვამუშავებდე, მაგრამ მიწის მოვლა და ბალახი კი არა, მამას ვეღარ ვნახულობ, რომელსაც 1 დღე არ უცხოვრია ჩემ გარეშე. უნდა ვეხვეწო პოლიციას გამიშვან მამასთან, მერე უნდა შევუთანხმო ზემდგომ ორგანოებს და თავადაც არ ვიცი, მერამდენე ეშელონმა უნდა იმსჯელოს, გადაუშვან თუ არა მაკა სულაძე მოხუცი მამის სანახავად. არ მინდა. არ შევეხვეწები პოლიციას საკუთარ ქვეყანაში გადამიშვას ბარიკადებზე.
გაზაფხული ყველაზე მნიშვნელოვანი დროა სოფლისთვის, ჩვენ კი აქ ვდგავართ.
2009 წლიდან დგას ჰესის აშენების საკითხი. ჩვენი სახლ-კარის დატოვების თემაც ახლა არ აგორებულა, ყოველთვის ერთ პოზიციაზე ვიყავი ჩემს მშობლებთან ერთად. დედა, ფაქტობრივად, შეეწირა ამ ემოციებს – მას ყოველთვის ჰქონდა განცდა, რომ დღეს თუ ხვალ მოუწევდა აქედან წასვლა და ჩემი ძმის, მისი შვილის საფლავის ამოთხრის დროც დადგებოდა. ამის წარმოდგენაც კი შემზარავი იყო ჩემთვის, რომ შვილის საფლავი უნდა მომეთხარა მშობლების თვალწინ. ჩვენ ამ პროექტის მსხვერპლებად ვიქეცით.
შემიძლია განვმარტო რატომ არ ვთმობ მიწას, რომელზეც ჩემი სახლი დგას და რატომ ავირჩიე ბრძოლის გზა, რატომ არ ავიღე კომპენსაცია: თავიდანვე დავუსვი საკუთარ თავს კითხვები, რა პროცესებში უნდა მიმეღო მონაწილეობა, თუ კომპენსაციას დავთანხმდებოდი და დავტოვებდი სახლ-კარს, ხეობას: როცა არჩევანის წინაშე დგები, სვამ კითხვებს.
ჩემს დასმულ კითხვებზე ვერც წინა, ვერც დღევანდელმა ხელისუფლებამ ვერ გამცა პასუხი, რომელიც დამარწმუნებდა, რომ ჩემი გაღებული მსხვერპლი მოხმარდებოდა ქვეყნის განვითარებას. მეტიც, ხელისუფლების ნაბიჯებმა ღრმად დამარწმუნა, რომ ძალიან სწორად ვიქცევი.
სულაც რომ ყველაფერი დავკარგო და 1 თეთრიც ვერ ავიღო ჩემი სახლ-კარისგან, რომელსაც ხელისუფლება და კერძო კომპანია, ასე ვთქვათ, მედავება – ექსპროპრიაციის, ჩამორთმევის სახელით, პრინციპულად მნიშვნელოვანია ჩემი ბრძოლა. პრინციპულად ვხედავ, რომ დღეს ჩემს ეზოში წყდება ქვეყნის ბედი. თუ ჩემს სახლ-კარს და საარსებო გარემოს შევინარჩუნებ, ეს იქნება ნიშანი იმისა, რომ ჩვენ გავიმარჯვეთ“, – ამბობს მაკა სულაძე.
