განათლება,მთავარი,სიახლეები

ბავშვებს „გამარჯობა“ ჩემი სახელი ეგონათ – დაწყებითის მასწავლებელი მარნეულიდან

16.02.2023 •
ბავშვებს „გამარჯობა“ ჩემი სახელი ეგონათ – დაწყებითის მასწავლებელი მარნეულიდან

ზვიად ფიფია მარნეულში, სოფელ კარჩაგანის პირველ საჯარო სკოლაში ქართულ ენას ასწავლის.

მასწავლებლობა, როგორც თვითონ გვითხრა, „შემთხვევით“ გადაწყვიტა, თუმცა არასდროს უნანია. ახლა ფიქრობს, რომ პედაგოგობა ნამდვილად მისი საქმეა. „ბათუმელებთან“ ის სკოლაზე და მის პროფესიულ ცხოვრებაზე საუბრობს.

  • ბატონო ზვიად, თქვენ დაგასახელეს საუკეთესო მასწავლებლად. როგორ მოხვედით ამ სფეროში?

უკვე 15 წელია, რაც პედაგოგი ვარ. რაღაც პერიოდი ჟურნალისტად ვმუშაობდი. ერთხელ სკოლის დირექტორთან ვიყავი ინტერვიუზე და მან შემომთავაზა მასწავლებლობა.

დავთანხმდი, რადგან პროფესიით პედაგოგი ვარ და ვიფიქრე „რატომაც არა“. თუმცა მეორე დღეს მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რა მიზეზი მომეფიქრებინა, რომ სკოლაში არ წავსულიყავი, რადგან მიმაჩნდა, რომ გამოწვევებს ვერ გავუმკლავდებოდი.

თუმცა შემდეგ მივხვდი, რომ ეს პროფესია არის ჩემი და თავიდანვე უნდა ამერჩია.

  • ყველაზე საინტერესო ისტორია რა გახსენდებათ თქვენი პრაქტიკიდან?

შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ ბავშვებს „გამარჯობა“ ჩემი სახელი ეგონათ. ალბათ იმიტომ, რომ კლასში როცა შევდიოდი, ვამბობდი – „გამარჯობა“.

მეორე წელს გაიგეს ბავშვებმა, რომ ზვიადი მქვია და ჩემი გვარი ფიფიაა.

მეორე წელს, კლასში რომ შევედი, ოვაციებით შემხვდნენ. კვარაცხელიას გვარს რომ იძახიან ნეაპოლის ფანები, ისეთი აღტაცებით იძახდნენ ჩემს სახელს.

მაშინ მივხვდი, რომ ბავშვებმა მიმიღეს და მეგობრად მაღიარეს.

  • როგორ ხდება აღიარება, რას ელოდებიან ბავშვები მასწავლებლისგან?

როცა მასწავლებელი ხარ, აქ იკარგება ასაკის შეგრძნება. ბავშვის თვალით უნდა შეხედო შენს საქმიანობას.

ვცდილობ, არა მარტო ქართული ენა, შესწავლის პროცესიც იყოს საინტერესო და სახალისო მათთვის.

ჩემი ზურგჩანთა გამახსენდა, რომელსაც მე ახლა ჯადოსნურ ჩანთას ვეძახი, რადგან როცა კლასში შევდივარ, ჩემი მოსწავლეები ყოველთვის ამ ჩანთას უყურებენ, აინტერესებთ, რას ამოვიღებ იქიდან.

თოჯინები ამოვა თუ სხვა ფერადი რესურსები, რადგან  როცა მრავალფეროვან რესურსს ვიყენებ, ძალიან უხარიათ.

ორი დაწყებითი კლასი მყავს და ორივეში განსხვავებულ გაკვეთილებს ვატარებ. ვცდილობ, გაკვეთილი ბავშვების ინტერესების მიხედვით წარვმართო.

როგორც წესი, დაწყებით კლასებს კაცი მასწავლებლები არ ირჩევენ ხოლმე, ამიტომ უკვირდათ, რატომ ავირჩიე, რადგან ბავშვებმა არ იციან ენა და ფიქრობენ, რომ რთული იქნება ასეთ დროს მათთან ურთიერთობა. თუმცა მე მირჩევნია ქართული ენა პირველივე კლასიდან ვასწავლო და უკეთ გავიგო, როგორები არიან ისინი.

ძალიან მოსწონთ, როცა მსგავს სიტყვებს აღმოაჩენენ ხოლმე. მაგალითად, „ფენჯერე“, ანუ იგივე ფანჯარა აზერბაიჯანულ ენაშიცაა და როცა ეს აღმოაჩინეს, აღფრთოვანებულნი იყვნენ.

  • რა არის მთავარი მასწავლებლობაში?

როცა მოსწავლეს აღიქვამ, როგორც პიროვნებას. როცა კლასში შევედი, პირველინ რაც გავიფიქრე, იყო – აი, იქ, ბოლო მერხზე რომ მოსწავლე ზის, მე რომ ვიყო, როგორი გამოხედვა, როგორი ყურადღება, როგორი სიტყვა გამიხარდებოდა მასწავლებლისგან.

ჩემი მოსწავლის ადგილზე წარმოვიდგენ ხოლმე თავს და ეს მიადვილებს ურთიერთობას.

მასწავლებელი ბავშვისთვის ახლობელი ადამიანი უნდა იყოს. როცა მე ამ სოფელში არ ვარ უცხო და ვგრძნობ სითბოს, მადლიერებას, ვფიქრობ, ეს არის ჩემი წარმატება.

პირველ კლასში ასეა, – ჯერ დაკვირვებას გადიხარ, შემდეგ მოდის შეფასება და თუ გაღიარეს, გექნება ნდობაც და სიყვარულიც.

დერეფანში რომ გამოიქცევიან ხოლმე ბავშვები და ხელს ჩამჭიდებენ, მე მგონი, ეს არის ბედნიერება.

  • ნდობას როგორ გამოხატავენ?

ჩემთან მოსწავლეები არ არიან შეზღუდულები და ალბათ ეს მოსწონთ. როცა კლასში შევდივარ ან გამოვდივარ, ფურცლებზე ჩემს სახელს და გულებს მიწერენ. ზოგჯერ დაფაზე მხვდება ხოლმე გულები.

არაქართულენოვან გარემოში როცა მუშაობ, ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია თემის და კოლეგების დამოკიდებულება, ამ მხრივ მე გამიმართლა.

თუ მოსწავლე გაღიარებს, მშობელიც გენდობა და ეს არის სასიამოვნო პროცესი.

მასწავლებლობის დროს გავიგე, რომ თურმე სიმღერის ნიჭიც მქონია და ცეკვისაც, ხატვაც შემძლებია და ხელნაკეთი ნივთების დამზადებაც, რადგან ეს აღმომაჩენინეს ბავშვებმა.

ჩემმა მოსწავლეებმა სიმღერით ისწავლეს ქართული და მეც მოსწავლეებთან ერთად ვიზრდები.

  • რა არის კიდევ გასაკეთებელი იმისთვის, რომ უკეთ მოხდეს ამ ბავშვების ინტეგრაცია ქართულ გარემოში და თუ ხედავთ ამის საჭიროებას?

ყველაზე მეტად, რაც სჭირდებათ ამ ბავშვებს, სწორედ ქართულენოვან გარემოსთან ურთიერთობაა. ამიტომ კარგი იქნება ინტეგრაციული ბანაკები, გაცვლითი პროგრამები. ადრე იყო და თუ კიდევ გაგრძელდება, იქნება კარგი.

ადრეული ასაკის განათლების რეფორმა, რომელიც ინერგება, ითვალისწინებს საბავშვო ბაღებისთვის ქართულენოვანი მასწავლებლის კომპონენტის დანერგვას და ეს იქნება ასევე კარგი, რადგან ძალიან შეუწყობს ხელს ქართული ენის დონის ამაღლებას.

  • როგორც მასწავლებელს, რამ  შეგიწყოთ უფრო მეტად ხელი პროფესიულ ზრდაში – პრაქტიკამ თუ გამოცდებმა?

გამოცდილება, რომელიც სასწავლო გარემოში მივიღე, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო. გაკვეთილზე ყოველთვის გეგმით შევდივარ ხოლმე, მაგრამ სანამ 25 კილომეტრს გავივლი, კლასში მისვლამდე ეს გეგმა ხშირად იცვლება.

გზაში ვფიქრობ, „ეს უფრო მოუხდებოდა“, „ეს უფრო დააინტერესებთ“ და ასე იცვლება გეგმები.

ძალიან საინტერესო იყო პროფესიული ტრენინგებიც. ვფიქრობ, ბევრი სიახლის გაცნობის საშუალება მომცა.

  • როგორ ვიცი, აფხაზეთიდან ხართ, რა გინდათ მოგვიყვეთ ამაზე?

ჩემი მშობლები გაგრაში ცხოვრობენ. ომის შემდეგ, ფაქტობრივად, ნულიდან დაიწყეს ცხოვრება.

მახსოვს, ბავშვობაში ჩვენს ეზოში ყვავილნარი გვქონდა, ეზო დაკრიალებული და ეს სახლი და ეზო, ყველაფერი იყო დედაჩემისთვის. აფხაზეთის კონფლიქტი რომ არა, ახლა მე ვიქნებოდი მშობლიურ სახლში.

დიდი იმედი მაქვს, რომ ეს ომი (რუსეთ-უკრაინის) დამთავრდება რუსეთის დამარცხებით და იმედი მაქვს, რომ აფხაზეთიდან და ცხინვალის რეგიონიდანაც სამუდამოდ აიბარგებიან.

დიდი იმედი მაქვს, რომ შევაღებთ ევროპის კარს და გავხდებით მათი ნაწილი, რადგან ჩვენ ხომ ისედაც მთელი არსებობის მანძილზე ვიყავით ევროპული ტრადიციების მატარებელი და აქეთ მივისწრაფვით. ევროპაც მოგვიაზრებს თავის ნაწილად.

  • რა არის ჩვენზე, მოქალაქეებზე დამოკიდებული?

თუ ჩვენ გვინდა ნორმალურ ქვეყანაში ვიცხოვროთ, რა თქმა უნდა, ბევრი რამეა ჩვენზეც დამოკიდებული, თუნდაც ის, რომ ის საქმე, რასაც ვაკეთებთ, მასწავლებელი იქნება, პოლიციელი თუ ექიმი, ვაკეთოთ ღირსეულად.

ეს ხომ ქვეყნის განვითარებას შეუწყობს ხელს და ევროპაც ხომ ეს არის, განვითარება.

გადაბეჭდვის წესი


ასევე: