ავტორი: ლილე მესხიძე, ისრაელის GHIS სკოლის მოსწავლე
__________________
– გაიგე, გუშინ ორი ბიჭი რომ დაბრიდეს?
– რაა?
– ხო, ბიჭო, დილით ნიუსებში მოვკარი ყური, ამბობენ კლასელებთან ჰქონდათ პრობლემაო. აშკარად გასულები იყვნენ.
– მერე? ჩაუშვეს ვინმე?
– არა, ძაან ცუდ დღეში არიან, მაგრამ პოლიციას ჯერ არავინ დაუკავებია.
– ჰაჰ.. არ მიკვირს.
– რას იძახი?
– სულ ეგრე არაა? ყოველდღე ვიღაცას კლავენ. დაიკიდე.
– ბავშვები მკვდრები არიან.
– ჰო, მესმის.
– ეს ამბავი.. რავი… საერთოდ არ გაღელვებს?
– კი, ტეხავს, მაგრამ ხომ გითხარი – არაფერია ახალი.
– ხოდა რა, დავიკიდოთ და ერთ დღესაც ჩვენც იგივე **რობა დაგვემართოს? მერე ჩვენი მკვლელი რომ ვერ დაიჭირონ, რა, ეგ უნდა მესიამოვნოს??
– ოოო, შანსი არაა, ჩვენ რომ ეგ დაგვემართოს.
– და ამაში დარწმუნებული ხარ, იმიტომ რომ???
– ***ები ხომ არ ვართ? კაი რა შენი აზრით სულელური ჩხუბის გამო ასე პროსტა დაგვადებენ იარაღს და დაგვბრიდავენ? ან რომც აიწიოს ჩხუბი, ვინმე გაგვაშველებს ან გაგვიყვანს რა. რამე იქნება…
– მართლა? შენ რა წინა წლის ამბავი დაგავიწყდა?
– არა.
– მიდი, გაიხსენე აბა.
———–
– ბიჭო
– ჰო
– გავიდეთ რა.
– კაი რა, ცოტა ხანი შევირგოთ.
– ნიკააა!
– ახლა გვაქვს შანსი გავიხიოთ ბოლომდე.
– კაი რა, მაგას ყველგან ვიზამთ.
– ჰო, მარა, დაბადების დღეზე ვართ და მიზეზი მოგვეცა.
– …
– მიდი რა, მოეშვი თუ ძმა ხარ რა.. რამდენიმე სიმღერის მერე წავიდეთ, კაი?
– მოსულა.
———–
– ჰეი, ნიკა, ეს რა გააკეთე?
– რა იყო? სიმღერა შევაცვლევინე დიჯეის, რა პრობლემაა?
– ვინ მოგცა მაგის უფლება?
– დამშვიდდი.. დიჯეი იმისთვისაა, რომ სიმღერები ცვალოს.
– ბიჭო, ჩვენ ვცეკვავდით ამ სიმღერაზე?
– შენი სიმღერა რომ დასრულდა ზუსტად მერე შევუკვეთე მე, ძმაო.
– აუ ბოდიშიც ხომ არ მოგიხადო? ვინმემ გითხრა, რომ უნდა შემეპასუხო?
– მოიცა რა, ხომ არ მეღადავები..
– ეი, დიჯეი, წინა სიმღერა დააბრუნე!
– პირველი აქ მე მოვედი, ამიტომ დაელოდე შენ ჯერს!
– დიჯეი, ჩართე-მეთქი ჩვენი სიმღერა!
– შე ჩემა, გითხარი დაელოდე-თქო, არ გესმის?
– კაი კაი, მაგრამ ეს ამბავი აქ არ დასრულდება.
– მიდი, გაიარე!
———–
– ჰე, მზად ხარ მოვუსვათ აქედან?
– იასნა.
– ეეე, ჩემი ძმა ხარ, ფეხით მოგვიწევს სიარული და ჯობია ეხლავე გავიდეთ.
– არაა პრობლემა.
———–
– ნიკა, ეს ტიპები ჩვენსკენ მოდიან?
– ასე გგონია?
– ჯანდაბა!
– კაი, მოეშვი, ამხელა მოძრაობაა, ვერ გაბედავენ.
– კაი რა, ვითომ ვინმეს ადარდებს მოვკვდებით თუ არა.
– როგორ არ ადარდებთ..
– აუ, აქვე დაგვბრიდავენ, არა? ამის დედაც. ჯერ გვცემენ, დაგვბრიდავენ და ბოლოს დაგვტოვებენ აქ დასისხლიანებულებს. ამის დედაც.
– ე, ბიჭო, მიყურე! არ დავიბრიდებით, გესმის? ამდენ ხალხში ვერ მოგვეკარებიან. ხელის დაკარებასაც ვერ გაბედავენ.
– მოდიან. ნიკა, დაგვერხა!
– ნუ იძახი მაგას!
– მე გეგმები მქონდა, ნიკა! მინდოდა ეს ოხერი დაფინანსება ამეღო. მინდოდა რამეთი მაინც ეამაყათ მშობლებს. ვეღარ – ვეღარაფერს ვეღარ შევძლებ. ვეღარ ვისახელებ თავს. ზეგ ხომ თამაში მაქვს. მე…
– მისმინე, ჩვენ ყველას გვაქვს ეს დეგენერატული გეგმები და არ ვაპირებთ სიკვდილს, სანამ ჩვენსას არ გავიტანთ. გესმის? არ შერჩებათ. ვიცი, მაგარ **ობა სიტუაციაში ვართ ახლა, მაგრამ რამენაირად გადავიტანთ. ერთმანეთს გვერდში დავუდგებით და თუ საჭირო გახდა ერთადაც ვიჩხუბებთ. მომავლის გეგმებზე ასე ადვილად ხელს არ ავიღებთ! გასაგებია?
– კაი … კაი, მე შენს გვერდით ვიქნები!
– მეც შენს გვერდით დავრჩები!
– ნაღდად ხო?
– მოიცა, ის დანაა?..
– რა?
– ფუ, ამის დედაც. დანებით მოდიან.
– რაა? რას იძახი? ნიკა, მოიცადე, სად გარბიხარ? მოიცა… ნიკა!
———–
– ფუი, ამის დედაც…
– და შენ რა გქვია, პატარა ბიჭი?
– ვერ… გაჩერდი! გთხოვ!
– რა ვერ..? ლაპარაკი არ იცი?
– ვსუნთქავ… ვერ ვსუნთქავ…
– შშშშ… ყველაფერი კარგად იქნება პატარა ბიჭო… კარგად იქნები
– გთხ…….ოვთ
———–
– ნიკა, ხო?
– კი
– შეგიძლია მითხრა ოთხი დღის წინ რა მოხდა?
– არ ვიცი რაზე მესაუბრებით.
– ნიკა, შენი მეგობარი იპოვეს მკვდარი. მასთან ერთად ბოლოს შენ და რამდენიმე ბიჭი გნახეს, ძალიან დაგვავალებ თუ რაც იცი იმას მოგვიყვები.
– ხომ ვთქვი, არ ვიცი რაზე მესაუბრებით.
– ….
– შეიძლება ახლა წავიდე?
– დარწმუნებული ხარ?
– კი.
———–
– არავინ მოყვა, რა მოხდა, ხო?
– ჰო … არც მისმა მეგობარმა. 4 დღე… ოთხი დღე იყო დაკარგული და ბოლოს მდინარეში იპოვეს… მოტივტივე… მკვდარი…
– ასეთი რამ, როგორ მოხდა, მაინც ვერ გამიგია. როგორ…
– არ ვიცი რა… მართლა არ ვიცი…
– …
– არავის ენაღვლებოდა, უკანაც არ მოიხედეს… აუ, ჩვენ თავს რომ ასეთი რამ მოხდეს
– არ მოხდება…
– ერთმანეთის გვერდით ხო დავდგებით?
– ….
– ხომ არ გაიქცევი და მიმატოვებ?
– … ……. რა თქმა უნდა, არა!
– შეყოყმანდი…
– მე..
– ამის დედა ვატირე, შენ შეყოყმანდი…
__
მთავარი ფოტო: ილუსტრაცია kouishou radio