მთავარი,მოსაზრება,სიახლეები

ხომ არ გაიქცევი და მიმატოვებ? – თინეიჯერის ბლოგი

19.07.2020 • 2053
ხომ არ გაიქცევი და მიმატოვებ? – თინეიჯერის ბლოგი

ავტორი: ლილე მესხიძე, ისრაელის GHIS სკოლის მოსწავლე

__________________

– გაიგე, გუშინ ორი ბიჭი რომ დაბრიდეს?

– რაა?

– ხო, ბიჭო, დილით ნიუსებში მოვკარი ყური, ამბობენ კლასელებთან ჰქონდათ პრობლემაო. აშკარად გასულები იყვნენ.

– მერე? ჩაუშვეს ვინმე?

– არა, ძაან ცუდ დღეში არიან, მაგრამ პოლიციას ჯერ არავინ დაუკავებია.

– ჰაჰ.. არ მიკვირს.

– რას იძახი?

– სულ ეგრე არაა? ყოველდღე ვიღაცას კლავენ. დაიკიდე.

– ბავშვები მკვდრები არიან.

– ჰო, მესმის.

– ეს ამბავი.. რავი… საერთოდ არ გაღელვებს?

– კი, ტეხავს, მაგრამ ხომ გითხარი – არაფერია ახალი.

– ხოდა რა, დავიკიდოთ და ერთ დღესაც ჩვენც იგივე **რობა დაგვემართოს?  მერე ჩვენი მკვლელი რომ ვერ დაიჭირონ, რა, ეგ უნდა მესიამოვნოს??

– ოოო, შანსი არაა, ჩვენ რომ ეგ დაგვემართოს.

– და ამაში დარწმუნებული ხარ, იმიტომ რომ???

– ***ები ხომ არ ვართ? კაი რა შენი აზრით სულელური ჩხუბის გამო ასე პროსტა დაგვადებენ იარაღს და დაგვბრიდავენ? ან რომც აიწიოს ჩხუბი, ვინმე გაგვაშველებს ან გაგვიყვანს რა. რამე იქნება…

– მართლა? შენ რა წინა წლის ამბავი დაგავიწყდა?

– არა.

– მიდი, გაიხსენე აბა.

———–

– ბიჭო

– ჰო

– გავიდეთ რა.

– კაი რა, ცოტა ხანი შევირგოთ.

– ნიკააა!

– ახლა გვაქვს შანსი  გავიხიოთ ბოლომდე.

– კაი რა, მაგას ყველგან ვიზამთ.

– ჰო, მარა, დაბადების დღეზე ვართ და მიზეზი მოგვეცა.

– …

– მიდი რა, მოეშვი თუ ძმა ხარ რა.. რამდენიმე სიმღერის მერე წავიდეთ, კაი?

– მოსულა.

———–

– ჰეი, ნიკა, ეს რა გააკეთე?

– რა იყო? სიმღერა შევაცვლევინე დიჯეის, რა პრობლემაა?

– ვინ მოგცა მაგის უფლება?

– დამშვიდდი.. დიჯეი იმისთვისაა, რომ სიმღერები ცვალოს.

– ბიჭო, ჩვენ ვცეკვავდით ამ სიმღერაზე?

– შენი სიმღერა რომ დასრულდა ზუსტად მერე შევუკვეთე მე, ძმაო.

– აუ ბოდიშიც ხომ არ მოგიხადო? ვინმემ გითხრა, რომ უნდა შემეპასუხო?

– მოიცა რა, ხომ არ მეღადავები..

– ეი, დიჯეი, წინა სიმღერა დააბრუნე!

– პირველი აქ მე  მოვედი, ამიტომ დაელოდე შენ ჯერს!

– დიჯეი, ჩართე-მეთქი ჩვენი სიმღერა!

– შე ჩემა, გითხარი დაელოდე-თქო, არ გესმის?

– კაი კაი, მაგრამ ეს ამბავი აქ არ დასრულდება.

– მიდი, გაიარე!

———–

– ჰე, მზად ხარ მოვუსვათ აქედან?

– იასნა.

– ეეე, ჩემი ძმა ხარ, ფეხით მოგვიწევს სიარული და ჯობია ეხლავე გავიდეთ.

– არაა პრობლემა.

———–

– ნიკა, ეს ტიპები ჩვენსკენ მოდიან?

– ასე გგონია?

– ჯანდაბა!

– კაი, მოეშვი, ამხელა მოძრაობაა, ვერ გაბედავენ.

– კაი რა, ვითომ ვინმეს ადარდებს მოვკვდებით თუ არა.

– როგორ არ ადარდებთ..

– აუ, აქვე დაგვბრიდავენ, არა? ამის დედაც. ჯერ გვცემენ, დაგვბრიდავენ და ბოლოს დაგვტოვებენ აქ დასისხლიანებულებს. ამის დედაც.

– ე, ბიჭო, მიყურე! არ დავიბრიდებით, გესმის? ამდენ ხალხში ვერ მოგვეკარებიან. ხელის დაკარებასაც ვერ გაბედავენ.

– მოდიან. ნიკა, დაგვერხა!

– ნუ იძახი მაგას!

– მე  გეგმები მქონდა, ნიკა! მინდოდა ეს ოხერი დაფინანსება ამეღო. მინდოდა რამეთი მაინც ეამაყათ მშობლებს. ვეღარ – ვეღარაფერს ვეღარ შევძლებ. ვეღარ ვისახელებ თავს. ზეგ ხომ თამაში მაქვს. მე…

– მისმინე, ჩვენ ყველას გვაქვს ეს დეგენერატული გეგმები და არ ვაპირებთ სიკვდილს, სანამ ჩვენსას არ გავიტანთ. გესმის? არ შერჩებათ. ვიცი, მაგარ **ობა სიტუაციაში ვართ ახლა, მაგრამ რამენაირად გადავიტანთ. ერთმანეთს გვერდში დავუდგებით და თუ საჭირო გახდა ერთადაც ვიჩხუბებთ. მომავლის გეგმებზე ასე ადვილად ხელს არ ავიღებთ! გასაგებია?

– კაი … კაი, მე შენს გვერდით ვიქნები!

– მეც შენს გვერდით დავრჩები!

– ნაღდად ხო?

– მოიცა, ის დანაა?..

– რა?

– ფუ, ამის დედაც. დანებით მოდიან.

– რაა? რას იძახი? ნიკა, მოიცადე, სად გარბიხარ? მოიცა… ნიკა!

———–

– ფუი, ამის დედაც…

– და შენ რა გქვია, პატარა ბიჭი?

– ვერ… გაჩერდი! გთხოვ!

– რა ვერ..? ლაპარაკი არ იცი?

– ვსუნთქავ… ვერ ვსუნთქავ…

– შშშშ… ყველაფერი კარგად იქნება პატარა ბიჭო… კარგად იქნები

– გთხ…….ოვთ

———–

– ნიკა, ხო?

– კი

– შეგიძლია მითხრა ოთხი დღის წინ რა მოხდა?

– არ ვიცი რაზე მესაუბრებით.

– ნიკა, შენი მეგობარი იპოვეს მკვდარი. მასთან ერთად ბოლოს შენ და რამდენიმე ბიჭი გნახეს, ძალიან დაგვავალებ თუ რაც იცი იმას მოგვიყვები.

– ხომ ვთქვი, არ ვიცი რაზე მესაუბრებით.

– ….

– შეიძლება ახლა წავიდე?

– დარწმუნებული ხარ?

– კი.

———–

– არავინ მოყვა, რა მოხდა, ხო?

– ჰო … არც მისმა მეგობარმა.  4 დღე…  ოთხი დღე იყო დაკარგული და ბოლოს მდინარეში იპოვეს… მოტივტივე… მკვდარი…

– ასეთი რამ, როგორ მოხდა, მაინც ვერ გამიგია. როგორ…

– არ ვიცი რა… მართლა არ ვიცი…

– …

– არავის ენაღვლებოდა, უკანაც არ მოიხედეს… აუ, ჩვენ თავს რომ ასეთი რამ მოხდეს

– არ მოხდება…

– ერთმანეთის გვერდით ხო დავდგებით?

– ….

– ხომ არ გაიქცევი და მიმატოვებ?

– … ……. რა თქმა უნდა, არა!

– შეყოყმანდი…

– მე..

– ამის დედა ვატირე, შენ შეყოყმანდი…

__

მთავარი ფოტო: ილუსტრაცია kouishou radio

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: