წყარო: Nv.ua (Новое Время)
ჯერ კიდევ თვე-ნახევრის წინ, უკრაინელი მფრინავები, ივან პეპელიაშკო და ალექსეი ჩიჟი, კურსკში, რუსების საგამოძიებო იზოლატორში ისხდნენ. მიწისქვეშა სართულზე – ნესტიან, ჭუჭყიან და თაგვებიან სარდაფში – 13 საკანი იყო. იქ ომის დროს დატყვევებული უკრაინელი მოქალაქეები და სამხედროები ჰყავდათ.
„მიღების“ დღეს იზოლატორის თანამშრომლებმა ტყვეებს ყველა ნივთი ჩამოართვეს, მათ შორის ჯვრებიც.
„აქ ღმერთი არ არის,“ – ამბობდნენ ისინი.
და დაამტკიცეს კიდეც ეს, „დამაჯერებელი მეთოდებით“, რომელთა გამოყენების შემდეგაც ზოგიერთ ტყვეს მხოლოდ ერთ მხარეს შეეძლო ძილი, რადგან მეორე გვერდი საშინლად სტკიოდა.
„თუ დედამიწაზე ჯოჯოხეთი არსებობს – ის კურსკის იზოლატორშია,“ – გვეუბნება პეპელიაშკო. ის კიევის სამხედრო ჰოსპიტალშია, სადაც გათავისუფლების შემდეგ მოხვდა.
„მგონია, რომ ღმერთი ყველგანაა. ყველაფერს ხედავს და ყველაფერი ესმის, მაგრამ არსებობს ადგილები, საიდანაც, ჩვენი ხმა არ აღწევს – იმ მიწისქვეშეთიდან“.
ის ჩუმად და პაუზებით ლაპარაკობს. გვერდით პალატაში მისი მეწყვილე წევს, მეწყვილე ცაში და ტყვეობაში – ჩიჟი. ალექსეის ცოტა ხნის წინ ოპერაცია გაუკეთეს, ამიტომაც მათ ამბავს, ორივეს ნაცვლად, პეპელიაშკო გვიყვება.
ქალაქის დასაცავად
ივან პეპელიაშკო უკვე 10 წელია სამხედრო ავიაციაშია: იყო კონგოში, უკრაინის შეიარაღებული ძალების სამშვიდობო მისიაში; 2014 წლიდან მსახურობდა დონბასში – ციდან ეხმარებოდა სადესანტო-მოიერიშე ჯგუფებს და მათ სამხედრო ოპერაციებს; ალყაშემორტყმული ილოვაისკიდან გამოჰყავდა უკრაინელი მებრძოლები.
2022 წლის 24 თებერვლიდან ჩიჟმა და პეპელიაშკომ კიევის დაცვა დაიწყეს. დილის 4 საათი იქნებოდა ბრძანება რომ მიიღეს – „ბორტზე“ – წამებში გაემზადნენ, ავტომატები აიღეს და მი 8-ით შეუდგნენ სამხედრო დავალების შესრულებას: ჩიჟი – ეკიპაჟის მეთაური იყო, პეპელიაშკო – პილოტი-შტურმანი.
ივან პეპელიაშკო/ფოტო: nv.ua
როგორც ყოველთვის, აფრენამდე, ივანმა ახლაც გაამხნევა ეკიპაჟი. ადრე ბებიამ დიდხანს სიცოცხლე უწინასწარმეტყველა და ეს წინასწარმეტყველება მის თანამებრძოლებსაც აიმედებდა, რომ ტყვია მათ ვერ მისწვდებოდა და საბრძოლო დავალებიდან აუცილებლად დაბრუნდებოდნენ.
თუმცა 8 მარტს ვერ დაბრუნდნენ: ჩერნიგოვის თავზე რუსებმა მათი და კიდევ ორი ვერტმფრენი ჩამოაგდეს.
მხოლოდ პეპელიაშკო და ჩიჟი გადარჩნენ.
„რაღაც დროის განმავლობაში, უგონოდ ვიყავით,“ – იხსენებს ივანი. – „გონზე სიცივემ და ტკივილმა მოგვიყვანა. მივხვდით, რომ მიწაზე ვეყარეთ. შოკი იყო. როგორ? რანაირად? ვერ ვიჯერებდი, რომ ჩამოგვაგდეს“.
იქვე ხედავდა ვერტმფრენის ნაგლეჯებს, ნახევრად უგონო ჩიჟს და უკვე უსიცოცხლო კაპიტან ვლადიმირ სკლიარს – ეკიპაჟის მესამე წევრს, ავიატექნიკოსს.
მფრინავებს მოტეხილობები ჰქონდათ. აფეთქების ტალღამ ისინი ვერტმფრენიდან გადმოისროლა – სასწაულებრივად გადარჩნენ.
„არც კი ვიცი, როგორ ავხსნა“, – ამბობს პეპელიაშკო, ჩაფიქრებული. – „ღვთის სასწაული იყო. უბრალოდ, სხვა ახსნა არ მაქვს. ესე იგი, ბევრი გვაქვს ჯერ გასაკეთებელი“.
მი 8-ის ჩამოვარდნის ადგილს ეგრევე ჯავშანმანქანებმა და სამხედროებმა შემოარტყეს ალყა. უკრაინელმა მფრინავებმა გაიფიქრეს, რომ მალე დახოცავდნენ, თუმცა რუსებმა ორივეს გამაყუჩებელი გაუკეთეს, არტაშანი დაადეს, ჯავშანმანქანაში ჩააწვინეს და წაიყვანეს.
ასე აღმოჩნდნენ პეპელიაშკო და ჩიჟი ტყვეობაში.
რამდენიმე გაჩერება ჯოჯოხეთამდე
ტყვეობის პირველი დღეები ივანს ბუნდოვნად ახსოვს. ეძინებოდა და თითქოს უკვე სულერთი იყო, ცოცხალი იქნებოდა თუ არა. ოკუპანტების ექიმები გადასხმებს უკეთებდნენ.
ეფ-ეს-ბემ ჯერ კიდევ უკრაინის ტერიტორიაზე დაკითხა უმძიმეს მდგომარეობაში მყოფი მფრინავები, შემდეგ კი საევაკუაციო კოლონით რუსეთის ფედერაციაში გადაიყვანა..
კოლონას დაჭრილი რუსი სამხედროები მიჰყავდა, ძირითადად ღამით მოძრაობდა და დროდადრო უკრაინელთა ცეცხლის ქვეშ ხვდებოდა.
პეპელიაშკოს უკვირდა, რომ გზაში არავის უცდია მათზე შურისძიება, თუმცა ამისთვის რუსებს ჯერ კიდევ ბევრი დრო ჰქონდათ.
„უბრალოდ მივდიოდით. იმათგან ერთ-ერთმა თქვა: „მორჩა, ბრძოლა დასრულდა, სამართლიანი ბრძოლა იყო, ახლა ფრონტის ხაზზე აღარ ვართ“, – პეპელიაშკო იხსენებს, რომ რუსი სამხედროს ეს ნათქვამი გაუკვირდა.
გაუკვირდა, რომ რუს სამხედროებს დაბნეულებსა და შეშინებულებს ხედავდა. გზაში დანაკარგებს განიხილავდნენ. მაშინ შეიტყო, ოკუპანტების ერთ-ერთი ასეულიდან მხოლოდ შვიდი ადამიანი გადარჩენილიყო.
უკვე რუსეთის ტერიტორიაზე, დატყვევებულ უკრაინელ მფრინავებს ნამდვილი „თავგადასავალი“ მოუწყვეს: ჯერ წაიყვანეს საველე ჰოსპიტალში, სადაც ოპერაცია ჩაუტარეს, შემდეგ – სამოქალაქო კლინიკაში, ქალაქ რილსკში, მერე – ტყვეთა ბანაკში, შემდეგ – კიდევ ერთ საავადმყოფოში და ბოლოს საგამოძიებო იზოლატორში.
რილსკის საავადმყოფოში პეპელიაშკომ სამი კვირა გაატარა. ერთხელ, პალატიდან გაიყვანეს, უთხრეს, რომ უნდა გაეცვალათ.
„კურსკის აეროპორტში უკვე ასაფრენ ბილიკზე ვიყავით. მესმოდა, როგორ ჯდებოდა 76 (სატვირთო თვითმფრინავი ილ-76). ის ისეთი ხმაურიანია,“ – იხსენებს პეპელიაშკო. – „დაჯდა, ჩატვირთვა დაიწყო. უცებ მითხრეს, რომ ჩვენმა მხარემ სიიდან ამომიღო. არ ვიცი, რამდენად მართალი იყო ეს. საწინააღმდეგო მიმართულებით წამიყვანეს“.
ახალი გაჩერება აღმოჩნდა ტყვეთა ბანაკი, მავთულხლართით, რომელიც რამდენიმე ჩვეულებრივი სამხედრო კარვისთვის შემოერტყათ გარს.
პეპელიაშკო ეგრევე ერთ-ერთ მათგანში მოათავსეს – სამედიცინოში, სადაც ჩიჟი დახვდა. ის ოკუპანტებს ერთი კვირის წინ გადმოეყვანათ რილსკის საავადმყოფოდან.
ალექსეი ჩიჟი/ფოტო: nv.ua
ბანაკში ძირითადად იწვნენ და სხვა უკრაინელი სამხედრო ტყვეები უვლიდნენ: აჭმევდნენ, გაჰყავდათ ტუალეტში, ინარჩუნებდნენ ღუმელში ცეცხლს და კარავში წესრიგს.
სამხედრო პოლიცია მკაცრად აკონტროლებდა იქაურობას. მწოლიარეებს ტუალეტში გასვლის ნებას დღეში მხოლოდ ერთხელ აძლევდნენ. იშვიათად უცვლიდნენ სახვევებს.
აი, ბრძანებები კი უშეცდომოდ უნდა შეესრულებინათ, რადგან თითოეული შეცდომა ტკივილს ნიშნავდა.
სამხედროებისთვის ასეთი პირობები მარტივად გასაძლები არ იყო, თუმცა შემდეგ ეტაპთან შედარებით – მაინც ასატანი.
„უკრაინელი კაზაკისთვის ამის ატანა რთული არაა,“ – გვიხსნის პეპელიაშკო. – „პრობლემები უფრო მეტად მოქალაქეებს ჰქონდათ. რუსი სამხედროები დისციპლინას მოითხოვენ. უბრალოდ, ნებართვის გარეშე, რაიმეს თხოვნა, თუნდაც ტუალეტში გასვლის, არ შეიძლება. არსებობს გრაფიკი, არსებობს ვადები. მაგალითად, საკვების მიღების ვადები ასეთი იყო: საუზმე 1-2 წუთი გრძელდებოდა (დამოკიდებული იყო მათ განწყობაზე), სადილი – 2-3 წუთი (შეიძლებოდა კიდევ შეემცირებინათ), ვახშამი – 2 წუთამდე. მოქალაქისთვის დროის ასე კონტროლი ძალიან რთულია“.
ბანაკის ორკვირიანი რეჟიმის შემდეგ ორივე ავიატორი კიდევ ერთ საავადმყოფოში გაგზავნეს, იქიდან კი – კურსკის საგამოძიებო იზოლატორში.
ოფიცრის საკანი
მიწისქვეშა სართულზე მფრინავებს იზოლატორის თითქმის ყველა თანამშრომელი დახვდათ – ასე 30 კაცი. „მიღება“ პირადი ნივთების ჩამორთმევის გარდა, „მასაჟის თანხლებით საუბარსაც“ ითვალისწინებდა. პეპელიაშკო არ აკონკრეტებს, რას ნიშნავს ეს, თუმცა ამბობს, რომ ბუჩის შემდეგ, რუსები სამხედრო ტყვეებს მოჩვენებითად რბილად ექცევიან.
ივანს და ალექსეის პატიმრის შავი ფორმები მისცეს: შარვალი, პერანგი, ქურთუკი. მეტი არაფერი: არც პირსახოცი, არც საცვალი, არც წინდები და არც კბილის ჯაგრისი.
ორივე მოათავსეს მომცრო საკანში, რომელშიც ორიარუსიანი მეტალის საწოლები იდგა. მათთან ერთად იქ 12 უკრაინელი სამხედრო იყო – ყველანი ოფიცრები.
დრო მიწისქვეშეთში გაუსაძლისად ნელა გადიოდა.
„მადლობა ღმერთს, დღე გავიდა. იზოლატორში კვირა ან ორი-სამი დღე კი არ იწელება, არამედ ერთი დღე. დილის ექვსზე უნდა ადგე და მერე, ღამის ათამდე, ვიდრე ბრძანებას არ მიიღებ, საწოლზე მიყრდნობის უფლებაც კი არ გაქვს. ამ დროში, ერთხელ ან ორჯერ (თუ გაგიმართლებს – არც ერთხელ) დაკითხვაზე გიძახებენ. დაკითხვების შემდეგ, როგორც წესი, რომელიმე მხარეს ძილი ძალიან არაკომფორტული ხდება“.
და დღე არ გადიოდა ისე, უკრაინელები რომ არ ეიძულებინათ, რუსული სიმღერები ემღერათ. ყველაზე ხშირად – რუსეთის ჰიმნი, რომელიც აუცილებლად ფეხზე, მწყობრში ჩამდგარებს უნდა შეესრულებინათ. და არავის აინტერესებდა, შეგეძლო ფეხზე დგომა თუა რა.
თუ იზოლატორის თანამშრომელს შენი ნამღერი არ მოეწონებოდა, „აგიხსნიდნენ“, რატომ ვერ იმღერე კარგად. „ახსნა უდავოდ იცოდნენ“, – ამბობს პეპელიაშკო.
თუკი შეამჩნევდნენ, რომ ვინმემ სიტყვები იცოდა ცუდად, აიძულებდნენ, 20-40 წუთის განმავლობაში გაუჩერებლად ემღერა.
ჩიჟსა და პეპელიაშკოს განსაკუთრებით უჭირდათ სამედიცინო დახმარების გარეშე. იზოლატორში ორივე თაბაშირებითა და ყავარჯნებით მიიყვანეს. დღისით დაწოლის უფლებას არ აძლევდნენ, ჯდომა არანაკლებ რთული იყო.
სინესტის გამო, ჭრილობები ყველას უწყლულდებოდა. გადახვევის იმედი არც უნდა გქონოდა.
„დაჭრილები ცდილობდნენ, დაჩირქებული ჭრილობებიდან გამონადენი ტუალეტის ქაღალდით მოეწმინდათ და ქაღალდითვე გადაეხვიათ,“ – იხსენებს პეპელიაშკო. – „იყო ერთი ძალიან ყურადღებიანი ბიჭი, რომელიც ყველას უხვევდა ჭრილობებს, თუმცა ტუალეტის ქაღალდიც ლიმიტირებული იყო – 28 სანტიმეტრი ერთ კაცზე დღე-ღამეში. ვცდილობდით, ნორმისთვის არ გადაგვეჭარბებინა.
ივანი ამბობს, რომ ძალიან რთულია იცხოვრო ისეთ პირობებში, როდესაც არ იცი, რა იქნება ხვალ, მაგრამ მაინც ცდილობდნენ, იმედი არ დაეკარგათ და მორალურად არ გატეხილიყვნენ.
„იზოლატორის თანამშრომლები ძალიან პროფესიონალურად ახერხებდნენ ადამიანის გატეხას. პირველად მივხვდი, რომ ამბები ტყვეებზე, რომლებიც ყველაფერს უძლებენ, ჩუმად არიან, კბილს კბილზე ჯიუტად აჭერენ, რომ შეკითხვებს არ უპასუხონ – მხოლოდ წიგნებსა და ფილმებშია. ცხოვრებაში, სამწუხაროდ, ასე არ გამოდის. გაძლება შეიძლება, მაგრამ ისინი მიზნის მიღწევას მაინც ახერხებენ“.
ყველაზე მძიმე მაინც დაკითხვის ოთახიდან ჩიჟის ხმის გაგონება იყო. პირველად მოისმინა ახლობელი ადამიანის განწირული ყვირილი და ამის გადატანა მარტივი არ აღმოჩნდა.
ჭკუიდან რომ არ გადასულიყვნენ, ოფიცრები საკანში „სახელობანასა“ და „ქალაქობანას“ თამაშობდნენ, ჰყვებოდნენ საკუთარ ოცნებებზე და ერთმანეთის მონათხრობის დახმარებით მოგზაურობდნენ მსოფლიოს გარშემო. საკანში სათვალთვალო კამერა იდგა, ამიტომ ომსა და არმიაზე ლაპარაკი არ შეეძლოთ.
„ძალიან მადლობელი ვარ, რომ ჩემთან ერთად ისხდნენ ძალიან განათლებული და ინტელექტუალი ოფიცრები,“ – ამბობს პეპელიაშკო. – „მეჩვენებოდა, რომ „რა, სად, როდის“ მოთამაშეების წრეში მოვხვდი – ძალიან ჭკვიანი ბიჭები. უფრო სწორად, პატივსაცემი ბიძები: მაიორები, პოდპოლკოვნიკები, პოლკოვნიკები. მნიშვნელოვანი ხალხი. როდესაც ისინი „სახელობანას“ თამაშს იწყებდნენ, ხან 5-6 საათიც კი გრძელდებოდა“.
ყოველდღე ოფიცრები ლექტორს ნიშნავდნენ. კოსმონავტიკის დღეს, 12 აპრილს, ლექცია პეპელიაშკომ ჩაატარა. ჰყვებოდა კოსმოსზე, პლანეტებზე, ფრენაზე, უკრაინული კოსმონავტიკის დამფუძნებელზე, სერგეი კოროლიოვზე და თანამედროვე გამომგონებელზე – ილონ მასკზე.
„როცა ინტერნეტი არ არის, შენი ცოდნა ისაა, რაც თავში გაქვს და იმის ამარა ხარ. გახსენდება ყველაფერი, რაც კი როდისმე მოგისმენია ავიაციაზე. ბიჭებს ძალიან მოეწონათ: „მოდი ახლა ამაზე მოგვიყევი, ახლა იმაზე“. ვყვებოდი პლანეტებზე, როგორ დაფრინავენ ჩიტები, როგორ არკვევენ, საითაა ჩრდილოეთი და საით სამხრეთი, რატომაა მარსზე გაფრენა შესაძლებელი მხოლოდ კონკრეტულ დროს და რა ძალისხმევა დასჭირდა კოროლიოვს, რომ კოსმოსი გაეხსნა“.
ყოველდღე ახალი ლექტორი ჰყავდათ, ახალი თემით. თავშესაქცევი ამბებით იშორებდნენ მძიმე ფიქრებს და ივიწყებდნენ ტკივილებს.
საკანში სამხედროები ერთმანეთზე ზრუნავდნენ. სხვა ოფიცრები ყოველთვის უთმობდნენ ადგილს ჩიჟსა და პეპელიაშკოს. მოტეხილი ფეხით დიდხანს დგომა ძნელია, მაგრამ პეპელიაშკოსთვის ჯდომაც აუტანელი იყო – ფეხის გარდა კიდევ სამი მალა ჰქონდა გატეხილი.
როცა ტკივილი გაუსაძლისი ხდებოდა, ოფიცრები პეპელიაშკოს დროებით იატაკზე აწვენდნენ, ოთახის იმ მონაკვეთში, რომელსაც კამერა ვერ ხედავდა და თვითონ მის გარშემო სხდებოდნენ, რომ მწოლიარე კარის სარკმლიდანაც ვერავის დაენახა.
„პირველად ასე 30 წუთი ვიწექი – უბრალოდ ვიწექი იატაკზე,“ – იხსენებს ივანი. – „გითხრათ, რომ ბედნიერება იყო? ეს იყო სიამოვნების უმაღლესი მწვერვალი“.
ტყვეები მუდმივად იგონებდნენ თარიღებს, როცა მათ გაცვლიდნენ. როდესაც „ვარაუდი“ არ მართლდებოდა, ამას ბედის უკუღმართობას აბრალებდნენ და ახალ თარიღებს ნიშნავდნენ.
13 აპრილს, საღამოს შვიდ საათზე საკანში მორიგე შევიდა – „პეპელიაშკო და ჩიჟი, გამოდით!“
თავი არცერთს არ აუწევია – იზოლატორის წესები ამას კრძალავდა, ამიტომ მხოლოდ დერეფანში გასულები მიხვდნენ, რომ სადღაც გადაჰყავდათ. საკანში ერთ-ერთს უთხრეს, მათი ლეიბები აელაგებინა.
ჩიჟი და პეპელიაშკო ჯერ რუსეთის ფედერაციის დაზვერვის განყოფილებაში მიიყვანეს, შემდეგ კი ჩასვეს ავტობუსში, რომელშიც უკრაინელებს ჟენევის კონვენციას უკითხავდნენ და უხსნიდნენ, როგორ უნდა მოქცეულიყვნენ. პეპელიაშკოს სკამზე წამოწოლის უფლებაც კი მისცეს. დილით ყავა დაალევინეს და აჭამეს.
დილის ხუთი საათისთვის უკვე ბელარუსისა და უკრაინის საზღვარზე იყვნენ. იქიდან ბიჭები დედაქალაქისკენ უკრაინულმა სასწრაფო დახმარების მანქანამ წაიყვანა.
მთელი გზა ვერ იჯერებდნენ, რომ ეს ნამდვილად გაცვლა იყო. სასწრაფოს მძღოლს ეკითხებოდნენ, ვინაა გამოსახული გრივნის 100 და 200-იან კუპიურებზე. ის კი პასუხობდა, რომ არ იცის, რადგან ნაღდი ფულს არ იყენებს.
ამან მფრინავები შეაშფოთა. იფიქრეს, რომ გაცვლის ინსცენირება იყო და გადაწყვიტეს, ტყვეობაში თავს გადახდენილი ამბები არავისთან ეხსენებინათ.
კიევში, დაზვერვის მთავარ განყოფილებაში მისულებს უკრაინულად მოლაპარაკე ქალი შეხვდათ – სამსახურის უფროსის, კირილო ბუდანოვის ცოლი აღმოჩნდა. მერე კიდევ ერთი ახალგაზრდა – ჰუცულური აქცენტით.
საეჭვო უკვე აღარაფერი იყო.
კირილო ბუდანოვმა მფრინავებს კიევის დაცვის ამბები გამოჰკითხა და ცხელი ბორშჩით გაუმასპინძლდა. საერთო ფოტოც გადაიღეს.
მფრინავები სამხედრო დაზვერვის სამსახურის უფროსთან, კირილო ბუდანოვთან/ ფოტო: უკრაინის სამხედრო დაზვერვა
იმ დღეს, 14 აპრილს, დაზვერვის უფროსს ხშირად ურეკავდნენ. ერთ-ერთი ზარის შემდეგ, ბუდანოვი მფრინავებს მიუბრუნდა: „ბიჭებო, შესანიშნავი ამბავი მაქვს – „მოსკვა“ ფსკერისკენ მიექანება!“.
რეაბილიტაცია და ოცნება ცაზე
ჩიჟსა და პეპელიაშკოს კიევის ჰოსპიტალში ხელახლა გაუკეთეს ოპერაცია.
ჯერ კიდევ მკურნალობენ. შიშობენ, შეძლებენ კი ისევ ფრენას? იციან, რომ ეს მალე ნამდვილად არ მოხდება: ფეხიდან ტიტანის ფირფიტებს მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ მოხსნიან. ამის მერე მფრინავების ბედს სამედიცინო კომისია გადაწყვეტს.
„აკრძალვა – ალბათ, ეს იქნება ყველაზე უარესი რამ, რაც შეიძლება მოვისმინოთ“, – ნაღვლიანად ამბობს პეპელიაშკო. – „მაინც მაქვს იმედი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ფრენის უფლებას მოგვცემენ“.
ცა მათი ვნებაა, მათთვის ბედნიერება მოაქვს.
თუმცა ცის გარდა, მფრინავი ახლა საკუთარი თავის წინაშე კიდევ ერთ მისიას ხედავს: სამხედროების მორალურ-ფსიქოლოგიურ დახმარებას. უკრაინელმა პილოტებმა არ იციან, რას ნიშნავს ტყვეობა – ივანი მზადაა თავისი გამოცდილება სხვებსაც გაუზიაროს.
და თითქოს უკვე ლექციას კითხულობსო, ამბობს:
„საერთოდაც, ტყვეობაში ადამიანი მოგონებებით ცხოვრობს. თუ ბევრი კარგი მოგონება გაქვს, ეს გიშველის. ტყვეობაში ყოფნა შედარებით იოლია იმისთვის, ვისაც ბევრი უნახავს, ბევრი წიგნი წაუკითხავს, ბევრის მოყოლა შეუძლია და ამით სხვებსაც ეხმარება – არ აძლევს სასოწარკვეთის საშუალებას.“
ავტორი: ნატალია როპი
თარგმნა: თამარ რუხაძემ
მთავარი ფოტო: ივან პეპელიაშკო და ალექსეი ჩიჟი/ფოტო: nv.ua
