ბათუმის ბულვარის ცენტრალურ შესასვლელთან ფერადი ჩანთების ერთი პატარა მაღაზიაა. ხელჩანთები, ზურგჩანთები, პატარ-პატარა საფულეები თუ მაგიდის სუფრები სხვადასხვა ორნამენტით ხელით მოუქარგავთ და ფერეიდნიდან ჩამოუტანიათ. მაღაზიაში ფერეიდნელი ქართველები მუშაობენ.
„საიდი მუყადასი მერქვა, მაგრამ უკვე 4 წელია ბათუმში ვცხოვრობ და ახლა ლუკა სეფიაშვილი ვარ, ეს ჩემი ძირძველი გვარია, ბათუმელი ვარ, აჭარელი და,“ – აჭარული აქცენტით ასრულებს წინადადებას ლუკა და გაცნობის შემდეგ მიყვება, როგორია მისი ცხოვრება ბათუმში. ჩანთების მაღაზიაში ძირითადად მისი მეგობარი – ონისე მამულაიშვილი მუშაობს. ლუკა სეფიაშვილი კი, სამშენებლო მასალების ბიზნესშია ჩართული. მასალები ირანიდან შემოაქვს, თუმცა ამბობს, რომ პანდემიის დროს მუშაობა გაჩერდა.
„არ ვიცი, რატომ, მაგრამ აქ ვგრძნობ თავს, როგორც სახლში,“ – იღიმის ონისე და მერე, როცა ჩანთების ორნამენტების ფილოსოფიას მიხსნის, აღნიშნავს: სამი წელია ბათუმში ვცხოვრობ და ქართული კარგად მაინც ვერ ვისწავლე, ძალიან რთული ენაა, მირჩევნია ისევ ინგლისურად გესაუბროთ“.
ლუკა სეფიაშვილი, ფერეიდნელი ქართველი
„ეს იმის ბრალია, რომ ონისეს ოჯახი ისპაჰანში ცხოვრობს, მე კი – პატარა ფერეიდანში,“ – მიხსნის ლუკა და მაღაზიის შესასვლელთან ჩერდება, საუბრის პარალელურად ქუჩას რომ ადევნოს თვალი. „ფერეიდანში, ქართულ ოჯახში სირცხვილად ითვლება სპარსულად ლაპარაკი, ანუ შინაურობაში. ჩემს დედას ახლაც უჭირს სპარსული… დედამ და მამამ ქართულად წერა არ იციან, მაგრამ ისინიც ჩემსავით კარგად საუბრობენ ქართულად. ონისეს ოჯახი კი დიდ ისპაჰანში ცხოვრობს. დიდი ქალაქის წესები ასეა,“ – მიყვება ლუკა სეფიაშვილი.
„ბათუმში პირველად ხუთი წლის წინ ჩამოვედი, როგორც ტურისტი….“ – საუბარს განაგრძობს ონისე. – „ირანში როცა დავბრუნდი, ვეღარ მოვისვენე, ვიგრძენი, რომ აქ უნდა ვყოფილიყავი. ჩანთების ბიზნესი გვაქვს იქ და ბათუმში ანალოგიური მაღაზიის მოწყობა გადავწყვიტეთ მეგობრებმა. ჩანთებს იქედან მიგზავნიან, ამ ფერად თეფშებსაც… ზოგჯერ აქ ჩემი ხელით ვამზადებ ჩანთებს იმ ბინაში, სადაც ვცხოვრობ… ბევრი მუშაობა უნდა ამას, ბევრი,“ – ამბობს ონისე და ისევ იწყებს ჩანთების გადალაგებას.
ლუკა სეფიაშვილი კი ცოლთან და შვილთან ერთად მესამე წელია ცხოვრობს ბათუმში. ლუკა ჰყვება, რომ საქართველოში ცხოვრების გადაწყვეტილება მაშინ მიიღო, როცა მისი შვილის სკოლაში წასვლის დრო დადგა.
„არ მინდოდა, ჩემს გოგოსაც იქაურ სკოლაში ესწავლა… როცა მე სკოლაში წავედი, სპარსული არ ვიცოდი, მიჭირდა სწავლა. რაღაც პერიოდი ფერეიდანში გაჭირვება იყო, ქართული წიგნებიც აკრძალული იყო, წერა-კითხვის სწავლა პრობლემა იყო… მე მაინც მოვახერხე ქართულად წერის სწავლაც, წიგნებიდან ჩემით ვისწავლე. როცა სკოლა დავამთავრე, მეც ვასწავლიდი ფერეიდანში ქართულ ენას ბავშვებს.
ონისე მამულაშვილი, ფერეიდნელი ქართველი
მახსოვს, სახლში „ვეფხისტყაოსანი“ გვქონდა, მამა ამბობდა, ეს საუკეთესო წიგნი არისო… მე უფროსი სამი ძმა მყავს, ისინი იქ არიან, მე – აქეთ. პირველად 26 წლის ვიყავი, როცა აქ ჩამოვედი ავტობუსით და ბათუმიდან შემოვედით საქართველოში. ძალიან მომეწონა აქაურობა. ბავშვობაში სულ ვიცოდი, რომ მე გურჯისტანიდან ვარ. მერე სულ ვფიქრობდი, როგორია მაინც ეს საქართველო? სად არის? როგორიც წარმომედგინა, იმაზე უკეთესი ყოფილა. ჩემი მოგვარეები კახეთში ცხოვრობენ, მაგრამ მე ბათუმი უფრო მომეწონა. ბათუმი განსაკუთრებით მიყვარს, სხვა სითბოა ხალხში. ფერეიდანშიც ხალხი თბილია, მაგრამ აქ კიდევ მეტია,“ – გვიყვება ლუკა სეფიაშვილი.
ონისე და ლუკა იმ დღეზე ოცნებობენ, როცა საკუთარ მშობლებს ჩამოიყვანენ საქართველოში – ისინი საქართველოში არასდროს ყოფილან.
„სულ გეგმავენ და ახლა ამ პანდემიამ მოგვისწრო… იქ როცა ჩავდივართ, არა მარტო ისინი, ყველა გვეკითხება, რა ხდება საქართველოში, როგორია საქართველო, როგორი ხალხია?“ – ასრულებს ლუკა.
