თბილისი-ბათუმის საავტომობილო გზის მონაკვეთი 2 საათსა და 50 წუთში აქვს დაფარული. მოყვარულ მრბოლელთა შორის გამართულ რალში სამჯერ მეორე ადგილი აქვს მოპოვებული. იურისტ-ეკონომისტი, ავტომრბოლელი და ამჟამად, როგორც თვითონ ამბობს, „გადადებული საქმეების მინისტრი“, მერაბ აბაშიძე „ბათუმელებს“ ბათუმური რბოლის შესახებ უყვება.
პირველად ავტომანქანის საჭეს 12 წლის ასაკში მიუჯდა. პირველი მანქანა „06“ იყო, თუმცა პირველი გამარჯვება მკლავჭიდში მოიპოვა.
„2004 წლიდან „ბეემვეზე“ ვზივარ. თითქმის ყოველღამე ვგონკაობდი. ძალიან მომყოლია, დამმორჩილებელია ოღონდ თუ იცი, თუ არ იცი მოგჭამა ჭირი. მერსედესზე დაჯდება ნებისმიერი მძღოლი, წაიყვანს და პრობლემა არ ექნება, სხვა ნებისმიერ მოდელზე. „ბეემვეზე“ რომ დაჯდება წაიყვან ორჯერ უკეთესად თუ იცი მისი ტარება. „ბეემვეს“ მერე სხვა მოდელზე რომ ზიხარ, ისე მიდის რომ ხმაც არ ისმის. „ბეემვეს“ კიდევ ისეთი ხმა აქვს, ისეთი შეგრძნება აქვს რომ აი აგკრავს სკამზე, მიდიხარ, ჰაერს ისუნთქავ, ისუნთქავ და არ ამოგდის, ფეხის აწევა არ გინდა გზიდან,“ – ემოციებს ვერ მალავს მერაბი.
ბათუმში გამართულ რალში სამჯერ მეორე ადგილი აქვს აღებული.
„პირველზე ვერ მივაღწიე ჯერ. ძრავი არ მაძლევდა საშუალებას, თან არიან ბიჭები რომლებიც ჩემზე უკეთესები არიან. პირველ ოფიციალურ რბოლამდე ჩემთვის ვმოძრაობდი, მიყვარდა ქუჩის ხულიგნობები. ღამღამობით ვაწყობდით ბიჭები, ქუჩის ხულიგნები ვიყავით რა. შემდეგ რალის ფედერაციის პრეზიდენტმა მთხოვა მხარში დამიდექით. თქვენც ოფიციალურად მოიკლავთ მაგ ჟინს და ადრენალინს გამოუშვებთ, ჩვენც საქმეში ჩაგვეთვლებაო. 2010 წელს გაიმართა პირველი ოფიციალური რბოლა და მას შემდეგ რეგულარულად იმართება. პირველი რბოლა იყო მოულოდნელი ჩემთვისაც, საერთოდ არც ვაპირებდი და არც მეგონა თუ რამეს მივაღწევდი. თუმცა მაინც გავედი და პირველივე რბოლაზე ავიღე მეორე ადგილი,“ – იხსენებს მერაბ აბაშიძე.
„რბოლის მომენტში ორ რამეზე ვფიქრობ: გამოვიდეს კარგი სანახაობა და მივაღწიო იმას, რის მისაღწევადაც მივედი იქ – გავიმარჯვო. რბოლისას შვებას ვგრძნობ ყველანაირს. მაგალითად რაღაცაზე გაბრაზებული თუ ვარ, შემიძლია დავჯდე მანქანაზე ერთი-ორი საათი მაგარი ვიარო და ყველანაირად ვეშვები. მავიწყდება,“- ამბობს ის.
ბავშვობაში, ექიმების მიერ დაშვებული შეცდომის გამო დღეს ხელჯოხით დადის. გადაადგილების შეზღუდული შესაძლებლობა ხელს არაფერში უშლის.
„პოლიუმელიტი ჰქვია ჩემს დაავადებას, რომელიც არასწორი აცრის გაკეთების შედეგია. ოჯახში ვიყავით სამნი, მე, ჩემი ძმა და ჩემი და. როცა ვუყურებდი სხვები რას აკეთებდნენ, მეც მინდოდა იგივე გამეკეთებინა. ვუყურებდი მეზობლის ბავშვები როგორ დადიოდნენ ველოსიპედით, მეც მინდოდა და დავდიოდი კიდეც. ხუთი-ექვსი წლის ასაკიდან. მერე მანქანამ გამიტაცა. ტექნიკური მხარე მაინტერესებდა უფრო მეტად. შემიძლია ძრავი ამოვიღო, დავშალო, ნებისმიერი მანქანის დეტალი ამოვიღო და ავაწყო. ცხოვრებაში შეუძლებელი არაფერია. მთავარია მონდომება. შეუძლებელი არ არსებობს. მიუხედავად იმისა რომ ესე ვიყავი საქართველოს ჩემპიონატზე მკლავჭიდში სამჯერ ავიღე საპრიზო ადგილი, ორჯერ პირველი, ერთხელ მეორე. ღმერთს დავუჯილდოებივარ ეგეთი ჯილდოთი. ბევრს ვინც ახლოს გამიცნობს პირველი კითხვა ისაა რომ როგორ ახერხებ. იყო ეგეთი შემთხვევაც, ავარიაში მოვყევი, რომლის შემდეგ გავიცანი ერთი ადამიანი, რომელიც დღესდღეობით ჩემი უახლოესი მეგობარია. მონატრეული ვიყავი და ვთხოვე დამსვი საჭესთანთქო. დამსვა, ორი კვარტალი რომ გავიარეთ, მითხრა: ძმურად ნელა იარეო, ცალი ფეხით ტორმუზს ვერ მოასწრებო. ეგ იყო მისი შეცდომა, თვითონ აღიარებს სადაც არ უნდა ვიყოთ. მეთქი რა ვერ მოვასწრებთქო. ერთი კვარტლის შემდეგ მანქანიდან გადმომიხტა და წადი სადაც გინდა იქ იარე, მე სახლში ვიქნები, შენ მოდი მანქანას აღარ ვკითხულობო მითხრა,“ – ამბობს მერაბ აბაშიძე.
პროფესიით იურისტ-ეკონომისტია. თუმცა ამ კუთხით არასდროს უმუშავია.
„სამი წელი ვიმუშავე აჭარის ტრანსპორტის სამინისტროში. შემდეგ „შპს“-დ გარდაიქმნა და ბოლოს სულ დაიშალა. ახლა არაფერს ვსაქმიანობ, გადადებული საქმეების მინისტრი ვარ, ასე ვშაყირობთ მე და ჩემი ძმა,“ – ხუმრობს მერაბ აბაშიძე.
„ადამიანებს მინდა ვუთხრა თუ რამე პრობლემა აქვთ ჯანმრთელობის მხრივ ან რაღაცა, ნუ დაეცემიან, იბრძოლონ ბოლომდე. შეუძლებელი არაფერია, მონდომებაა მთავარი. რომ არ ვყოფილიყავი ეგეთი, შეიძლებოდა დავმჯდარიყავი სახლში, როგორც ბევრი. ვიცი ხალხი, „კასტილითაც“ არ დადიან, უბრალოდ კოჭლობენ და უჭირთ სიარული. ზიან სახლში და მიმჯდარი არიან კომპიუტერთან. სხვა მეტი არაფერი. მე მაგას მირჩევნია გამოვიდე ქალაქში და ვიბრძოლო ბოლომდე იმისათვის რისი მიღწევა მინდა. მოვუწოდებ რომ იბრძოლონ იმისათვის რაც უნდათ. არ დაკომპლექსდნენ არ დაჯდნენ სახლში, არ ჩაიკეტონ კომპიუტერთან. სამომავლო გეგმები არ მაქვს, დღევანდელი დღით ვცხოვრობ. ერთი ოცნება მაქვს, მინდა მანქანა გავაუმჯობესო და „E-60“ ვიყიდო. ადრე ძალიან სწრაფად დავდიოდი. თბილისი-ბათუმის გზა მაქვს 2 საათსა და 50 წუთში დაფარული. თან ორთაჭალიდან გამოვედი და იქ დავინიშნე დრო. თუმცა გუშინ სამ საათსა და 40 წუთში ჩამოვედი. ოთხი საათი მჭირდება რა. ალბათ ასაკთან ერთად ყველაფერი მიდის.“
თბილისი-ბათუმის საავტომობილო გზის მონაკვეთი 2 საათსა და 50 წუთში აქვს დაფარული. მოყვარულ მრბოლელთა შორის გამართულ რალში სამჯერ მეორე ადგილი აქვს მოპოვებული. იურისტ-ეკონომისტი, ავტომრბოლელი და ამჟამად, როგორც თვითონ ამბობს, „გადადებული საქმეების მინისტრი“, მერაბ აბაშიძე „ბათუმელებს“ ბათუმური რბოლის შესახებ უყვება.
პირველად ავტომანქანის საჭეს 12 წლის ასაკში მიუჯდა. პირველი მანქანა „06“ იყო, თუმცა პირველი გამარჯვება მკლავჭიდში მოიპოვა.
„2004 წლიდან „ბეემვეზე“ ვზივარ. თითქმის ყოველღამე ვგონკაობდი. ძალიან მომყოლია, დამმორჩილებელია ოღონდ თუ იცი, თუ არ იცი მოგჭამა ჭირი. მერსედესზე დაჯდება ნებისმიერი მძღოლი, წაიყვანს და პრობლემა არ ექნება, სხვა ნებისმიერ მოდელზე. „ბეემვეზე“ რომ დაჯდება წაიყვან ორჯერ უკეთესად თუ იცი მისი ტარება. „ბეემვეს“ მერე სხვა მოდელზე რომ ზიხარ, ისე მიდის რომ ხმაც არ ისმის. „ბეემვეს“ კიდევ ისეთი ხმა აქვს, ისეთი შეგრძნება აქვს რომ აი აგკრავს სკამზე, მიდიხარ, ჰაერს ისუნთქავ, ისუნთქავ და არ ამოგდის, ფეხის აწევა არ გინდა გზიდან,“ – ემოციებს ვერ მალავს მერაბი.
ბათუმში გამართულ რალში სამჯერ მეორე ადგილი აქვს აღებული.
„პირველზე ვერ მივაღწიე ჯერ. ძრავი არ მაძლევდა საშუალებას, თან არიან ბიჭები რომლებიც ჩემზე უკეთესები არიან. პირველ ოფიციალურ რბოლამდე ჩემთვის ვმოძრაობდი, მიყვარდა ქუჩის ხულიგნობები. ღამღამობით ვაწყობდით ბიჭები, ქუჩის ხულიგნები ვიყავით რა. შემდეგ რალის ფედერაციის პრეზიდენტმა მთხოვა მხარში დამიდექით. თქვენც ოფიციალურად მოიკლავთ მაგ ჟინს და ადრენალინს გამოუშვებთ, ჩვენც საქმეში ჩაგვეთვლებაო. 2010 წელს გაიმართა პირველი ოფიციალური რბოლა და მას შემდეგ რეგულარულად იმართება. პირველი რბოლა იყო მოულოდნელი ჩემთვისაც, საერთოდ არც ვაპირებდი და არც მეგონა თუ რამეს მივაღწევდი. თუმცა მაინც გავედი და პირველივე რბოლაზე ავიღე მეორე ადგილი,“ – იხსენებს მერაბ აბაშიძე.
„რბოლის მომენტში ორ რამეზე ვფიქრობ: გამოვიდეს კარგი სანახაობა და მივაღწიო იმას, რის მისაღწევადაც მივედი იქ – გავიმარჯვო. რბოლისას შვებას ვგრძნობ ყველანაირს. მაგალითად რაღაცაზე გაბრაზებული თუ ვარ, შემიძლია დავჯდე მანქანაზე ერთი-ორი საათი მაგარი ვიარო და ყველანაირად ვეშვები. მავიწყდება,“- ამბობს ის.
ბავშვობაში, ექიმების მიერ დაშვებული შეცდომის გამო დღეს ხელჯოხით დადის. გადაადგილების შეზღუდული შესაძლებლობა ხელს არაფერში უშლის.
„პოლიუმელიტი ჰქვია ჩემს დაავადებას, რომელიც არასწორი აცრის გაკეთების შედეგია. ოჯახში ვიყავით სამნი, მე, ჩემი ძმა და ჩემი და. როცა ვუყურებდი სხვები რას აკეთებდნენ, მეც მინდოდა იგივე გამეკეთებინა. ვუყურებდი მეზობლის ბავშვები როგორ დადიოდნენ ველოსიპედით, მეც მინდოდა და დავდიოდი კიდეც. ხუთი-ექვსი წლის ასაკიდან. მერე მანქანამ გამიტაცა. ტექნიკური მხარე მაინტერესებდა უფრო მეტად. შემიძლია ძრავი ამოვიღო, დავშალო, ნებისმიერი მანქანის დეტალი ამოვიღო და ავაწყო. ცხოვრებაში შეუძლებელი არაფერია. მთავარია მონდომება. შეუძლებელი არ არსებობს. მიუხედავად იმისა რომ ესე ვიყავი საქართველოს ჩემპიონატზე მკლავჭიდში სამჯერ ავიღე საპრიზო ადგილი, ორჯერ პირველი, ერთხელ მეორე. ღმერთს დავუჯილდოებივარ ეგეთი ჯილდოთი. ბევრს ვინც ახლოს გამიცნობს პირველი კითხვა ისაა რომ როგორ ახერხებ. იყო ეგეთი შემთხვევაც, ავარიაში მოვყევი, რომლის შემდეგ გავიცანი ერთი ადამიანი, რომელიც დღესდღეობით ჩემი უახლოესი მეგობარია. მონატრეული ვიყავი და ვთხოვე დამსვი საჭესთანთქო. დამსვა, ორი კვარტალი რომ გავიარეთ, მითხრა: ძმურად ნელა იარეო, ცალი ფეხით ტორმუზს ვერ მოასწრებო. ეგ იყო მისი შეცდომა, თვითონ აღიარებს სადაც არ უნდა ვიყოთ. მეთქი რა ვერ მოვასწრებთქო. ერთი კვარტლის შემდეგ მანქანიდან გადმომიხტა და წადი სადაც გინდა იქ იარე, მე სახლში ვიქნები, შენ მოდი მანქანას აღარ ვკითხულობო მითხრა,“ – ამბობს მერაბ აბაშიძე.
პროფესიით იურისტ-ეკონომისტია. თუმცა ამ კუთხით არასდროს უმუშავია.
„სამი წელი ვიმუშავე აჭარის ტრანსპორტის სამინისტროში. შემდეგ „შპს“-დ გარდაიქმნა და ბოლოს სულ დაიშალა. ახლა არაფერს ვსაქმიანობ, გადადებული საქმეების მინისტრი ვარ, ასე ვშაყირობთ მე და ჩემი ძმა,“ – ხუმრობს მერაბ აბაშიძე.
„ადამიანებს მინდა ვუთხრა თუ რამე პრობლემა აქვთ ჯანმრთელობის მხრივ ან რაღაცა, ნუ დაეცემიან, იბრძოლონ ბოლომდე. შეუძლებელი არაფერია, მონდომებაა მთავარი. რომ არ ვყოფილიყავი ეგეთი, შეიძლებოდა დავმჯდარიყავი სახლში, როგორც ბევრი. ვიცი ხალხი, „კასტილითაც“ არ დადიან, უბრალოდ კოჭლობენ და უჭირთ სიარული. ზიან სახლში და მიმჯდარი არიან კომპიუტერთან. სხვა მეტი არაფერი. მე მაგას მირჩევნია გამოვიდე ქალაქში და ვიბრძოლო ბოლომდე იმისათვის რისი მიღწევა მინდა. მოვუწოდებ რომ იბრძოლონ იმისათვის რაც უნდათ. არ დაკომპლექსდნენ არ დაჯდნენ სახლში, არ ჩაიკეტონ კომპიუტერთან. სამომავლო გეგმები არ მაქვს, დღევანდელი დღით ვცხოვრობ. ერთი ოცნება მაქვს, მინდა მანქანა გავაუმჯობესო და „E-60“ ვიყიდო. ადრე ძალიან სწრაფად დავდიოდი. თბილისი-ბათუმის გზა მაქვს 2 საათსა და 50 წუთში დაფარული. თან ორთაჭალიდან გამოვედი და იქ დავინიშნე დრო. თუმცა გუშინ სამ საათსა და 40 წუთში ჩამოვედი. ოთხი საათი მჭირდება რა. ალბათ ასაკთან ერთად ყველაფერი მიდის.“
