ბათუმის ზაფხულის აფიშას თუ თვალს გადაავლებთ, ნახავთ, რომ ბოლო პერიოდში არაერთი ღონისძიებაა დაგეგმილი რუსულ ენაზე.
დღეის მდგომარეობით, სხვადასხვა ვებგვერდზე ბათუმში დაგეგმილი 10-მდე რუსულენოვანი გასართობი ღონისძიება იძებნება, მათი დიდი ნაწილი – იმ არტისტების მონაწილეობით, ვინც რუსეთში აღარ ცხოვრობს, თუმცა ბათუმში ღონისძიებებს გეგმავენ ის არტისტებიც, რომლებიც დღემდე რუსეთში ცხოვრობენ და დამატებითი შემოსავლისთვის მართავენ შოუებს ქვეყნის გარეთ, რუსულენოვანი აუდიტორიისთვის.
მაგალითად, ბათუმში დაგეგმილია ცნობილი რუსული ჯგუფის, „მაშინა ვრემენის“ კონცერტი, რომლის სოლისტიც რუსეთის მიერ უკრაინაში დაწყებული ომის აქტიური კრიტიკისთვის აგენტად მიიჩნიეს და ახლა ემიგრაციაში ცხოვრობს.
ორი კვირის წინ ბათუმში იმყოფებოდნენ რუსი მუსიკოსები, რომელთა შემოქმედება რუსეთში აკრძალულია „ძალადობისა და ნარკოტიკების პროპაგანდის” ბრალდებით. ასევე, წელს ბათუმში ჩამოდიან ჩეხოვის სახელობის მოსკოვის სამხატვრო თეატრის მსახიობები: დიმიტრი ნაზაროვი და ოლგა ვასილევა, რომლებმაც სამსახური იმის გამო დაკარგეს, რომ რუსეთის მიერ უკრაინაში სრულმასშტაბიანი ომის დაწყების შემდეგ სოციალურ ქსელებში ანტისაომარ ლექსებს კითხულობდნენ. ეს მსახიობები ახლა საფრანგეთში ცხოვრობენ.
ამავე დროს, ბათუმში ღონისძიებებს გეგმავენ გასართობი ინდუსტრიის ისეთი წარმომადგენლები, კომიკოსები, რომლებიც რუსულ გასართობ სატელევიზიო არხებზე CTC-სა და TNT-ზე გამოდიან, მათ შორის: ვარვარა შერბაკოვა და მარია მარკოვა და „Импровизаторы“, რომელთა შოუც ოქტომბერში, ბათუმის კულტურის ცენტრის ბალანსზე მყოფ, საზაფხულო თეატრის შენობაშია ჩანიშნული.
რამდენად მისაღებია ღონისძიებების გამართვა რუსი არტისტების მონაწილეობით რუსულ ენაზე საქართველოში, რომლის ნაწილიც რუსეთის მიერაა ოკუპირებული?
საქართველოს საავტორო უფლებების დაცვის თავმჯდომარე, გიგა კობალაძე ამბობს, რომ იმ პირობებში, როცა ქვეყანაში რუსული გავლენები მომძლავრებულია, რუსული კულტურული ღონისძიებები, განსაკუთრებით ისეთი არტისტების მონაწილეობით, რომლებიც პოლიტიკურ დისკომფორტს არ განიცდიან რუსეთში ცხოვრებისა და მუშაობისას, პროპაგანდის წისქვილზე ასხამს წყალს – ხელს უშლის მოსახლეობაში რუსეთის მტრული პოლიტიკის ადეკვატურად აღქმას და ხელს უწყობს რუსეთის მიმართ მცდარი კეთილგანწყობის შექმნას:
„პირველ რიგში უნდა ვთქვათ, რომ რუსეთი არა მარტო ცდილობს გავლენა მოიპოვოს ქართულ კულტურაზე, არამედ იყენებს კულტურას პროპაგანდის იარაღად, ე.წ. რბილ ძალად.
ამის გამოძახილიც არის, რომ დღევანდელ ვითარებაში საქართველოში იმართება ესა თუ ის ღონისძიება ისეთი რუსი ისეთ არტისტების მონაწილეობით, რომლებიც არ განიცდიან დისკომფორტს რუსეთის ტერორისტული სახელმწიფო პოლიტიკის გამო. თავმოყვარე სახელმწიფო პირიქით, უნდა ზრუნავდეს ამის კონტროლზე, როგორც ომის შემდეგ გააკეთეს ბალტიის ქვეყნებმა“ – გვითხრა მან.
საუბარია რეგულაციებზე, რომელთა მიხედვითაც მაგალითად ლატვიაში 2023 წელს დაიხურა წვდომა Yandex-თან დაკავშირებულ ყველა საიტზე, მათ შორის დაიბლოკა წვდომა Yandex.Music-ის ვებგვერდზე, სადაც განთავსებულია რუსული მუსიკა, ევროკავშირის სანქციების ქვეშ მყოფი პირების პოდკასტები და სხვა მსგავსი კონტენტი.
2022 წელს, ლიეტუვაში დროებით აიკრძალა რუსული და ბელორუსული ტელე და რადიო გადაცემები, ასევე ცალკეული პროგრამები ინტერნეტში, შექმნილი იმ პირების მიერ, რომლებიც პირდაპირ ან ირიბად მართულები არიან, კონტროლდებიან ან ფინანსდებიან რუსეთისა და ბელორუსის მიერ.
რუსული მუსიკის საჯაროდ გამოყენება, მათ შორის ტაქსისა და საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, ომის დაწყებიდან მალევე, კანონით შეიზღუდა უკრაინაში.
„ჯერ კიდევ გვესმის მოსაზრება, რომ კულტურა და პოლიტიკა უნდა გაიმიჯნოს, სპორტი და პოლიტიკა უნდა გაიმიჯნოს ერთმანეთისგან, რაც ძალიან მცდარია.
პირიქით, კულტურა არის პოლიტიკის წარმოების ერთ-ერთი მძლავრი იარაღი, ეს ასეა ყველგან და რუსეთში – განსაკუთრებით.
რუსეთი დიდ ფულს ხარჯავს ამაში – პირდაპირ ბიუჯეტიდან აფინანსებს სხვადასხვა ღონისძიებებსა და არტისტებს, რომ მათ მოიპოვონ გავლენები და შემდგომში ეს გავლენები გამოიყენონ საკუთარი მიზნებისთვის.
ამ ყველაფერს აქვს ერთი კონკრეტული მიზანი, რაც შეიძლება გაჯდეს საზოგადოებაში იმისი აღქმა, რომ რუსეთი თითქოს არის „მეგობარი“, ან ისეთი სახელმწიფო, რომელთანაც შეიძლება ნორმალური ურთიერთობა.
რუსეთი არის საფრთხე ნებისმიერ სფეროში, მათ შორის კულტურის სფეროში და ამ გავლენის ასარიდებლად, სახელმწიფოს უნდა ჰქონდეს შემუშავებული კონკრეტული მექანიზმები, მაგალითად არა პირდაპირი აკრძალვებით, არა უხეში ჩარევებით, არამედ სხვა მექანიზმებით, რაც მსოფლიომ შექმნა განსაკუთრებით ბოლო წლების განმავლობაში და რისი მოდელის შემუშავებაც საქართველოშიც შეიძლება“– ამბობს გიგა კობალაძე.

გიგა კობალაძე
მწერალი და სცენარისტი დავით გაბუნია მიიჩნევს, რომ რუსული ღონისძიებების, ასევე რუსულ კონტინგენტზე გათვლილი კაფე-ბარების, საკვირაო სკოლებისა თუ სოციალიზაციის სხვა საშუალებების მატება, როგორც რუსეთიდან ემიგრაციის მასიური ტალღის თანმდევი პროცესი, მოსალოდნელიც იყო და ეს კულტურულ ექსპანსიად არ უნდა განვიხილოთ, თუმცა მიიჩნევს, რომ პრობლემურია იმ არტისტების დამოკიდებულება, რომლებიც თავს იკავებენ რუსეთის პოლიტიკის კრიტიკისგან:
„ეს ხდება ყველგან, სადაც დიდი რაოდენობით მოხდა ბოლო პერიოდის რუსული მიგრაცია. მაგალითად, ბალტიისპირეთის ქვეყნებში, კერძოდ ლატვიაში, სადაც, უხეშად რომ ვთქვათ, ბაზარი ამას მოითხოვს, ჰყავთ მომხმარებელი. იქ ეს ყველაფერი ხდება და ამ დროს სრულებით იგნორირებულია მიმდინარე ომის კონტექსტი. ამ ქვეყნებში ჩადიან როგორც რუსეთიდან გაქცეული, ისე რუსეთში მცხოვრები არტისტები.
მე პრობლემურად მიმაჩნია, რომ ეს ადამიანები არ იზიარებენ, ასე ვთქვათ, კოლექტიურ პასუხისმგებლობას და ძალიან იშვიათი გამონაკლისის გარდა, არ თვლიან საჭიროდ რაღაც პროაქტიულად გააკეთონ ამ ომის წინააღმდეგ.
„თავიდან, როცა ეს ამბები დაიწყო, სულ ვფიქრობდი, აი, ჰიპოთეტურად რომ წარმოვიდგინოთ, საქართველო არის ასეთ მდგომარეობაში, გაიქეცი და შენი ქვეყანა ასეთ საშინელებებს სჩადის, თან არც მთავრდება ეს საშინელება – რა შეიძლებოდა მეკეთებინა? თუ მე გავიქეცი, თუ ქვეყანაში არ დამედგომება, თუ ის რეჟიმი ცუდია, რომელიც ამ საშინელებას აკეთებს, მე ჩემს მოვალეობად ჩავთვლიდი დღე და ღამ ამაზე მელაპარაკა, სანამ ეს საშინელება არ დამთავრდებოდა… ყოველი ჩემი გამოსვლა დამეწყო ამით და ღიად გამომეხატა პოზიცია. რუსი არტისტები, როგორი კალიბრისაც არ უნდა იყვნენ ისინი – ამას აქტიურად არ აკეთებენ.
„დეკალარირებულად, ერთხელ და ორჯერ სადღაც ნათქვამი „არა ომს“, რომელიც ნეიტრალური გამონათქვამია, შედარებით უსაფრთხოა. გეგონება ვინმე ნორმალური და შერაცხადი იყოს ომის მომხრე. ასე აგრძელებენ ჩვეულებრივად საქმიანობას და საკმაოდ კარგადაც არიან“– ამბობს დავით გაბუნია.

დავით გაბუნია
დავით გაბუნიას ვკითხეთ რუსული კომედიური გადაცემის წამყვანებისთვის სახელმწიფოს კუთვნილი შენობის, ბათუმის საზაფხულო თეატრის სცენის დათმობაზეც.
„სხვა საკითხია როგორი დამოკიდებულება აქვს ამის მიმართ ქართულ სახელმწიფოს, ნეტა მხოლოდ ეს იყოს ჩვენს სახელმწიფოს პრობლემა რუსეთთან დამოკიდებულებაში. იმდენად ბევრ რამეზე აქვს [სახელმწიფოს] თვალი დახუჭული, აი, ასეთ „წვრილმანზე“ პრეტენზიის გამოთქმამდე ბევრად დიდი პრეტენზიები გვაქვს გამოსათქმელი, ზოგადად.
ამიტომ გასაკვირი არ არის, რომ ასეთ „წვრილმან“ დეტალებზე თავსაც არ იწუხებენ და თუ ვთქვათ, იქიდან შემოსავალი შემოვა – რატომაც არა.
ზოგადად საქართველოს, როგორც სახელმწიფოს პოლიტიკა მთლიანად ფულზე არის მიბმული, ერთი კაცის და კონკრეტულად რუსულ ფულზე, ამიტომ ამ მთლიან სურათში ძალიან კარგად ჯდება, აი, როგორც პატარა გამონაყარი კანზე, რომელიც რაღაც უფრო დიდის სიმპტომია და მხოლოდ გამონაყარს ვერაფერს ვუზამთ“ – ამბობს დათო გაბუნია.
ამავე თემაზე:
რატომ უნდა გამოვრთოთ რუსული მუსიკა – ინტერვიუ კამპანიის ორგანიზატორთან