„ფეისბუქში დაჟინებით ითხოვდით შუახევის ხელოვნების კვირეულით დაინტერესებას, შედეგით კმაყოფილი ხართ?
დიახ, კმაყოფილი ვარ. ვფიქრობდი, რომ სასარგებლო საქმეს ვაკეთებდი და მისი დასრულების შემდეგაც კი ვიცი, რომ სასარგებლო საქმე გავაკეთე. იცით ამას რატომ ვამბობ? – ახალი თანამშრომელი ვარ შუახევის კულტურის სახლში, გასული წლის ნოემბერში დავინიშნე. ერთ დღესაც მოვისმინე ხალხისგან იმის შესახებ, რომ მუნიციპალიტეტში არანაირი კულტურულ-გასართობი ღონისძიებები არ იმართება და ახალგაზრდობა მხოლოდ „ჯეტეას“ თამაშით ერთობა. სინამდვილეში ყველას უნდა თავისუფალი დრო სასარგებლო გართობაში გამოიყენოს. ბევრი ვიფიქრე რა შეიძლებოდა გაკეთებულიყო, ყველაფერი დავგეგმე და გამგებელთან მივედი. ჩემი იდეის შესახებ გავუმხილე და დაფინანსება ვთხოვე. საუბარი ეხებოდა სამიათას ლარს, რომელიც კვირეულის ორგანიზებისთვის იყო საჭირო. ბიუჯეტი უკვე დაგეგმილი იყო და მასში ცვლილება ვეღარ ხერხდებოდა.
თუმცა გამგებელი ერთი წუთითაც არ დაფიქრებულა, მითხრა ხვალ მომიტანე გაწერილი პროექტი, თუ ვის დაპატიჟებ, რას გააკეთებ და რა ხარჯებია ამისათვის საჭირო, შემდეგ კი მოდი, დავსხდეთ და გავიაროთო. ყველაფერი მომზადებული მქონდა. ავუხსენი, ამას რა სარგებელი შეიძლებოდა მოეტანა მუნიციპალიტეტისთვის.
როგორ დაიწყო და გაგრძელდა კვირეული, რა შესთავაზეთ ადგილობრივებს?
ღონისძიება ჯგუფმა „პლატინამ“ გახსნა. მათ შუახევის ვაჟთა ანსამბლი ჩაენაცვლა. ამის შემდეგ კი ქუთაისის ახალგაზრდულმა თეატრმა წარმოადგინა ძალიან კარგი სპექტაკლი. სხვათა შორის, მეშინოდა ამ სპექტაკლის გამო, რადგან როცა გადავწყვიტე ეს სპექტაკლიც ჩამერთო კვირეულში, ვფიქრობდი, შეიძლებოდა ის ვერ მიეღო მაყურებელს. ეს მთისთვის მაინც ეგზოტიკური ხელოვნებაა, თუმცა იმდენად მოეწონათ, რომ მთელი დარბაზი ჩაერთო სპექტაკლის მსვლელობაში. თითქოს თავადაც გახდნენ გმირები.
მეორე დღეს დათო ტურაშვილი ჩამოვიდა, მან ახალი წიგნების პრეზენტაცია მოაწყო, ესაუბრა მკითხველს ლიტერატურაზე, იყო კითხვა-პასუხის რეჟიმიც. დათო აპირებს დაწეროს პიესა სელიმ ხიმშიაშვილზე, მე კი ამას დავდგამ.
მესამე დღე ქართული კინოს დღე იყო, შემდეგ ნანახი რეჟისორებთან ერთად განვიხილეთ. ისინი მაყურებელს ესაუბრნენ იმაზე, თუ როგორ გადაიღეს ეს ფილმები, რა პროცესები ახლავს თან გადაღებას, რა არის იდეა და ასე შემდეგ. ისეთ წვრილმანებს ჩაეკითხნენ მაყურებლები, რომ მეც კი გამიკვირდა.
როგორც ვიცი, ახალი ფილმებიც აჩვენეთ…
ერთ-ერთმა შუახეველმა გოგომ, რომელიც ხელოვნების უნივერსიტეტში სწავლობს, ცოტა ხნის წინ სოფელ ბრილში მომხდარ ძველ ამბავზე გადაიღო ფილმი, იქ მოხდა ასეთი ამბავი: ადრე, ომის პერიოდში, ოჯახიდან ქმარი წავიდა ჯარში, ცოტა ხანში კი სოფელში მივიდა ამბავი მისი დაღუპვის შესახებ, გადაწყვიტეს ქალი მაზლისთვის მიეთხოვებინათ, ქალმა კი თავი მოიკლა. ცოტა ხნის შემდეგ ქმარი სახლში დაბრუნდა. აღმოჩნდა, რომ არ იყო გარდაცვლილი. ძალიან კარგი ფილმია და თუ მას კარგი დაფინანსება ექნება, შესაძლოა სრულმეტრაჟიანი კარგი მხატვრული ფილმი გამოცხვეს ამ იდეისგან. ეს ძველი ამბავია, მაგრამ რატომღაც გვინდა, რომ ასეთ თემებზე არ ვისაუბროთ, ჩვენი უბედურებაც ის არის, რომ ჩვენ ჩვენზე არ ვსაუბრობთ და სხვებს განვიხილავთ. რატომ? – ჩვენ ბევრი ტკივილი გვაქვს გადატანილი.
როცა მსგავს ღონისძიებებზე მიდგება საუბარი მუნიციპალიტეტებში, ხშირად ამბობენ, რომ ყველაფერი თანხასთანაა დაკავშირებული, თანაც ეს არავის აინტერესებს. როგორ მოახერხე, რომ კვირეულში ჩართე სოფელი?
ჰონორარი არავის მიუღია. კვირეულში მონაწილე ყველა შემოქმედი ჩემი მეგობარია. თუ გულით მოინდომებ, ყველაფერი გამოდის. ამ შემთხვევაში გამგებელმაც მოინდომა, მან ღონისძიება სარეზერვო ფონდიდან დააფინანსა. ადრე მე ვთხოვე, ახლა თვითონ მეუბნებიან არ გაჩერდეო.
